# 113 . Louis . część 2 .

Z dedykacją dla Pauli. ; )

Piosenka: < klik >

________________________________________________

Zadzwoniła moja komórka. Wstałam, po czym zaczęłam przerzucać poduszki na łóżku, gdyż stamtąd dochodził dzwonek. Moją kopertówkę znalazłam pod pościelą. Wyciągnęłam z niej telefon i odebrałam połączenie od siostry.

-          Gdzie ty jesteś?! – wykrzyknęła na wstępie.

-          Po pierwsze: dzień dobry. Po drugie: sama nie wiem. – Rozejrzałam się po wnętrzu. - To mi wygląda na pokój dla nowożeńców.

-          Co ty, u licha, tam robisz?!

-          Spokojnie, już wracam – zgasiłam jej niepotrzebną frustrację.

Rozłączyłam się i zaczęłam zbierać swoje rzeczy. Stanęłam w drzwiach i odwróciłam się do nadal siedzącego przy stole Louisa, by zwrócić się do niego słowami:

-          Nie wiem, co... co się wydarzyło... – Przełknęłam ślinę. - ... ale wypadałoby, żebyś pojawił się też na poprawinach.

Louis wymamrotał coś niezrozumiale i z ociąganiem podniósł się z krzesła, by założyć koszulę i narzucić na nią kurtkę.

Wyszliśmy z pokoju i skierowaliśmy się ku windzie. Drzwi rozsunęły się, a Lou puścił mnie przodem. Chłopak nacisnął przycisk z parterem, po czym winda ruszyła, a ja spojrzałam na towarzysza spod rzęs, lecz wbił swój wzrok w budy. Westchnęłam.

Nagle winda szarpnęła. Światło zgasło, a ja zatoczyłam się do tyłu i uderzyłam już i tak bolącą głową w metalową ścianę, z której zbudowana była owa komórka. Jedynym plusem sytuacji było jednak to, że Louis się odezwał.

-          Co jest?

Rozejrzał się dookoła i w ciemnościach, jakie zapadły, próbował zorientować się, gdzie jestem. Po omacku zlokalizował położenie moje ręki i kurczowo ją ścisnął. Pomógł mi wstać, a kiedy byliśmy już w pozycji pionowej, Louis zaczął, co poznałam po odgłosach, wciskać wszystkie przyciski na panelu kontrolnym. Z marnym jednak skutkiem.

-          Cholera – zaklnęłam, spoglądając nerwowo na zegarek w telefonie i przekreśloną ikonkę zasięgu.

Komórka rozjaśniła nieco mrok, dlatego dzięki odrobinie światła dostrzegłam, jak mój towarzysz unosi brwi.

-          Ty przeklinasz?

-          Nie, nie przeklinam, tylko używam kolokwialnego słownictwa w celu wzmocnienia ekspresji mojej wypowiedzi – odrzekłam cynicznie z łobuzerskim uśmieszkiem.

Louis wyglądał na zagubionego.

-          Rozumiem... – rzekł powoli, kiwając z uznaniem głową.

Parsknęłam śmiechem i zaraz tego pożałowałam: dźwięk rozniósł się donośnym echem po mojej obolałej czaszce, którego tony boleśnie i dotkliwie ugadzały w i tak bolące skronie.

Skrzywiłam się.

-          Wszystko okej? – zapytał troskliwie chłopak.

-          Bywało lepiej – mruknęłam i wyciągnęłam telefon.

Robiłam to machinalnie, choć i tak wiedziałam, że na nic się on przyda.

-          Wygląda na to, że trochę tu posiedzimy.

Rad nie rad musiałam zgodzić się z tym stwierdzeniem. Przysiadłam pod jedną ze ścian , prostując nogi, a miejsce po mojej prawej stronie zajął lekko śpiący Louis.

-          No – zagaiłam, przenosząc na niego wzrok. Próbowałam ukryć przerażenie, które czułam, gdyż obawiałam się myśli, że możemy spędzić w tej ciasne, ciemnej komórce kilka godzin. Bo chyba nas znajdą, prawda? Klaustrofobia powoli dawała o sobie znać. – To powiedz mi, jak to jest być kochanym, podziwianym, uwielbianym i Bóg wie co jeszcze, bożyszczem nastolatek?

Mój wesoły, lekko ciekawy, ale udawany beztroski ton głosu go rozbawił. Rozpoczął swój monolog, a ja dzięki wtrącanym przez niego zabawnym uwagom i kawałom straciłam poczucie czasu i zapomniałam, że znajdowaliśmy się w zatrzaśniętej windzie.

