# 5. Harry .

      Siedzę wściekła w sypialni i opatruję sobie palec. Nic mi dzisiaj nie wychodzi. Nawet głupiego obiadu nie mogę zrobić, nie uszkadzając przypadkiem siebie albo czegokolwiek w moim otoczeniu.

Kładę się na łóżku i zamykam oczy. Uspokajam się powoli, więc decyduję, że dokończę obiad.

Kiedy zastawiam już stół słyszę dzwonek do drzwi. Nie licząc Pushy, kotki Harry’ego, jestem sama w domu, więc idę otworzyć. Przed wejściem stoi listonosz. Wręcza mi prostokątną paczkę, a ja pokwitowuję, zastanawiając się przy tym, co to może być. Nie zamawiałam ni przez Internet, a na pakunku jest wyraźnie moje imię. Kończę zastawiać stół, gdyż chłopcy powinni być tu lada chwila i siadam w salonie z paczuszką na kolanach. Odrywam taśmę i uchylam wieko pudła. W środku znajduję... niebieską sukienkę bez ramiączek, na której wyszyto trzy słowa: Kocham Cię! ~ Harry. Uśmiecham się.

Chowam właśnie ubranie z powrotem do kartonu, kiedy słyszę odgłos kluczy otwierających zamek w drzwiach. Wstaję z kanapy i opieram się o futrynę drzwi. Do hollu wchodzą Harry, Louis, Zayn, Liam i Niall, ten ostatni oczywiście obładowany zakupami. Styles rzuca torbę w kąt i podchodzi do mnie. Przytula mnie i całuje na powitanie.

-          Jak ci minął dzień? – pyta. Zauważa moją zranioną dłoń. – Co się stało?!

-          Wypadek przy pracy – odpowiadam i dodaję: - Cześć chłopaki!

Patrzę na Niall’a, który taszczy torby do kuchni. Widząc zastawiony stół i ciepły obiad krzyczy:

-          Alleluja! Ziemia obiecana!

Śmieję się. Siadamy do stołu. Po obiedzie Zayn zobowiązuje się posprzątać. Przytulam go po przyjacielsku i mówię:

-          Dzięki.

-          Należy ci się odpoczynek. Szczególnie, że...

Lou wrzeszczy z salonu:

-          Zayn! Cicho tam!

Malik automatycznie milknie i bierze się za sprzątanie.

-          Co wam wszystkim dzisiaj jest?! – krzyczę.

Podczas obiadu Niall prawie że podskakiwał na krześle, Liam cały czas mi się przyglądał, Louis szczerzył się jak idiota, a Harry miał nieobecną minę.

  Wchodzę do salonu z zamiarem porozmawiania z Hazzą, lecz go tam nie zastaję.

-          Gdzie Hary? – pytam Horana.

Ten wzrusza ramionami, gdyż w ustach ma całą garść M&M’s’ów.

-          Grr..!

Idę do sypialni. Siadam na łóżku, biorę książkę i czytam w miejscu, na którym ostatnio skończyłam. Do pokoju wchodzi cicho Pushy. Biorę ją na ręce, kładę koło siebie i cały czas głaszczę. W pewnym momencie moja ręka prześlizguje się po futerku kotki i trafia na zamszowy przedmiot. Zdziwiona, podążam tam wzrokiem i widzę czarne pudełeczko. Odwiązuję je od obroży Pushy (jest przywiązane jedwabną wstążeczką, na której ktoś napisał „Na zawsze, na zawsze, na zawsze...”) i otwieram szkatułkę. Na puchatej poduszeczce leży srebrny pierścionek ozdobiony białymi diamencikami i czerwonymi rubinami. Od wewnętrznej strony wygrawerowano słowa: „[T.I.] <3 Harry”. W oczach stają mi łzy. Wyciągam go i wkładam na serdeczny palec. Prostuję rękę, by zobaczyć efekt.

-          Podoba się? – słyszę za plecami. Harry siada za mną i obejmuje mnie w pasie. Patrzę na niego zapłakanymi oczami.

-          Jakże mógłby mi się nie podobać? – odpowiadam pytaniem. Zarzucam mu ręce na szyję, a Styles mnie całuje.

Po chwili odsuwa się ode mnie i z poważną miną pyta:

-          Czy ty, [T.I.], wyjdziesz za mnie i staniesz się panią Styles?

Łzy płyną mi po twarzy strumieniami. Szeptam:

-          Oczywiście, że tak, mój ty kocie.

Za moimi plecami drzwi otwierają się na oścież i wpadają chłopacy. Cała czwórka nam gratuluje, lecz kiedy przychodzi kolej Louis’a, ten patrzy z udawanym smutkiem to na mnie, to na Harry’ego i mówi:

-          A więc to koniec Larry’ego...

Wszyscy wybuchamy śmiechem, a Hazza jakby na potwierdzenie tych słów czule mnie całuje.

 

~by Klara