# 205 . Zayn .

1D nie istnieje.

-----------

<muzyka>

Czy jedna choroba może zniszczyć wszystko? Czy jedna choroba jest w stanie przekreślić dwa lata naszego związku? Czy zwykła diagnoza lekarza: „Ma pan białaczkę” jest w stanie sprawić, że człowiek nagle zmienia swoje uczucia? Nie. Nie dla mnie. To nie ja jestem tą, która się poddaje, która ucieka, jak pies z podkulonym ogonem, gdy ktoś kogo kocham, jest chory. Najwidoczniej on sądził inaczej.

- Spokojnie, Zayn. Wszystko będzie dobrze – uspokoiłam ukochanego, delikatnie ściskając jego rękę, bojąc się by nie zrobić mu krzywdy. Ostatnio był bardzo blady, zmęczony, nawet jeśli spał do dziesięciu godzin dziennie. Wystarczyło lekkie uderzenie w kant stołu, by w tym miejscu natychmiast pojawił się fioletowy siniak znikający dopiero po tygodniu. Jednak jeszcze bardziej przerażały mnie u niego niespodziewane krwawienia, najczęściej z nosa. Na początku myśleliśmy, że jego organizm jest zwyczajnie wymęczony ciągłymi podróżami, ale gdy objawy nie znikały, a wręcz nasilały się, udaliśmy się do lekarza. Dzisiaj przychodziliśmy, by dowiedzieć się diagnozy.
Zapukałam w drzwi do doktora Housa. Gdy usłyszałam krótką odpowiedź: „Proszę”,  otworzyłam drzwi, przepuszczając najpierw Zayn’a.
- Proszę usiąść – wskazał krzesło, nakładając okulary i grzebiąc w szafce, szukając odpowiedniej teczki.
- Pan Zayn Malik, tak?
- Tak.
-Hmm… - lekarz przebiegł kilkakrotnie wzrokiem ze skupieniem na twarzy, po czym odłożył papiery i, smutnym wzrokiem, spojrzał na nas oboje:
- Przykro mi to mówić, ale to białaczka.

Rozsunęłam zasłony, ale widok za oknem wprawił mnie w jeszcze gorszy nastrój. Nad Londynem właśnie zbierała się ciemna chmura, zwiastując ogromną ulewę. Wiatr wył wniebogłosy, jakby miał wyrwać wszystkie drzewa z korzeniami. Ani się obejrzałam, a ciężkie krople deszczu zaczęły miarowo bębnić o szklaną powierzchnię, wystukując miarowe i głośne tempo. Usiadłam na parapecie we wnęce, opierając się stopą.

- Zayn! – krzyczałam, biegnąc za czarnowłosym. – Zayn!

Drzwi frontowe od szpitala gwałtownie trzasnęły, a chwilę później i ja wybiegłam na podwórze. Nawet nie wiedziałam kiedy zaczął padać deszcz, a wiatr rozwiewał moje włosy. Zauważyłam Zayna kilka metrów ode mnie, stojącego bezradnie przy ulicy. Podeszłam bliżej i zobaczyłam zaczerwienione oczy i słone łzy wymieszane z kroplami deszczu. Podeszłam do niego bliżej, a on odwrócił się, podnosząc głos:

- Mam białaczkę, słyszysz?! Białaczkę! Nie poradzę sobie! To koniec, a ja… Ja nie chcę umierać – wyszeptał. – Nie chcę cię stracić.

Bez słowa podeszłam do niego, mocno go przytulając do swojej piersi, sama zaczynając płakać z bezradności. Głaskałam go po głowie, szepcząc ciche:

-Cii… Jestem tu.

- Jeśli chcesz odejść, to zrób to teraz. – poprosił, odsuwając się ode mnie na kilka centymetrów. Nie odpowiedziałam, tylko przytuliłam go jeszcze mocniej.

Od tamtego czasu zaczął regularnie chodzić na chemioterapię, badania, a ja byłam razem z nim. Nie opuszczałam go choćby na chwilę, a kiedy trafił do szpitala na stałe, codziennie go odwiedzałam, trzymając za rękę i starając się opowiadać różne historie, by poczuł się tak, jakby nadal żył normalnie.

- Wczoraj twoi rodzice przyszli do mnie na kolację razem z twoimi siostrami. Planują remont kuchni, wiesz? Twoja mama radziła się mnie w sprawie koloru. Sądzisz, że lepiej postawić na beż czy coś żywszego?

Zayn delikatnie się uśmiechnął.

- Razem coś wybierzecie – ścisnął mocniej moją rękę. – Może jakieś słoneczne kolory? No, wiesz, żeby było przestronniej.

