# 210 . Harry .

Danger dla Wi :) Mam nadzieję, że się spodoba, chociaż nie jest aż taki straszny. xx

Ciągłe życie  w tym przeświadczeniu, że mogą cię złapać, że pewnego razu możesz wylądować w poprawczaku albo więzieniu. Tak, dziwicie się, ale tak wygląda moje życie. Ciągła ucieczka. Kradniemy, uciekamy. Mój gang jest znany w całym Londynie, każdy się nas boi. Kiedy widzą nas na ulicach, uciekają do domów, zakluczając je i spuszczając rolety w oknach. Ich strach jest taki relaksujący.

Właśnie skręcałam do naszego obozu. To stara fabryka, gdzie mamy sprzęty, maski, gazy, stroje i inne potrzebne rzeczy, które chowamy pod podłogą.

- Siemka! – wydarłam się na cały głos.

- Co tam, [T.I.]? Teren czysty?! – zapytała Sammy. Była moją zastępczynią i zarazem najlepszą przyjaciółką.

- Tak. Ten idiota się nawet nie spodziewa, jak wiele rzeczy mu dzisiaj zniknie! – zaśmiałam się szydersko.

- Masz już plan? – spytał wytatuowany Conor.

- Nie, ale zaraz przywiozą mi mapę budynku -  patrzyli się na mnie jakoś tak dziwnie.

- A kiedy się włamujemy? – wypytywał się o szczegóły akcji, którą mieliśmy przeprowadzić w najbliższym czasie.

- Myślę, że pomiędzy 19 a 20 – odpowiedziałam, przypominając sobie moją wcześniejszą rozmowę.

- Czemu tak wcześnie? – zdziwili się.

- Wtedy powinien być w studiu czy gdzieś tam – odpowiedziałam, nawiązując do połączenia, które nasz cel przeprowadził kilkanaście minut temu.

- Skąd ty masz takie informacje? – na ich twarzach widziałam podziw, pomieszany z małą zazdrością?

- Ma się te znajomości – powiedziałam  wymijająco. Ale zaraz potem dodałam:

- Założyliśmy mu podsłuch na komórkę.

- Dobra jesteś! – wykrzyknęli zadowoleni.

- Wiem.

Zakończyłam rozmowę i poszłam do mojego pokoju. Tam mieszkaliśmy wszyscy w trójkę. Conor, Sammy i ja. Urządziliśmy tam drugi dom.

- Sam! Gdzie są moje ciuchy?! – wydarłam się na dziewczynę.

- Nie wiem! Spytaj Conora! – odkrzyknęła mi ze swojego pokoju.

- Conor, gdzie posiałeś moje rzeczy?! -  pobiegłam do pokoju chłopaka. Na podłodze zobaczyłam moje jeansy, koszulki, bluzy i ręczniki.

- Co ty robisz?! – krzyczałam na niego.

- Wiesz, woda się rozlała, a nie miałem niczego pod ręką, więc wziąłem to – wskazał palcem na moją piżamę.

- Zabiję cię! – rzuciłam się na niego, by dopaść jego szyi.

- Ale poczekaj, dzisiaj ma być dostawa.

- Czego? – popatrzyłam na niego, jak na idiotę.

- Jeszcze się pytasz? Amfetaminy .

- Znowu zamawiasz to gówno? – jego uzależnienie od tego specyfiku było przerażające.

- Wiesz... Drobny odlot, fajna sprawa – próbował się tłumaczyć.

- Drobny odlot, mówisz? A kto potem nie wie jak się nazywa?

-  Ty? – spytał niepewnie.

- Nie, idioto. Ty! – trzasnęłam drzwiami.

Poszłam do wielkiej hali i podważyłam jedną z desek. Kolejną otworzyłam pokrywę i moim oczom ukazał się potrzebny nam sprzęt.  Wyciągnęłam czarną kominiarkę, czarne legginsy i również termiczną, przylegającą bluzkę. Na nią nałożyłam czarną bluzę z kapturem.

Kiedyś ćwiczyłam akrobatykę sportową, za co jestem bardzo wdzięczna tacie, ponieważ dzisiaj wspinanie się po płotach, murach, przeskakiwanie przeszkód i robienie fikołków w powietrzu nie było dla mnie problemem. Byłam jak taki mały ninja. Poruszałam się bezszelestnie i szybko. Wtapiałam się w tło, tak że mogłabym być co najmniej płatnym zabójcą. Pomimo, że lubiłam kradzieże to nigdy nikogo nie zabiłam, ani nie zraniłam. Nie umiałabym. Po chwili doszło mnie pukanie w szybę. Wyjrzałam przez drzwi, a pod moimi nogami leżał plan domu. Łatwa robota. Wejść, pokonać zabezpieczenia, zabrać ile się da, wyjść i cieszyć się.

- Sam! Jest 18.30! Pospiesz się!

- Już! A Conor nie idzie?! – spytała zdziwiona,  gdy już pojawiła się w pomieszczeniu.

