# 36. Liam . / Niall .

 Hej ;*

1 . Dziękii za TYLE wyświetleń . ! Jesteście BOSKIE . ! < 3

2 . Jutro Hazza , Lou w środę o ile zdążę co przepisać , bo zajął mi 4 strony -,-

3 . Dzisiejszy imagin... Hmm , trudno mi tak naprawdę powiedzieć , kto tutaj jest głównym bohaterem , dlatego napisałam "/" ; )

4 . BUZIAKI dla 18 . ! ; *

5 . Chłopcy WYGRALI w każdej nominowanej kategorii ! Matko, ale jestem z nich dumna... ♥

Kochani nasi . ! <kliknij, żeby zobaczyć wyniki>

6 . Imagin NIE jest mój . Przesłała mi go Julia . NIE jest to również jej imagin! Znalazła go na jednym z angielskich blogów, przetłumaczyła go i mi go wysłała. (Dziękuję ; *)

Poleca Wam do czytania włączyć to: <klik>

Miłego czytanka i zostawcie po sobie komentarze (dla Julii oczywiście, bo to ona natrudziła się z tłumaczeniem ;D)

____________________________________________________________

- Nie wiem już co mam robić – szepnął Niall, przeczesując palcami włosy. Łza spadła na ziemię, wsiąkając w glebę.

- Louis już się nie odzywa... – Pociągnął cicho nosem, jego oddech zrobił się nierówny. – Odkąd Harry się zatracił, ciągle jest niepocieszony.

Liam się nie odezwał, pozwalając, by Niall się wypłakał.

- Harry stracił kontrolę nad swoim życiem. Został aresztowany, Liam. Aresztowany!

Powietrze było mroźne, a ziemia wilgotna i miękka. Wiatr cichutko szumiał w koronach drzew, z których spadały liście, przygotowując się do zimy.

„Jest taki cichy”, pomyślał Niall.

- To znaczy, wiedziałem, że bierze narkotyki, ale nie wiedziałem, że był też dilerem. – Jego głos lekko się załamał, kiedy wrócił pamięcią do zdjęć.

Z ogoloną głową, nabiegłymi krwią oczami i wytatuowanymi ramionami, Harry w niczym nie przypominał siebie. Nie był już tym czarującym chłopakiem, którym kiedyś był. Nie było już tych dołeczków w policzkach, loczków, żadnego szczęścia w jego oczach. Niall musiał trzymać się z dala od gazet, bo nie mógł znieść widoku Harry’ego.

- Louis oszalał, musiał odejść. Nie było wyboru, lekarze go zmusili. – Ścisnęło go w gardle, kiedy zalała go fala wspomnień. Potrząsnął źdźbłami trawy, strząsając z nich krople deszczu. A może to były łzy, sam nie wiedział.

- Odwiedziłem go dzisiaj. Nie radzi sobie zbyt dobrze. Nie sądzę, aby mnie rozpoznał. – wyszeptał Niall. Nagle jego oczy otworzyły się szeroko, kiedy do głowy wpadła mu pewna myśl.

- Powinieneś go odwiedzić, Liam! To by mu pomogło! – powiedział podekscytowany, a jego głos cicho poniósł się echem.

Liam się nie odezwał, a twarz Nialla znów przybrała ponury wyraz. Spuścił głowę.

- Nie, masz rację. Jemu już nic nie pomoże.

Jego palce bawiły się bezmyślnie koszulką, kreśląc kółka na symbolu 1D. T-shirt był już wyblakły i lekko rozdarty. Czuł się taki samotny i nieszczęśliwy.

- Oh, i jeszcze Zayn. – Niall znów podniósł głowę. Jego dolna warga zadrżała, kiedy próbował zmusić się do wypowiedzenia tych słów. Przekazywanie tego wszystkiego Liam’owi było bolesne. Sprawiło, że wszystko powróciło.

- Zayn wyjechał. – Zakrztusił się. – Nie rozmawiałem z nim, odkąd… odkąd…- Niall ucichł.

„Kiedy ostatnim razem rozmawiałem z Zayn’em?”, spytał sam siebie, czując jak ściska go w brzuchu na samą myśl o tym. Zayn odszedł od reszty chłopaków, kiedy ich zespół się rozpadł. Nie mógł znieść powiązania z zespołem muzycznym, któremu się nie udało. To było dla niego zbyt wstydliwe.

- Cóż… Już długo z nim nie rozmawiałem – dokończył blondyn, czując się pokonanym.

Potarł palcami zarost na twarzy, zastanawiając się, kiedy ostatnio się golił. Na jego kolanie widniała znajoma dziura w spodniach, które nie były już zmieniane od tygodni.

- Dlaczego musiałeś odejść? – spytał nagle Niall, podnosząc głos. – Gdybyś został z zespołem, wszystko byłoby w porządku!

Kipiał od niego gniew, kiedy zaczął krzyczeć i płakać jednocześnie.

- NIC BY SIĘ NIE STAŁO, GDYBYŚ TU BYŁ!

Nagrobek Liama był ledwo widoczny przez łzy, ale Niall’owi udało się na niego podciągnąć. Kiedy przejechał palcami po wypolerowanym kamieniu, wszystkie wspomnienia wróciły.

Dom w X-Factorze, występy na żywo, kontrakt z wytwórnią, podpisywanie płyt, koncerty, gale, trasy, wyprzedane bilety, wypadek…

To był koniec tego wszystkiego. Kiedy samochód uderzył w Liam’a, egoistycznie zabierając im jego, to wszystko zniknęło. Wszystko nad czym pracowali, poszło na marne. Nie byli One Direction bez niego. Bez niego byli niczym.

- Tęsknię za tobą – wyszeptał. – Chcę wszystko naprawić, ale… Nie mogę. Nie mogę.

Jego głos był ledwo słyszalny, gdy skulił się nad grobem.

- Wiem, że ty byś mógł. Zawsze wszystko naprawiałeś, Liam. - Schował twarz w dłoniach i zaczął płakać. Rzeczywistość uderzała w niego mocniej niż kiedykolwiek.

- Byłeś moim najlepszym przyjacielem, ale po prostu mnie zostawiłeś. – Podniósł ponownie głos. – Zostawiłeś mnie samego, a ja już nie wiem co robić!

Wstrząsały nim fale płaczu, zaczął się dusić. Mijały godziny, a on oglądał jak pomarańczowe słońce zaczyna gasnąć i zamieniać się w noc.

- Gdybym mógł z tobą porozmawiać... – szepnął do Liam’a, kiedy powoli zaczął ogarniać go sen. I w tych ostatnich sekundach świadomości, usłyszał cichutki głosik:

- Możesz. 

~by Julia