# 73 . Louis .

Hej ; *

Dziś mam dla Was imagin autorstwa Kiny ;d

Mam nadzieję, że zostawicie coś po sobie ; *

Pamiętajcie o naborze i shoutoutach ; )

____________________________________________________________

Szłam przez park, karmiąc gołębie. Byłam sama. Poza grupą kochanych przyjaciół nie miałam nikogo. Dookoła widziałam mnóstwo par idących za rękę. Zrobiło mi się szkoda. Pomyślałam o One Direction - moim ulubionym zespole. Tak bardzo chce ich spotkać, jednak wiem, że to jest nierealne.

Przykucnęłam przy jednym gołębiu.

- Kevin. Kevin, chodź tutaj! - delikatnie próbowałam zawołać ptaka, imieniem, które wymyślił mój najlepszy z najlepszych - Louis Tomlinson. To właśnie jego lubię najbardziej, głównie za poczucie humoru i umiejętność rozbawienia nawet najbardziej ponurej osoby.

- Kevin? Dlaczego Kevin? - odwróciłam wzrok i spojrzałam w górę. Najpierw ukazały mi się czerwone spodnie, potem biała bluzka w granatowe paski, a na końcu twarz chłopaka o niebieskich oczach i brązowych włosach. Skądś znam tę twarz.

- Eee… no.. ja.. - zupełnie nie wiedziałam co powiedzieć.: cześć , Kevina wymyślił mój idol.? Żenada..

- Może powinienem zapytać, skąd wiesz o Kevinie? - chłopak spojrzał mi w oczy z zadziornym uśmieszkiem.

- To Ty też go znasz? - to było dla mnie zaskoczenie.

- No pewnie. Przecież to ja go wymyśliłem. Louis Tomlinson jestem - chłopak podał mi rękę, a ja mało nie zeszłam na zawał.

- [T.I.] - odwzajemniłam uścisk dłoni - To naprawdę Ty. Nawet nie wiesz jak się cieszę, że to właśnie ciebie spotkałam. To jest marzenie miliona dziewczyn, a spełniło się właśnie mi - uśmiechnęłam się nieśmiało.

- Jesteś fanką. Miło mi Cię poznać. Skoro wiesz o Kevinie, to może powiesz mi, co jeszcze wiesz na mój temat? - znów ten uśmiech.

- Pewnie, ale najpierw chodźmy do tamtego marketu - wskazałam sklep po drugiej stronie ulicy i już mnie nie było. Zdezorientowany chłopak czekał na mnie przed wejściem, gdy po pięciu minutach wyszłam z torbą marchewek w ręce.

- Wiem, że je uwielbiasz więc kupiłam ci je… Powtórka! Kupiłam je NAM. Też je kocham - posłałam znaczący uśmiech.

- Oh, jak miło poznać TAKĄ fankę - powiedział Lou wyjmując marchewkę z worka.

Po chwili szłam ramię w ramie z Louisem Tomlinsonem, jedząc marchewki i rozmawiając o wszystkim i o niczym.

- [T.I.] Ty wiesz o mnie wszystko, a ja znam tylko twoje imię. Powiedz mi coś więcej. Skąd jesteś, ile masz lat? - chłopak przerwał chwilowe milczenie.

- No więc: Nazywam się [T.I. i N.] , mam [..] lat i jestem z Polski. Do Londynu przyjechałam do cioci na wakacje.

- Z Polski? Nigdy tam nie byłem - Lou zrobił taką minę, jakby chciał pokazać, że mu żal, że nigdy nie był w moim ojczystym kraju, ale coś mu nie wyszło.

- No właśnie. Nigdy, może wreszcie czas najwyższy? - złapałam się pod boki, a po chwili zaniosłam się od śmiechu.

- Hmm.., no wiesz. Jeśli wszystkie Polki są tak ładne jak Ty, to obiecuję, że przyjadę jeszcze w tym roku. - i kolejny raz ten sam zadziorny uśmiech. Jaki on jest piękny. A ja ( i to nie jest dla nikogo niespodzianką ) zarumieniłam się i wyglądałam jak uśmiechnięta świnka.

Z Louisem dogadywałam się bardzo dobrze. I nie ważne było, że znaliśmy się zaledwie pół godziny. Jak rozmawiałam z nim, to zapominałam, że jest międzynarodową gwiazdą i może mieć każdą dziewczynę. Szczerze mówiąc, to nawet nie dawałam sobie nadziei na coś więcej. Myślałam: Raz się spotkaliśmy, spędzimy ze sobą pewnie około godziny i koniec. Nawet nie zrobiłam sobie z nim zdjęcia. Nawet nie poprosiłam o autograf. Po prostu potraktowałam go jak kumpla.

Dwie godziny później siedziałam w kawiarni, ale nie sama. Był ze mną Louis. Cały czas się śmiałam. Jednak ten człowiek jest jeszcze lepszy niż myślałam wcześniej.

- Podaj mi swój numer - nagle zagadał na całkiem inny temat niż przed sekundą.

- Eee… Ale jaki znów numer? - w ogóle nie przyszło mi do głowy, że chodzi o komórkę.

- No.. komórkowy. Bo chyba taki posiadasz? - znów śmiech.

