# 52. Harry . część 1 .

Może nie wyszedł dokładnie tak jak chciałam. Wiem też, że może to nie jest zbyt dobry pomysł rozdzielając mój imagin na dwie części, z racji tego, że Klara to samo zrobiła ze swoim imaginem, ale już sama ta część zajmuje ponad 2 i pół strony w Wordzie, więc…

Czytajcie i komentujcie ;d Obiecuje, że w następnej części się rozkręcę.

Pozdrawiam ;*

--------------------

- Nie rozumiem, co ty w nich widzisz. A szczególnie w nim – powiedziałam, wskazując palcem na fotografię chłopaka o kręconych, brązowych włosach i zielonych oczach. Po raz kolejny moja koleżanka próbowała mnie zarazić miłością do jej ukochanego zespołu – One Direction. Codziennie opowiadała mi o nich mnóstwo historii, przedstawiała mi ich po kolei, puszczała ich piosenki, ale ja nadal niczego nie potrafiłam zapamiętać. Jednak jej szczególną miłością w zespole był Harry Styles – ten do którego ja całkowicie nie potrafiłam się przekonać. Może po tych kilku tygodniach przekonałam się choć trochę do reszty, ale do niego na pewno nie. Widziałam w nim tylko rozpieszczone dziecko, które sławę wykorzystuje tylko do jednego celu – wyrywania dziewczyn. „Zabawić się i rzucić” – zapewne to było jego motto.

- Wiesz co… A ja nie rozumiem, dlaczego tak się zachowujesz. Nawet się nie starasz, żeby się do nich przekonać.

- Mam już tego po dziurki w nosie. Co w nich jest takiego wspaniałego? Zwykła piątka chłopaków, którzy mieli szczęście i trafili na rynek muzyczny. Co jak widać, nie wszystkim wyszło na dobre – mruknęłam, ale Lily zdążyła to usłyszeć.

- Chodzi ci o Harry’ego, tak? – położyła dłonie na biodrach, rzucając mi karcące spojrzenie. Jak matka patrząca na dziecko, które właśnie coś nabroiło. – Nawet ich nie znasz!

- W porządku, może nie znam. Masz raję – dałam za wygraną. – Ale wiem swoje. Mogę się założyć, że z tym, jak mu tam, Harry’m nie miałabym najmniejszych problemów. Wystarczyłoby, żebym się wystroiła w szpilki, sukienkę i od razu by się zakochał.

- Dałabyś sobie rękę uciąć? On taki nie jest. – nadal broniła wiernie swojego idola.

- To się załóż ze mną. Daj mi dwa tygodnie, a go w sobie rozkocham. Nie będzie widział świata poza mną.

- W porządku. Ale o ile? – zmrużyła podejrzliwie oczy.

- Sto funtów? – zaproponowałam. Kiedy po chwili wahania zauważyłam skinięcie jej głowy, uścisnęłyśmy sobie ręce.

- Mówiłaś coś, że dziś grają koncert w Londynie. A więc ruszajmy – oznajmiłam, po czym poszłam do łazienki, aby się przygotować.

Po godzinie wyszłam z niej wystrojona w kwiecistą sukienkę do kolan, a do tego białe szpilki. Na ramię zarzuciłam torebkę, poprawiłam jeszcze włosy, które starannie pokręciłam lokówką i byłam już gotowa. Wiedziałam, że może to nie jest odpowiedni strój na koncert, ale dobra zabawa nie była moim celem.

- Lily, jesteś już gotowa? – rzuciłam przez ramię, nadal poprawiając włosy.

- Już idę – ujrzałam, jak wychodzi ze swojej sypialni w rurkach, trampkach i zwykłym T-shircie. Mogła śmiesznie przy mnie wyglądać, ale nie przejmowałam się tym. Wystarczyło, aby pewien chłopak zwrócił na mnie uwagę.

- Musimy się pospieszyć. Wzięłaś pieniądze na bilety?

Dziewczyna skinęła głową. Zamknęła mieszkanie i wyszłyśmy na chłodne, wieczorne powietrze.

Na miejsce dotarłyśmy w niecałe pół godziny. Kupiłyśmy bilety w rzędzie pod samą sceną i zaczęłyśmy się przeciskać na sam początek. Ledwo zdążyłyśmy dojść na miejsce, oni wyszli na scenę i zaczęli śpiewać. Ostatni wyszedł loczek, jak zwykłam go nazywać. Rozejrzał się w tłumie i dostrzegł mnie. Uśmiechnęłam się miło, a on odwzajemnił uśmiech. Zaczęli śpiewać „What makes you beautiful”. Wiem, bo Lily puszczała mi to na okrągło. Teraz w duchu jej za to podziękowałam, ponieważ znałam przynajmniej tekst piosenki i mogłam sobie podśpiewywać udając fankę, aby zwrócić uwagę chłopaka. I miałam rację. Kiedy już mnie zauważył po raz pierwszy, przez cały koncert nie mógł oderwać ode mnie wzroku. Uśmiechał się, ukazując przy tym swoje dołeczki, a ja odwzajemniałam uśmiechy. Wydawało się, jakby śpiewał tylko dla mnie. Po półtorej godzinie, chłopcy musieli już schodzić, ale Harry szybko podbiegł, przystanął na krawędzi sceny i wyciągnął rękę w moją stronę. Wcisnął mi karteczkę, przesłał mi przelotne spojrzenie i zniknął za kulisami. Rozwinęłam ją i ujrzałam na niej jego numer telefonu.

