# 100 .! Zayn .

Witam tego 'upalnego' lipcowego poranka :D

Nie mogę uwierzyć, że to już 1oo imaginów zamieściłam na tym blogu . Mam nadzieję, że co najmniej kolejna taka liczba naszych prac ujrzy światło dzienne i Was, zamiast ubywać, zacznie przybywać : )

No więc do rzeczy... Imagin z Zaynem, do którego piosenka to: <klik> , a imagin z dedykacją dla @Tommy_Carrots ;D

______________________________________________________________

-          Pomożesz? – Wskazałam na swoje plecy.

Mama usłużnie zapięła srebrne guziczki ciągnące się od samej talii aż po górę mlecznobiałej kreacji. Przygładziłam satynową suknię, przesuwając wypielęgnowanymi dłońmi po zdobiących ją misternie szytych haftach, nie mogąc się na nie napatrzeć.

Już od godziny siedziałam w swojej sypialni razem z mamą i co chwila wpadającą [I.T.P.], która przynosiła wieści o przybyłych gościach lub służyła jako pomocnica, gdy czegoś potrzebowałyśmy. Wcześniej, ponad czterdzieści minut spędziłam w łazience, wytrwale siedząc na chybotliwym krzesełku pozwalając, by zaprzyjaźniona z moją mamą kosmetyczna i fryzjerka w jednym stylizowała moje kasztanowe, niepodatne na układanie włosy i nakładała na moją rumianą z podekscytowania twarz upiększające kosmetyki.

Po wyjściu z dusznego pomieszczenia udałam się do przestronnego pokoju, który jeszcze dzisiejszego dnia należał do mnie, by z pomocą mamy zmienić różowy, puchowy szlafroczek na wybieraną przez miesiąc mlecznobiałą z haftowanymi wzorami na prostym trenie suknię ślubną. Nie przypuszczałam nigdy, że tak trudno jest się wcisnąć w to białe wdzianko, ale dzięki dwom dodatkowym rękom jakoś zdołałam przyodziać się w zapierającą dech w piersiach swym pięknem wyjątkową kreację i teraz okręcałam się wokół własnej osi podziwiając w ogromnym zwierciadle rezultaty ponad dwugodzinnych przygotowań. 

Muszę przyznać, że efekty były warte poddanej się przemianie. Włosy, które sięgały mi do talii zostały mocno podkręcone i związane jednym pasmem w luźnego, nisko spiętego kucyka tuż za moim prawym uchem tak, że lokowate pukle wdzięcznie podskakiwały przy moim każdym, nawet lekkim ruchu, a gdy siedziałam bądź trwałam w bezruchu, delikatnie spływały po moim opalonym ramieniu. Twarz prezentowała się równie zachwycająco: wszelkie niedoskonałości cery zamaskował podkład i korektor, na powiekach miałam lekko niebieski cień, który uwydatnił błękit moich oczu, a już i tak długie rzęsy zostały podkreślone kredką i czarnym tuszem. Na policzkach widniały śladowe ilości różu, a słodko wykrojone wydatne usta pokrywała cienka warstwa błyszczyku o malinowym odcieniu.

Suknia prezentowała się wspaniale. Jej nieskazitelna biel uwydatniła moją opaleniznę, a długi do ziemi tren dodawał mi wzrostu, gdyż mimo że włożyłam szpilki, spoglądałam na świat z wysokości nieco ponad stu siedemdziesięciu centymetrów. Ściśle opinający mnie gorset był cały w koronce, a pozostałą część kreacji ozdabiały delikatne, puszyste skrawki satyny, przeźroczystej siateczki i innych cudów, co nadawało trenowi bezaty dół.

Dziewczyna w lustrze uśmiechnęła się nieśmiało. Stojąca za nią w głębi pomieszczenia kobieta w średnim wieku odziana w różowy kostiumik podeszła do niej i mocno przytuliła.

-          Wyglądasz pięknie. Jestem z ciebie taka dumna – szepnęła mi do ucha wzruszona mama, mocno obejmując swoimi chuderlawymi ramionami.

-          Dziękuję. Dziękuję za wszystko – odrzekłam półgłosem.

Usłyszałam za plecami pukanie. Odwróciłam się by dostrzec stojącą w drzwiach [I.T.P.], na twarzy której malowało się nieme zachwycenie. Zaśmiałam się pod nosem, kiedy dziewczyna otrząsnęła się i wręczyła mi średniej wielkości  bukiet rafinowanych róż spiętych jedwabną wstążeczką tuż u nasady kwiatostanu.

-          Zayn oszaleje na twój widok – szepnęła, kiedy mnie przytuliła.

-          Wiem. Taki mam plan – odpowiedziałam ze śmiechem.

-          Wszyscy już są. Przyjechał też Ojciec Andrews, więc chyba możemy... – rzekł tata wkraczając do sypialni, lecz na mój widok przerwał i dokończyć był w stanie dopiero po chwili. - ... zaczynać. Boże, ale mam piękną córeczkę.

