# 31. Harry .

Chciałam Was przeprosić za to, że wczoraj nie było notki : / Niespodziewany wyjazd : /

Ale za to dziś Hazza i... Niespodzianka! ;D Mam nadzieję, że się spodoba xD Komentujcie!

__________________________________________________

       Mam dziś kiepski dzień. Wszystko mnie denerwuje, nic mi nie wychodzi, czego się nie dotknę, to albo upuszczę, albo zepsuję, a jak na złość dziś na kolacji mają pojawiać się rodzice Harry’ego.

Zła na siebie siadam w sypialni na łóżku i rozmyślam...

       Dwadzieścia minut później słyszę dźwięk otwieranych i zamykanych drzwi wejściowych, po czym owa osoba, która weszła, wykrzykuje moje imię. Nie przejmuję się tym i nadal leżę rozwalona na łóżku, dodatkowo narzucam na siebie kołdrę, a na głowę kładę dwie poduszki.

       Kroki i nawoływania się zbliżają. Przyciskam rękami jaśki, modląc się, żeby postać nie weszła do sypialni, jednak moje modły nie zostają wysłuchane i chwilę potem słyszę skrzypienie klamki i nieprzyjemny dźwięk uchylanych drzwi.

-          Odejdź stąd, kimkolwiek jesteś – mamroczę w poduszki, jednak słychać tylko niewyraźny pomruk.

-          [T.I.]? Żyjesz? – słyszę sarkastyczny głos Harry’ego, który podchodzi do łóżka, siada na jego skraju i próbuje odciągnąć kołdrę i jaśki z mojej głowy, które usilnie trzymam.

Kiedy jednak chłopak rozprawia się z okryciami, wściekła, odwracam się na brzuch i wtulam twarz w puchowy koc.

-          Daj. Mi. Spokój. – mamroczę ponownie, cedząc każde słowo z wyraźnie słyszalną namiastką wściekłości, która we mnie buzuje.

Słyszę śmiech Hazzy i czuję, jak pod jego wpływem trzęsie się łóżko. Podnoszę się  na łokciach, spoglądam spode łba na chłopaka i wydzieram się na niego, mrużąc oczy:

-          CZEGO SIĘ ZE MNIE ŚMIEJESZ?!

Nastolatek parska jeszcze głośniejszym śmiechem. Nawet nie próbuje spytać, co mi jest.

Wstaję z łóżka i idę zła do łazienki. Zamykam za sobą drzwi na zasuwkę i biorę długi, gorący prysznic, który koi moje zszargane nerwy.

      Przez całą relaksacyjną kąpiel słyszę, jak Harry dobija się do drzwi, jednak ignoruję to i skupiam się tylko na ciepłych strużkach wody spływających po moim ciele.

      Dziesięć minut później, gdy wychodzę spod prysznica, obwiązując mokre włosy ręcznikiem i przytrzymując drugą ręką ten, który mam na sobie, zmierzając do komody, by wybrać odpowiednie ubrania na spotkanie z rodzicami Stylesa, jestem już spokojniejsza i rozważniejsza. Nie przewiduję jednak tego, że chłopak czeka za drzwiami łazienki i gdy tylko wynurzam się z pomieszczenia, bierze mnie na ręce i rzuca na łóżko.

-          Harry! – krzyczę na niego, a on kładzie się koło mnie z łobuzerskim uśmieszkiem na ustach i całuje mnie w szyję.

-          Hazza, Hazziątko, daj spokój, zaraz będą tutaj twoi rodzice – mówię, próbując go powstrzymać, jednak kiedy jego jedyną reakcją jest to, że kładzie się na mnie, odrywa wargi od mojej szyi i całuje mnie w usta, wyrywam mu się i krzyczę: - Styles, do cholery!

-          O tak, kochanie, to będzie kiedyś twoje nazwisko – mruczy i ponownie mnie całuje.

Po chwili unosi głowę i patrzy na mnie z uwielbieniem w oczach. Parskam śmiechem.

-          Opanuj się. Czas się szykować.

Całuję go szybko w usta, zrzucam z siebie i podchodzę do szafki. Pokazuję mu ciuchy, a on wygłasza swoje zdanie na ich temat.

-          Wiesz, najlepiej jakbyś została w tym ręczniku – mówi, kiedy prezentuję mu już ostatnią sukienkę.

-          Tak, a twoi rodzice nie będą mieć pewnie nic przeciwko. – Patrzę na niego z politowaniem i zerkam ponownie na sukienki, po czym dodaję już bez sarkazmu: - Wybiorę tą, jest chyba najodpowiedniejsza.

       Piętnaście minut zajęło mi wysuszenie i ułożenie włosów oraz przebranie się w wybrany strój i zrobienie delikatnego makijażu.

Harry nadal leży na łóżku, dokładnie w tym samym miejscu, gdzie widziałam go parenaście minut temu.

-          Przebierz się – rzucam przez ramię, kiedy wychodzę z sypialni i udaję się do kuchni z zamiarem przygotowania jedzenia. Chłopak jednak zrywa się z łóżka, podbiega do mnie, obejmuje od tyłu rękoma w pasie i opiera brodę o moje ramię, mówiąc:

-          Kotku, zapomniałem powiedzieć ci o czymś ważnym. Moi rodzice... Nie przyjadą dzisiaj.

Odwracam się do niego przodem.

-          Dopiero teraz raczysz mi o tym powiedzieć?!

-          Mogłem nie mówić wcale – mówi z łobuzerskim uśmiechem i sprytnym błyskiem w oku.

-          Ach, ty... To co, jakie plany na wieczór? – pytam go.

-          Skoro rodziców nie będzie, na dworze jest zimno... – Patrzy na mnie jednoznacznie, siada na łóżku, pociągając mnie za sobą i zaczyna całować.

* tu niech zadziała Wasza wyobraźnia ;D *

 

~by Klara