# 86 . Harry . część 2 .

Dziś part 2 Harry'ego ;p

Song: <klik>

_________________________________________________

Z każdym dniem byłem coraz bardziej zdenerwowany. Elisabeth nie dawała znaku życia od ponad tygodnia. Nie tylko ja zacząłem się martwić, chłopcy też. Ciągle wypytywali mnie, co między nami zaszło. Opowiedziałem im, ale pominąłem najważniejszy szczegół- tamte pamiętne słowa. Chodziłem po domu, nie mogąc sobie znaleźć miejsca, jakiegokolwiek zajęcia, bym przestał o niej myśleć. Mój umysł zaczął wymyślać coraz to straszniejsze, mroczniejsze scenariusze. Złapałem się za głowę, próbując, niestety bez skutku, zatrzymać koszmarne myśli. Nagle rozdzwonił się mój telefon. Z duszą na ramieniu kliknąłem „odbierz”.

-Tak?- zapytałem

-Cześć Harry. Mam twoją ślicznotkę.

Dreszcz przeszedł mnie po plecach.

-Słucham?

-To co słyszysz!

-Czego od niej chcesz?- warknąłem

-Spokojnie. Od niej nic. Od ciebie.

-Czego? Dam ci wszystko! Kasę? Ile? Gdzie mam ją dostarczyć?- dłonie zaczęły mi drżeć.

-Nie rozpędzaj się tak. Nie potrzebuję twoich pieniędzy.

-No to czego?

-Twojego bólu- powiedział to takim głosem, że poczułem się jak w jakimś horrorze

-Bólu?- powtórzyłem głupio

-Masz cierpieć, wyć z bólu, jak nigdy wcześniej. Żałować tego, że się urodziłeś. A ona mi w tym pomoże.

-Nie dotkaj jej!

-A co mi zrobisz?

-Kim ty do cholery jesteś?

-Znasz mnie. Wszyscy mnie znają. Nikomu o tym nie mów, masz grać. Nie zawiadamiaj policji, ani przyjaciół. Dowiem się, gdy tak postąpisz. A wtedy zapłaci ona.

 W tle usłyszałem przeraźliwy pisk. Ktoś krzyczał z bólu.

-Nie!- wrzasnąłem do słuchawki

Porywacz zaśmiał się szyderczo, po czym połączenie zostało przerwane. Stałem bez ruchu tępo wpatrując się w trzymany w dłoni telefon. „Dlaczego ona?”- przebiegło mi przez głowę. Ogarnęła mnie wściekłość. Rzuciłem się na łóżko, szamotając się z pościelą. Szarpiąc zębami poduszkę, waliłem pięściami w ścianę. Wstałem, zamachnąłem się i z całej siły uderzyłem w lustro. Szkło spadło na podłogę. Oszołomiony patrzyłem na cieknącą po dłoni krew. Do pokoju wszedł Louis. Gdy mnie ujrzał, otworzył szerzej oczy i krzyknął:

-Co ty wyprawiasz?

Złapał mnie za ramiona, mocno mną potrząsając.

-Chciałeś zrobić sobie krzywdę?

W odpowiedzi zaniosłem się głośnym szlochem. Lou przytulił mnie do siebie. Po chwili w pokoju znalazła się reszta zespołu.

-Co do.. – zaczął Zayn, ale urwał, kiedy zobaczył odłamki szkła

Liam pobiegł po szufelkę i bandaże. Po chwili wrócił i zaczął sprzątać pokruszone lustro. Niall bez słowa objął mnie ramieniem. Dziwiło mnie ich zachowanie, o nic nie pytali, po prostu przy mnie byli i starali się mi pomóc. „Gdyby tylko wiedzieli, o co chodzi”- pomyślałem. Tomlinson posłał mi błagalne spojrzenie. Pokręciłem przecząco głową i poruszyłem ustami:

-Nie mogę.

-Wiesz, że ci pomogę- powtórzył mój ruch.

Przytaknął.

-Nie tym razem.

Chłopaki wyszli. Poprosiłem Louisa by zostawił mnie samego.

-Nie, nie zrobię nic głupiego- obiecałem

Niby mi uwierzył, ale w jego oczach dostrzegłem nutkę podejrzliwości.

~*~

Przez kilka dni nie wychodziłem z domu. Kilka razy dostawałem wiadomości od porywacza. Rodzice El zgłosili na policję jej zaginięcie, ale ten oszołom myślał, że to ja. Któregoś razu zadzwonił. Nic nie mówił,  tylko kazał mi słuchać. Przeraźliwe krzyki, piski, płacz, błaganie, by przestał. Głos Elisabeth. Serce mi stanęło. Z całych sił pragnąłem, aby przestał ją ranić, ale nie miałem na to wpływu. Nie chciał mi powiedzieć, gdzie ją trzyma.

-Bardzo cierpisz?- spytał

-Nie- odparłem

Usłyszałem głośny jęk. Świst lecącego przedmiotu, głośny trzask i ponowny szloch.

