# 80 . Wszyscy . część 2 .

Druga część, z której jestem dumna. Ogólnie ten imagin wydaje mi się najlepszym jak dotąd imaginem, który napisałam. Jakiś wstęp do niego? Piosenka. Bez niej to nie jest to samo.

Piosenka: <klik>

-------------------

Białe, ostre światło, które raziło go w oczy. Z trudem otworzył powieki. Jego wzrok przyzwyczaił się dopiero po kilkunastu sekundach nerwowego mrugania. Otaczała go sama biel. Biała pościel, białe ściany. Jakiś dziwny płyn, który sączył się do jego żył przez cienką rurkę. Kroplówka, odkrył z przerażeniem i dopiero wtedy sobie uświadomił co się stało. Przechodził przez jezdnię, a w następnej sekundzie zobaczył pędzące auto jadące wprost w jego kierunku. Miał wypadek. Rozejrzał się po pomieszczeniu. Na czterech krzesełkach siedzieli chłopcy. Zayn wyłożył się na kolanach Niall’a i Liam’a. Liam siedział w środku, a na jego lewym i prawym ramieniu spoczywały głowy blondyna i Louis’a. Wszyscy spali. Harry wyjrzał na okno. No tak, dochodził dopiero świt. Nagle coś sobie uświadomił. Jeżeli byli tu chłopcy, czy oznaczało to , że się pogodzili? Próbował wytężyć umysł, ale rozbolała go głowa, więc zrezygnowany opadł na poduszki z cichym jękiem. Ułożył się w pozycji siedzącej, podciągnął nogi i wtedy uświadomił sobie coś okropnego. Nie czuł dolnej części ciała. Odkrył kołdrę i poruszał palcami stóp. Palce posłusznie wykonały polecenie, ale on niczego nie poczuł.

Usłyszał ciche pomruki Niall’a przez sen. Blondyn przekręcił się we śnie i położył na mulacie. Do oczu Harry’ego napłynęły łzy. Płynęły mimowolnie po jego policzkach. Ukrył twarz w dłoniach i zaczął cicho szlochać. Jednak najwyraźniej jego szloch obudził chłopaków, ponieważ gdy podniósł wzrok, by otrzeć łzy, ujrzał ich nad sobą. Mieli zatroskane wyrazy twarzy. Niall i Zayn przysiedli na łóżku, a Liam z Louis’em obeszli je i zrobili to samo.

- Dlaczego nic nie czuję?! – wykrzyczał. – Dlaczego?!

Chłopcy spojrzeli po sobie.

- Harry… - zaczął Louis, chwytając go za rękę. – To minie.

- Przecież wiem, że nie. Zostanę kaleką do końca życia. Ja nic nie czuję, nic!

Nastała cisza. Po kilku minutach, do sali wszedł lekarz.

- Witam, panie Styles. Jak samopoczucie? – odsunął kołdrę i sprawdził stan nogi. Później przebadał jego ramiona i twarz.– Wszystko wygląda w porządku.

- To dlaczego nic nie czuję?

Chłopcy i lekarze spuścili wzrok. Harry popatrzył po nich.

- Coś wiecie, prawda? Wiecie, ale nie chcecie mi powiedzieć. O co chodzi?!

Przez chwilę nikt mu nie odpowiedział. Pierwszy odezwał się Liam, który spojrzał na doktora, mówiąc:

- My to zrobimy.

Lekarz kiwnął głową i wyszedł.

- Co zrobicie? – Harry popatrzył po twarzach swoich przyjaciół. Ich wzrok był wlepiony w ziemię. Nikt nic nie chciał powiedzieć.

- Może zacznę od czegoś innego. Co się właściwie stało?

- Miałeś wypadek samochodowy, Harry – zaczął Zayn. – Przechodziłeś przez pasy, ale nie zauważyłeś auta, które jechało z naprzeciwka. Próbowaliśmy cię odepchnąć, ale było za późno. Trafiłeś do szpitala, miałeś już przeprowadzone dwie operacje. Kiedy tu trafiłeś… - głos zaczął mu się łamać. – byłeś w bardzo poważnym stanie. Nie wiedzieliśmy, czy w ogóle…. Czy w ogóle… przeżyjesz – dokończył, a z jego oczu popłynęły kolejne łzy. – Byłeś w śpiączce przez trzy tygodnie. Lekarze zastrzegali, że możesz się obudzić, ale pojawią się komplikacje.

