# 212 . Harry .

Prompts dla Mellody Parks. Miał być wyciskacz łez, ale jakiś taki nie jest. Mam do Was wielką prośbę, aby każda, która go przeczytał, skomentowała, bo chce wiedzieć czy w ogóle ktoś czyta moje wypociny. xx

As long as you love me

As long as you love me

As long as you love me

-  Jest Pani w ciąży – usłyszałam wesoły głos lekarki.

- Że co, przepraszam? – zdenerwowałam się.

- Drugi tydzień.

- To pomyłka, przecież to nieprawda, to niemożliwe.

- Proszę się nie martwić, wszystko się zgadza.

- Do widzenia!- odkrzyknęłam szybko i wybiegłam z gabinetu. Oczy od razu zalały mi się łzami, tak że prawie nic nie widziałam. Zastanawiałam się co powiem Harry'emu. On- młody, utalentowany piosenkarz, korzystający jak najwięcej z życia, a ja wschodzący prawnik. To nie mogło się udać. Musiałam coś wymyślić, coś co uratowałoby go przed odpowiedzialnością.

We’re under pressure,

Seven bilion people In the World trying to fit In

Keep it together,

Smile on your face even though your heart is frowning

W myślach układałam plan mojej wypowiedzi, nie szło mi za dobrze, a miliony łez cieknących po moich policzkach nie pomagały mi choć na chwilę się uspokoić.

Weszłam do domu, gdzie od razu pobiegłam do łazienki. Zmyłam makijaż, założyłam spodnie dresowe i luźną koszulkę. Czekałam na powrót Harry’ego. Denerwowałam się tak, że nie potrafiłam zaparzyć sobie zwykłej kawy. Wtem drzwi się otworzyły, a w nich zobaczyłam chłopaka z burzą loków na głowie. Wszedł jak zwykle uśmiechnięty, rozglądał się wokoło szukając mnie wzrokiem. Poprosiłam, by usiadł.

- Harry, my musimy porozmawiać.

- Tak, kochanie? – nadal się uśmiechał, a ja już nie potrafiłam dłużej trzymać tego w sobie.

- Jestem w ciąży – na jego twarzy zagościło zdumienie. - H-h-h-harry  , ale ty nie jesteś ojcem – wydusiłam z siebie.

- Zdradziłaś mnie? – nie odpowiedziałam, nie chciałam. Nie zrobiłam tego, ale to był jedyny sposób, żeby o mnie zapomniał. O mnie i naszym dziecku.

- Nie  wierzę – z jego oczu zaczęły kapać łzy. Widziałam w nich ból, smutek, rozczarowanie moją osobą, życiem. Nie potrafiłam tego znieść. Jego cierpienie było moim cierpieniem.

Pobiegłam na górę i zaczęłam się pakować. Wrzucałam rzeczy na oślep, chciałam jak najszybciej wynieść się z tego domu, zapomnieć, zacząć od nowa. Chociaż raz w życiu nie sprawiać komuś kłopotu, usunąć się w cień, pozwolić ułożyć mu życie z kimś innym, bo ja na niego na pewno nie zasługiwałam.

But hey now, you know, girl,

We both know it’s a cruel Word

But I will take my chances.

Kiedy już wszystkie moje rzeczy wylądowały w po brzegi wypełnionej walizce, a jej rączka została wyciągnięta, ruszyłam w kierunku schodów. Harry siedział tam, gdzie poprzednio, patrzył się w czerwoną ścianę, tą którą razem malowaliśmy. Tyle przeżyliśmy, bardzo chciałam powiedzieć mu, że to wszystko nieprawda, że to tylko głupie kłamstwo, ale nie mogłam. Nie potrafiłam. Zbyt wiele dla mnie znaczył, bym mogła po raz kolejny zniszczyć jego kruche życie i zadać kolejny cios. Policzki miał mokre od ciągle skapujących łez, których nawet nie wytarł. Kiedy obok niego przechodziłam, nie poruszył się, nie wydał dźwięku, nie mrugnął. Zabolało. Mnie. Tą dziewczynę, która niszczy swoje i ukochanej osoby życie.

Zamówiłam taksówkę, pojechałam do hotelu. Spędziłam tam kilka nocy, później zaczęłam rozglądać się za pracą i mieszkaniem. Jako prawnik dostałam zatrudnienie w kancelarii adwokackiej, a za zarobione pieniądze kupiłam małe mieszkanko na przedmieściach Londynu. Żyłam spokojnie, ale moje myśli ciągle krążyły nad jedną osobą. Harry. To on był powodem mojego ciągłego smutku, bezradności i wyrzutów sumienia spowodowanych kłamstwem. Kolejny dzień, ta sama rutyna, wracałam do domu, po drodze kupiłam gazetę. To co tam przeczytałam nie tylko mnie zdziwiło, ale także wzbudziło bóle brzucha. Harry chce odejść z zespołu, nie wychodzi z pokoju, zaszył się w swoim domu. A to wszystko przeze mnie. Nigdy sobie tego nie wybaczę. Poczułam skurcze, a po chwili jechałam już do szpitala.

