# 109 . Zayn .

 Przyjechali do mnie w odwiedziny przyjaciele. Wyszłam im naprzeciw, szeroko się uśmiechając. Cieszyłam się jak małe dziecko, bo w końcu po pół roku rozdzielenia znów ich zobaczyłam i mogłam radować się ich towarzystwem. Mocno uściskałam Liama, Louisa i Nialla, ale gdy przyszyła kolej na Harrego, ten odepchnął mnie i warknął:

-Nie dotykaj mnie!

Odsunęłam się zdziwiona, a w sercu poczułam ostry ból, który promieniował na całą klatkę piersiową. Nie miałam pojęcia czym podyktowane było zachowanie Stylesa, ale mimo wszystko ten jakże mały gest, głęboko ranił. Posłałam Tomlinsonowi pytające spojrzenie, ale chłopak był również zaskoczony odruchem loczka. Lou rozłożył bezradnie ręce. Odwróciłam się w stronę Harolda. Kumpel rozmawiał o czymś z moimi „koleżankami”, które były ładniejsze niż mądrzejsze, delikatnie rzecz ujmując, po czym odszedł z nimi, kierując się w stronę ogniska.

-[T.I], może coś obejrzymy?- zapytał Niall, chcąc rozładować napiętą atmosferę.

Pokiwałam nieznacznie głową. Po chwili udaliśmy się do mojego domu. Przygotowałam mnóstwo jedzenia, myśląc szczególnie o wszystkożernym Irlandczyku, a chłopaki grzebali w szafce z filmami.

-Wybraliście coś?- spytałam, stawiając na niskim stole półmiski, kubki i napój.

Liam odparł, że nie mogą się zdecydować pomiędzy filmem sensacyjnym a komedią. Podeszłam do odtwarzacza i włączyłam „Up All Night The Live Tour” w wersji rozszerzonej, jaką dostałam na urodziny od Louisa. Rozsiedliśmy się na szerokiej kanapie, a milczący Zayn na fotelu. Chłopcy, oprócz Malika, podśpiewywali sobie pod nosem. Z rozbawieniem wymalowanym na twarzy, przyglądałam się jak Nialler z uwagą ogląda własne koncerty.

-Nie uważasz, ze ładnie zaśpiewałem „Stereo Hearts”?- zapytał „skromnie” Horan.

-Cudownie. Za każdym razem rozpływam się w twoim pięknym głosie.- odparłam, obdarzając go jednym z najpiękniejszych uśmiechów.

Irlandczyk lekko się zarumienił, ukazał szereg białych zębów z aparatem i cicho dodał:

-Bo Zayn uważa, że ty masz niesamowity głos i że jesteś ode mnie lepsza. A w dodatku to mu się podobasz.

-Słucham?- zapytałam, choć doskonale słyszałam jego słowa, ale nie mogłam w nie uwierzyć.

-Oj nic, nic. [T.I.], Niall się przejęzyczył- wtrącił Lou,

Chłopaki zaczęli kręcić, plącząc się w swoich kłamstwach. Przez to całe zamieszanie nawet nie dostrzegłam, kiedy Malik opuścił mój dom. Spojrzałam znacząco na Liama, domagając się wyjaśnień.

-Yyy.. Powinnaś z nim sama porozmawiać- poradził.

Przytaknęłam, wybiegając na dwór. Chodziłam dookoła podwórka i nigdzie nie mogłam znaleźć bruneta. W końcu dostrzegłam znajomą sylwetkę, skuloną na ziemi pod starym, wielkim drzewem. Odetchnęłam z ulgą i już chciałam do niego podejść, gdy zatrzymałam się w pół kroku. „I co ja mu niby powiem?”- pomyślałam. Po dłuższej chwili toczenia walki samej ze sobą, przełamałam się i wolno udałam się do Malika. Usiadłam obok niego, po czym rzekłam:

-Cześć Zayn. Dziś wcale się nie przywitaliśmy. Co jest?

-Hej- odparł, przytulając mnie.

Zaciągnęłam się zapachem jego perfum, mocniej wtulając twarz w koszulkę chłopaka.

-Przepraszam za Harrego- dodał- On po prostu się martwi i dba o dobro zespołu.

-Martwi?- zapytałam zdziwiona

Brytyjczyk nie odpowiedział, tylko delikatnie mnie pocałował. Szybki, nieśmiały całus wytrącił mnie z psychicznej równowagi. Mimo, iż czułam, że źle postępujemy, nie potrafiłam zakończyć tej chwili rozkoszy.

-Ale… Ty… Perrie…- jąkałam się.

-To takie słodkie- uśmiechnął się

-Co?

-To jak pod wpływem mojego dotyku nie umiesz się wysłowić.- przejechał palcem po moim policzku.

Rzeczywiście, niestety bądź stety, miał rację.

