# 12. Louis .

No hey ! ;D Dziś znów krótki ; )
___________________________________________________________

        Wieczór, godzina 20:00. Siedzę na kolanach u Louis’a i oglądamy denny kabaret. W pewnym momencie Lou wyrywa mi pilota z ręki i szepcze do siebie:

-          Szybko, szybko...

Zdziwiona jego zachowaniem, przypatruję mu się, lecz kiedy zauważam, na co przełącza, jęczę:

-          Nieee, Lou, błagam!

-          No co? – pyta z niewinnym uśmiechem. – Mecz męska rzecz.

Wstaję z jego kolan i siadam obrażona na drugim krańcu kanapy, obserwując chłopaka. Co po chwilę wstaje i cieszy się z prawie wbitego gola, albo przeklina sędziego. Za każdym razem parskam śmiechem. W końcu Louis patrzy na mnie i pyta:

-          Co robisz?

-          Od godziny szukam powodu, żeby się uśmiechnąć.

-          I jak, znasz już jakiś? – szczerzy się.

W telewizorze słychać podniesione głosy. Lou patrzy na ekran i wyrywa pięści do góry, wrzeszcząc:

-          Taaak! Gol!

Kiedy emocje już opadają, znów na mnie zerka i zapytuje:

-          Jaki to ten powód?

-          Siedzi przede mną. – Uśmiechem się do niego ciepło.

-          Ooo... – mruczy, jednak znów przerywa mu podniecony głos spikera, obwieszczający, że być może zaraz nadarzy się okazja do wyrównania.

-          Pocałuj mnie w cztery litery – mówię do chłopaka.

Patrzy na mnie dziwnie i mówi:

-          Że niby gdzie?!

-          W usta, idioto, w usta!

Lou pochyla się nade mną i składa na moich wargach gorący pocałunek. Nie przestaje nawet wtedy, kiedy drużyna przeciwna doprowadza do remisu.

~by Klara