~*~

Dostałam gęsiej skórki, a włosy zjeżyły mi się na głowie. Otwarłam zaspane oczy, po czym rozejrzałam się dookoła, mrugając zawzięcie, by wyostrzyć obraz. Leżałam w ramionach ciągle śpiącego Louisa. Kiedy podnosiłam się do pozycji siedzącej, jego ręka opadła na podłogę, a sam chłopak okręcił się delikatnie na drugi bok i wymamrotał coś przez sen. Tak słodko wyglądał, kiedy był pogrążony we śnie...

Kolejny denerwujący odgłos rozbrzmiał w windzie. To on mnie obudził i również teraz wyrwał ze snu Louisa. Chłopak poderwał się na równe nogi i, rozglądając się wokół, spytał:

-          Co to było?

Pokręciłam głową w geście niewiedzy. Jedynym plusem sytuacji było jednak to, że żarówka oświetlała wnętrze windy i mogłam dostrzec każdy grymas na pięknym obliczu Louisa. Nieprzyjemne odgłosy przywodzące na myśl wyginanie i niszczenie blachy były sprawcą moich dreszczy i konwulsji, które bynajmniej nie słabły, lecz rosły w siłę z każdym dźwiękiem. Hałas był tak nieznośny, iż byłam zmuszona zasłonić uszy.

Moment przed tym, co nastąpiło, zdałam sobie sprawę, z jakich przyczyn słyszeliśmy nieprzyjemne odgłosy. Huk, jazgot i wreszcie wejście do windy stanęło przed nami otworem. Wraz z rozsunięciem się metalowych płyt ujrzałam kilku mężczyzn ubranych w robocze uniformy z naręczami narzędzi. Pierwszy raz tak bardzo ucieszyłam się na widok reperatorów.

-          Nic państwu nie jest? – zapytał jeden z nich, a ciemny wąs tuż nad jego wargami zadrgał.

-          Nie, nic, dziękujemy – powiedziałam razem z Lou.

Uśmiechnęliśmy się do siebie, kiedy dwójka mężczyzn i Louis pomogli mi wyjść z szybu. Kiedy nadeszła kolej chłopaka, ten spojrzał na mnie z rozbawieniem. Nie wiedziałam, o co mu chodzi, lecz Tomlinson widząc moje zmieszanie, oświecił mnie:

-          Podobasz się jednemu z naszych wybawicieli.

Spojrzałam przelotnie przez ramię i omiotłam wzrokiem całą szóstkę. Faktycznie, jeden z nich, szatyn, przyglądał mi się z ciekawością.

-          Nie w moim typie – mruknęłam i ruszyłam pośpiesznym krokiem ku schodom. Chwilę potem dołączył do mnie Louis i zapytał:

-          A jacy mężczyźni są w twoim guście?

Przystanęłam. Spojrzałam mu prosto w oczy. Musiałam przy tym nieźle zadrzeć głowę, gdyż przewyższał mnie o jakieś dwadzieścia centymetrów.

-          Bruneci – odpowiedziałam lakonicznie i ponownie, tym razem szybszym tempem, ruszyłam ku stopniom, zostawiając za sobą zdziwionego chłopaka.

„Chyba przesadziłam” – przemknęło mi przez myśl. „Ale z drugiej strony co miałam powiedzieć? Dzień dobry, ładna pogoda, nieprawdaż? U mnie wszystko w porządku, podobasz mi się i ogólnie nie narzekam?”. Pokręciłam głową z bezradnością i jeszcze bardziej zwiększając tempo marszu, pognałam na poprawiny.

~*~

-          Czyś ty zwariowała?!

Przewróciłam teatralnie oczami.

-          Kto by pomyślał, że to ty, Eleno, będziesz prawić mi kazania? Siostrzyczko, może nie zauważyłaś, ale od dwóch lat z kawałkiem jestem już pełnoletnia. Z morałami spóźniłaś się zatem kilka epok.

-          Dobrze, ale żeby spędzać noc z obcym facetem?! Nigdy nie powiedziałabym, że potrafisz być tak nieodpowiedzialna!

-          Do niczego nie doszło – zapewniłam ją, próbując ukryć dyskomfort. Sama chciałabym, żeby okazało się to prawdą i poznać prawdę o rzekomej nocy. – Poza tym, nie jest całkiem obcy. To kuzyn twojego męża.

-          On jest GWIAZDĄ! – próbowała przemówić mi do rozumu. Skwitowałam jej uwagę wzruszeniem ramionami.

-          Jest też człowiekiem.

-          Widzę, że nic nie wskóram – westchnęła z rezygnacją.

Wstała z fotela, który zajmowała i, nim zdążyła udać się do kuchni, powiedziałam cicho, lecz wyraźnie:

-          Kiedy im powiesz?

Ciało Eleny zesztywniało. Odwróciła się i z przerażeniem malującym się na jej twarzy odrzekła:

-          Nie wiem. Jeszcze za wcześnie. Lepiej...

