# 65 . Niall . część 2 .

Piosenka do imaginu: <klik>

Początek piosenki może dla Was brzmieć, jak piosenka Demi Lovato „Skyscraper”, ale nie jest to żaden cover. Okazuje się po prostu, że początek piosenki Demi brzmi tak samo, jednak McFly nagrało ten utwór wcześniej od niej, ale mnie osobiście podobają się obie piosenki ;)

Oto druga część. Mam nadzieję, że się spodoba. Ja jestem w miarę z niego zadowolona ;d

Pozdrawiam ♥

----------------------------

*trzy miesiące później*

- Chyba żartujesz – zaśmiałam się, omal nie wypluwając wody, którą właśnie próbowałam przełknąć. Zakrztusiłam się ze śmiechu, a Niall pochylił się nad stołem i ze śmiechem delikatnie poklepał mnie po plecach.

- Już w porządku – odkaszlnęłam, popijając wodę. Niall popatrzył na mnie z troską.

- Przepraszam. Już nie będę – obiecał, bacznie mi się przyglądając. Zarumieniłam się i spuściłam wzrok. Siedzieliśmy w naszej ulubionej kawiarni przy stole, który mieścił się na zewnątrz budynku, przy ulicy.

Znaliśmy się trzy miesiące, mimo że ja czułam, jakby to był już rok. Spotykaliśmy się często, czasem też z resztą chłopaków, ale coraz częściej sami. Dawało mi to kolejny powód, aby zerwać z Chrisem. Bo czułam, że powoli zakochuję się w tym uroczym blondynie o przenikliwym, jasnym spojrzeniu.

- Jutro wyjeżdżamy ponownie w trasę – oznajmił, odgryzając kęs swojej kanapki.

- Na ile? – spytałam, zasmucona. Nie chciałam się z nimi rozstawać.

- Nie wiem. Na razie lecimy do Ameryki na dwa tygodnie. Potem wracamy tu, a co dalej, to nie wiem.

Kiwnęłam głową.

- Czyli to pożegnanie?

- W pewnym sensie. Ale obiecuję, że jak wrócimy, to się spotkamy przy ciastku i jakiejś kawie. – uśmiechnął się, ukazując rząd swoich białych i równych już od aparatu, zębów.

- Trzymam cię za słowo – odparłam, ponownie chichocząc i pijąc łyk wody.

- [T.I]? – usłyszałam męski głos. Podniosłam wzrok i ujrzałam Chrisa, który stanął przy Niallu i wpatrywał się w nas z niedowierzaniem. Zamarłam.

- Chris… Wszystko ci wyjaśnię – powiedziałam, wstając od stolika.

- Kim jesteś? – spytał mój chłopak, patrząc ze złością na Irlandczyka. Mnie zignorował. – I co tu robisz z moją dziewczyną?

Niall otworzył szeroko oczy ze zdziwienia.

- Dz - dziewczyną? – wyjąkał. Spojrzał wyczekująco na mnie. Zawstydziłam się.

- Chris, porozmawiamy w domu. – próbowałam uspokoić bruneta, lecz ten nadal kipiał od gniewu.

- W domu? – teraz to Niall był zły. Patrzył na mnie z niedowierzaniem. – Mieszkacie razem?

- Tak. I nie podoba mi się, że się z nią spotykasz – warknął i chwycił blondyna za bluzkę.

- Zostaw go! – krzyknęłam. Spojrzał na mnie, a Niall mu się wyrwał. Spojrzał na mnie z pogardą.

- Jak mogłaś? A myślałem… - machnął ręką i zaczął iść w przeciwnym kierunku.

- Niall, proszę cię! – podbiegłam do niego, ale on ponownie machnął ręką, dając mi wyraźnie do zrozumienia, abym dała mu spokój.

*pół roku później*

- Tu Niall. Nie mogę teraz odebrać. Po sygnale zostaw wiadomość.