*6 lat później*

Poród był męczący, ale wszystko poszło zgodnie z planem. Nie wracam do tych wspomnień. Każdego dnia kiedy patrzę na Darcy, przypominam sobie Harr’ego. Co robi, gdzie teraz jest? Jest szczęśliwy?

Wyszłam z malutką na spacer. Szłyśmy rozglądając się po ludziach, aż doszłyśmy do naszego ulubionego parku.

As long as you love me      

We could be starving,

We could be homeless,

We could be broke.

Darcy usiadła przy fontannie, a ja poszłam po lody. Kiedy wróciłam, małej nigdzie nie było. Zaczęłam ją wołać. Zobaczyłam jej drobną postać pomiędzy drzewami. Nie była sama. Bałam się o nią. Podeszłam do nich od tyłu i obserwowałam dwie postacie.

-Jak masz na imię? – zapytał męski głos, tak dobrze mi znany.

- Darcy.

- Ładne imię.

- A ty? – mała wskazała palcem na chłopaka.

-Harry. A gdzie twoja mamusia i tatuś?

- Poszła po lody, a tatusia nie mam.

Odkrząknęłam cicho, a oni obydwoje się odwrócili, jakby na komendę.

Wyglądali uroczo. Ona i on mieli identyczne loki, tylko Darcy były dłuższe. Ich zielone oczy iskrzyły się, a dołeczki w policzkach zamarły.

- Darcy, chodź. Musimy już iść – chwyciłam małą za rękę.

- Gdzie jest jej ojciec?

- Nie ma go.

- Jak to nie ma?

- Harry, daj spokój.

- Nie. Chcę wiedzieć kto jest jej ojcem. Chyba tyle możesz dla mnie zrobić, co?

- Stoi przede mną – odpowiedziałam i wzięłam malutką za rękę. Ruszyłam szybkim krokiem, nie zwracając uwagi na zdziwionego Harry’ego. Skręciłam w stronę mieszkania. Na dzisiaj było już za dużo wrażeń. Już miałam otwierać drzwi od klatki schodowej, gdy poczułam uścisk na lewym nadgarstku. Spojrzałam w tamtą stronę, a później w górę gdzie natknęłam się na burzę loków.

- Poczekaj.

- Nie, muszę iść.

- Porozmawiajmy, proszę.

- Chodź na górę.

Weszliśmy do dość dużego apartamentu, a po chwili znajdowaliśmy się  w salonie.

- Chcesz coś do picia?

- Nie, dziękuję – odpowiedział, a ja w tym czasie uszykowałam coś do jedzenia. Wróciłam do pomieszczenia, a moje oczy nie mogły się napatrzeć na ten uroczy widok. Dwie lokowane jednostki siedziały na dywanie i bawiły się lalkami. Na moje usta wkroczył wielki uśmiech. Gdy stawiałam talerzyk na stole, ich oczy zwróciły się ku mojej osobie.

- Darcy, słońce, idź pobawić się do pokoju.

- Dobrze, mamusiu. A Harry może iść ze mną? – zrobiła oczy a la kot ze Shreka.

- Nie, my musimy porozmawiać.

As long as you love me

I’ll be your platinum,

I’ll be your silver,

I’ll be your gold.

- O czym chciałeś porozmawiać? – spytałam oschle.

- Czemu nie powiedziałaś?

- A co ci miałam powiedzieć?

- Prawdę.

- Harry, nie chciałam obarczać cię odpowiedzialnością. Miałeś karierę, własne życie. A dziecko? Zrujnowałoby to wszystko.

- I tylko dlatego ukryłaś prawdę?

- Tak.

- [T.I.], zrozum. Nigdy nikt ani nic nie było i nie będzie ważniejsze od ciebie. Zawsze byłaś, jesteś i będziesz jedyną osobą, którą kochałem, kocham i będę kochać.

- Kocham cię, Harry.

- Ja ciebie też.

- Czekaj, czekaj, a co z Darcy?

- Nic, a co miałoby być? – zdziwił się.

- Jak  to przyjmie, że ma ojca?

- Chyba raczej bez problemu, chwilę temu tutaj przyszła.

- Co?!

- Mamusiu, czy to jest mój tatuś? – spojrzałam na Hazzę, a ten uśmiechnął się do mnie i podbiegł do małej. Zaczął ją okręcać wokół siebie, a jej radosne krzyki niosły się po całym mieszkaniu.

- Tak, od dzisiaj jesteś moją księżniczką! – wykrzyknął Harry.

- A mama? – spytała rezolutnie mała.

- Mama zawsze nią była – powiedział, a ja po chwili poczułam jego ciepłe wargi na moich. Tak długo, jak mnie kochasz, czuję się szczęśliwa. Tak długo, jak mnie kochasz, wiem, że jesteś tym jedynym, wiem, że nigdy już cię nie opuszczę.

As long as you love me

We could be starving,

We could be homeless,

We could be broke

As long as you love me

I’ll be your platinum,

I’ll be your silver,

I’ll be your gold*

 *Piosenka Justin Bieber – As long as you love me

 ~by Agata.