- Będę kaleką, tak? – popatrzył pustym wzrokiem na ścianę. Nie, to niemożliwe.

- Nie będziesz.

- Przestańcie mnie oszukiwać ! – wykrzyczał, strącając z szafki walające się na niej magazyny.

- Nie będziesz – powtórzył uparcie Niall. Chyba po raz pierwszy odezwał się od przebudzenia Harry’ego. Jego głos sprawił, że chłopak przestał się szarpać i umilkł. – Może teraz nic nie czujesz, ale to minie. Potrzebna jest tylko rehabilitacja. Zresztą już ją opłaciliśmy. Na czas twojego powrotu do zdrowia, wszyscy zamieszkamy razem. Będziemy się tobą opiekować i nie zostawimy cię. – popatrzył na niego wzrokiem nieznoszącym sprzeciwu. Harry otworzył usta, aby coś powiedzieć, ale zamknął je i zamilkł.

*

- No, już. Powolutku. – instruował Louis. Razem z Niall’em podtrzymywali Harry’ego za ramiona i pomagali mu wejść po schodach do ich nowego mieszkania. Była to kawalerka, ale trzeba było pokonać kilka schodków, aby dostać się do drzwi wejściowych.

- Cholera, mogłem o tym pomyśleć – przeklął pod nosem Niall. – Mogłem kazać wyburzyć te schodki albo poszukać czegoś innego.

- Niall – spojrzał na niego błagalnie Harry. – Przecież dam sobie radę. I tak jestem wam wdzięczny, że tu ze mną jesteście i mnie nie zostawiliście. Co ja bym bez was zrobił? – uśmiechnął się. Reszta odwzajemniła uśmiech, po czym otworzyli drzwi i wpuścili bruneta do środka.

Harry wyszedł ze szpitala dziś rano po ponad dwumiesięcznych rehabilitacjach i pobycie tam. Poruszał się, ale sprawiało mu to trudność. Nie dawał sobie rady z choćby najprostszymi czynnościami: ubraniem się, zejściem ze schodów, kąpielą. Do chodzenia używał kuli, lecz i to robił bardzo rzadko. Większość dni spędzał na leżeniu na kanapie i oglądaniu telewizji. Oni byli z nim. Nie zostawiali go samego choćby na chwilę. Mogło to być dla niego trochę uciążliwe, ale nie przeszkadzało mu to, gdyż sam sobie nie radził. Pomagali mu jeść, ubrać się, umyć, przejść kilka kroków z kuchni do salonu. Byli jego wsparciem, opoką. Poświęcili się mu całkowicie. Utracili kontakt z resztą przyjaciół, fanami, zaniedbali rodziny. Nie wychodzili z domu, towarzyszyli Harry’emu. Zakupy robili co tydzień. Dobierali się we dwóch – trzech i wychodzili do supermarketu kupić jedzenie na cały tydzień, aby przez następne siedem dni nigdzie nie wychodzić. Zawsze choć jeden z nich zostawał wtedy z brunetem. Ludzie nie rozpoznawali ich w workowatych ubraniach, okularach przeciwsłonecznych na nosie i kapturach głęboko zaciągniętych na głowę. Jedyną osobą, która ich oglądała , była rehabilitantka Harry’ego. Co dwa tygodnie przez pełne dwie godziny wykonywała z brunetem ćwiczenia, które miały mu niedługo przywrócić pełne czucie w dolnych kończynach. To były też jedyne dni, kiedy w pokoju z nim nie przebywał żaden z nich.

To wszystko trwało rok. Harry był coraz bardziej radosny, wracała mu pełnia życia, gdyż potrafił samodzielnie zjeść, ubrać się, a nawet przejść kilkanaście metrów, nie opierając się na nikim. Dla niego to był ogromny sukces, zarówno jak i dla chłopaków.

