# 60 . Zayn . część 6 .

Hej ; *

Dziś obiecany part 6, końcowy z happy endem ;D

Nie mogę uwierzyć, że to już 60 imagin... :o Aż dziw, że tak długo wytrwałam ;D Mam nadzieję, że zechcecie się ze mną jeszcze troszkę pomęczyć... xD

Mam nadzieję, że się spodoba...

Piosenka do imagina: <klik>

_______________________________________________________

 

* pół roku później *

-          Śpij dobrze, skarbie. – Cmoknęłam Joana w czoło i wstałam z łóżka, kierując się do wyjścia.

-          Dobranoc, [T.I.].

Zgasiłam światło i zamknęłam za sobą cicho drzwi.

Weszłam do swojej sypialni i ściągnęłam szlafrok. Wskoczyłam na wysokie łóżko z baldachimem, przykrywając się jednocześnie puchową kołdrą. Obróciłam się na prawy bok, gdyż na tym zwykłam spać i zwinęłam się w kłębek. Uchyliłam na chwilę powieki, by zgasić światło na szafce nocnej i kiedy moja ręka natknęła się na coś innego, czego nie powinno tam być, krzyknęłam. Właściwie taki miałam zamiar, ale pod wpływem stresu z mojego gardła wydobył się jedynie cichy pisk.

-          Zayn! Człowieku, zwariowałeś?! – wykrztusiłam, łapiąc się za serce.

Malik leżał na lewym boku wzdłuż łóżka i podpierał głowę na zgiętej w łokciu ręce. Jego oczy wydawały się błyszczeć w przyćmionym świetle lampki.

-          Tak, zwariowałem – mruknął uwodzicielsko i zbliżył swoją twarz do mojej, by złożyć na mych ustach pocałunek. Straciłam rachubę, który to już pocałunek dzisiejszego dnia. Szczerze mówiąc, przestałam je już liczyć.

Oddałam buziaka, po czym szepnęłam:

-          Co ty tutaj robisz?

-          Stęskniłem się – odparł zmysłowym głosem.

-          Wyszedłeś piętnaście minut temu – wypomniałam mu z uśmiechem.

-          Ten kwadrans to była udręka – szepnął mi do ucha. – A po drugie: pada. Pomyślałem, że może byłabyś tak łaskawa i pozwoliła mi przenocować w twoim pokoju? – Uniósł brwi i zrobił słodkie oczy.

Nie byłam w stanie mu odmówić, jednak nie dałam mu satysfakcji tak łatwej wygranej.

-          Co dostanę w zamian?

-          Buziaka? Dwa? Trzy? Dziesięć? – pytał, po czym wpił się w moje wargi z niesłychaną namiętnością.

Kiedy się od siebie oderwaliśmy, oboje dyszeliśmy, a nasze serca biły dwa razy szybciej.

-          Śpisz na podłodze – zdecydowałam w końcu.

-          A jak ślicznie poproszę? – zatrzepotał gęstymi rzęsami, po czym zaczął ruszać brwiami.

-          No nie wiem, nie wiem...  Jeśli obiecasz, że będziesz grzeczny. – Uśmiechnęłam się uwodzicielsko.

-          Tego nie mogę ci przyrzec – powiedział zdecydowanie, gładząc moje policzki; wpatrywał się przy tym pożądliwie w moje usta.

-          Spij już – ucięłam i zauważyłam, jak uśmiecha się do siebie z wyższością.

Do snu utuliły mnie jego miarowy oddech i bicie serca oraz silne ramiona  , którymi ani na moment nie przestawał mnie obejmować.

~*~

Obudziło mnie coś boleśnie wpijającego mi się w skroń. Odwróciłam się   na drugi bok i wpadłam na Zayn’a, który, jak się okazało, już nie spał tylko wpatrywał się we mnie wielbiącym spojrzeniem. Pocałował mnie głęboko na dzień dobry.

-          Jak się spało? – spytał niewinnie. Jak na mój gust, zbyt niewinnie.

-          Czy ty aby czegoś nie kombinujesz? – zapytałam podejrzliwie.

-          Dlaczego myślisz, że coś kombinuję? – Udał urażonego. – Chcę być miły.

-          Spałam dobrze, dziękuję. A teraz gadaj.

