# 130. Zayn . Część 1 .

- Ale mamo – zawodziłam bliska łez – ja go kocham.

- [T.I.], on jest gwiazdą – po raz wtóry powtórzyła moja mama, mając na obronę tylko ten jeden, marny argument.

- I co z tego? Jest normalnym człowiekiem. Słyszysz? NORMALNYM. Jest taki sam jak ja. Kocha mnie. I ja jego.

- Masz 17 lat! – wtrącił wzburzony ojciec, już purpurowy na twarzy z wściekłości. – Nie wiesz, co to znaczy kochać!

- Wiem więcej, niż wam się wydaje! To, że mam tyle lat, ile mam nie oznacza wcale, że wiek przeszkodzi mi w byciu z nim! To tylko liczba!

- Tak?! No to ja wam przeszkodzę! Masz szlaban! Przez miesiąc nie wyściubisz nosa spoza swojego pokoju. Odbieram ci komórkę, odłączam internet.

- Ale tato…!

- Bez dyskusji! Marsz do sypialni. – Widząc moją buntowniczą minę dodał tonem nieznoszącym sprzeciwu: - Już! Chyba, że wolisz posiedzieć w pokoju dwa miesiące…

Zerwałam się na równe nogi i ocierając twarz pobiegłam do swojego pokoju. Przed zatrzaśnięciem drzwi krzyknęłam najbardziej jadowitym tonem, na jaki mnie było stać:

- Nienawidzę was! Nienawidzę!

~*~w tym samym czasie…~*~

Przeczuwałem, że ta rozmowa zbliża się nieubłaganie, więc chciałem stawić jej czoła. Usiadłem na sofie i podrapałem Borisa za uszami, który usadowił się koło mnie, czekając, aż mama skończy zmywać naczynia, a ojciec stwierdzi, że w telewizji nie ma nic godnego uwagi.

- Więc? – głos taty wyrwał mnie z zamyślenia.

- Hmm…? – mruknąłem niezbyt błyskotliwie.

- Co masz nam do powiedzenia?

- Myślałem, że to wy chcecie mi coś uświadomić.

- Dlaczego wyciągnąłeś takie wnioski? – spytała łagodnie mama, wchodząc do salonu i zganiając z sofy Borisa, który obrzucił ją żałosnym spojrzeniem.

- Niekończące się aluzje? Drugie dno w wypowiedziach? Kąśliwe uwagi, kiedy temat rozmów zbaczał z torów i poruszał przedmioty dotyczące mnie lub [T.I.]?

Mama, która zajęła miejsce po psie, drgnęła.

- Ależ skąd, Zayn…

- Tato ma chyba inny pogląd na tą sprawę – rzekłem sucho, wpatrując się z niekrytym żalem i pretensją w ojca, który wytrzymał mój wzrok. – Prawda?

- Być może – powiedział spokojnie.

- Zamieniam się zatem w słuch – poinformowałem go wyzywająco.

- Nie popieramy tego związku – oznajmił tato bez ogródek.

Prychnąłem.

- Myślałem, że chcecie mi powiedzieć coś nowego… Coś jeszcze?

- Nie pyskuj! Ona ma 17 lat! Ty niedługo kończysz 20!

- Miło, że zapamiętałeś – rzekłem z ironią. – Nie potrzebuję waszego błogosławieństwa. Kocham ją, ona kocha mnie. To wystarczy.

- Jesteś pewien, że kocha CIEBIE? A nie Zayna Malika z One Direction?

Puściłem to pytanie mimo uszu. Po pierwsze słyszałem je setny raz, a poza tym nie chciałem wdawać się w niepotrzebne dyskusje, bo wiedziałem, że i tak na nic by się zdały moje wyjaśnienia.

- No widzisz. – Tata opatrznie zrozumiał moje milczenie i skorzystał z okazji kolejnego kazania. – Gdyby nie ona, byłbyś teraz żonaty. Miałbyś rodzinę, może i dziecko byłoby już w drodze. Perrie była taka pokładna, miła, niespotykanie ładna, zawsze skora do pomocy…

- Ach, bo uwierzę! – parsknąłem ze złością. – Perrie to, Perrie tamto! Ciekawe, że z początku też byłeś na nią cięty!

- Nie byłem… - zaczął ze wzburzeniem, ale zerwałem się z kanapy i mu przerwałem.

