# 21. Niall .

Dzisiaj znów Niall'er :D ;*

Proszę o komentarze, motywują mnie ; )

___________________________________________________

Postanawiam nacieszyć się słoneczną pogodą i poopalać się na tarasie. Leżę w hawajkach i górze od kostiumu na leżaku i wyłapuję witaminki. Nagle promienie słoneczne zasłania mi postać. Osłaniam dłonią oczy, lecz nie mogę skupić na niej wzroku.

-          A gdzie krem? – pyta Niall. – Bez kremiku ani rusz!

-          Daj spokój – mówię. – Wiesz, że chociaż bym leżała tutaj cały dzień to i tak się nie opalę.

-          Skoro na leżąco nie, to może w ruchu – mówi z chytrym uśmiechem i znika.

Nie mam pojęcia, co miał na myśli, lecz nie mogę się nad tym zastanawiać, gdyż chłopak wraca po chwili i nim zdążam zobaczyć co planuje, oblewa mnie całą lodowatą wodą z wiaderka. Zrywam się na równe nogi i gonię Niallera po całym podwórku, wygrażając się:

-          Horan, masz przechlapane!

Chłopak nie przejmuje się moimi groźbami i śmieje się w najlepsze, uciekając przede mną. Po paru minutach daję sobie spokój, gdyż wiem, że i tak nie zdołam złapać blondyna. Wściekła wracam do domu. Idę do łazienki  się przebrać i nadal zła na Niall’a, planuję słodką zemstę.

Z wrednym uśmieszkiem zmierzam do kuchni. Wyciągam produkty z szafek i lodówki i przygotowuję z nich ciasto. Wkładam wykrojone z niego kółka, gwiazdki, serduszka i inne kształty do piekarnika i czekam, zagłębiając się w lekturze.

Po upływie dwudziestu minut wychodzę z kuchni trzymając w rękach talerz obładowany aż po same brzegi rumianymi ciachami z polewą czekoladową. Niall zadowolony z siebie siedzi przed telewizorem i wcina czipsy, oglądając jakąś durną telenowelę. Siadam obok niego, kładę sobie talerz na kolanach i pałaszuję w najlepsze moje wypieki.

Horan patrzy na mnie ze skruszoną mina i próbuje zabrać kilka ciastek z talerza, lecz za każdym razem, kiedy po nie sięga, biję go po rękach.

-          Hej ! – krzyczy rozwścieczony, kiedy uderzam go już siódmy raz.

-          Co?! Trzeba było mnie nie denerwować! – wydzieram się na niego. – Idź sobie zrób!

-          Ale od ciebie wszystko smakuje lepiej – mruczy mi uwodzicielsko do ucha.

-          To musisz się, kotku, obejść smakiem.

-          Jak ja cię lubię denerwować! – mówi i mnie całuje. – Wiesz skarbie, że cię kocham, prawda?

„Ach, ten Nialler. Nie można się na niego długo gniewać.” Myślę i dodaje na głos:

-          Fajnie. Być może, ale ciacha i tak nie dostaniesz – mówię i rzucam w niego poduszką.

~by Klara