# 209 . Niall .

 Niespodzianka ode mnie ;) Prosiłabym każdego, kto to przeczyta o skomentowanie, przynajmniej czy Wam się podoba czy nie. W końcu to niespodzianka, więc chcę wiedzieć, czy podołałam.

<muzyka nr 1>

To koniec. To końcowy przystanek. Ale nie mogę się uwolnić. Nie mogę tak po prostu od ciebie odejść. Twoje szepty nadal rozbrzmiewają w mojej głowie echem.

Ten jeden ostatni raz. Pozwól mi.

Ścisnęłam go mocniej za rękę, gotowa na kolejny tłum piszczących dziewczyn. Dziewczyn, które były ładniejsze ode mnie, szczuplejsze. Więc czemu on nadal tu ze mną tkwił?, zadawałam sobie ciągłe pytanie, które często nocami nie pozwalało mi zasnąć. Nie byłam ani bogata, ani piękna. Więc czemu? Jakieś korzyści? Przecież nie robię dla niego nic nadzwyczajnego, oprócz tego, że po prostu tu jestem i że zawsze może na mnie liczyć. Auto się zatrzymało, spojrzałam na Nialla, wzmacniając jeszcze raz nasz uścisk splecionych dłoni. Kiwnął tylko lekko głową, całując szybko w usta. Ktoś otworzył nam drzwi, a my wyszliśmy z chłopakami z tyłu. Pisk od razu nas otoczył z każdej strony, ale barierki mocno nas odgradzały. Niall machał ręką, uśmiechał się, starałam się robić to samo. Odkąd zostałam dziewczyną Nialla, chciałam żeby fanki mnie polubiły, i to chyba mi się udało. Choć moja samoocena jeszcze bardziej podupadała. Czułam się brzydka, widząc tyle twarz tak ładnych dziewczyn wokół mnie, które uśmiechały się do mojego chłopaka, a on chętnie odwzajemniał te uśmiechy.

On był młody, przystojny, bogaty. Miał wszystko. Pieniądze, przyjaciół, rodzinę, sławę, urodę. Więc czemu ja? Czułam się jak Bestia. Bestia przy tym Pięknym.

Chciałam odejść, podjąć za niego tą decyzję. Czułam, ze go blokuję. Trzymam jak na smyczy. Ale nie potrafię. Nie potrafię od ciebie odejść. Nigdy nie dałeś mi do zrozumienia, bym mogła myśleć tak o sobie. To ja. Ja sama wyrabiam sobie taką opinię na swój temat i nie potrafię się jej pozbyć.

Ten jeden ostatni raz. Pozwól mi.

*
Byłam sama w domu, czekając na Nialla. Wlewałam właśnie wodę do czajnika na herbatę. Chwyciłam zapałki, zapalając jedną i podpalając kuchenkę. Postawiłam czajnik, obracając się, by zgasić zapałkę i wyrzucić do kosza, kiedy ręką zahaczyłam o czajnik, który spadł na podłogę, rozlewając dookoła wodę. Zapałka, nadal niezgaszona wypadła mi z ręki, spadając na podłogę i podpalając jakiś skrawek materiału, który leżał na ziemi. Ogień rozprzestrzeniał się w zastraszającym tempie i nawet woda, która wylała się na podłodze, nie zdołała go zgasić. Otrząsnęłam się z szoku i zaczęłam działać. Jeśli chcę przeżyć, muszę. Jeśli chcę jeszcze kiedykolwiek zobaczyć Nialla, muszę. Niall. On jest w drodze. Uciekłam z kuchni drugim wejściem do salonu, a przez niego do przedpokoju. Chciałam chwycić drzwi i uciec, ale uniemożliwiła mi to ściana ognia blokujące wejście. Pobiegłam do drugiego pokoju po telefon, wzywając straż pożarną.

- Pomoc już jedzie – usłyszałam od kobiety przyjmującej zawiadomienia. Nie mogłam już nic zrobić. Zostałam uwięziona. Przycupnęłam pod ścianą, czekając na ratunek.

*cztery minuty później*

Niall POV

Skręciłem ostatni raz i moim oczom już okazało się moje sąsiedztwo. Jednak coś było nie tak. Zajechałem pod dom, a moim oczom ukazała się straż pożarna, nasz dom stał w płomieniach. Wyszedłem z auta, i natychmiast podszedł do mnie jeden ze strażaków gaszących ogień.

- To pana dom?

- Tak.

- Może nam pan wyjaśnić, jak doszło do pożaru?

- Nie wiem. Nie było mnie tam, nie ja dzwoniłem… - urwałem, uświadamiając sobie okropną prawdę. – [T.I]!

Wyrwałem się z uścisku strażaka, który próbował mnie zatrzymać, gdy tylko poderwałem się do biegu. Chwyciłem w biegu jakąś kurtkę ochronną i wbiegłem do domu. Było tam gorąco, jak w piekle, ognie lizały moje ciało, gdy przebiegłem przez płomienie, które odgradzały wejście do mieszkania.

-[T.I]! [T.I]! – krzyczałem przeraźliwie, co chwila kaszląc, gdyż gryzący dom drapał moje płuca i nozdrza. Sprawdzałem po kolei każde pomieszczenie, kiedy usłyszałem ciche kaszlnięcie dobiegające z salonu. Była tam [T.I]. Leżała skulona w rogu, słaba, wycieńczona, co chwila kaszląc przez gryzący dym. Podbiegłem do niej i wziąłem na ręce, wracając z powrotem.

- Przepraszam – wyszeptała tylko. Po kilkunastu sekundach, które mijały jak wieczność, wyszliśmy w zimną noc, nabierając łapczywie tlenu. Położyłem ją na trawie w bezpiecznej odległości, obawiając się wybuchów z okna. Jak na zawołanie, z wnętrz buchnął dym, rozsadzając okno w kuchni.

Położyłem się obok niej i odpłynąłem.

*

Przejrzałam się w lustrze, delikatnie dotykając szram i lekkich poparzeń, które zostawił po sobie pożar. Czułam się jeszcze mniej atrakcyjna.

- [T.I], wszystko w porządku? – spytał Niall, stając za mną i kładąc mi dłoń na ramieniu. – Boli cię?

Potrząsnęłam głową, poczułam jak łzy wzbierają pod moimi powiekami, co nie uszło uwadze mojego chłopaka.

- O co chodzi? – spytał zmartwiony, odgarniając mi kosmyk z oczu.

- Jestem jeszcze mniej atrakcyjna niż wcześniej. Czemu ze mną jesteś? Jest tyle fanek, które… - nie dał mi dokończyć, gdyż obrócił mnie przodem do siebie i mocno przytulił.

- Dla mnie jesteś idealna. - po tych słowach zaczął mi cicho nucić swoją solówkę z „Little Things”

<muzyka nr 2> 

Nigdy nie będziesz kochać siebie w połowie tak mocno jak ja kocham ciebie
Nigdy nie będziesz traktować siebie odpowiednio, kochanie
Ale chcę, by tak było
Jeśli pokażę ci, że jestem przy tobie
Może będziesz kochać siebie tak jak ja kocham ciebie

Kompletnie się rozkleiłam, gdy zrozumiałam, jaki mam skarb przy sobie. Przytuliłam go jeszcze mocniej, nie chcąc już nigdy wypuszczać.

~by Julia