- Pomiędzy mną a [T.I.] są dwa lata różnicy. I co z tego? Spójrz na siebie i mamę. Ile was dzieli? Pragnę tylko przypomnieć, że ślub, który rzekomo miał się odbyć, był z twojej ingerencji. Ja go nie chciałem. Narzuciłeś mi tą decyzję o rychłym staniu na kobiercu. Gdybym nie poznał wtedy [T.I.]… Popełniłbym największy błąd w swoim życiu. Unieszczęśliwiłbym i Perrie, i siebie. No właśnie, spójrz na nią! – Porwałem gazetę leżącą na stole i rzuciłem mu ją na kolana. – Ułożyła sobie życie beze mnie. I jest szczęśliwa. Słyszysz? Jest  S Z C Z Ę Ś L I W A!

Przerwałem potok słów, dysząc ciężko z frustracji.

- Ale [T.I.]… - zaczął ponownie.

- Dlaczego zasłaniasz się [T.I.]? Spotkałeś ją kiedyś? Poznałeś? Zamieniłeś z nią choćby kilka słów? Nie? Więc nie osądzaj jej bezwiednie! – Ojciec zerknął na mały stosik prasy tuż przy jego lewym ramieniu. – No tak, czytaj sobie dalej gazety, te wstrętne szmatławce, którymi niegdyś się brzydziłeś, a na pewno wszystkiego się o niej dowiesz!

- Zniszczyła ci życie! Zerwałeś zaręczyny z Perrie tylko z jej powodu! – wybuchnął ponownie.

- Nie. Ona URATOWAŁA mi życie. Wolisz, żebym był szczęśliwy z [T.I.] czy nieszczęśliwy z Perrie?

Ojciec milczał. Westchnąłem. Przeniosłem wzrok na mamę. Płakała.

- Mamo…

Uklęknąłem przy niej.

- Mamo, przepraszam. Przepraszam…

Przytuliła się do mnie. Ponad jej ramieniem dostrzegłem niepewną twarz ojca, który wpatrywał się z uwagą w gazetę leżącą na jego kolanach, jakby tam miał wyczytać odpowiedź na moje pytania i wskazówkę, jak postąpić.

- Przemyśl to – powiedziałem spokojnie.

Pocałowałem mamę w czoło i ruszyłem do swojego pokoju. Czekała tam na mnie niemiła niespodzianka. SMS od [T.I.], który sprawił, że mój mały sukces legł w gruzach.

„Zayn, próbowałam. Ojciec mnie uziemił. Miesiąc bez telefonu, internetu, kontaktu z Tobą, Twojej twarzy… Nie wytrzymam tego. Ale będę próbować. Dla Ciebie. Dla nas. Kocham Cię.”

~*~

„Jeden dzień za mną” – pomyślałam.  „Jeszcze dwadzieścia dziewięć…”

Westchnęłam. Położyłam się na łóżku, zwinęłam w ciasny kłębek i rozmyślałam… Nic innego mi nie zostało w ten chłodny, jesienny i strasznie długi wieczór.

- Nie jestem głodna – mruknęłam, kiedy usłyszałam ciche pukanie do drzwi, które nie ustawało.

- Psss!

- Colin? – nie dowierzałam, podchodząc do drzwi.

- Sam nie wiem, dlaczego robię, ale jestem po twojej stronie. No wiesz, miłość nie rządzi się żadnymi prawami – rzekł rezolutnie ośmiolatek.

Roześmiałam się cicho.

- Za dobrze cię znam. Gadaj, co chcesz w zamian.

- Dziesięć funtów na rower.

- Materialista – zganiłam go ze śmiechem. – A informacja?

- Kasa równa się wskazówka.

Pokręciłam głową w geście bezradności. „W kogo on się wdał?”. Wyciągnęłam z szafki portfel i wepchnęłam pieniądze w szparę pomiędzy drzwiami a podłogą.

- Wyjrzyj przez okno – mruknął i już go nie było.

Podniosłam się z klęczek i, odłożywszy portmonetkę na miejsce, podeszłam do przeźroczystej tafli.

Na krawężniku, otulony ciepłą kurtką siedział Zayn! Stróżki deszczu spływały z jego czarnych włosów na twarz, a z niej skapywały na spodnie. Był już cały mokry.

Otwarłam szybko okno i syknęłam:

- Zayn, idioto, co ty tu robisz?!

Chłopak podniósł z nadzieją głowę i spojrzał w moim kierunku.

- [T.I.]…

Malik zerwał się z miejsca, przeskoczył przez niski parkan i znalazł się tuż przy moim oknie.

- Mały się spisał. – Wyszczerzył się.

Nie powstrzymałam uśmiechu.