- Chcecie coś z kuchni? – spytał Harry. – Idę po popcorn, bo Niall zdążył już wszystko zjeść – zaśmiał się, wstając z kanapy. W telewizji leciał jakiś kolejny nudny film. Nagle usłyszeli głośny huk. Cała czwórka zerwała się z sofy i odwróciła w stronę Harry’ego. Leżał nieprzytomny na podłodze. Podbiegli do niego, próbując go ocucić. Liam wezwał karetkę. Klepali go po twarzy, ocierali czoło zimnym okładem z ręcznika, co na chwilę przywróciło mu przytomność.

- Harry. Harry, wszystko będzie w porządku. Karetka już tu jedzie. Tylko…

- Tylko mam nie odchodzić i nie iść w stronę światełka w tunelu? –kąciki jego ust podniosły się lekko do góry. – Chłopcy, chcę wam podziękować. Dziękuję, że ze mną byliście i przepraszam, że zmarnowałem wam rok życia. Dla was to był tylko rok z wielu lat, które was jeszcze czekają, ale dla mnie to było prawie całe życie. Przepraszam, że wam go zmarnowałem. Cóż za ironia… Kiedy próbowałem się zabić – przeżyłem, kiedy chcę żyć – ginę.

- Nie! Nie wolno ci tak mówić ! – przerwał mu Zayn, biorąc jego twarz w swoje dłonie. Szkliły mu się oczy, ale nie przyjmował do świadomości, że to może być koniec. – Niczego nie zmarnowałeś. Ciebie też czeka jeszcze przed sobą wiele lat.

Wargi Harry’ego ponownie uniosły się lekko do góry. Ściskali jego ręce, gładzili po włosach. Chcieli mu pokazać, że tu są. Dla niego. Że wszystko będzie w porządku. Klatka piersiowa bruneta miarowo opadała, kiedy jego serce zabiło po raz ostatni, unieruchamiając tym samym jego pierś.

- Nie! Nie! – wrzeszczał Louis. Klepał Harry’ego po twarzy, dolewał wody do okładu, tulił go do siebie. Na nic. – Nie… - wychrypiał.

Nikt już nie ukrywał łez. Karetka przyjechała, sanitariusze reanimowali bruneta, by po chwili stwierdzić zgon. Przykryli go czarną płachtą, przenieśli na nosze i wprowadzili do karetki.

Niall szarpał się, próbując ich zatrzymać, lecz Zayn, Liam i Louis powstrzymywali go. Sami mieli ochotę zrobić to samo, ale wiedzieli, że muszą być silniejsi dla niego.

Kiedy karetka odjechała, zabierając im na zawsze przyjaciela, zapadła grobowa cisza. Czwórka chłopaków stała na podwórzu, nie przejmując się mrozem spowodowanym wietrzną pogodą. Łzy zamarzały na policzkach, a oni stali w swoich objęciach, cicho żegnając swojego brata.

*

Krople deszczu miarowo bębniły o szybę samochodu, jakby same niebiosa płakały. Dziś mijało pół roku od śmierci Harry’ego. Sami lekarze orzekli, iż powodem jego nagłej śmierci był wylew krwi do mózgu, który pojawił się po jego wypadku. Chłopcy obarczali siebie winą, sądząc iż gdyby chodzili z nim regularnie do szpitala, zostałby on wcześniej wykryty, a teraz nie musieliby jechać nad jego grób. Ta rocznica – tak smutna i przygnębiająca, w pewien sposób łączyła ich wszystkich. Jego śmierć jeszcze bardziej zbliżyła ich do siebie. Zamknęli się na świat, ale nie na siebie. Wycieraczki odgarniały krople deszczu. W aucie panowała cisza.

- Zaraz będziemy na miejscu – powiedział Louis, który prowadził samochód. Na miejscu pasażera leżał ogromny bukiet kwiatów i gitara. Grób swojego przyjaciela odwiedzali co tydzień, zapalając znicze, przynosząc kwiaty, ale dzień każdego miesiąca, w którym zginął Harry, traktowali jak rocznicę. Wtedy to śpiewali mu piosenki i przynosili ogromne bukiety. Z tyłu wcisnęli się Liam, Zayn i Niall, który siedział w środku. Przez pogodę była ograniczona widoczność, ale w ciemnych kształtach rozpoznali drzewa, które rosły tuż przed wejściem na cmentarz. Dzieliło ich tylko kilkaset metrów.