Następnego dnia zadzwoniłam pod podany numer. Po kilku sygnałach odebrał.

- Cześć. Tu [T.I]. Dałeś mi wczoraj na koncercie karteczkę z numerem telefonu, więc dzwonię – zaśmiałam się. Po drugiej stronie zapanowała kilkusekundowa cisza, którą dopiero po chwili przerwał.

- Tak, oczywiście, że pamiętam. Byłaś ubrana w sukienkę w kwiatki. Cześć, cieszę się, że dzwonisz.

Przewróciłam oczami. Ta rozmowa tym bardziej utwierdzała mnie w moim zdaniu o nim.

- Może moglibyśmy się spotkać? – zaproponował.

- Dziś w parku o ósmej?

- Jasne. To do zobaczenia.

Rozłączyłam się i uśmiechnęłam sama do siebie. To będzie łatwiejsze niż sądziłam.

*

Półtora tygodnia później, zaprosił mnie do restauracji. Przez ten czas, od spotkania w parku spotykaliśmy się prawie codziennie. Może Lily miała rację, sądząc że wcale nie jest taki zły? Jedliśmy kolację, śmialiśmy się, żartowaliśmy, rozmawialiśmy. Ale zawsze, kiedy zdążyłam już zmienić o nim opinię, słyszałam głos w mojej głowie: „To tylko pozory”.

- Przepraszam na chwilkę – powiedział i odszedł od stołu. Ominął mnie i ruszył w głąb korytarza za mną. Nagle usłyszałam wibracje w mojej torebce.

- Lily, nie mogę teraz rozmawiać – rzuciłam do komórki.

- Jak tam randka? – zaśmiała się, ignorując ten fakt. Lily przez te półtora tygodnia zdążyła uwierzyć, że byłaby z nas świetna para.

- To nie jest randka, przecież wiesz. Ale jeśli ci chodzi o to, jak mi idzie z naszym planem… - uśmiechnęłam się chytrze. – To wszystko idzie świetnie. Loczek świata poza mną nie widzi. I nie, nie zmieniłam o nim zdania, jeśli o to ci chodzi. Nadal uważam, że jest rozpieszczony i poza swoim czubkiem nosa niczego innego nie zauważa. Przykro mi, ale chyba przegrasz zakład– skończyłam szybko rozmowę i siedziałam, wyczekując na niego, jakby nigdy nic. Nie zdawałam sobie tylko sprawy z tego, że Harry mógł wszystko usłyszeć.

Po kolacji, ruszyliśmy w stronę parku, które stało się naszym stałym miejscem spotkań. Był już wieczór, a księżyc jasno świecił, oświetlając pobliskie ławki. Była cisza, spokój, a w parku nikogo nie było. Nagle Harry przystanął i obrócił mnie w swoją stronę. Zaczął się powoli pochylać w moim kierunku. Przymknęłam oczy, wyczekując na pocałunek. Zbliżył swoje usta do mojego ucha, a mnie przeszedł dreszcz.

- Co to za zakład? – wyszeptał.

Momentalnie otworzyłam oczy z przerażenia. Odsunął się ode mnie i spojrzał na mnie wyczekująco. W jego oczach nie dostrzegałam już tych iskierek radości. Stał z kamienną twarzą, bacznie mi się przyglądając. Nie potrafiłam wydusić z siebie ani słowa.

- Co to za zakład? – powtórzył, podnosząc lekko głos. Nie odpowiedziałam, zawstydzona spoglądając na boki, unikając jego wzroku.

- Co to zakład?! – krzyknął, lekko mną potrząsając.

- Założyłam się z koleżanką o to, że w dwa tygodnie cię w sobie rozkocham – wyszeptałam w końcu, nadal nie podnosząc wzroku.

- O ile? – wypuścił powietrze z płuc.

- Sto funtów. – spojrzałam na niego nieśmiało. Chłopak wyciągnął portfel z kieszeni płaszcza, a z portfela stufuntowy banknot. Wcisnął mi go do ręki.

- Masz. I nie chcę cię już więcej widzieć.

Po czym odszedł, zostawiając mnie całkowicie zdezorientowaną. Spoglądałam to na banknot, to na oddalającą się sylwetkę chłopaka.

~by Julia