-Nie mogę być z osobą, do której nic nie czuję, przecież to bez sensu. Chcę żyć z tobą- oznajmił.

Z całego serca pragnęłam mu wierzyć. Trzymając się za ręce, wróciliśmy do mnie, po drodze napotykając Hazzę, który patrzył na nas z pomieszaniem smutku, nienawiści, poczucia zdrady. Dostrzegłam w jego oczach znikomą nutkę radości, która szybko zniknęła.

~*~

Ukrywałam związek z Zaynem, dla dobra nas obojga. Chłopak najpierw musiał załatwić sprawy z Perrie. Reszta zespołu, oczywiście oprócz Stylesa, nie miała o niczym zielonego, ba! a nawet fioletowego pojęcia. Ja, podobnie jak Malik, udawałam, że tak jak dawniej łączy nas tylko przyjaźń. Choć, gdy zostawaliśmy sami namiętnym pocałunkom i pieszczotom nie było końca.

~*~

Któregoś razu wraz z chłopakami i rodzicami pojechałam do brata mojej mamy na obiad. Każdego bym się tam spodziewała, ale nie jej. Gdy tylko przekroczyliśmy prób domu wujka, Perrie podeszła by się przywitać. Dała Zaynowi soczystego buziaka w usta. Poczułam się bezradna, pusta, jakby ktoś wypompował ze mnie życie, odciął od źródła mego istnienia. Odwróciłam wzrok, napotykając spojrzenie Hazzy. Lokers podszedł do mnie i wyszeptał mi na ucho:

-Daj sobie z nim spokój, póki jeszcze nie jest za późno, by to wszystko odkręcić.

Popatrzyłam mu prosto w oczy. Udawałam spokojną i radosną, choć w środku mnie panowała burza, walka pomiędzy sercem a rozumem. Rodzina łyknęła przykrywkę, ale kumple od razu załapali, że coś jest nie tak. Lou posłał mi pytające minki, ale zbyłam go sztucznym uśmiechem, który nie schodził mi z ust podczas spożywania całego posiłku. Odłożyłam sztućce i napiłam się soku. Perrie złapała Malika za rękę i oznajmiła radosnym głosem:

-Będziemy mieli dziecko!

Dobrze, że zdążyłam połknąć napój, bo w przeciwnym razie, bym się zakrztusiłam, zciągając na siebie niepotrzebną uwagę. Oszołomieni chłopcy siedzieli i z otwartymi buziami patrzyli to na mulata, to na przyszłą matkę. Jako pierwsza się ogarnęłam, przywołując sztuczne zadowolenie. Podeszłam do nich, mocno ściskając bladego Zayna i fałszywie gratulując dziewczynie, po czym opuściłam salon. Udałam się do małego pokoju. Stanęłam przy oknie, bezradnie opierając ręce na parapecie, a po moich policzkach popłynęły strumienie gorzkich łez, których nawet nie próbowałam zatrzymać. Pozwoliłam sobie na chwilę słabości. Poczułam jak moje życie legło w gruzach, jak straciłam to co najbardziej kochałam i kogoś na kim cholernie mi zależało. Usłyszałam kroki, a później czyjeś silne ręce objęły mnie w pasie.

-To niemożliwe- wyszeptał Zayn.

Wyrwałam się z jego uścisku, uciekając na drugi koniec pomieszczenia.

-Spałeś z nią?- zapytałam cicho.

-[T.I], ja…-

-Odpowiedz!- weszłam mu w słowo- Spałeś z nią?

Chłopak pokiwał głową. Rozpłakałam się jak małe dziecko.

-Ale przysięgam, to było jakieś 3 miesiące temu, gdy nie zdawałam sobie sprawy co do ciebie czuję. Żałuję tamtego czynu. – dodał, kładąc dłonie na moich ramionach.

-Zostaw mnie!- syknęłam

Malik nie usłuchał mojego żądania, tylko przycisnął mnie do ściany, zachłannie wpijając się w me usta. Chwilę się miotałam, ale poddałam się, gdy poczułam, że pocałunek działa na mnie kojąco i uspakajająco. Miałam wrażenie, że kiedy nasze usta stały się jednością, chłopak jakby chciał mnie zapewnić, że liczę się tylko ja.

-Zayn!- dobiegły nas nawoływania Perrie.

Mulat spojrzał na mnie i rzekł:

-Wyjaśnię to!

Po czym po raz ostatni poczułam jego miękkie wargi na moich.

-Kocham cię- szepnął, zanim wyszedł, zostawiając mnie samą.

Podeszłam do lustra. Poprawiłam włosy, obmyłam twarz i spojrzałam na swoje odbicie. Pod wpływem impulsu wybiegłam na korytarz, szukając obiektu moich westchnięć. Spojrzałam w dół. Perrie pokonywała ostatnie stopnie. Po cichu w samych skarpetkach, uważając by się nie poślizgnąć, zeszłam piętro niżej, dopadając mile zaskoczonego chłopaka.

