#124 . Harry . część 1 .

Hej Wam, Ludki! :D wiem, że imagin miał być jutro, ale po pierwsze za bardzo Was kocham, żeby Was zmuszać do tego, żebyście czekały, a poza tym jutro mam wyjazd i nie wiem, czy dałabym wstawić, więc pojawia sie dziś :D

 Po drugie: widzę, ze rozgorzała dyskusja pod Joshem... więc tak, ku uogólnieniu, imaginy z Joshem będą się pojawiały, i owszem, ale sporadycznie :)

jeśli mogę prosić, dodajcie adresy swoich blogów jeszcze raz, bo się pogubiłam, za dużo tego ;D (przepraszam... tydzień przerwy to za dużo, zwłaszcza dlatego, że tak dużo komentujecie... ♥)

proszę Was też... jeśli dodajecie komentarze, bez spamu, okej? :p tzn. nie chcę, żebym wyszła na... po prostu napiszcie kilka słów od ciebie i dodajcie link. :)

DEDYKACJA DLA  Bodzia tego od Anki i Wiesia , (;o)

 Mam nadzieję, że nie zawiodę was tym imaginem... oczekuję opinii :D

Piosenka: < klik >

________________________________________________________

„Przyjacielu…

Jeśli któregoś dnia poczujesz, że chce Ci się płakać…

Po prostu zadzwoń do mnie.

Nie obiecuję, że Cię rozbawię, ale mogę płakać razem z Tobą…

Jeśli któregoś dnia zapragniesz uciec…

Nie bój się do mnie zadzwonić.

Nie obiecuję, że Cię zatrzymam, ale mogę pobiec z Tobą…

Jeśli któregoś dnia nie będziesz chciał nikogo słuchać…

Po prostu zadzwoń do mnie.

Obiecuję być wtedy przy Tobie i obiecuję być cicho…

Ale jeśli któregoś dnia zadzwonisz i nikt nie odbierze…

Przybiegnij do mnie bardzo szybko.

Mogę Cię wtedy potrzebować…”

„Hej :* Co u Ciebie, kochana? Spotkamy się dziś? Wróciłem z trasy i BARDZO się stęskniłem za moją przyjaciółką!”

Westchnęłam. Nawet nie wiedział, jaki ból sprawiał mi tym, że był taki miły. Wolałabym, żeby mnie nie znał. Żeby mnie nienawidził. Wszystko byłoby lepsze od mojej nieodwzajemnionej miłości do niego. Tak bardzo bolało mnie to, że ma mnie tylko za przyjaciółkę… Nie potrafiłam sobie wybaczyć, iż nie umiem nic z tym zrobić.

Kolejna zmięta chusteczka wylądowała w koszu. Płakałam już godzinę, a końca łez nie było widać. Życie jest niesprawiedliwe. Miłość niepotrzebna. Na co komu nieodwzajemnione uczucie?

Niszczył mnie. Taka była prawda. Wiedziałam, że do siebie nie pasujemy, że nigdy nie będziemy razem, ale nadal, jak głupia, miałam nadzieję. „Naiwna” – myślałam o sobie, w głębi duszy czując się jak narkoman, którego uzależniającym gatunkiem heroiny był właśnie ON.

Kochałam go. Nie potrafiłam pogodzić się z myślą, że on nigdy nie będzie mój, a ja jego. Złamał mi serce, łamie je nadal każdym uśmiechem, wypowiedzianym słowem, gestem, ruchem… To irracjonalne, ale kochałam go właśnie tymi połamanymi częściami. Z dnia na dzień coraz mocniej.

Rodzina, zwłaszcza starsza siostra, polecali mi, bym zerwała z nim znajomość. Ale to było ponad moje siły. Nie potrafiliśmy być razem, oddzielnie tym bardziej. Nie potrafiłam przeżyć choćby dnia bez jednej wiadomości od niego, a istnienie z dala od jego osoby wydawało się końcem świata… Według mnie byłoby to coś gorszego od katastrofy, kresu ludzkości.

Kiedy pomyślałam o moim ‘przyjacielu’ empatia i altruizm zmieniały mnie wewnętrznie w całkiem inną osobę. Dla mnie liczyło się tylko jego dobro.

Telefon ponownie zawibrował. Odczytałam tekst, a moje serce przeszyło na wskroś tuzin ostrzy, potwornie raniąc.

„Co jest? Zrobiłem coś nie tak? Dlaczego nie odpowiadasz? Stęskniłem się za Tobą! Proszę, odpowiedz… Przyjdź do mnie… :*”

Odrzuciłam telefon od siebie, przypatrując mu się z pogardą i odrazą. Odbił się kilka razy od dywanu i uderzył o ścianę, a w chwili zderzenia mój oczy zarejestrowały, jak sreb0nra klapka odpadła d konstrukcji umożliwiając wypadnięcie baterii, a co za tym idzie – wyłączenie urządzenia. Nie przejmowałam się tym. I tak nie chciałam tam pójść.