 Nie usłyszałam odpowiedzi. Pokręciłam głową i przypomniawszy sobie o twardym przedmiocie mnie uwierającym, poczęłam przeszukiwać pościel. Kiedy podniosłam lewą ręką poduszkę mignęło mi coś srebrnego. Zamarłam i wyciągnęłam przed siebie dłoń.

Na moim serdecznym palcu widniał pierścionek wykonany z białego złota. Był prosty, z jednym oczkiem koloru szafirowego, a okalał go rząd małych diamencików.

-          Co... Co to jest? – wydukałam w szoku.

-          Pierścionek – rzekł tonem znawcy, jednak wyczułam poprzez jego nadal obejmujące ramiona, że się spiął. Bał się? Czego?

-          Wiem, że pierścionek, ale skąd on się tu wziął? – spytałam, przenosząc na niego zdziwiony wzrok.

-          Założyłem ci go, kiedy spałaś – odparł, przygryzając wargę i mrużąc swoje czekoladowe oczy w geście niepewności.

-          W celu...

-          W celu... – powtórzył, jakby chcąc zyskać na czasie, jednak moment później usiadł prosto i spojrzał mi prosto w oczy, po czym dodał zdecydowanie: - Chcę być przy tobie już do końca życia, chcę budzić się przy tobie rano i zasypiać wieczorem, chcę wychowywać z tobą nasze dzieci, dzielić z tobą wszystkie radości i nadzieje, ale też rozterki i smutki. – Zamilkł na chwilę, by móc zaczerpnąć oddech i kontynuować, tym razem już mniej pewnie, z nadzieją, łagodnością i subtelnością: - ‘Mógłbym żyć bez pieniędzy, mógłbym żyć bez sławy, i każdego słonecznego dnia mógłbym żyć bez deszczu i jeśli nawet dosięgnąłbym nieba spadłbym z powrotem na dół. To życie nie jest do życia, ponieważ ty jesteś tą jedyną, bez której nie mógłbym żyć.’

Świadomie zacytował moją ulubioną piosenkę Chrisa Browna. Wiedział, że ją uwielbiam i teraz, może i nie fair wobec mnie, zagrał chwytem, który skazany był na zwycięstwo, na sukces.

Cały czas patrzył w moje szkliste oczy. Ani na moment nie spuszczał ze mnie bacznego spojrzenia, tak, że nie umknęła mu żadna emocja, która mną targała; a było ich, doprawdy, mnóstwo.

-          Wyjdziesz za mnie?

Deklaracja, którą złożył i pytanie, które zadał wirowały jeszcze długo w całym pokoju. Unosiły się i opadały, każde jego słowo było tak wyraźne, jakby wypowiadał ja na nowo, nie kończąc, by zaczerpnąć dech. Wtedy pękłam już po całości. Po moich policzkach płynęły łzy, a moje usta otwierały się w zdumieniu, lecz nie wydobył się z nich żaden dźwięk; nie miałam zamiaru zepsuć tak pięknej i podniosłej chwili.

Zayn zerwał się z łóżka i klęknął przede mną. Ja, nadal w głębokim szoku, wpatrywałam się w niego szeroko otwartymi, pełnymi łez, oczyma. Chłopak czekał cierpliwie, aż wykrztuszę z siebie decyzję. Wiedziałam już, że odzyskałam mowę, jednak zsunęłam się z łóżka, stanęłam przed nim i zmusiłam go, by on również widniał przede mną wyprostowany. Nic nie mówiąc, stanęłam na palcach i mocno go do siebie przytuliłam. On również objął mnie ramionami, jakby nie miał zamiaru mnie z nich wypuścić. Wtuliłam się w jego koszulkę i wyszeptałam:

-          Zayn, ja... Nie powiem, żebym nie była zaskoczona...

Czekał cierpliwie; Wsłuchałam się w jego miarowy oddech i szybko bijące serce, po czym wypowiedziałam sakramentalne słowa:

-          Tak. Oczywiście, że tak. O niczym innym nie marzę.

Nim zdążyłam cokolwiek zrobić, Zayn podniósł mnie i złożył na moich ustach gorący pocałunek. I wtedy poczułam, że jest nadzieja, iż życie moje i Joana nareszcie nawiedzi szczęście, pomyślność... I wieczna miłość.

~by Klara