# 123 . Josh .

Głęboki wdech. Długi wydech. I ponownie powietrze wylądowało w moich płucach, by za chwilę je opuścić. „Spokojnie, to nic takiego. [T.I.], robiłaś to już dziesiątki razy, więc dlaczego teraz tak bardzo się stresujesz? Co mogłoby pójść nie tak? Może i widownia jest odrobinę większa…”

Prychnęłam i otwarłam oczy. Nawet siebie nie potrafiłam przekonać do tak błahej, czy nie błahej rzeczy, a co dopiero podnieść się na duchu. Odrobinę? Nie, nie odrobię. Zwykle przychodziło mi występować przed góra setkę osób, a teraz tuż za kotarą czekała zapierająca dech w piersiach liczba istnień. Trzy tysiące sześćset pięćdziesiąt ludzi zgromadziło się pod sceną i skandalizowało o rychłe wyjście piątki uzdolnionych wokalnie i muzycznie chłopaków.

Tak. Miałam tańczyć dla One Direction. W oczach naszej szkoły tanecznej wraz z siódemką moich towarzyszek byłyśmy szczęściarami jakich mało i, będąc nieskromną, powiem, że w duchu skakałam z radości, kiedy usłyszałam tą nowinę, choć teraz nie było tak różowo. Zżerał mnie stres. Delikatnie rzecz ujmując.

Trenerka spojrzała na mnie łagodnie i rzekła cicho, przepełnionym dumą i pewnością głosem:

- Dasz sobie radę, [T.I.]. Ćwiczyliśmy ten układ przez dwa miesiące. Nie ma co, na pewno zatańczycie rewelacyjnie.

Zaczerpnęłam ponownie powietrza przez usta i pokiwałam głową. Chciałbym, żeby były to prorocze słowa….

- Dziesięć! Dziewięć!...

To już. Nadeszła chwila prawdy. Stanęłam na czele grupki dziewcząt i próbowałam zapanować nad oddechem. Dam radę. Muszę!

- Trzy! …

Wdech. Wydech.

- Dwa!...

Pisk stremowanych tancerek za mną.

- Jeden!...

Uczyniłam krok naprzód i oślepił mnie blask reflektorów, jednak dzielnie stąpałam do przodu. Pierwsze takty „Up All Night” już wypełniały przestrzeń na Sali, a gdy przeniosłam wzrok na drugi kraniec kurtyny dostrzegłam wynurzającą się zza niej piątkę chłopaków. Jeden z nich, Niall, mrugnął do mnie i posłał uspokajający uśmiech. Powtórzyłam gest mając nadzieję, że wygląda on naturalnie. Zaprzyjaźniliśmy się na próbach, jednak i tak nic by z tego nie wyszło, gdyż Irlandczyk już znalazł miłość i, co sugerował radosny wyraz twarzy, był szczęśliwy.

Kiedy tylko wykonałam pierwszy krok układu, poniosła mnie muzyka.  To ona mną kierowała, poruszałam się do taktów zgodnie z wcześniej ustalonym planem.

Pierwsza, druga, trzecia piosenka dobiegły końca. Po nich przewidziano krótką przerwę, więc już lekko zmęczona ale i naładowana pozytywną energią, zeszłam ze sceny na końcu wianuszka dziewcząt. Uniosłam butelkę z wodą do ust, upiłam łyk cieczy, po czym, nie patrząc pod nogi, ruszyłam ku garderobie.

Właściwie, nie wiem dokładnie, kiedy to nastąpiło, ale po uczynieniu kilku kroków, leżałam na ziemi. Wokół moich kostek wiły się dziesiątki kolorowych kabli, a gdy tylko poruszyłam lewą nogą chcąc wyswobodzić ją z przewodów, usłyszałam iskrzenie i światło zgasło.

Zza pleców usłyszałam zdziwione krzyki fanów. Nim jednak zdążyłam podnieść się z podłogi usłyszałam kroki trzech par butów i łagodny, cichy głos:

- Nic ci się nie stało?

