# 117 . Zayn .

Może to i marny prezent urodzinowy, ale zgodnie z życzeniem, dodaję dziś Zayna autorstwa Natalii. ; ) Valerie (?), wszystkiego najlepszego! Zdrowia, pogody ducha, dużo zapału do pracy, chęci walki, miłości, biletu na koncert 1D, spotkania z chłopcami i wszystkiego, czego sobie tylko zażyczysz! : )

__________________________________________________________

How do you say your final goodbyes to the one person you love more than anything? Głos Zayna. Dźwięczny, melodyjny, lekko zachrypnięty- odbijający się echem w mojej głowie. Zadał mi to pytanie jeszcze zanim zostaliśmy paczką najlepszych przyjaciół, dlatego wtedy dobrze nie zrozumiałam jego słów. Odparłam, że powiedziałabym standardowe „żegnaj”. Gdy wydoroślałam, przeżyłam swoje pierwsze „szkolne miłości”, poczułam co  to jest kochać i być zdradzonym, stwierdziłam, że rozstać się jest trudno. A jeszcze ciężej jest pozwolić odejść osobie, którą darzy się szczególnym uczuciem.

Ktoś mi kiedyś powiedział , że każda miłość trwa tak długo, na ile zasługuje. Czyli mam rozumieć, że nie jestem odpowiednia, by czuć się kochaną, potrzebną? Nie spełniam właściwych standardów? Czegoś mi brakuje? W zasadzie, to pewnie tak. Przynajmniej tak się czuję.

Odcięłam się od miłości, nie potrzebowałam tego bólu. Pierwszy i drugi raz był wystarczający. Ale i tak wszystko poszło na marne. Nie potrafiłam zapomnieć. Czas przeminął, a uczucie zostało. Nie byłam w stanie przestać krwawić. Moje serce krwawiło. Miłością. Nieodwzajemnioną, zawiedzioną, oszukaną.

Zgubiłam swoją drogę. Nie minęło dużo czasu, gdy On zaczął wytykać mi błędy. Nie mogłam płakać, bo wiedziałam, że w jego oczach to oznaka słabości. Byłam zmuszona udawać, śmiać się. Z każdym kolejnym dniem załamywałam się coraz bardziej. Myślałam, że moje serce już bardziej złamane być nie może. Bo niby jak, gdy nigdy nie było w całości?

Nie popełnię tych samych błędów co On. Nie pozwolę, by i mnie spotkał taki los. Nie będę ranić innych dla zabawy czy zakładu.

Za każdym razem, gdy zamykam oczy widzę tamten dzień, w którym skończyło się wszystko. W którym cała moja nadzieja prysła jak bańka mydlana, a życie uszło ze mnie jak powietrze z przebitego balonika.

Wrócił po północy do domu, ledwo trzymając się na nogach. Pomogłam mu dojść do kanapy, ciągle powtarzając, jak bardzo jestem na niego zła. Nagle chłopak poderwał się, obrzucając mnie nieprzytomnym, wrogim spojrzeniem. Zaczął na mnie wrzeszczeć. Próbowałam go jakoś uspokoić, ale wyszarpnął się z mojego uścisku. Wypowiadane przez niego słowa, głęboko zapadające w pamięć, raniły niczym ostrza wbijane w klatkę piersiową. Osłupiała wpatrywałam się w jego oczy. Dławiąc się płaczem, wykrzyczałam mu jak bardzo go nienawidzę. Wyprowadziłam go tym samym z równowagi. I wtedy stało się to… Uderzył mnie. Mocno, bez zbędnych ceregieli, przyłożył pięścią w moją twarz. Zabolało. Nie tylko pulsujące od rany miejsce, ale i cios zadany w serce. Chłopak cofnął się z piskiem, gdy uświadomił sobie co zrobił. Przepraszał, że nie chciał, tłumaczył, że to alkohol. Wybaczyłabym mu, ale posunął się za daleko. To było chore. Ten związek był chory. Nie mogłam dłużej patrzyć jak się stacza, jak mnie zdradza. Pośpiesznie pobiegłam do pokoju, po czym wrzucałam pierwsze z brzegu ubrania do torby, byle jak je upychając. Ujrzałam łzy w twoich oczach. By nie zmienić swojej decyzji, odwróciłam wzrok i wybiegłam. Wróciłam do starego, małego mieszkanka na drugim końcu miasta, byle dalej o niego. Co chwilę dzwonił, prosząc bym wróciła. Usłyszał ode mnie tylko krótkie „nie”, które niestety było kłamstwem. Mimo wszystko pragnęłam rzucić się mu na szyję, ale bałam się że podobna sytuacja się powtórzy. Uświadomiłam sobie tylko, że się go boję.