- Znowu się naćpał!

- Nie wiem, jak on może tyle tego brać - mówiła już ciszej moja towarzyszka.

- Zapytaj się go – zaproponowałam dość nietypową formę dogadania się z Conorem w sprawie jego uzależnienia.

- Nie, wolę nie. Masz plany?

- Tak. Patrz- wyciągnęłam mapę poglądową – wchodzimy od tyłu, ja otwieram zamek, ty się wślizgujesz, a ja za tobą, wyłączamy alarmy, sprawdzamy pomieszczenia, zabieramy sprzęt i spadamy.

- Jasne – odpowiedziała mi krótko i po chwili znalazłyśmy się na dworze.

Wybiegłyśmy z pomieszczenia, ruszyłyśmy w stronę domu. Wszystko szło zgodnie z planem. Miałyśmy wychodzić, gdy coś mnie tknęło, żeby iść do pokoju tej wielkiej gwiazduni i zostawić po sobie drobną pamiątkę.  Kazałam wracać Sam do kryjówki, a sama udałam się na górę. Otworzyłam drzwi i rozglądałam się po pokoju. Ładnie urządzony, dużo sprzętu, zdjęcia.

Nagle poczułam mocny ucisk w okolicy żeber, a jakieś ramiona oplotły mnie tak, że nie mogłam się ruszyć. Zaczęłam krzyczeć, próbowałam się wyrwać. Nieznana mi postać wzięła mnie na ręce i zaniosła do salonu, przy okazji zakluczając drzwi. Pierwszy raz byłam tak zdenerwowana.

- Nie radzę się wyrywać, bo zadzwonię na policję – odezwał się ochrypły, męski głos.

- Kim ty jesteś?  Czego ode mnie chcesz? – szamotałam się, ale po chwili ustąpiłam.

- Mógłbym cię zapytać dokładnie o to samo.  

- Zostaw mnie! – krzyknęłam.

Wtedy zapalił światło, a z mojej twarzy ściągnął czarną kominiarkę.

- To co, powiesz mi jak masz na imię?

-  Nie odpowiem na żadne pytania bez mojego adwokata – powiedziałam stanowczo, krzyżując dłonie na wysokości klatki piersiowej.

- Naprawdę? A lubisz siedzieć w areszcie? Bo nie wydaje mi się, żeby ci się tam spodobało – zaczął mnie szantażować.

 - To co, powiesz mi w końcu jak masz na imię? Czy będziesz się tłumaczyć na komisariacie? – pogrywał sobie ze mną.

- [T.I.], a ty? – postanowiłam spuścić z tonu.

- Harry. Czego szukałaś w moim domu? – patrzył na mnie przenikliwie, jakby chciał zajrzeć w głąb mojego umysłu.

- Ja ? Nic – udawałam idiotkę.

- Tak, a to? – wskazał palcem na mój worek z łupami.

- Worek Świętego Mikołaja? – zapytałam z nadzieją, że puści mnie wolno.

- Naprawdę? W środku lata? – wskazał na okno, za którym właśnie zachodziło słońce.

- Takie letnie prezenty – starałam się grać jak najlepiej i nie dać po sobie poznać, że się boję.

- Dla kogo? – jego pytania zaczynały mnie powoli irytować.

- Dla mnie – robiłam sobie z niego żarty, wręcz śmiałam się z niego.

- Dobra, dogadajmy się – nie odpuszczał.

- Sugerujesz coś?

- Oddasz mi wszystkie łupy, a ja puszczę cię wolno – nie myślałam, że jest taki głupi. Jakim trzeba być amatorem, żeby wkradać się samemu do takiego wypasionego domu?

- To niestety niemożliwe – wiedziałam, że wygrałam.

- A dlaczego? – dalej drążył temat.

- Miałam wspólniczkę.

 -To niech ona je przyniesie z powrotem – zuchwałym tonem sprowadził mnie na ziemię, przypominając, że tej bitwy nie wygram.

- Nie.

- To ty zostajesz ze mną. W zamian za moje rzeczy – postanowił.

- Mowy nie ma.

- Albo będziesz miała mnie na głowie albo policję. Co wybierasz? – znowu próbował mnie zastraszać, ale nie miałam innego wyboru

- Jak długo mam zostać? – spuściłam głowę.

- Nie wiem. Zależy jak bardzo twoim przyjaciołom na tobie zależy – kiedy wypowiedział słowo „przyjaciele”, przypomniały mi się wszystkie nasze udane skoki i moją głupotę, kiedy to próbowałam zrobić pamiątkę w jego pokoju. Co mnie podkusiło?

Nie odezwałam się ani słowem, tylko jeszcze bardziej wcisnęłam moje ciało w kanapę.

- Chcesz coś do picia?- dobiegł mnie jego głos.

- Nie, dziękuję – odpowiedziałam grzecznie. Nie używałam tego słowa od śmierci rodziców. Co się ze mną dzieje? Czy ten chłopak tak na mnie działa?