Żarówki znów zabłysły, oślepiając mnie przy tym na kilka sekund. Podniosłam wzrok i ujrzałam… Josha. Za nim stał Paul i mówił coś z lekką irytacją do słuchawki Bluetooth, a tuż obok perkusisty rosły osiłek wyglądający na ochroniarza przypatrywał mi się z miną pokerzysty.

- Przepraszam, zagapiłam się, nie chciałam… - zamilkłam, oszołomiona szkodami, jakie spowodowałam przez zaledwie jeden upadek.

- Wszystko gra. Wyrwałaś tylko wtyczkę, co spowodowało zanik światła, ale już wszystko w porządku – uspokoił mnie i wyciągnął w moją stronę dłoń, by pomóc mi wstać. – Jestem Josh.

Uśmiechnęłam się do niego, a katem oka spostrzegłam, że Paul z bezimiennym ochroniarzem udali się w kierunku sceny.

- Wiem. Widzieliśmy się na próbach – wyjaśniłam, widząc jego zdziwienie, po czym posłałam mu mój serdeczny uśmiech. – Ja jestem…

- [T.I.], za pięć minut wchodzimy! – usłyszałam krzyk koleżanki z zespołu.

- Już idę! – odkrzyknęłam i spojrzałam na Josha przepraszającym wzrokiem. – Na mnie już czas.

- Ja też zaraz idę. No to… Do zobaczenia. – Uśmiechnął się.

- Dziękuję. Na razie. – Odwdzięczyłam się tym samym i ruszyłam w kierunku sceny, w oddali słysząc głos bruneta:

- Przecież nic nie zrobiłem, nie wiem, za co dziękujesz…

~*~

- Mówiłam ci już kiedyś, że jesteś zdrowo walnięty?

Niall roześmiał się na te słowa powodując, że srogi i nieco niepewny wyraz mojej twarzy złagodniał i zastąpił go promienny uśmiech.

- Nie przypominam sobie, ale dziękuję za komplement. – Wyszczerzył się.

Trzepnęłam go w ramię i wyrwałam mu z rąk puchową czapkę z uszami w odcieniu pudrowego różu. Mój sarkastyczny komentarz pojawił się stąd, iż przyjaciel założył ją na głowę i robił dziwacznie komiczne miny, a przecież znajdowaliśmy się w miejscu publicznym.

Odłożyłam czapkę na miejsce i przeszłam tuż obok jednego z wielu kosza z rękawiczkami i szalikami. Niall oddalił się w stronę swetrów z reniferami. „Dzieciak” – pomyślałam pieszczotliwie.

Chwilę później moja lewa noga zahaczyła o druciany pojemnik z wielokolorowymi okryciami na ręce i byłabym upadła, gdyby nie czyjeś silne ramiona.

- Jesteś cała?

Już chciałam podziękować Niallowi za ratunek, ale to nie jego głos rozbrzmiał tuż obok mojego ucha. Stanęłam pionowo i przeniosłam wzrok na mojego wybawiciela.

- [T.I.] ?

Wytrzeszczyłam oczy. Przede mną stał… Josh!

- Josh?! Co ty tutaj robisz?!

- Mógłbym spytać o to samo. – Uśmiechnął się. – Najpierw kable, teraz kosz… Strach pomyśleć, jaki  obiekt będzie powodem twojego następnego upadku.

Spłonęłam rumieńcem.

- Nie odpowiedziałeś na pytanie – przypomniałam mu rozważnie.

- Tegoroczna zima daje o sobie znać, więc przyszedłem kupić kilka cieplejszych ciuchów. Teraz ty.

Stłumiłam śmiech i kiwnęłam głową.

- Ja z tego samego powodu. To znaczy – sprostowałam – pomagam Niallowi, bo sam kupiłby sobie różową czapkę z motywem niedźwiadka. – Wzniosłam oczy ku niebu.

Josh się zaśmiał.