-Tak- wyszeptałem.

-Nie słyszę.

-Tak! Bardzo cierpię!- krzyknąłem do słuchawki.

-I dobrze! Pocierpisz jeszcze długo. Póki tej lali starczy sił.

Znów połączenie zostało przerwane. Miałem ochotę popełnić samobójstwo, ale doszedłem do wniosku, że tym nic nie wskóram. Zostawiłbym tylko moje problemy na głowie chłopaków. Obmyślałem różne strategie, jak dorwać tego złoczyńcę, jednak żadna nie przynosiła pożądanego efektu. Ponownie rozdzwoniła się moja komórka.

-Harry. Słuchaj. On trzyma mnie w jakimś starym bunkrze, czy tam piwnicy na końcu miasta, pod lasem. Proszę cię przyjedź!- powiedziała El

-Elisabeth? Nic ci nie jest?- zapytałem przejęty

-Koniec rozmowy. Wiesz gdzie jest twoja mała, więc teraz chodź sobie ją weź.

-Nie Harry! To pułap…- nie dokończyła

Do moich uszu dotarł cichy szept „kocham cię” i głośny strzał. Niewiele myśląc, wziąłem kluczyki, wybiegłem z domu i wsiadłem w samochód. Chłopaki wybiegli przed dom z pytaniem, gdzie się wybieram. Nic nie odpowiedziałem, tylko odjechałem z piskiem opon. Gdyby zatrzymała mnie policja, dostałbym co najmniej 3 mandaty za przekroczenie prędkość. Nie bardzo mnie to obchodziło, liczyło się tylko życie El. Przycisnąłem mocniej pedał gazu. Szybko dojechałem na miejsce. Wyskoczyłem z auta, kierując się w stronę starego, zaniedbanego budynku.

-Elisabeth!- wrzasnąłem

Pobiegłem na koniec korytarza, skąd dobiegały ciche jęki. Otworzyłem drzwi. Zobaczyłem ledwo przytomną, związaną dziewczynę, z rozciętą brwią i  licznymi siniakami. Zacząłem ją rozwiązywać.

-Harry, to pułapka- wycharczała.

Odwróciłem się. W półmroku stał mężczyzna, na oko około czterdziestki z pistoletem w dłoni. Gdy pojedyncze promienie słońca, ledwo przedzierające się przez grube kraty w oknach, oświetliły jego twarz, rozpoznałem w nim faceta, który uciekł z ośrodka dla obłąkanych.

-Czego ty ode mnie chcesz?- zapytałem

-Popatrzysz sobie, jak twoja ukochana umiera.

-Ale dlaczego ty to robisz?

-Wiesz, młody. Kiedyś byłem przy śmierci mojej żony i dzieci. Pijani ludzie torturowali je, a ja stałem z boku, trzymany przez innych, nie mogłem nic zrobić. Wiesz jakie to uczucie, gdy na twoich oczach mordują ważne dla ciebie osoby? Skąd masz wiedzieć. Ale zaraz się o tym przekonasz.- podniósł pistolet.

-Proszę cię! Nie rób tego!- zasłoniłem swoim ciałem, bezbronną Elisę.

-Niby czego miałbym tego nie robić?- przekomarzał się ze mną

-Bo wcale taki nie jesteś. Nie jesteś mordercą. Tamci złoczyńcy siedzą już od paru ładnych lat za kratkami. – podniosłem się, powoli zbliżając się do faceta.

-Nie pozostało mi nic innego. Nie mam nikogo- puścił broń

-To poszukaj. Na pewno gdzieś żyje osoba, która cię potrzebuje, która pragnie twojej miłości i bliskości.

-Skąd jesteś tego taki pewien?

-Wiem to na swoim przykładzie. Całe życie szukałem tej jedynej, a ona była obok mnie. Ona nie zdawała sobie sprawy z tego, że czuję do niej coś więcej niż przyjaźń.- mówiąc to, odwróciłem się do Elisy.

El podniosła głowę, wpatrując się we mnie przepełnionymi łzami oczami. Mężczyzna miał już odłożyć broń, już myślałem, ze ocaliłem życie nie tylko swoje ale i Elisabeth, gdy usłyszeliśmy ryki syren policyjnych. Facet spojrzał na mnie ze złością, podniósł broń i strzelił, zanim funkcjonariusze policji zdążyli go obezwładnić. Podbiegłem do drętwiejącego ciała dziewczyny, mocno nim potrząsając.

-Nie! Błagam! Elisa, nie odchodź!- wrzeszczałem.

Louis próbował mnie od niej odciągnąć. Uderzyłem go w twarz.