„Łgarz!” – ganiłam się w myślach. Położyłam się na dywanie w pozycji embrionalnej. Skuliłam się jak najciaśniej potrafiłam, a w tle słyszałam głośne takty piosenki. Zasnęłam, mając przed zapłakanymi  oczyma twarz mojego przyjaciela, w którym się zakochałam.

~*~

- [T.I.], błagam, tak nie można – usłyszałam głos [I.S.] i domyśliłam się, że krząta się po pokoju zaprowadzając porządek.

Otworzyłam zapuchnięte oczy. Chusteczki, które jeszcze wczoraj były porozrzucane wokół mnie, zniknęły bez śladu. Została tylko jedna, którą przez sen kurczowo ściskałam w dłoni. Telefon leżał koło mojej prawej ręki, już złożony w całość. „Szkoda, że bałaganu, który miałam w głowie nie dało się tak prędko sprzątnąć, a szczątek serca złożyć w całość” – pomyślałam z goryczą.

- Ale to boli – szepnęłam udręczonym, lekko zachrypniętym przez łzy głosem i wyrzuciłam zużytą chusteczkę do kosza. – Wczoraj wrócił i prosił o spotkanie. Nie mam na to już siły.

- Poszłaś?

- A jak myślisz? – Spojrzałam na siostrę udręczonym wzrokiem i włączyłam telefon.

Na ekranie rozbłysło powiadomienie: 12 nowych wiadomości; 9 nieodebranych połączeń; 7 nagrań na poczcie głosowej. Zignorowałam to. Nie wiedząc, dlaczego to czynię, weszłam w sms-y. Każda wiadomość była od niego. Od Harry’ego. Treści każdego tekstu się powielały, pokrywał się też ich sens. „Co się stało?”, „Zrobiłem coś nie tak? [T.I.], dlaczego nie odpowiadasz?”, „Odpiszesz? Chcę pomóc.”, „Przyjdziesz?”. Podobne wiadomości nie miały końca.

- Powinnaś mu powiedzieć. Spotkaj się z nim i wyznaj prawdę. Kiedyś musi się dowiedzieć. Ktoś kiedyś powiedział: „Jeśli w przyjaźni różni was tylko płeć, to bądźcie czujni – miłość już was obserwuje.”. Ciebie najwyraźniej już dopadła. Pora się przekonać, kiedy i czy znajdzie i jego. – [I.S.] mnie przytuliła, a jej nierada mina spowodowała, że chcąc czy nie chcąc, musiałam przyznać jej rację.

Czas skończy ten drażliwy temat. Im szybciej to załatwimy, tym lepiej. Tylko dla kogo szala korzyści się przeważy?

~*~

Wybrałam numer Harry’ego i nacisnęłam zieloną słuchawkę. Nim przyłożyłam telefon do ucha, w myślach odmówiłam modlitwę błagalną, a właściwie każdy inny nazwał by ją szantażem, jednak nie zaprzątałam sobie głowy religijnymi poglądami, gdyż bardziej zestresowana byłam nieubłaganie zbliżającą się rozmową.

Harry odebrał już po pierwszym sygnale. „Pewnie wyczekiwał mojego telefonu” – uprzytomniłam sobie, lecz nie wiedziałam, czy mam cieszyć się z owego faktu, czy wręcz odwrotnie.

- [T.I.]? Dobrze, że dzwonisz. Martwiłem się o ciebie. Dlaczego wczoraj…

- Musimy się spotkać – przerwałam mu wywód, bojąc się, że słuchając jego słów, spanikuję i z rozmowy nic nie wyjdzie.

- Dobrze. Kiedy zechcesz – zapewnił mnie z wykrywalną w jego głosie tęsknotą.

- Dziś o 16:00 – powiedziałam zdecydowanie, lekko oschłym, nieznoszącym sprzeciwu tonem.

- Gdzie?

- U ciebie.

Rozłączyłam się, nim zdążyłam spanikować i odwołać moje ustalenia. „W co ja się wpakowałam…” – przemknęło mi przez myśl, kiedy siadałam na dywanie i chowałam twarz w dłoniach.

~*~

Z niekrytym przerażeniem omiotłam dom Harry’ego nieco otumanionym spojrzeniem i, przygryzając wargę, pchnęłam furtkę, by móc wejść do ogrodu. Loczek najwyraźniej wyczekiwał mojego pojawienia, gdyż czekał już na ganku i chwilę później trzymał mnie w ramionach.

- [T.I], ale się stęskniłem – powiedział, mierzwiąc mi włosy, a uśmiech nie znikał z jego twarzy. Zmusiłam się do odwzajemnienia mimiki.

- Ja też.

- Chciałem ci coś powiedzieć - rzekł, poważniejąc.

Serce mi stanęło. Czy to możliwe, żeby i on…?

- Tak?

- Jesteś dla mnie ważna, wiesz to, prawda? Liczę się  z twoim zdaniem. Wiem, że mi pomożesz i podejmiesz właściwą decyzję. Ale dasz mi dokończyć?

