# 147. Louis . Część 2 .

Nie zamierzałam dzielić tego imagina aż na 3 części, jednak sama ta część u mnie zajmuje 3 i pół strony, a ostatnia – trzecia część, niewiele mniej. Tak więc postanowiłam Wam to trochę umilić, z racji tego że ostatnio Lou został zaniedbany ;) Nie jestem zadowolona z tej części, ale bądźcie cierpliwe. Trzecia część jest trochę ciekawsza ;D
Dla Kingi ;)

------------------

Minął tydzień, odkąd wyszliśmy ze szpitala. My, czyli Eleanor, Louis no i ja. Nie rozmawiałam już z Eleonor o wypadku. Ja wyszłam już następnego dnia, natomiast ona i jej chłopak zostali jeszcze kilka dni na obserwacji. Chcę, by powiedziała prawdę, ale wygląda na to, że wszystko przejdzie bez większego echa. Jednak bardzo się myliłam.

*

Poprawiłam ramiączko od torebki, ruszyłam przed siebie. Przeszłam przez kolejne ulice oświetlone popołudniowym słońcem, które ostatnio zdarzało się coraz rzadziej w grudniu.

- Gazety, gazety ! Najnowsze wiadomości ! – usłyszałam krzyki kioskarza stojącego nieopodal mnie przed kioskiem i trzymającego w rękach stosy gazet.

- Może panienka kupi gazetę? Same najnowsze wiadomości. – zachęcił mnie, jednak potrząsnęłam głową.

- Nie, dziękuję – posłałam mu uśmiech w rekompensacie. Już miałam ruszyć dalej, gdy na pierwszej stronie jednej z gazet, ujrzałam ogromny nagłówek: „Eleanor Calder ratuje życie dwóm osobom”. Pod spodem znajdowało się zdjęcie brunetki, która leżała ze mną na sali.

- Wie pan co… Jednak wezmę tą gazetę. – wskazałam ręką na interesujący mnie magazyn. Sięgnęłam do kieszeni po dwufuntową monetę i podałam ją mężczyźnie.

- Proszę bardzo. Gazety, gazety !

Odeszłam dalej już z magazynem w ręku. Rozłożyłam papier i zaczęłam czytać.

„Eleanor Calder (20 lat) ponad tydzień temu, trzeciego grudnia, uratowała dwie osoby – swojego chłopaka, Louisa Tomlinsona, członka brytyjsko – irlandzkiego boy bandu: One Direction, oraz jedną z przypadkowych osób, jak nam się udało ustalić – [T.I i N].

„Było już po dwudziestej drugiej, na dworze panował siarczysty mróz. Wracałam z Louisem autem z imprezy naszego wspólnego znajomego. [T.I] wracała szosą, nie zauważyliśmy jej, ale w ostatniej chwili udało nam się skręcić i ją ominąć. Niestety, chyba z szoku i przerażenia, zemdlała. Louis także był nieprzytomny, gdyż uderzyliśmy w drzewo. Wtedy wyciągnęłam go z auta i przeciągnęłam po szosie na drugą stronę. Bałam się, że samochód wybuchnie. Zadzwoniłam po karetkę, sprawdziłam co z dziewczyną i tyle. Nie czuję się bohaterką. Na moim miejscu każdy by tak uczynił”, opowiada skromnie Eleanor.

Nikomu nic się nie stało, cała trójka wyszła ostatnio ze szpitala. Z tego co udało nam się ustalić, największą winę za wypadek ponosi [T.I i N], która nie uważała na ulicy. Na szczęście, na miejscu był ktoś, kto w porę zadzwonił po pomoc. Gdyby nie Eleanor, oboje prawdopodobnie nie wyzdrowieliby tak szybko.

„Jestem z niej bardzo dumny”, zabiera głos jej chłopak.

I mimo, iż ona nie czuje się bohaterką, my ją za nią uważamy.”

Cisnęłam gazetę do najbliższego kubła. Moja wina, tak? Rozgorączkowana i wściekła, wsiadłam do autobusu, który zatrzymał się na przystanku kilka metrów ode mnie. Ja tego tak nie zostawię.      

*

Weszłam do poczekalni, stając przy biurku recepcjonistki. Rozmawiała właśnie z kimś przez telefon, skrzętnie zapisując jakieś dane w swoim notesie. Po chwili zakończyła rozmowę i zwróciła się do mnie. Była to młoda, szczupła blondynka z przyjaznym wyrazem twarzy.

- W czym mogę pomóc?

- Chciałabym spytać o pewną dziewczynę, która leżała ze mną w tym szpitalu na sali. Wyszła dopiero kilka dni wcześniej wraz ze swoim chłopakiem.

- Jak się nazywa?

- Eleanor Calder. Czy mogłabym dostać jej numer telefonu albo adres zamieszkania?

- Przykro mi, ale nie jestem upoważniona od udzielania takich informacji.

- Bardzo panią proszę. To ważne – popatrzyłam na nią błagalnie, ale nie doczekałam się odpowiedzi. Kobieta odwróciła się, udając nagłe zainteresowanie swoimi paznokciami. Widząc, że nic nie wskóram, westchnęłam próbując po raz ostatni.

- A jej chłopak? Louis Tomlinson? O nim też nie mogę się niczego dowiedzieć?

- Przykro mi – powtórzyła obojętnym głosem, zaczynając przekładać jakieś papiery na swoim biurku.