Jęknęłam i rozłączyłam się, rzucając komórkę na łóżko. Wyjrzałam przez okno na ulicę. W mieszkaniu była cisza, odkąd Chris się wyprowadził. Zerwałam z nim od razu po tamtym wydarzeniu w kawiarni. O, dziwo, nie protestował. Chyba zrozumiał, że to się nie uda. Chyba sam już wiedział, że się zakochałam w Niall’u. Ale od tamtego czasu, Niall ani razu się nie odezwał. Przez pierwsze dwa tygodnie, wydzwaniałam do niego codziennie, zostawiając mnóstwo wiadomości na poczcie głosowej, ale on ani razu nie odebrał, oddzwonił. Wiem, że go zraniłam, ale chciałam mu wszystko wyjaśnić. Bez niego, to nie miało sensu. Odsunęłam się od okna, bojąc się, że zaraz zrobię sobie krzywdę lub że napadnie mnie jakaś myśl. Ubrałam bluzę, kaptur zaciągnęłam głęboko na głowę, włożyłam adidasy i wyszłam z mieszkania. Udałam się w stronę parku.

Przechodziłam między ławkami, unikając spojrzeń innych. Zresztą z kapturem mało kto by mnie rozpoznał. Nagle w oddali ujrzałam znajome blond włosy, które połyskiwały w słońcu. Podeszłam bliżej, chcąc się upewnić. Tak, to był on ! Moje serce podskoczyło z radości. Wreszcie będę mogła mu wszystko wyjaśnić. Podbiegłam, lecz kilka kroków przed nim zatrzymałam się. Nie był sam.

Stała przed nim niewysoka, szczupła brunetka ubrana w balerinki i zwiewną sukienkę. Trzymali się za ręce, stojąc naprzeciwko siebie. Po chwili chłopak pochylił się nad dziewczyną, całując ją prosto w usta. Rozejrzałam się wkoło. Nikt nie zwracał na nich uwagi. Miałam ochotę krzyknąć, oburzona na ludzką nieczułość. Naciągnęłam jeszcze głębiej kaptur, aby mnie nie rozpoznali i przeszłam koło nich.

- Kocham cię – usłyszałam wyznanie blondyna, a do oczu napłynęły mi łzy. Biegiem ruszyłam, aby znaleźć się jak najdalej od nich. Po policzkach płynęły mi gorące łzy, zostawiając ślady. Biegłam przed siebie, a z nieba zaczęły spadać ciężkie krople deszczu. Gdy upewniłam się, że znalazłam się w bezpiecznej odległości od nich, zdjęłam kaptur i przystanęłam na ulicy, pozwalając by łzy wymieszały się z kroplami deszczu. Ludzie mnie mijali, spiesząc się do domów, bojąc się przed zmoknięciem. Jednak ja właśnie tego potrzebowałam. Modliłam się, aby deszcz zmył ze mnie wszystkie te wspomnienia. W tej chwili żałowałam.

Miesiąc później, otrzymałam kolejny cios prosto w serce. Stałam przy otwartym na oścież oknie, wpatrując się w kartkę, która przyszła dziś z poranną pocztą.

„Serdecznie chcielibyśmy zaprosić [T.I i nazwisko] na uroczystość zaślubin Niall’a Horana i Jessici Road, która odbędzie się 28 marca 2012 roku o godzinie 13:30 w kościele…”

Dalsze szczegóły rozmazały mi się przed oczami, które momentalnie zaszły mgłą. Koperta wypadła mi z rąk. Uroczystość miała się odbyć za dwa tygodnie.

Poczułam, jak kręci mi się w głowie. Wystawiłam głowę na świeże powietrze, spoglądając w dół. Czułam, jak brakuje mi tlenu. Wzięłam głęboki wdech. Gdy poczułam, że zaczynam się uspokajać, podniosłam list i ponownie go przeczytałam.

„Prosimy o potwierdzenie w ciągu najbliższego tygodnia”, głosiła czcionka na samym dole. Po raz ostatni omiotłam spojrzeniem wszystkie informacje i wyrzuciłam kartkę przez okno, pozwalając, by swobodnie poniósł ją wiatr.

