# 98 . Harry .

Hej ; * Dziś bardzo, bardzo krótki, bo wolałam streścić go w małej ilości słów, niż pisać chaotycznie niezrozumiale z dużą ilością opisów i zanudzić Was nimi na śmierć. ; )

__________________________________________________________

-          Mamusiu, jak poznałaś tatusia?

Spojrzałam na pięciolatkę ze zdziwieniem. Również Harry przeniósł na nią zdumiony wzrok, po czym widząc jej zdecydowaną, pełną ciekawości, słodką twarzyczkę, z wpełzającym mu na usta łobuzerskim uśmieszkiem zerknął na mnie.

-          No właśnie, [T.I.], jak to było?

Westchnęłam i włożyłam ostatni talerz do zmywarki. Zmusiłam się, by się nie uśmiechnąć, gdyż na samo wspomnienie się rumieniłam i miałam ochotę parsknąć śmiechem.

-          To długa historia, Darcy, i nie wiem...

-          Chcę posłuchać – rzekła zdecydowanie, sadowiąc się na kolanach taty i wlepiając we mnie ciekawskie spojrzenie.

Przeniosłam wzrok na Harry’ego, szukając pomocy. Ten rozsiadł się wygodnie na kanapie, przytulając do siebie Darcy i poklepał wolną ręką miejsce koło siebie. Przyglądałam mu się z wyrzutem, lecz po zajęciu wskazanego miejsca, zaczęłam opowiadać:

-          W wakacje, z braku innych zajęć, postanowiłam zgłosić się na ochotnika jako pracownik w ZOO. Od dziecka kochałam zwierzaki, swój wolny czas zawsze im poświęcałam, więc...

-          A możemy mieć kotka? – przerwała mi mała, patrząc to na mnie, to na Harry’ego proszącym wzrokiem. – Prooooszę!

-          To nie taki głupi... – zaczął mój mąż, ale widząc spojrzenie, jakie mu posłałam, przerwał w pół słowa i dodał prędko: - Kontynuuj, skarbie.

-          Dziękuję – wycedziłam, powstrzymując się przed niekontrolowanym chichotem. Darcy była tak   podobna do Harry’ego... – No więc, pomyślałam, ze mogłabym połączyć przyjemne z pożytecznym.  Przyjęli mnie i mojego ówczesnego przyjaciele – Patryca. Mieliśmy zacząć od poniedziałku. Ekscytowałam się nową pracą tak jak ty, kiedy tatuś obieca ci zabawkę –   obdarzyłam córkę rozczulonym spojrzeniem i uśmiechnęłam się do Harry’ego. – Każdego dnia   Patric niemal musiał wyciągać mnie   siłą z terenu ogrodu zoologicznego, bo tak wciągała mnie praca tam. Każdego dnia robiłam co innego. Raz oprowadzałam wycieczki, to znów karmiłam zwierzęta, by następnego dnia rozdawać mapy ZOO i sprzedawać pamiątki. Czwartego dnia po moim zatrudnieniu nastała moja kolejka na karmienie zwierzaków. Dałam już jedzenie delfinom, fokom, słoniom i lwom, więc wróciłam do magazynu po przysmaki dla małp. Usłyszałam za sobą kroki, jednak nie odwróciłam się, gdyż byłam zbyt pochłonięta napełnianiem wiaderka. Rozbrzmiało radosne pytanie: „Kiedy będziesz karmiła małpy?” i, będąc pewna, że to Patric, odpowiedziałam żartem: „A co, głodny jesteś?”.

Harry parsknął śmiechem.

-          Nie usłyszałam jednak zabawnej, acz ciętej riposty, jaką zawsze rewanżował mi się przyjaciel, więc odwróciłam się, obawiając się najgorszego.

-          To był tatuś, prawda? – zapytała radośnie, wtulając się w Harry’ego.

-          Tak, to był tatuś – zaśmiałam się i zmierzwiłam zadowolonemu brunetowi lokowate włosy. – Musiałam się nieźle tłumaczyć, nie tylko jemu ale i szefowi, który to usłyszał. Jednak tatuś wybawił mnie z opresji i, chcąc nie chcąc, musiałam mu się jakoś zrewanżować. A słysząc, że tym rozpieszczonym bachorem jest nie kto inny jak Harry Styles, jeszcze bardziej odechciało mi się gdziekolwiek iść, gdyż jako zapłatę wybrał sobie spacer i lody.

-          Co było potem? – ekscytowała się pięciolatka, a w jej błękitnych oczkach, które odziedziczyła po mnie, widziałam wesołe błyski ciekawości.

Harry już jednak nie podzielał jej entuzjazmu. Zaśmiałam się na widok jego miny.

-          Później... Poszliśmy na spacer, nie powiem, rozmawiało nam się przyjemnie i wtedy Harry zaproponował lody. Podeszliśmy do kolorowej budki i tatuś zamówił dwie porcje deseru. Zaczął...

-          Darcy, już wiesz, jak mama mnie poznała, a teraz szoruj na górę – wszedł mi w słowo burkliwie loczek.

Roześmiałam się.

-          Ależ Harry, czekaj, czekaj, nie doszłam jeszcze do najciekawszego... No więc, tato zaczął przeszukiwać kieszenie w poszukiwaniu portfela...

-          Byłem pewny, że go tam włożyłem – mruknął do siebie.

-          ...i zdawszy sobie sprawę, że go nie zabrał, zaczął mnie przepraszać, nadrabiając zbolałą miną, mówiąc, jak to mu głupio, że jeszcze nigdy mu się to nie przydarzyło, aż w końcu to mnie przyszło zapłacić za desery. Do końca spotkania naśmiewałam się z Harry’ego, a ten chodził ze wzrokiem wbitym w swoje buty.

-          I co? I co było później?!

-          Pełen żałośći i skruszony do granic możliwości odprowadził mnie do domu. Następnego dnia, kiedy miałam wyjść do pracy, omal nie złamałam nogi o wielki kosz róż tuż pod drzwiami mojego domu. Pomiędzy kwiatami znalazłam liścik. „Przepraszam. Wynagrodzę Ci to, proszę, daj mi szansę ~H.”. W pracy ponownie miałam nakarmić zwierzaki. Napełniałam właśnie wiaderko z pożywieniem dla lwów, kiedy ktoś powiedział: „Niewychowana, głodna małpa już z portfelem melduje się na stanowisku”.

Darcy zachichotała.

-          No i tak się zaczęło. Poszliśmy na spacer, Harry kupił lody – tym razem to on za nie zapłacił -, poznaliśmy się lepiej i...

-          Żyliśmy długo i szczęśliwie – zakończył Hazza, całując mnie w usta, ku wyraźnej uciesze naszej córeczki. I ją po chwili zaszczycił buziakiem w czoło.

-          We trójkę – dodała Darcy.

Chrząknęłam.

-          Właściwie... Właściwie, to niedługo we czwórkę. – Zarumieniłam się.

Harry wytrzeszczył na mnie oczy.

-          Niespodzianka! – próbowałam zachować powagę, jednak widząc podekscytowanie Darcy i mojego męża, zaśmiałam się.

-          Żyliśmy długo i szczęśliwie we czwórkę – stwierdził Harry, po czym nas przytulił.

~by Klara