A co to jest miłość? Miłość to nie musieć nigdy „boję się”. Żyć tym uczuciem znaczy niekiedy wejść na nieutorowane ścieżki,. Trzeba wiele wierności, pokory, prawości, by nie zgubić się, czy nie stanąć w miejscu. I ten właśnie brakowało w naszym związku. Drogi miłości czasami prowadzą przez cierpienie.

Mówią, że ludzie sami nie zmieniają się nigdy, że ludzi zmienia życie; dobre czy złe, dobrego czy złego człowieka, ale zawsze życie. Po części to prawda. Ale człowiek jest istotą rozumną i ma kontrolę nad przebiegiem własnej egzystencji. To on decyduje z jakim towarzystwem będzie się zadawał, jak się zachowa czy jak wypowie. Wiem to na swoim przykładzie, bo w moim życiu pojawiła się osoba, która taka była, która uświadomiła mi, że w miłości najbardziej wątpimy w to, w co najbardziej wierzymy.

Odeszłam, ale to nie znaczy, że o Nim zapomniałam. Zapomnieć to znaczy odejść na zawsze, a tego wystrzegałam się jak ognia.

Spotkałam Go, wychodząc na dwór. Stał pod drzwiami, z czerwonymi od płaczu oczami i drżącymi dłońmi złapał mnie za ręce.

-[T.I.], kocham cię! Kochałem cię przez ten cały czas! I tęsknię za tobą! Byłem daleko stąd o wiele za długo! Cały czas marzę, że będziesz ze mną i nigdy nie odejdziesz. Że cofnę czas. – upadł na kolana

-Odejdź- odparłam, zachowując pokerową twarz.

-[T.I.], proszę…- wyszeptał.

Pokręciłam przecząco głową, zamykając Mu przed nosem drzwi. Oparłam czoło o zimną ścianę, a po moich policzkach popłynęły strumienie gorzkich łez. Brakowało mi go i to bardzo. Postanowiłam, że ponownie Mu zaufam, że dam Mu drugą szanse. Wybiegłam przed dom, nerwowo się rozglądając. To co zobaczyłam na moment zmroziło krew w moich żyłach. Chłopak szedł prosto pod rozpędzony samochód. Niewiele myśląc, rzuciłam się w pogoń za nim. Nie zdążyłam. Patrzyłam jak umierał, jak jego ciało stawało się wiotkie, bezwładne, słyszałam swój płacz, ryk nadjeżdżającej karetki.

-Wy..wybaczysz mi?- wydukał

-Wybaczam- pogłaskałam go po policzku.- Kocham cię!

-Ja ciebie też, mała.

Nadszedł czas na ostatnie pożegnanie. Nie wiedziałam co powiedzieć, tak dużo miałam mu do wyjaśnienia.

-[T.I], spójrz na mnie.- porosił- Oddychaj, bo nie zostawię cię nigdy więcej. Uwierz w to. Przytul mnie i nigdy nie puszczaj- zakończył cicho i odszedł.

-Mamo! Mamo! Dlaczego ten chłopczyk umarł?- spytała moja córeczka, wiercąc się na łóżku.

-Bo zwątpił w siebie. W miłość, jaką darzyła go ta dziewczynka.- odrzekłam, głaszcząc ją po główce.

-Czy to było naprawdę?

-Śpij kotku- ucałowałam ją w czółko i wyszłam z pokoju, gasząc światło.

Wzięłam głęboki oddech, by się nie rozpłakać. Poczułam silne ramiona obejmujące mnie od tyłu w pasie.

-Ta historia nie miała takiego zakończenia- usłyszałam głos Zayna.

-Ale mogłaby mieć.- odparłam.

-Ładnie opowiadasz, wiesz?

-Zwłaszcza prawdziwe zdarzenia.

Mulat obrócił mnie ku sobie.

-Nasza wspólna przygoda będzie miała happy- end.  – oznajmił takim tonem, jakby był przekonany o słuszności swoich słów.

Wtuliłam się w jego koszulkę. Owszem, opowiedziana przeze mnie historia miała miejsce w rzeczywistości, a głównym bohaterem był mój obecny mąż. Na szczęście w porę się obejrzałam i zapobiegłam tragedii. Chłopak już nigdy nie wyciągnął ręki po alkohol, a jak już, to w minimalnych ilościach. Bał się, że nie zapanuje nad sobą i zrobi mi, bądź córce krzywdę.

-A kiedy przestaniesz mnie kochać?- spytałam.

-Jeszcze nie słyszałem o człowieku, który znał datę swojej śmierci.- lekko mnie pocałował, jakby chciał zapewnić, że się zmienił… Że razem zaczniemy nowy rozdział w naszym życiu….

~by Natalia