Przez następne dwa tygodnie pakowałam cały swój dobytek, przygotowując się do powrotu do Polski już na stałe. Nic mnie tu nie zatrzymywało i sama sobie się dziwiłam, że nie zrobiłam tego wcześniej. Zerknęłam na zegarek. Był 28 marca, godzina 13:30. Oczami wyobraźni widziałam Niall’a, który stoi przed ołtarzem, ślubując jej wieczną miłość. Za pół godziny miałam lot. Wyjrzałam za okno i zobaczyłam, że właśnie podjechała moja taksówka. Chwyciłam torby i rozejrzałam się, czy aby czegoś nie zostawiłam. Upewniwszy się, że wszystko zostało przeze mnie spakowane, ruszyłam do drzwi. Postawiłam torby i nacisnęłam klamkę. Drzwi się otworzyły, gdy nagle przypomniałam sobie o podręcznej torebce leżącej w sypialni. Wróciłam się po nią, zaglądając przy okazji do reszty pomieszczeń. Wróciłam ponownie do przedpokoju, kiedy nagle zamarłam. W drzwiach stał Niall. Przez ramię miał zarzuconą marynarkę, ubrany w białą koszulę, z rozluźnionym węzłem od krawata. Jego włosy były w nieładzie, a policzki lekko zaróżowione, jakby przebiegł kilka kilometrów.

- Co ty tu robisz? Przecież… Twój ślub. – jąkałam się. Torebka zsunęła mi się z ramienia i upadła cicho na podłogę.

- Ślubu nie ma. Odwołałem go.

Patrzyłam na niego, lekko niedowierzając.

- Dzwoniłam do ciebie tysiące razy, ale nigdy nie obierałeś. – spuściłam głowę. – Dzwoniłam, bo chciałam ci to wszystko wytłumaczyć.

Nie doczekałam się żadnej reakcji, więc kontynuowałam:

- To co łączyło mnie z Chrisem, nie można było nazwać związkiem. Był pierwszą osobą, którą tu poznałam. Bardzo mi pomógł i z czasem zostaliśmy parą. Jednak Chris jest, a raczej był, bardzo zazdrosny, dlatego nie opowiadałam mu o was, tak jak wam nie opowiadałam o nim. Bałam się, że jak powiem ci o nim, uznasz, że nie masz u mnie szans i nie będziesz chciał się ze mną więcej spotykać tylko z racji tego, że byłam z nim. Chciałam z nim zerwać już wcześniej, gdyż denerwowała mnie jego zazdrość, ale on wtedy mnie przepraszał i obiecał, że to się już nie powtórzy, więc… Wracałam do niego. Ale teraz to już nieaktualne – podniosłam na niego wzrok. – Chyba zrozumiał, że tak naprawdę nie jestem z nim szczęśliwa.

Niall nadal się nie odzywał. Spojrzał na mnie i zaczął opowiadać.

- Stałem przed ołtarzem. Wszyscy goście siedzieli już w nawach. Czekaliśmy tylko na Jessikę. Jednak ja zacząłem się rozglądać za… tobą. Wypatrywałem twojej twarzy w tłumie gości, gdyż byłaś jedyną osobą, od której nie dostaliśmy potwierdzenia. Kiedy odkryłem, że cię nie ma, zrozumiałem, że tak naprawdę to nie z Jessiką chcę być. Nie interesowało mnie, czy ona się zjawi czy nie. Interesowało mnie, że ciebie tu nie ma. Teraz już wiem, że byłem z nią tylko dlatego, bo chciałem jakoś wypełnić tą pustkę, którą po sobie zostawiłaś, więc… Wybiegłem z kościoła i pobiegłem prosto do ciebie.

Zapadła cisza. W oczach miałam łzy. Rzuciłam mu się w ramiona, a on mocno mnie przytulił. Tak, jakby już nigdy miał mnie nie wypuścić ze swego uścisku. 

~by Julia