- Szowiniści – mruknęłam i pomogłam mu przejść przez otwartą wnękę do środka.

- Jesteś cały mokry! – zganiłam go, lecz mimo wszystko porwałam go w ramiona i przylgnęłam do niego tak mocno, jak tylko mogłam. – Tęskniłam.

- Nie widzieliśmy się jeden dzień – wypomniał mi z delikatnym uśmiechem, odgarniając moje wilgotne po przytuleniu z nim włosy za ucho.

- Wiem. Ale to była tortura.

Chłopak pochylił się, a ja stanęłam na palcach, żeby ułatwić mu znalezienie moich ust i zamknięcie ich w długim pocałunku. Bardzo długim i bardzo namiętnym pocałunku.

- Przestań – sapnęłam i się odsunęłam.

Zayn się zdziwił.

- Dlaczego?

- Bo kiedy odejdziesz nie będę mogła bez ciebie wytrzymać.

- A kto powiedział, że odejdę? – Posłał mi szelmowski uśmiech.

- Ty coś knujesz – stwierdziłam, mrużąc oczy.

- Skąd to podejrzenie? – żachnął się. – Ależ ja jestem czysty jak łza.

- Gadaj. – Roześmiał się na mój wyniosły ton głosu.

- Nie będę nic mówił, tylko ci pomogę. – Uśmiechnął się słodko.

- Pomożesz? W czym pomo…? – nie rozumiałam, ale mi przerwał.

- Gdzie trzymasz walizkę?

I nagle mnie oświeciło.

- Nie, Zayn. Nie. Nie mogę. Już teraz jestem uziemiona na miesiąc, nie chcę mieć szlabanu do końca życia.

- Nie będziesz miała – zamruczał Malik, po czym podszedł do mnie i ponownie złożył na mych wargach pocałunek pełen słodyczy, czułości i miłości, by zaraz uklęknąć koło łóżka i wyciągnąć spod niego torbę podróżną.

- Jesteś niemożliwy – stwierdziłam, kręcąc głową.

- Chyba to we mnie kochasz, prawda? – spytał niewinnie z szelmowskim uśmieszkiem wpełzającym mu na boskie usta.

- Nie schlebiaj sobie, kotku – zgasiłam go, po czym przystąpiłam do wyciągania rzeczy z komódki i wkładania do walizki.

Dziesięć minut później siedziałam na torbie i razem z Zaynem manipulowaliśmy przy suwaku, bo ubrania wrzucone w nieładzie wystawały poza opakowanie.

- Czy. Ty. Musisz. Mieć. Tyle. Ciuchów?! – wysapał, rzucając się na łóżko, kiedy już uporaliśmy się z zapięciem.

- Sam je wybrałeś – wyrzuciłam mu, po czym zaczęłam naśladować ton jego głosu i wyliczać na palcach poszczególne przykłady: - Ta bluzka ma ładny krój, w tej podoba mi się kolor, ta podkreśla barwę twoich oczu, ta natomiast twoją figurę, te dżinsy świetnie na tobie leżą, ta bluza świetnie uwydatni MOJĄ fryzurę i cudowną twarz…

- Hej! – obruszył się na żarty. – Nie wspominałem nic o dżinsach!

Zaśmiałam się i pochyliłam nad rozwalonym w poprzek łóżka chłopakiem by dać mu buziaka. Zamruczał, kiedy się odsunęłam.

- Jeszcze… - szepnął i wpił się w moje wargi.

Całował słodko, namiętnie. Jak Zayn. Może i sprawia wrażenie Bad Boy’a, ale w rzeczywistości jest uroczym i wrażliwym chłopakiem, którego nie da się nie kochać.

- To co, wyruszamy na podbój świata? – spytał, kiedy już zaspokoiliśmy swoje pragnienie.

- Mówisz serio? – odpowiedziałam pytaniem, nieprzekonana.

- Nie, przyszedłem do ciebie na żarty, spakowałem twoje ubrania, bo mi się nudzi. – Przewrócił teatralnie oczami. – Oczywiście, że tak.

Przyjrzałam mu się uważniej. Chyba tylko ja potrafiłam wyczuć, kiedy kłamie. Przyglądał mi się z nieskrywanym uwielbieniem i szczerością. Kiedy tak na niego patrzyłam, w głowie pałętała mi się tylko jedna myśl: „Boże, jak ja go kocham…”. Skinęłam głową.

Drugiej części możecie spodziewać się w piątek. :)

Komentujcie, kochani! Piszcie takie dłuuugie opinie, cudownie się je czyta ;3

~by Klara