- Tak, pewnie - podyktowałam chłopakowi rząd cyferek, a on z radością je zapisał. Już miałam zapisać sobie jego, ale zobaczyłam, która jest godzina.

- Kurczę, Louis. Ja cię strasznie przepraszam, ale muszę lecieć. Obiecałam cioci, że pomogę jej w domu! - rzuciłam tylko krótkie „pa” i już mnie nie było.

*miesiąc później*

On już chyba o mnie zapomniał. Ba, na pewno już nie pamięta. To były tylko niecałe trzy godziny razem. Co ja sobie w ogóle myślałam? Że skoro podałam mu mój numer telefonu, to będzie do mnie dzwonił i będziemy przyjaciółmi. Jaka ja jestem głupia i naiwna. Szkoda, tamto popołudnie było wspaniałe. A ja nawet nie mam jego autografu ani zdjęcia. Czemu o tym nie pomyślałam? Z dalszych rozmyślań wyrwał mnie dźwięk SMS-a. Chwilkę mi zajęło odszukanie telefonu, a gdy już zobaczyłam, że wiadomość jest od nieznanego numeru, i gdy przeczytałam treść - serce mi na moment stanęło.

„[T.I.] , przepraszam, że nie odzywałem się przez cały miesiąc. Byłem pewien, że to Ty nie chcesz się ze mną spotkać, ale dopiero dzisiaj przypomniało mi się, że Ty nie masz mojego numeru. Więc może masz ochotę się spotkać? Lou Xx”

Bez żadnego namysłu zadzwoniłam do niego.

- [T.I.] ? Hej. Co słychać?

- Hej. Opowiem ci, gdy się spotkamy. To kiedy i o której?

- Za pół godziny w parku?

- Oczywiście. Do zobaczenia - odłożyłam słuchawkę i poszłam do łazienki jakoś poprawić mój wygląd. Zdjęłam dresy i włożyłam moje dżinsowe, jasne rurki. Wyciągniętą koszulkę zamieniłam na granatowy top, a ciemne włosy związałam w koński ogon. Jeszcze tylko pociągnęłam usta błyszczykiem i byłam gotowa do wyjścia.

Dotarłam do parku. Louis już tam czekał. Zaszłam go od tyłu i zasłoniłam mu oczy rękami. Chłopak złapał mnie za nie.

- [T.I.] , wiem, że to ty. Siadaj. - uśmiechnął się do mnie. Dawno nie widziałam tej jego śliczniutkiej twarzyczki. Aż mi się miło na sercu zrobiło. Siadłam obok. Lou objął mnie ręką i położył głowę na moim ramieniu. Zaskoczenie było ogromne.

- Ehem.. Louis? - nie wiedzieć czemu miałam dziwnie zachrypnięty głos.

- Tak? - odpowiedział jak gdyby nigdy nic.

- Mogę wiedzieć co robisz? - odsunęłam się od niego, bo było mi niezręcznie tak siedzieć.

- Nic… - wraz z tymi słowami mój „najlepszy z najlepszych” przybliżył się do mnie i pocałował prosto w usta. Jak oparzona wstałam z ławki.

- C.. co to było? - chłopak również wstał, stanął naprzeciwko mnie i spuścił ręce wzdłuż ciała.

- No bo widzisz… [T.I.] , podobasz mi się, okay?! I wcale nie zapomniałem, że nie masz mojego numeru. Po prostu bałem się do ciebie napisać.

- Ale w końcu napisałeś… - próbowałam to skończyć, bo przez jego słowa czułam, że tracę grunt pod nogami.

- Nie przerywaj mi! Tak, w końcu napisałam, bo.. Bo chłopaki mówili, że jeśli mi na tobie zależy to muszę to zrobić. Więc napisałem.

- ...

- Teraz możesz mówić - Lou spuścił wzrok dopiero teraz. Wcześniej cały czas patrzył mi w oczy.

- Louis, ty też mi się podobasz. Przez ten czas traktowałam cię nie jak gwiazdora sławnego na całym świecie, ale jak kumpla, bo..

- Jak kumpla? - znowu podniósł wzrok. W jego błękitnych oczach dostrzegłam smutek.

- … jak kumpla, bo bałam się zepsuć tą przyjaźń, która się między nami buduje. - dotknęłam ręki Louisa i tym razem to ja skradłam mu całusa; też prostu w usta.

- C.. co to było? - tym razem to on był zaskoczony.

- Mały rewanż - posłałam chłopakowi zadziorny uśmiech - To co, kiedy przedstawisz mnie reszcie One Direction?

Doszliśmy do domu chłopców. Wielki, przepiękny budynek z bajecznym ogrodem. Nigdy bym nie pomyślała, że piątka chłopców może mieszkać w tak zadbanym domu.

- Jesteśmy - krzyknął Louis.

- Jak ci poszło z [T.I.] ? - krzyknął z salonu Zayn, który chyba nie zdawał sobie sprawy, że tu jestem.

- No właśnie! - dorzucił Harry.

Weszliśmy do pokoju. Na kanapie, przed telewizorem siedziała pozostałą czwórka najlepszego boysbandu na świecie.

Gdy tylko się zjawiłam, chłopcy obrzucili mnie długim spojrzeniem, a Louis objął mnie w pasie i powiedział:

- A to jest moja dziewczyna, [T.I.]

~by Kina