- Jakoś mnie to nie dziwi. Czyli ty i on… - nie dokończył, robiąc niepewną minę.

Teraz to ja parsknęłam śmiechem.

- Nie, w żadnym razie. Kumplujemy się, to wszystko. Poza tym Niall ma już dziewczynę. – Uśmiechnęłam się do zdezorientowanego Josha.

Czy mi się tylko wydawało, czy dostrzegłam ulgę w jego oczach?

- Całe szczęście… To znaczy – wytłumaczył szybko, widząc moje zdziwienie – cieszę się, że Niall jest z kimś na poważnie.

Zmrużyłam oczy, przyglądając się sylwetce Horana, który paradował po sklepie w zielono-pomarańczowym szaliku i przeglądał się swojemu odbiciu w wysokim lustrze wbudowanym w jedną ze ścian.

- Nie sądzę, żeby on kiedykolwiek spoważniał – mruknęłam powoli.

Śmiech Josha rozniósł się lekkim echem po wnętrzu.

- A ty? – spytał.

- Ja jestem poważna – mruknęłam z zadowoleniem, lekko wyzywająco, przenosząc na niego wzrok.

- Nie o to pytam.

- Więc o co? – zapytałam, marszcząc brwi.

- Czy masz kogoś? – wyjaśnił, jakby bał się odpowiedzi.

- Jasne, że tak. Mam misia, ale nikomu nie mów, bo nie chcę, żeby to się rozeszło głośnym echem po świecie gwiazd. – Przyłożyłam palec do swoich ust.

Mój poważny ton głosu go rozbawił.

- Serio pytam.

- Serio mówię – droczyłam się z nim. – Dobrze, wygrałeś. Nie, nie mam chłopaka.

- A narzeczonego?

- Mam męża, jeśli cię to interesuje – warknęłam z irytacją, ale widząc jego przerażenie dodałam ze śmiechem: - żartowałam.

- Dzięki Bogu. Może…

- [T.I.]! [T.I.], co myślisz o tym? – Irlandczyk wydarł się na cały sklep pokazując mi pomarańczowe rękawiczki z zielonym napisem „I’m fabulus” na każdej. – Hej, Josh!

Parsknęłam śmiechem i uniosłam kciuki w górę sugerując, że jestem za ich kupnem.

- Dzieciuch – westchnęłam z rozbawieniem, dodając do Josha: - Więc? Co może?

- Może…. Może miałabyś ochotę na herbatę? – spanikował. Dałabym głowę, że chciał powiedzieć coś innego, ale zmienił to w ostatniej chwili. Uniosłam brew.

Na policzki Josha wtargnął rumieniec. Słodko wyglądał z zarumienioną twarzą.

Zgodziłam się. Nie tylko na herbatę, ale, o co spytał po kilku naszych spotkaniach, również na to, byśmy zostali parą.

~by Klara

 ----------------------------------------------------------------------

Mam do Was dwie sprawy….

Zabrzmiało groźnie. :D

Pierwsza z nich to pytanie, czy chciałybyście aby od czasu do czasu pojawiały się imaginy z Joshem? Byłyby w większych odstępach czasowych niż z innymi chłopcami, chyba że chciałybyście, by ich częstotliwość pokrywała się z ‘frekwencją’ Nialla, Zayna, Harry’ego, Liama i Louisa. Napiszcie w komentarzach, co sądzicie na ten temat. ; )

Druga kwestia to urlop. Planujemy, by od jutra (t.j. 13.08) do niedzieli (t.j. 19.08) zrobić tydzień wolnego. Wiem, że ta informacja wielu z Wam nie przypadnie do gustu, lecz jeśli zależy Wam na dobrych imaginach, prosiłybyśmy o wyrozumiałość, bo my również chciałybyśmy skorzystać z wakacji, tym bardziej, że rok szkolny zbliża się wielkimi krokami. Mam nadzieję, że nie będziecie bardzo złe.  : )

To… Liczę na Wasze opinie i do napisania! :*