-Tez cię kocham- rzekłam ledwo dosłyszalnym głosem.

Malik wcisnął mnie w kąt i powiedział:

-Wrócę z nią, ale obiecuję, że między nią a mną do niczego nigdy więcej nie dojdzie.

Uśmiechnęłam się lekko, zbliżając twarz do twarzy bruneta.

-Tylko ty potrafisz zwykłym całusem sprawić, że moje życie nabiera sensu.- dodał, składając na mych ustach pocałunek.

Niechętnie się od siebie oderwaliśmy, ale nie chcieliśmy wzbudzać jakichkolwiek podejrzeń. Pożegnaliśmy się. Wróciłam do mieszkania. Rodzina była tak wciągnięta w omawianie tegorocznych świąt Bożego Narodzenia, że nawet nie zauważyła mojej nieobecności. Weszłam do pokoju, gdzie było 4/5 1D, jak gdyby nigdy nic. Usiadłam na kanapie obok Nialla pałaszującego kanapki. Liam wstał i zamknął drzwi na klucz.

-To może teraz  nam wszystko wyjaśnisz?- rzekł

-Nie ma co- udawałam obojętną i wpatrywałam się w głupi serial, który po chwili Lou wyłączył.

-[T.I], przyjaźnimy się. Dlaczego nam o wszystkim nie mówisz?- zapytał smutny Tomlinson.

Spojrzałam na Harrego. Jego oczy mówiły „Oni powinni wiedzieć”. Wzięłam głęboki oddech, przejechałam dłonią po włosach i karku, po czym wszystko im odpowiedziałam ze szczegółami. No może pomijając te bardziej intymne sprawy. Kumple przyjęli wszystko lepiej niż przypuszczałam.

-Widać, ze się kochacie- stwierdził Nialler, dokańczając paczkę maślanych ciasteczek.

„Gdzie on to mieści?”- przebiegło mi przez głowę. Lou mocno mnie uścisnął i rzekł:

-Macie moje błogosławieństwo.

Uczynił na moim czole znak krzyża. Uśmiechnęłam się szeroko. Kochałam go, był dla mnie jak starszy brat, który potrafił skarcić, pocieszyć, ale i rozśmieszyć.

-Nie zapominajcie o Perrie- wtrącił Styles.

-Chyba mam pomysł- powiedział zagadkowym tonem Liam.

Payne wykręcił numer do Malika, wychodząc z pokoju.

-Będzie dobrze- zapewnił Horan.

Przytuliłam go. Do „miśka” przyłączył się także  Louis. Spojrzałam na Hazzę, posyłając mu nieśmiały uśmiech. Loczek rzucił się na nas. Szczęśliwa objęłam go z całych sił. Tak, że po chwili loczek wycharczał:

-Wiem, że się cieszysz, ale z łaski swojej mnie nie uduś!.

Poluźniłam uścisk. Poczułam, że nareszcie wszystkie puzzle zaczynają do siebie pasować tworząc idealną układankę, że wszystko jest tak jak być powinno. No prawie…

-Wracajmy  już. Czeka na ciebie [T.I] niespodzianka.- oznajmił Liam, otwierając drzwi.

Pożegnaliśmy się z moim wujostwem, dziękując za pyszny obiad. Rodzice postanowili, że jeszcze zostaną, więc sami udaliśmy się do mnie. Z duszą na ramieniu przekroczyłam próg własnego domu. Na kanapie w salonie siedziała zapłakana Perrie, a nad nią stał wściekły Paul. Na mój widok Zayn się rozpromienił, wstał i an oczach wszystkich z natarczywością wpił się w moje wargi. Oderwał się na moment i powiedział do mnie, jak i do swoich kumpli:

-Nie jestem ojcem tego dziecka!

Uradowana zarzuciłam mu ręce na szyję. Malik wszystko opowiedział: o zdradzie Perrie, o tym, ze chciała go wrobić w ojcostwo, bo prawdziwy ojciec dziecka nie chciał jej znać, o zrobionym przez niego teście itp. Paul wyprowadził dziewczynę, która wstydziła mi się spojrzeć w oczy. Przytuliłam Zayna, mówiąc jak bardzo jestem szczęśliwa.

-To my was zostawimy samych- powiedział Harry, ubiegając moją prośbę. Wypchnął kolegów z pokoju, puścił mi oczko i zniknął za drzwiami.

-Widziałem to- rzekł brunet.

-Nie bądź zazdrosny- odparłam, głaszcząc go po policzku.

-Nie jestem, tylko…

-Tylko?

-Nadal nie mogę uwierzyć, że jesteś tu ze mną, że jesteś moja.

-Zawsze będę- Zayn przerwał mi w połowie zdania, zamykając moje usta niesamowitym pocałunkiem.

 ~by Natalia