Uśmiechnęłam się do niego z zakłopotaniem.

-          Dziękuję, tato.

-          Nie chcę cię martwić, ale z tego co wynikało z mojej rozmowy z twoim przyszłym mężem, zaraz tutaj przyjdzie, bo od ponad doby się z tobą nie widział i ponoć umiera z tęsknoty – ponagliła mnie [I.T.P.].

-          Tak, tak, już czas – mruknęłam, po czym wzięłam dwa odprężające wdechy, by uspokoić nieco szaleńczo bijące serce.

-          To my już... się ulatniamy – mruknęła mama, po czym posłała mi uspokajający uśmiech, który miał mnie podnieść na duchu. – Dasz radę, mała, wierzę w ciebie. Pomyśl, ze tam na dole czeka na ciebie Zayn.

Mimowolnie się uśmiechnęłam i szepnęłam do taty:

-          Nie pozwól mi upaść, okej? Ta kiecka to istne zagrożenie.

Ściskając kluczowo ramię taty zeszłam po schodach uważając na długi tren sukni, by przypadkiem, co jest bardzo prawdopodobne biorąc pod uwagę moją sprawność fizyczną a właściwie jej brak i bądź co bądź, szczęście, nie zahaczyć nim lub go nie przydepnąć.

Przed wyjściem do ogrodu tata szepnął mi do ucha:

-          Gotowa?

Zaczerpnęłam głęboko powietrza, ignorując bolesne skurcze żołądka, które były skutkiem stresu i potrząsnęłam głową w geście przytaknięcia.

-          Tak.

Nim zdołałam uczynić krok naprzód, wyminęła mnie około pięcioletnia dziewczynka w różowej bufiastej sukieneczce z dwoma uroczymi kiteczkami po bokach główki. W koszyczku, który niosła w lewej ręce wypełniony był po brzegi płatkami kwiatów, które brała do pulchnej piąsteczki i sypała przed nami zmierzając w stronę ołtarza.

Ruszyliśmy w kierunku ogrodu. Na nasz widok wszyscy goście bez wyjątku wstali z zajmowanych miejsc, które [I.T.P.] przyozdobiła kokardami, serpentynami, różami i Bóg wie czym jeszcze. Mijani członkowie rodziny i mojej, i Zayna, a także nasi przyjaciele uśmiechali się do mnie promiennie z podziwem malującym się na ich twarzach, a ja starałam się odwzajemniać gesty.

W tłumie ponad stu gości dostrzegłam rozpromienione twarze Nialla, Harry’ego, Danielle, Eleanor, i dwóch pięknych przyjaciółek blondyna i loczka, których imion jeszcze nie znałam. Uśmiechnęłam się w duchu rada, ze każdy z 1D znalazł sobie wybrankę. A gdzie się podziewał Louis?

W pewnym momencie mój wzrok padł na ołtarzyk ustawiony przy końcu ogrodu. Ogrodzenie było białe, a dach altanki wyłożony czerwoną dachówką cudownie komponował się z białymi i rumianymi różami, które poprzypinane były do płotka. Przed altaną stała już [I.T.P.] w podkreślającej jej kobiece kształty beżowej sukience bez pleców i rozłożystym dole, a naprzeciwko niej w ciemnym garniturze i niebieskiej koszuli tkwił Liam z widocznym na twarzy zachwytem. Uśmiechnęłam się do nich, po czym przeniosłam wzrok w centralny punkt ołtarza.

Tuż obok Ojca Andrewsa stał On. Zachwycający swą urodą grecki bóg. Muszę przyznać, że czarny garnitur świetnie na nim leżał, a biała koszula, której kołnierzyk sprytnie zostawił niewywinięty w nonszalanckim luzie podkreślała jego ciemną karnację. Fryzura jak zwykle perfekcyjna co do ostatniego włoska prezentowała się dziś nadzwyczaj schludnie, a spojrzenie, jakie rzucał mi spod wachlarza długich, gęstych rzęs magnetyzowało sukcesywnej niż dotychczas.  Od dziś będzie ono tylko moje. Cały on będzie na wyłączność należał do mojej osoby. „Egoistka” zganiłam się w myślach, jednak średnio obeszło mnie to, iż myślałam narcystycznie.

Poczułam dominującą tęsknotę. Pragnęłam wyrwać się do przodu, by jak najszybciej znaleźć się w ramionach Zayna, ale nie pozwalał mi na to silny uścisk dłoni mojego taty i zdrowy rozsądek.

Tuż za mną rozbrzmiały werble. To Josh popisywał się swoimi umiejętnościami na ustawionej wcześniej perkusji, a moment później Lily, moja koleżanka ze studiów, poczęła grać Marsz Mendelssohna, do którego tempa trudno było mi się dostosować, gdyż każda komórka mojego ciała lgnęła do bruneta stojącego w przyozdobionej altance.