Krew odpłynęła mi z twarzy. Kiwnęłam lekko głową, by dać mu do zrozumienia, że przytakuję, bo nie byłam zdolna do wypowiedzenia choćby jednego słowa. Harry zbierał się w sobie. To zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe…

- Chodź – szepnął i pociągnął mnie za rękę kierując się w stronę domu, najwyraźniej ku jego sypialni.

W salonie spotkaliśmy Anne. Podeszłam do niej i przytuliłam moją ‘drugą matkę’. Jako jedna z nielicznych domyślała się najwyraźniej, że darzę jej syna uczuciem silniejszym niż przyjaźń, ale taktownie ukrywała to przed innymi, nawet przed Gemmą, której ostatnimi czasy nie zauważałam w pobliżu domu Stylesów.

- Wieki cię nie widziałam, [T.I.]! – wymamrotała mi we włosy, po czym odsunęła się nieco i przyjrzała mi się z większej perspektywy. – Wydaje mi się, czy schudłaś? – spytała kategorycznym tonem.

- Aż tak widać? – zażartowałam z jej matczynej opieki.

Zastanawiało mnie jednak coś w jej oczach. Niepokój? W każdym razie nie było to pozytywne uczucie. Smutek? Ból?

- Chodźmy na górę – przerwał nam Harry i ponownie pociągnął mnie ku swojemu pokojowi.

Przystanął dopiero przed ciężkimi, mahoniowymi drzwiami z misternie zdobioną klamką z przydymionego złota.

- [T.I.], proszę, daj jej szansę.

- Jej? – pisnęłam.

- Chciałbym ci przedstawić Vanessę, moją dziewczynę.

Chłopak otworzył drzwi i puścił mnie przodem. Otępiła weszłam chwiejnym krokiem do środka i dostrzegłam smukłą blondynkę siedzącą na skraju nieposłanego łóżka. Poderwała się na nasz widok, po czym obdarzając mnie słodkim uśmiechem, wyciągnęła dłoń w moim kierunku, jednak nie dałam jej się przedstawić, gdyż przeniosłam wzrok na Harry’ego i rzekłam tonem zdziwienia pomieszanego z wyrzutem:

- Twoją…. CO?!

Harry spojrzał na mnie uważnie, marszcząc brwi.

- To Vanessa. Poznałem ją w Glasgow na koncercie.

- Miło mi cię poznać – rzekła uprzejmie, lekko zakłopotana blondynka, wyciągając ku mnie wypielęgnowaną dłoń o długich palcach zakończonych krwistoczerwonymi paznokciami.

Zmrużyłam oczy, przyglądając jej się podejrzliwie.

- [T.I.] – zmusiłam się do wypowiedzenia swojego imienia, nie powstrzymując zaakcentowania go i ubarwienia jadowitym tonem, po czym uścisnęłam rękę dziewczyny obiektu moich potajemnych westchnień.

„Już po mnie” – pomyślałam z rozpaczą, ganiąc się za naiwność i wiarę w to, że Harry mógłby mnie chcieć, skoro do jego dyspozycji były miliony dziewczyn na całym świecie, wśród których, niewątpliwie, była owa długonoga, mocno umalowana (jeśli można ją tak nazwać) piękność.

- Więc… Na mnie już czas - wymamrotałam niezbyt rezolutnie i odwróciłam się na pięcie.

Pchnęłam drzwi. „Gorzej być nie może” – przemknęło mi przez myśl, gdy wybiegłam z mieszkania, nie zważając na nawoływania Harry’ego i nie zaprzątając sobie głowy pożegnaniem z Anne. Już znałam powód jej niepokoju, lecz nie mogłam zrozumieć, dlaczego mnie nie uprzedziła.

Cztery minuty później po pokonaniu odległości do mojego domu dość szybkim biegiem, zatrzasnęłam drzwi mojej sypialni i rzuciłam się na łóżko, by wypłakać sobie oczy. Jednak cierpienie w samotności nie było mi dane, gdyż sekundy po tym, jak z hukiem zamknęłam za sobą drzwi, usłyszałam ciche pukanie. Kiedy niechciany intruz zdał sobie sprawę, że nie zamierzam zaprosić go do środka, wszedł prawie bezszelestnie do wnętrza, a po ugięciu się materaca uznałam, iż usiadł na moim łóżku, jednak mimo to nie podniosłam głowy.

- Co się stało? – łagodny głos mojej siostry spowodował jeszcze bardziej spazmatyczny szloch. Hej, mała, co jest? Chodzi o Harry’ego?

- Ma inną, rozumiesz?! Ma inną… - niemalże krzyknęłam i ponownie wtuliłam twarz w poduszkę, pozwalając, by [I.S.] mnie przytuliła. – On mnie nie chce…

Czułam, jak podczas wypowiadania tych słów moje serce pęka na dwoje. Czworo. Ośmioro… Z zabójczą prędkością powielało szczątki. Bo i po co mi ono? Skoro nie chciał go chłopak, którego kochałam, to i mnie nie było potrzebne.

~by Klara