-Przez was ona nie żyje! Ten oszołom mi uwierzył, chciał zrezygnować, ale wy musieliście zawiadamiać psy! Ona by żyła… żyłaby… - rozpłakałem się, tuląc się do zimnego ciała Els. Ratownicy odsunęli mnie od Elisabeth. Po raz ostatni złożyłem na jej ustach delikatny pocałunek. Wynieśli ją, przykrywając czarnym materiałem. Wybiegłem na dwór, drąc się w niebogłosy. Ukląkłem na mokrej ziemi, odchyliłem głowę do tyłu i wydałem z siebie przeraźliwy krzyk. Spuściłem twarz, dusząc się własnym płaczem. Okładałem ziemię pięściami. Ktoś dotknął mojego ramienia. Wzdrygnąłem się. Odsunąłem się na bezpieczną odległość. Spojrzałem na karetkę. Ciało dziewczyny zostało wsunięte do jej środka. Obok stali jej rodzice, którzy wtuleni w siebie, zanosili się głośnym szlochem. Chłopaki objęli się ramionami, nie mogąc powstrzymać płaczu. Płakali żałując straty bliskiej przyjaciółki. Stracili nie tylko ją ale i mnie…

Koniec mojej historii.. miłosnej? Nie wiem czy można ją tak nazwać. Za każdym razem wyrzucam sobie, że gdybym tamtego dnia porozmawiał z nią i nie pozwolił by wyszła, teraz siedziałby obok mnie pijąc wino i patrząc w gwiazdy. Kochałem ją całym sercem. Teraz wiem, ze ona mnie też. Jej odejście otworzyło mi oczy i dopiero teraz zrozumiałem, jak ważna dla mnie byłam jak bardzo boli mnie jej strata. Z każdym dniem staczam sie coraz bardziej. Owszem, zespół nadal istnieje, dajemy koncerty, udzielamy wywiadów, ale wszyscy są zrozpaczeni po śmierci dziewczyny. Jednak wiem, że to ja najbardziej przeżywam jej brak. Wszędzie widzę jej uśmiechniętą twarz, czasem nawet zdaje mi się, że słyszę śmiech Elisy. Taki delikatny, przytłumiony, ulotny. Ktoś mi kiedyś powiedział, ze kochać to umieć się rozstać. Umieć poz­wo­lić ko­muś odejść, na­wet jeśli darzy się go wiel­kim uczu­ciem. Powtarzałem sobie te słowa codziennie, pisałem je gdzie się dało, by w końcu to do mnie dotarło. Nie mogłem pogodzić się z jej odejściem, nie chciałem. Chłopaki martwili się o mnie, rodzice El odwiedzali mnie kilkakrotnie, dziękując że próbowałem uratować ich córkę. Byli mi wdzięczni. Wdzięczni! Mi ! A przecież mogłem ja ocalić! Gdyby, tylko przesunął się w odpowiednim momencie, kula trafiłaby we mnie. Ja bym zginął, a ona cieszyłaby się życiem. Na pewno zapomniałaby, że kiedyś istniałem, że żył sobie taki jeden Harry Styles, nieistotny epizod w jej życiu. Ale nie, nie wykonałem tego kroku w bok. Działo się to tak szybko, ze nawet nie zdążyłem pomyśleć. Umarła na moich oczach. Z uśmiechem na ustach wyszeptała jak bardzo mnie kocha, po czym odeszła. Jej dusza opuściła ciało. Opuściła mnie. Wstałem, spojrzałem w gwieździste niebo i wziąłem do ręki ramkę ze zdjęciem Elisy. Postawiłem je na barierce. Wykonałem ruch jaki tylko my znaliśmy, ale teraz dla nas obojga, znaczył coś więcej.

-Ty… ja… Zawsze razem- wyszeptałem.

Poczułem czyjąś ciepłą dłoń na ramieniu. Odwróciłem się, ale nikogo nie zobaczyłem. Nagle podniosły się leżące na balkonie liście. Powtórzyły moje ruchy. Jak to absurdalnie brzmi, prawda? Ale przysięgam, widziałem to na własne oczy. Spojrzałem pod nogi. Kredą zostało tam napisane kilka słów:

-Harry! Żyj dalej, nie poddawaj się. Jestem obok. Zawsze.

Dotknąłem dłonią lewej piersi i wyszeptałem:

-Zrobię to dla ciebie!

Obróciłem się i zobaczyłem zdziwionego Louisa, za którym stał niemniej oszołomiony Niall.

-Ona żyje. Zawsze będzie żyć- powiedziałem, głęboko wierząc w swoje słowa.

-Tak, Hazza. W twoim sercu. I w naszych też- odparł Nialler.

Chłopaki objęli mnie ramionami. Po chwili dołączyli się do nas Zayn i Liam. Rozpocząłem nowe życie. Z głową podniesioną do góry kroczyłem przez wielki świat, pokonywałem przeszkody, jakie los stawiał mi na drodze. I przez ten cały czas towarzyszyła mi Ona- wcielenie boskiego dobra, moja prawa ręka i motywacja, by nie zwątpić w siebie… W nas…

~by Natalia