- W takim razie do widzenia – pożegnałam się, odchodząc zawiedziona i zła zarazem. Kiedy byłam już na zewnątrz budynku, zatrzymałam się, obmyślając plan awaryjny. Usłyszałam brzęczyk dzwonka i w ostatniej chwili udało mi się uniknąć zderzenia z rowerzystą. Na przystanku zatrzymał się autobus do którego wsiadło multum ludzi. Pewna blondynka o mało co nie przewróciła się wchodząc. Blondynka…

Gwyneth!

Podekscytowana wyciągnęłam z przedniej kieszeni dżinsów telefon i zmarzniętymi w rękawiczkach dłońmi wystukałam numer swojej przyjaciółki.

- Halo? – odebrała już po dwóch sygnałach.

- Gwyneth! Opowiadałaś mi kiedyś o pewnym zespole, który ostatnio zaczęłaś uwielbiać, pamiętasz? One… One… - próbowałam sobie przypomnieć, ale i trochę ją podpuszczając.

- One Direction! – wykrzyknęła podekscytowana. – Ty też ich zaczęłaś uwielbiać? Mówiłam ci, że są tacy słodcy i wystarczy, że…

- Gwyneth. – przerwałam jej, zanim rozgadała się na dobre. Wystarczyło wspomnieć te dwa wyrazy, a ona już nakręcała się jak pozytywka. – Nie. Chodzi mi o jednego z członków. Louisa Tomlinsona. Rzecz w tym, że on chodzi z taką jedną dziewczyną, Eleanor i… Nie wiesz może, gdzie oni teraz są? No, wiesz. Przeglądasz te wszystkie blogi, może tam pisze.

- Tak, wiem. Obecnie w Londynie. Poczekaj, podam ci dokładniejszy adres. – wyciągnęłam z torebki kartkę papieru i długopis, podczas gdy ona wstukiwała coś zawzięcie w klawiaturę. – Okej, mam. Zapisuj.

Podała mi dokładny adres, który zapisałam. Pożegnałam się i natychmiast wsiadłam w następny autobus, który zmierzał na tą samą ulicę.

*

Tłum, który był widoczny już z daleka, wskazywał na to, iż dobrze trafiłam. Wysiadłam z autobusu i ruszyłam w tamtą stronę. Miałam rację. Już z daleka zobaczyłam niewysoką, szczupłą brunetkę z okularami przeciwsłonecznymi nasuniętymi na nos. Obok niej, trzymając się za ręce, stał podobnego wzrostu chłopak o brązowych włosach, w czerwonych spodniach, kurtce w paski i także z okularami na nosie. Zaczęło mnie zastanawiać komu do szczęścia potrzebne w zimie są okulary przeciwsłoneczne, jednak muszę przyznać, że tego dnia faktycznie mocniej świeciło.

Mnóstwo osób wokół mnie (głównie dziewczyn) robiło zdjęcia, piszczały, rozmawiały przejęte ze swoimi koleżankami. Jednak ja nie miałam na to czasu.  Zaczęłam przepychać się między nimi, by dojść jak najbliżej niej. Dziewczyny kwitowały to niemiłymi uwagami, nawet przekleństwami, ale w końcu doszłam na sam przód. Stała odwrócona do mnie plecami, rozmawiając z jakąś dziewczyną.

- Eleanor.

Najpierw pomyślałam, że nie usłyszała mnie, jednak drgnęła i przerwała wpół zdania, co wyraźnie świadczyło, iż mnie słyszała.

- Eleonor – powtórzyłam uparcie, oczekując jakiejkolwiek jej reakcji. Powoli się odwróciła i zdjęła okulary. Wyglądała na przerażoną. Wykrztusiła tylko:

- Czego chcesz?

- Porozmawiać.

Kątem oka zauważyłam, że niektórzy przerywają swe rozmowy, by popatrzeć na nas obie. Wysunęłam bardziej głowę do przodu, chcąc ukryć zdenerwowanie. Nigdy nie lubiłam być w centrum uwagi, a te nerwowe szeptania i wzrok wszystkich wlepiony w moją osobę, deprymowały mnie. Dlatego postanowiłam ukryć to, prostując dumnie plecy i udając nonszalancję.

- Obawiam się, że nie mamy o czym rozmawiać – wysunęła pierś do przodu, jakby udając pewność siebie, jednak po jej rozbieganym wzroku stwierdziłam, że się denerwuje. Miałam jakiś punkt zaczepienia.

- A mi się wydaje, że mamy.

- Coś się stało? – do naszej rozmowy wtrącił się jej chłopak, odwracając się w moją stronę. – O co chodzi?

- Chcę porozmawiać z Eleanor.

Popatrzył na nią, jakby nie wiedząc, czy może to zaaprobować. Uniósł prawą brew do góry, wypatrując, jak zareaguje. Jednak ona odwróciła się na pięcie i stwierdziła:

- Chodźmy.

Popatrzył zdezorientowany za nią, potem na mnie, a to otwierając, a to zamykając usta, jakby chciał coś powiedzieć, lecz ostatecznie zrezygnował i posłusznie za nią poszedł.

- Eleanor! – krzyknęłam, jednak nie reagowała, zwiększając między nami odległość. Próbowałam się wyszarpnąć z tłumu i pobiec za nią, jednak uniemożliwił mi to czarnoskóry, groźnie wyglądający mężczyzna, który zagrodził mi drogę. Wyglądał na ich ochroniarza, więc nie chcąc narobić sobie kłopotów, wycofałam się.

~by Julia