-          I ty mi mówisz, co jest lepsze, a sama nie przestrzegasz ustalonych reguł.

Zacisnęła usta. Triumfowałam.

-          Widzisz. Ty zrobisz jak uważasz w sprawie, która dotyczy ciebie, więc pozwól, bym ja wyjaśniła swoją.

Siostra prychnęła.

-          Masz jakieś obiekcje? Jeśli tak, to mogę cię wyręczyć i zapoznać rodziców z radosną nowiną...

-          Cicho! – syknęła, ale puściłam jej uwagę mimo uszu.

-          ...a ty załatwisz za mnie to, co według mnie nie wymaga zachodu. Tego chcesz?

Elena przygryzła wargę i podparła się pod boki.

-          Skończmy tą dyskusję – odrzekła w końcu.

Wyminęłam ją i pędem udałam się do kuchni. W momencie, kiedy zbiegałam ze schodów, zakręciło mis się w głowie. Gdybym nie chwyciła się masywnie wykonanej drewnianej poręczy, jak nic spadłabym z ostatnich stopni.

-          Uch...

Przysiadłam na jednym ze schodków i schowałam głowę pomiędzy kolana. Od tygodnia coraz częściej przydarzały mi się takie sytuacje i coraz bardziej zaczynałam się niepokoić.

-          [T.I.]!

Elena szybko do mnie dołączyła. Przystanęła przy mnie, by po chwili pobiec do łazienki po okład. Przyłożyła mi zmoczony ręcznik służący za kompres do czoła.

-          Lepiej? Powinnaś pójść z tym do lekarza...

-          Nic mi nie jest.

Wstałam niespiesznie i, rezygnując z przekąski, ruszyłam do swojego pokoju. Kiedy siostra zniknęła w jadalni, niepostrzeżenie czmychnęłam do łazienki. Obmyłam twarz, zmoczyłam kark i schyliłam się, chcąc wyciągnąć kolejny suchy ręcznik. W momencie, kiedy wyjmowałam puszystą tkaninę, dwa pudełka ukryte pod nią wypadły z cichym brzdękiem na podłogę. Przymknęłam schowek, by wytrzeć mokrą twarz i szyję, a po chwili pochylić się nad opakowaniami. Każde z nich było białe ze słodkim bobasem na odwrocie. Uśmiechnęłam się do siebie. „Pewnie jeden z nich był pozytywny” – pomyślałam i przed oczami stanęła mi ciężarna siostra.

Odłożyłam testy na miejsce i wyszłam z łazienki by, już orzeźwiona, udać się do kuchni. Już na korytarzu unosiły się znakomite zapachy cynamonu, jabłek i karmelizowanego cukru. Uwielbiałam szarlotkę już od wczesnych lat, pamiętałam, że mama zawsze w weekendy ją piekła, choć przez cały tydzień, mimo że była już dawno zjedzona, w domu unosiły się jej aromaty.

Weszłam do kuchni. Przy stole nakrytym ręcznie dzierganym, kremowym obrusikiem siedziała już Elena i zajadała się przysmakiem. Jadła teraz za dwoje, choć w drugim miesiącu nie było jeszcze gołym okiem widać ciąży. Uśmiechnęłam się na jej widok.

Minęło siedem tygodni od ślubu. Dzień przed ceremonią siostra oznajmiła mi w wielkiej tajemnicy, iż spodziewa się dziecka, jednak prosiła, błagała wręcz, bym o niczym nie wspominała rodzicom, szczególnie mamie. Mamy bardzo tradycyjną matkę, a po jej poglądach można było się domyślać, że uznałaby zajście w ciążę przed ślubem za hańbę i niesławę.

Zasiadłam na krześle naprzeciwko Eleny i nałożyłam sobie na porcelanowy talerzyk kawałek aromatycznego ciasta. Kiedy słodkawa woń się wzmocniła i poczułam ja wyraźniej, doznałam dziwnego uczucia. Najtrafniejszym jego określeniem byłoby: ‘jakby ktoś kopnął mnie w brzuch’. Jęknęłam i zerwałam się na równe nogi, by pędem udać się do łazienki. Skurcze żołądka ustąpiły po kilkunastu sekundach, jednak niesmak w ustach pozostał. Wyszczotkowałam dokładnie zęby i zrezygnowałam z poczęstunku, by udać się do pokoju.

Chwilę później usłyszałam pukanie, więc niepocieszona wstałam i otwarłam. Elena z obawą malującą się na twarzy stała przede mną i wpatrywała się uważnie w mój brzuch. I ja przeniosłam na niego zdziwiony wzrok. Nareszcie zaczęłam kojarzyć fakty... Wymioty, nudności, zmiany nastrojów, raz nieobliczalny głód, to znów wstręt do pokarmów...

-          O mój Boże...

 ~by Klara