# 27. Harry .

Dziś Hazza krótki, bo mi się nie chce przepisywać xD

Na życzenie dwóch osób, które chciały pozostać anonimowe... (Dawajcie chociaż inicjały! :o Bo trochę dziwnie to brzmi, kiedy dedykuję imagina Anonimowi... ^^)

__________________________________________________________ ____

Wybrałam się z moją przyjaciółką do klubu karaoke, gdyż nie miałyśmy co robić w chłodne wieczory, którymi raczyło nas w tym roku lato. Z nudów zasiadłyśmy za jednym ze stołów poustawianych w katach sali i śpiewałyśmy piosenkę razem z dziewczyną stojącą na scenie.

Chwilę potem utwór dobiegł końca, a wszystkie światła w pomieszczeniu  zgasły. Zapaliła się tylko jedna żarówka w reflektorze, który zaczął wirować i rzucać błyski świetlne po całej sali. DJ zapowiedział:

-          A teraz kontynuujemy naszą zabawę. Reflektor wskaże nam piosenkarza bądź piosenkarkę, którym lub którą jest...

Nastała cisza. Światło wirowało jeszcze moment, aż w końcu się zatrzymało. Na mnie. Siedziałam zdezorientowana na miejscu, a dookoła mnie tłum ludzi wiwatował i krzyczał, żebym wstała i weszła na scenę. Ja jednak nadal uparcie nie opuszczałam krzesła. W końcu prowadzący imprezę powiedział do mikrofonu:

-          Zapraszamy na scenę.

Parę osób podniosło mnie z miejsca i zaprowadziło na podwyższenie. DJ podał mi mikrofon, a ja nadal w szoku wymamrotałam do niego z szeroko otwartymi oczami:

-          Ja nie śpiewam... To znaczy, nie publicznie...

-          Tu nie chodzi o to, czy śpiewasz, czy też nie – odpowiedział i mrugnął do mnie. – Tutaj liczy się dobra zabawa.

Uśmiechnęłam się słabo i zaczęłam nucić wybraną przez niego polską piosenkę. Bogu dzięki, znałam ją, więc nie wyszłam na totalną idiotkę.

Ludzie krzyczeli, tańczyli i śpiewali razem ze mną, a ja po każdym wersie czułam się bardziej odprężona i spokojna. Wzięłam przykład z osób mnie otaczających i również poczęłam skakać i tańczyć.

Po skończonym występie zeszłam ze sceny cała czerwona z podekscytowania i z szerokim uśmiechem na twarzy. Usiadłam koło mojej przyjaciółki, a ona krzyknęła do mnie tak, bym ją usłyszała:

-          Wow! To było coś! Nie pamiętam już, kiedy ostatnio tak dobrze się bawiłaś. No i śpiewałaś, bo ponoć dałaś sobie z tym spokój...

-          Ja też! Teraz się zastanawiam, dlaczego przestałam... – przyznałam.

Dwie piosenki później, gdy razem z [I.T.P.] darłyśmy się jak opętane śpiewając remix znanego utworu, podszedł do nas wysoki chłopak o brązowych, kręconych włosach. Miał zielone oczy, mały nos, a jego pełne usta rozciągnięte były w szerokim uśmiechu, dzięki któremu widoczne były proste, śnieżnobiałe zęby postaci. Z osłupieniem poznałam w niej Harry’ego Stylesa.

-          Hej – powiedział po angielsku, więc i ja odpowiedziałam w tym języku.

-          Cześć.

-          Ta piosenka, którą śpiewałaś... W jakim była języku? – spytał, sprawiając wrażenie nieśmiałego.

-          W polskim... – odparłam z wahaniem, szczerze zdziwiona jego zapytaniem.

-          Hmm... – zamyślił się loczek. – Od dziś to mój osobisty język miłości.

Podszedł do mnie bliżej i szybko pocałował w policzek, a ja ciągle w głębokim szoku, jakim było poznanie Harry’ego Stylesa, patrzyłam za nim, jak wychodząc, kiwa mi ręką na pożegnanie.

~by Klara