# 6. Niall .

 Wyjeżdżam na wakacje do Londynu. Wycieczka jest nagrodą od rodziców za ukończoną szkołę z wyróżnieniem. Nie mogę się doczekać i już dwa tygodnie przed wyjazdem jestem spakowana i gotowa na przygodę. Mam zatrzymać się u cioci i jej męża mieszkających w samym centrum stolicy Anglii.

Nareszcie nadchodzi upragniony moment. Żegnam się z rodzicami i bratem i jadę na lotnisko z przyjaciółką, która również ma zawitać do Londynu, lecz dopiero w połowie lipca. Z niepokojem wsiadam na pokład samolotu, gdyż boję się latać. Odprawa nie trwa długo, więc po upływie dwudziestu minut słyszę huk odpalanych silników. Wkładam do uszu słuchawki i zamykam oczy.

Lot minął spokojnie, nie licząc lekkich turbulencji. Z ulgą schodzę po podeście i wpadam w ramiona cioci, która wraz z wujem czekała na mój przylot. Jedziemy do domu. Od razu zanoszę swoje walizki na górę do pokoju, który od tej pory będzie należał do mnie i idę poinformować ciocię, że wychodzę pozwiedzać Londyn. Do uszu wkładam słuchawki, włączam ulubioną playlistę i wychodzę z mieszkania.

Od razu rzucają mi się w oczy czerwone piętrowe autobusy, którymi tak bardzo chciałam się przejechać. Postanawiam jednak zostawić sobie tę przyjemność na później i najpierw z pieszej perspektywy poznać stolicę. Zwiedziłam Big Ben, London Eye, Tower Bridge I  Buckingham Palace. Wstąpiłam też do wszystkich center handlowych I sklepów w przeciągu pięciu kilometrów od mieszkania i zakupiłam bluzkę z flagą Wielkiej Brytanii oraz niebiesko-białą bejsbolówkę, a do kompletu niebieskie spodnie i czerwone trampki.

Niespieszne wracam do domu, trzymając w rękach torby z zakupami. W pewnym momencie słyszę za sobą kilka głosów i towarzyszący nim śmiech. Poznałabym go wszędzie. Śmiech Niall’a Horana. Odwracam się powoli i moim oczom ukazuje się pięciu chłopaków w bluzach, okularach przeciwsłonecznych i z czapkami na głowach. Upuszczam przypadkiem jedną z toreb. Pochylam się, żeby ją podnieść i w tym samym momencie blondyn chce mi pomóc. Zderzamy się głowami.

-          Auć – mówię, prostując się.

-          Auć – śmieje się chłopak. Podaje mi torbę. – To chyba twoje.?

-          Moje. – uśmiecham się i biorę opakowanie z rzeczami.

-          Maniaczka zakupowa? – pyta najbliżej mnie stojący chłopak i z łobuzerskim uśmiechem zniża okulary na czubek nosa i  zerka spod nich na moje zakupy. Louis.

-          Tak jakby – śmieję się.

Dziwne, ale nie wydają się rozpieszczonymi gwiazdkami, za jakie je ma moja koleżanka z Polski. „Nic o nich nie wiesz” – mówiła do mnie. „Wiesz o nich tylko tyle, na ile ci pozwolą”. Pss... Akurat. Wydają się całkiem normalni.

-          Daj spokój, sam kupiłeś dzisiaj bluzę, bluzkę, okulary, jeszcze jedną bluzkę, spodnie... Oczywiście wszystko w paski – wylicza wysoki brunet z grzywka zaczesaną na czoło. Czyżby Zayn?

-          Ach, cicho bądź! Ja przynajmniej nie przesiaduję w łazience godzinami i nie układam włosów jak jakaś baba! – odszczekuje się Louis.

Unoszę brwi. Zauważywszy to, Lou prostuje swoją wypowiedź:

-          To znaczy... Hmm... Nie mam nic przeciwko dziewczynom, które dbają o swoje włosy...

Uśmiecham się z zadowoleniem. Tak lepiej.

-          Chłopcy, uspokójcie się! Przynosicie nam wstyd przed uroczą damą – mówi chłopak z lokami na głowie i szerokim smilem na ustach. – Hej, ślicznotko, jestem Hary.

-          Cześć – kiwa głową chłopak stojący obok niego. Wychodzi na to, że to Liam.

-          Miło was poznać – mówię i ściskam dłoń każdemu z zespołu.

Kiedy przychodzi kolej na Niall’a, Hary mówi coś w obcym języku. Po akcencie rozpoznaję, że to francuski. Niall parska śmiechem. Patrzę na nich z idiotyczną miną. Horan śmieje się jeszcze głośniej, tym razem w asyście Zayn’a, Louis’a, Harry’ego i Liam’a.

-          Wybacz – wykrztusza Niall pomiędzy atakami śmiechu. Patrzy z naganą na Styles’a. – Harry miał na myśli ‘zauroczenie’. – spogląda na mnie nieśmiało.

-          Amore – akcentuje Louis, gestykulując przy tym. – Romeo, dlaczegóż ty jesteś Romeo?

-          Znasz „Hamleta”? – pyta mnie Zayn.

-          Jasne. A ty „Romea i Julię”? – gapię się na Louisa.

-          Nie – śmieje się. – Ale oni znają – wskazuje na Niall’a i Zayn’a.

-          Szekspir... No, no... – kiwam głową z uznaniem.

-          „Pani, przysięgam na ten piękny księżyc...” – zaczyna Zayn.

-          „... Który wierzchołki drzew srebrem powleka...” – kończy Niall.

-          „O, nie przysięgaj na niestały księżyc, Który co miesiąc koło swe odmienia, Lub miłość twoja również zmienną będzie!”* - odpowiadam.

-          Ty umiesz CZYTAĆ?! – pyta ze zdziwieniem Niall’a Lou.

Ten patrzy na niego, jak na idiotę.

-          Oczywiście, że umiem czytać, kretynie. – patrzy na mnie. – „Miłość mi pierwsza poleciła szukać, Dała rady, jam dał jej me oczy”*.

-          Dobra, to trochę dziwne... – mówi Liam, patrząc wymownie na Niall’a.

Śmieję się.

-          Musimy już iść – mówi ze smutkiem malującym się na twarzy, Zayn. – Mamy próbę. – dodaje jeszcze coś pod nosem, lecz nie słyszę, co. Usłyszawszy, co powiedział Milik, Louis zaczyna się śmiać.

-          Miło się gadało – mówi Harry, puszczając mi oko.

-          Mnie również – odpowiadam i patrzę po kolei na każdego. Mój wzrok zatrzymuje się na Zayn’ie i Niall’u. – To co, kiedy poczytamy razem? – żartuję.

-          Jutro u nas – mówi Niall i podaje mi małą karteczkę z adresem i numerem telefonu.

Patrzę na niego ogłupiała. Żartowałam sobie, a Niall wziął to na poważnie. Czyżbym miała randkę z Niall’em Horanem? Alleluja!

-          To na nas już czas. – Louis ciągnie blondyna za rękę. – Tylko się nie przewróć, bo koleżanka zawróciła ci w głowie!

Oblewam się rumieńcem. Zayn kiwa mi ręką na pożegnanie, Niall i Lou obdarowują mnie słodkimi uśmiechami, Harry ponownie mruga, a Liam się śmieje.

Wracam do domu. Wbiegam do pokoju i rzucając torby, krzyczę:

-          Boże, dziękuję !

*cytaty - „Romeo i Julia” W. Szekspir.

 ~by Klara