Krok po kroku przybliżałam się do Zayna, który ani na moment nie spuścił ze mnie pełnego uwielbienia spojrzenia. Kiedy nareszcie stanęłam na kobiercu, tata tradycyjnie przekazał moją dłoń panu młodemu, na co przystałam z ochotą. Widząc moją błogą minę, Zayn puścił mi oczko i posłał uśmiech pełen czułości, który jeszcze bardziej zwiększył stan nieważkości, w którym według własnego mniemania się znajdowałam.

Wyjęłam jedną z róż składających się na bukiecik i delikatnie wsunęłam ją w kieszonkę na piersi chłopaka. Przygładziłam zielone listki, po czym chwyciłam Zayna  za rękę  i splotłam jego palce ze swoimi.

-          Drodzy zebrani tutaj goście, spotkaliśmy się w ten ważny dzień z powodu tych oto dwojga ludzi, którzy chcą zawrzeć związek małżeński. – Zrobił pauzę, po czym kontynuował przeniówszy wzrok na Zayna: - Czy ty, Zaynie Javaddzie Maliku ślubujesz tej oto [T.I.] [T.N.] miłość, wierność i uczciwość małżeńską, oraz że jej nie opuścisz aż do śmierci?

Nastała cisza, którą po dłuższej chwili przerwał Zayn.

-          Nie.

Wybałuszyłam na niego oczy. Chłopak kontynuował niezrażony:

-          Nie. Nie ślubuję ci tylko miłości, wierności i uczciwości oraz tego, że nie opuszczę cię aż do śmierci. [T.I.], obiecuję ci, że od dziś na zawsze będziesz dla mnie najważniejszą kobietą na Ziemi, że nie będę cię denerwował, nie będę się z tobą kłócił, nigdy nie podniosę na ciebie ręki. Ślubuję ci też, że zawsze będziesz mogła na mnie polegać i... Nie będę spędzał w łazience więcej niż dziesięć minut dziennie. Obiecuję.

Pomiędzy zebranymi przebiegł szmer. Nie wiedziałam czy to oznaka rozbawienia, dezaprobaty czy też wzruszenia. Utkwiłam w Zaynie spojrzenie moich pełnych łez oczu.

-          Tak – dodał i lekko się do mnie uśmiechnął.

Westchnęłam w duchu z myślą, że właśnie przeszłam mini zawał.

Ojciec Andrews również wydawał się zdziwiony takim obrotem spraw, jednak otrząsnąwszy się, kontynuował:

-          Czy ty, [T.I.] [T.D.I.] [T.N.] ślubujesz temu oto Zaynowi Malikowi miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że go nie opuścisz aż do śmierci?

-          Nie.

Teraz to Zayn wydał się zdziwiony, jednak ja dopowiedziałam ze stoickim spokojem:

-          Ślubuję wcześniej wymienione oraz to, że będę dbać, żeby w naszym domu nigdy nie zabrakło twojego ulubionego żelu do włosów, ręczniki zawsze były w tych samych kolorach, a guziki przy poszewce zawsze były schowane, bo każdy kto cię zna wie, jak one cię denerwują. Nie będę też wściekać się o wszystko, kiedy będę zła tylko o jedno. Obiecuję.

Kątem oka zauważyłam, jak Ojciec Andrews kręci nieznacznie głowa i uśmiecha się kpiąco.

-          Tak.

-          Mocą udzielonych mi praw ogłaszam was zatem mężem i żoną – powiedział uroczyście, z ledwie wykrywalną nutką rozbawienia.

Wszyscy goście wstali z miejsc, klaszcząc i wiwatując. Uczyniłam krok do przodu i wspięłam się na palce, by móc dosięgnąć ust Zayna, a ten w tym samym momencie pochylił się, żeby mi to ułatwić. Nasze wargi dzieliły minimetry, kiedy za ostatnim rzędem krzeseł rozległ się huk. Tort weselny dosłownie wyleciał w powietrze i eksplodował nad głowami gości, przyozdabiając ich ubrania lukrowymi słodkościami. W miejscu, gdzie jeszcze sekundy temu w nienaruszonym stanie stało ciasto tkwił teraz... Louis w kostiumie marchewki.

Wszyscy goście wybałuszyli na niego oczy.

-          No co? Nie będziemy jeść przecież tego słodkiego okropieństwa, prawda? Lepsze są... MARCHEWKI! – krzyknął i wyciągnął zza pleców koszyczek z pomarańczowymi warzywami i, wyjąwszy zeń jedną i ugryzł kawałek, po czym krzyknął: - A tak na marginesie: WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO NA NOWEJ DRODZE ŻYCIA!

Przytuliłam się do Zayna, kiedy goście wybuchnęli śmiechem. Malik wyszeptał mi do ucha:

-          Ten ślub przejdzie do historii.

Zachichotałam i odszepnęłam:

-          Trzeba było zamówić marchewkowe ciasto. Przejdzie do historii, bo to nasze zaślubiny, kochanie.

I ku ogólnym wiwatom nasze usta nareszcie spotkały się w ślubnym pocałunku.

~by Klara