Nagle piorun uderzył w pobliski dąb, który z hukiem zwalił się na jezdnię. Jezdnię, którą jechali oni. Louis próbował w ostatniej chwili skręcić, lecz nie zdążył. Prawy bok auta od strony pasażera uderzył w ogromny pień. Śliska szosa spowodowała poślizg, przez co auto ślizgało się po drodze, aż wjechało do głębokiego rowu. Samochód w końcu się zatrzymał. Szyby były powybijane, a deszcz dostał się do środka, mocząc tapicerkę. Bukiet z kwiatami rozbił się o podwozie, gitara połamała się na dwie części. Samochód nadawał się na złom. Niall oddychał głęboko. Jego ręce były pokrwawione, przecięte przez odłamki szyby. Spojrzał na swoich przyjaciół. Louis miał głowę położoną na kierownicy, jego twarz i ręce były poharatane. Liam i Zayn także byli nieprzytomni. Zauważył strużkę krwi cieknącą z głowy bruneta. Na ciele mulata było mnóstwo siniaków. Blondyn zdołał tylko usłyszeć odgłos syreny i stracił przytomność.

*

Złożył kwiaty, odmawiając modlitwę. Gdy skończył, przysiadł na brudnej, mokrej ziemi. Powiódł wzrokiem po nagrobku.

- Cześć, chłopcy. – przywitał się. Nie doczekał się odpowiedzi. – To już miesiąc, odkąd was nie ma, a ja nadal czuję, jakby to było wczoraj. Jakbym jeszcze wczoraj was spotkał i bał się, że mnie nie zaakceptujecie w zespole. Ale was już długo nie ma. Czuję się, jakbym został już sam na tym świecie. Wiem, że pewnie wolicie, abym wam mówił, że u mnie w porządku, że sobie radzę, ale tak nie jest. Odkąd was zabrakło, wszystko się sypie. Jedyne, czego pragnę, to z wami porozmawiać.

Przeczesał palcami swoje blond włosy. Przynajmniej każde z nich zostało złożone w tym samym grobie. Kazał przebudować grób, aby mogło tam się zmieścić pięć trumien. Już cztery z nich tam spoczywały, a on czuł, że niedługo i on tam dołączy. Od ich wypadku, w którym zginęła mu reszta przyjaciół, przychodził tu codziennie, spędzając całe dnie. Czasem nawet zasypiał tu. Opowiadał im o tym, co robił danego dnia, a raczej o tym, czego nie robił. Gdy i śmierć zabrała mu ich, przesiadywał tu całymi dniami. Czasem milczał, czasem płakał z bezsilności, czasem krzyczał na nich, nie mogąc zrozumieć, dlaczego go zostawili samego na tym świecie. Jednak i to przestało mu wystarczać. Chciał z nimi porozmawiać naprawdę. Znał jedyny sposób na spotkanie ich, ale czekał na odpowiedni dzień. Wszyscy zginęli w tym samym dniu, różnego miesiąca, więc i on nie chciał od tego odstępować. A dziś był ten dzień. Dokładnie siedem miesięcy odkąd umarł Harry, miesiąc odkąd zginął Liam, Louis i Zayn. Przesiedział u nich cały dzień, aż nastał wieczór. Księżyc schował się za chmurami, co wydawało mu się sprzyjającą okolicznością. Kiedy nastała pora na pożegnanie, podniósł się, otrzepując spodnie z brudu, po czym poprawił kwiaty na ich grobie.

- Już niedługo. – wyszeptał, odchodząc. Poszedł w stronę, gdzie mieli wypadek. Nadal nie potrafił zrozumieć, dlaczego Bóg zabrał mu czwórkę najbliższych mu osób, a jemu pozwolił żyć. Nie chciał żyć, kiedy ich tu nie było. Było po dwudziestej pierwszej, środek jesieni. Obawiał się, że o tej porze nikt nie będzie tędy przejeżdżał, ale po kilkunastu minutach wyczekiwania ujrzał w oddali żółte reflektory, majaczące w ciemności.

To już pora, powiedział sam do siebie. Spojrzał w niebo, uśmiechając się. Zaraz się spotkają i już na zawsze będą razem. Gdy auto było blisko, wyskoczył na jezdnię. 

~by Julia