Pokiwałam głową, zachowując najlepszą wiadomość na później.

- Znalazł się dawca – nie mogłam powstrzymać promiennego uśmiechu, Zayn także rozpromienił się na tę wiadomość. Pierwszy raz od kilku tygodni widziałam go tak szczęśliwego.     

- Naprawdę? Kto to? Chcę go poznać.

- Właściwie to już go znasz. A raczej ją. – zapadła cisza, w której Zayn nie rozumiał o co mi chodzi. Dopiero gdy zobaczył uśmiechniętą, ale z lekka niepewną moją twarz, uświadomił sobie o co mi chodzi.

- Nie. Nie zgadzam się.

- Zayn… - przykryłam jego dłoń moją ręką, ale on wyrwał ją z uścisku.

- Nie pozwolę ci na to, słyszysz?! Nie pozwalam! – wykrzyczał, a ja przeraziłam się brzmieniem jego głosu. Zdenerwowałam go, a w tym przypadku to nie było dozwolone.

- Wrócę, jak się uspokoisz. – wstałam, kierując się w stronę drzwi. Otwarłam je, i odwróciłam się po raz ostatni, mówiąc: - Przemyśl to. – po czym zamknęłam drzwi i odeszłam.

Nie była to białaczka z rodzaju tych ostrych i uciążliwych. Wystarczyło kilka miesięcy chemioterapii, by Zayn mógł wrócić do zdrowia. Dawcę znaleźliśmy już dwa tygodnie po naszej kłótni, kiedy sprawa została nagłośniona. Dziś właśnie był ten dzień, kiedy wychodził ze szpitala i wracał do domu. Jednak wiedziałam, że coś jest nie tak. Zayn stał się bardziej milczący, cichszy niż zazwyczaj. Ubrania na nim wisiały, włosy straciły blask, ale ja go nadal kochałam.

- Zayn, pospiesz się, bo się spóźnimy na kolację u twojej mamy – rzekłam, jednocześnie wkładając jego torbę do bagażnika samochodu. Zatrzasnęłam go, i już chciałam wsiadać ze strony kierowcy, kiedy mnie zatrzymał.

- Nie chcę być dla nikogo ciężarem. – tymi słowami mnie zdumiał. Nigdy nie dałam mu do zrozumienia, że tak go traktuję. Owszem, były też te cięższe dni, ale kto ich nie miał? Jednak nigdy go nie traktowałam jak zbędnego balastu.

- Kochanie, o czym ty mówisz? – spytałam, nie rozumiejąc.

- Musimy się rozstać.

Zapadła niezręczna cisza. Nie patrzył na mnie. Wzrok wlepił w ziemię, udając nagle chodnik za rzecz wielce interesującą.

- O czym ty mówisz? – spytałam, marszcząc brwi. Czy to był jakiś głupi żart?

- To koniec.  – te dwa słowa sprawiły, że zdenerwował mnie jeszcze bardziej. Nie czułam smutku, bardziej szok i zranienie.

- Po tym wszystkim przez co razem przeszliśmy, chcesz mnie, ot tak zostawić? – krzyknęłam, nie spuszczając z niego wzroku. Nie odpowiedział, więc ostatni raz się odezwałam. – Dobrze. Więc jeśli chcesz rozstania, to spójrz mi w oczy i powiedz to prosto w twarz.

Czekałam. Naprawdę czekałam. Sekundy dłużyły się niemiłosiernie, ale on nie odezwał się ani słowem. Nawet nie podniósł wzroku. Bez słowa otworzyłam z powrotem bagażnik, wyrzucając na chodnik jego torbę.

- Tchórz. – wsiadłam do auta, odjeżdżając z piskiem opon.

Czy próbowałam się z nim skontaktować? Czy żałowałam? Próbowałam. Nie żałowałam. Kochałam go, nadal kocham, ale zachowałam się tak, jak powinnam w tej sytuacji. Ileż to razy podnosiłam telefon, by już zadzwonić, ale w ostatniej chwili tchórzyłam? Tak jak on. Stchórzyłam. Przestraszyłam się. Coś mnie przerosło, tak jak jego. Prawdopodobnie już nigdy się nie dowiem, czemu chciał tak nagłego rozstania, ale wiem, że nie mam sobie nic do zarzucenia. Bo nie zostawiłam go w najtrudniejszych chwilach, tak jak on zostawił mnie.

Dalej, powiedz mi biedna miłości co się tam stało,
Nakarm się nadzieją z chudej piersi
Moja, moja, moja…
Posępny ładunek jest pełny, więc zwolnij przy rozstaniu

Bon Iver – Skinny love

~by Julia