# 39. Niall .

Przepraszam, że dopiero teraz dodaję posta, ale... Ta szkoła mnie wykończy -,- Nie dość, że siedzę w niej od ósmej do szesnastej po południu, to jeszcze w domu muszę wkuwać na następny dzień -,-

Dzisiaj krótki Nialler, gdyż nie miałam za dużo czasu, żeby przepisać megadługiego Hazzę, który pojawi się jutro lub w sobotę. 

Mam nadzieję, że wykażecie się z komentarzami ; ) (dlaczego ich tak mało ostatnimi czasy? :o)

______________________________________________________________

Siedzę z Niall’em przed telewizorem i objadamy się ciastkami. Co chwila wybuchamy śmiechem. To znaczy Niall śmieje się z głupawego kabaretu, a ja z niego. W pewnym momencie chłopak parska tak głośnym i niepohamowanym śmiechem, że zakrztusza się właśnie jedzonym ciastkiem. Klepię go w plecy, a w oczach stają mi łzy i cała się kulę, gdyż boli mnie brzuch ze śmiechu. Niall, cały czerwony rzuca się na mnie i mnie łaskocze.

Uciekam mu do łazienki. Po chwili wracam i zastaję poważnego Horana siedzącego prosto na sofie. Wybucham śmiechem. Chłopak nie wytrzymuje i do mnie dołącza.  Cała we łzach idę do kuchni i przynoszę nową dostawę słodyczy. Niall patrzy na mnie z uwielbieniem.

-          Mówiłem już, jak bardzo cię kocham? – pyta.

-          Wiesz, chyba nie usłyszałam – przekomarzam się z nim i siadam mu na kolanach.

-          Kooocham cię! – mówi przeciągle i mnie całuje.

Siedzimy chwilę w ciszy i oglądamy reklamy między kabaretem. Niall’er patrzy na mnie i słodko mówi:

-          Powiedz do mnie coś słodkiego.

       -       Hmm... – zastanawiam się. – Czekolaadaa! – krzyczę i wkładam mu kawałek czekoladki do ust, po czym go całuję.

 

~by Klara