- Dlaczego taki jesteś? –spytałam w końcu, gdy chłopak usiadł  obok mnie na sofie.

- Taki, czyli jaki? – najwidoczniej nie zrozumiał mojego pytania.

- Inny. Nie zadzwoniłeś po policję, nie bałeś się mnie. Czemu?

- Każdy popełnia błędy. Nie każdy złodziej jest straszny –nazwał mnie  złodziejem, a mnie zrobiło się głupio. - A ty?

- Ale co ja?- teraz to na mojej twarzy malowało się zdziwienie.

- Czemu kradniesz?

- Skąd o tym wiesz? – spytałam.

- Przed chwilą cię na tym złapałem.

 - A no tak – pacnęłam się z otwartej ręki w głowę. Nie no [T.I.], nie dość, że zostałaś złapana na kradzieży to jeszcze robisz z siebie totalną debilkę.

- To co, czemu taka jesteś?- uśmiechnął się do mnie.

- Kradnę, bo moi rodzice zginęli w wypadku, a ja nie miałam co ze sobą zrobić, więc dołączyłam do mojej bandy. W zamian za to, że mnie przyjęli, jestem ich przywódczynią – opowiadałam, a na myśl o wypadku rodziców z moich oczu popłynęły łzy.

- Ej ,spokojnie, nie chciałem. Jak nie chcesz, nie musisz mówić – przytulił mnie.

- Nie, chcę. Powinnam iść do więzienia, nie wiem czemu jeszcze nie zadzwoniłeś po policję. Moi pseudo- przyjaciele nie przyjdą z łupem, nie odzyskasz skradzionych rzeczy. Możesz dzwonić, nie ucieknę.

- Nie, nie zadzwonię – szedł w zaparte.

- Czemu? Na twoim miejscu każdy by to zrobił.

- Nie zadzwonię, bo nie chcę.

Byłam zdziwiona, ten chłopak dał mi poczuć choć odrobinę bezpieczeństwa, zaufałam mu.

- Przepraszam, że chciałam cię okraść.

- Dobrze, że potrafisz przeprosić – ponownie ukoił mnie jego spokojny uśmiech.

- A właśnie, czemu nie jesteś w studio? – przypomniał mi się powód mojej wpadki.

- Przecież jest dopiero 18 – spojrzał na zegarek.

- Co?! – wydarłam się na cały dom.

- A i dzisiaj odwołali nam próbę – cały czas się uśmiechał.

- Niemożliwe, niemożliwe – mamrotałam pod nosem.

- Co niemożliwe? – nie rozumiał moich szeptów.

- Miałeś podsłuch na telefonie. Oszukali mnie, wystawili mnie. Nie wierzę. Jak oni mogli?

- Przyjaciele.

- Ale ja jestem głupia.

- Nie jesteś głupia, tylko naiwna. Chcesz herbatę? – zmienił temat i udał się do kuchni.

- Tak, poproszę – odpowiedziałam niemalże szeptem i zamknęłam oczy. 

*

Otworzyłam jedną powiekę, potem drugą, a moim oczom ukazał się jakiś pokój. Wstałam na chwiejnych nogach i rozglądałam się wokoło.

- Gdzie ja jestem?

Zeszłam po schodach w dół, kierując się do kuchni.

- Co ja tu robię? – zapytałam chłopaka siedzącego przy stole.

- Zasnęłaś.

- Muszę iść – przypomniałam sobie co tutaj robię.

- Nigdzie nie idziesz, zostajesz ze mną. Chyba nie masz zamiaru do nich wrócić? – w jego policzkach ukazały się dołeczki.

- Oczywiście, że nie. Ale przecież nie mam się gdzie podziać, muszę iść.

- Naucz się słuchać. Zostajesz ze mną.

- Ale ty mnie w ogóle nie znasz – zaufanie, jakim mnie obdarzył było niepojęte.

- A co mi szkodzi, żebym cię poznał?

- Dziękuje – rzuciłam się na niego i przytuliłam najmocniej, jak potrafiłam. Pierwszy raz od śmierci rodziców poczułam się naprawdę szczęśliwa.

- Ale musisz mi coś obiecać.

- Dla ciebie wszystko -  nadal suszyłam swoje bialutkie ząbki.

- Koniec z szemranymi interesami.

-Obiecuję – wystawiłam mały paluszek na znak obietnicy, tak jak to kiedyś robiłam z mamą. Harry chwycił mnie i przyciągnął do siebie. Spojrzałam na niego zdziwiona, a po chwili poczułam jego usta na swoich. Odwzajemniłam ten subtelny pocałunek. Pokochałam go.

To dzięki niemu jestem teraz tą wolną dziewczyną. Znów poczułam co znaczy kochać i być kochanym. Znów zrozumiałam znaczenie miłości, bo to on wyciągnął mnie z tego bagna w którym tkwiłam. Wyciągnął do mnie rękę, kiedy tego najbardziej potrzebowałam. Uratował mnie.

 Uratowała mnie  nasza miłość i zaufanie.

 ~by Agata.