# 141. Zayn .

Mam przyjemność dodawać imagina akurat w urodziny jednego z naszych mężów ^^ Niall - najlepszego, kocie ♥ ;D

Poza tym zdaję sobie sprawę, że jest bardzo mało Louisa, dlatego mojego następnego imagina możecie oczekiwać 19-tego i jest to Louis (akurat w moje urodziny, heh ^^)

Okej, w tym tygodniu były moje smutne historie, dlatego przyszły tydzień znów powróci do normy i możecie się spodziewać samych happy-endów ;D

Miłego czytania ;)

Piosenka: <klik>

-----------

- Jestem w ciąży.

Stanęłam w przedpokoju, czekając na jego reakcję. Siedział na kanapie, słuchając muzyki. Kiedy usłyszał, że wróciłam, zdjął słuchawki i wypatrywał mnie. Teraz zapadła tylko cisza. To koniec, przeszło mi przez myśl. Wstał z kanapy i podszedł do mnie, nadal mając obojętną minę. Stanął na wprost mnie i delikatnie dotknął mojego brzucha. Powoli jego kąciki ust zaczęły unosić się do góry, aż na jego twarzy wykwitł ogromny uśmiech, ukazując rząd białych i prostych zębów. Kamień momentalnie spadł mi z serca. Uśmiechnęłam się równie szeroko, jak on. Po chwili chwycił mnie w swoje ramiona i zaczął okręcać wokół własnej osi. Kiedy mnie postawił, obdarował mnie słodkim pocałunkiem.

- Dzwonię do chłopaków. Mogę? – zatrzymał się z telefonem w ręku, patrząc na mnie z wyczekiwaniem. Kiwnęłam głową. Po chwili usłyszałam tylko:

- Chłopaki, będę ojcem!

Był taki szczęśliwy, że aż sama nie potrafiłam przestać się uśmiechać.

*

- Jak ją nazwiecie?

- Ją albo jego – sprecyzowałam. Cała nasza szóstka siedziała w salonie w naszym domu. Od razu po telefonie Zayn’a przyjechali z gratulacjami, równie radośni i podekscytowani jak my. Skakali w kółko, krzycząc, że będą wujkami i zastanawiając się, co kupią naszemu dziecku na pierwsze, szóste, dziesiąte urodziny.

- Macie jakieś pomysły? – spytał Liam, spoglądając na nas. Popatrzyliśmy po sobie z mulatem. Chłopak wziął mnie za rękę i odezwał się do reszty.

- Myśleliśmy nad Emmą, jeśli będzie to dziewczynka.

- A jeśli chłopiec? – wtrącił Niall.

- Szczerze, tego jeszcze nie wiemy – rzekłam. – Za to mamy pewność, że jeśli będzie to dziewczynka, to będzie to Emma.

- Ładnie – odezwał się Harry. – A kiedy powiecie rodzinie?

- W przyszłym tygodniu jedziemy do moich rodziców – odpowiedziałam. Bałam się, co powiedzą na moją ciążę w wieku dwudziestu czterech lat, gdyż zawsze chcieli, żebym najpierw skończyła studia, ożeniła się, a dopiero potem myślała o dziecku. Ale w końcu ostatni rok mogłam skończyć zaocznie. Poczułam, jak Zayn ściska mocniej moją rękę, jakby chcąc dodać mi otuchy. Widocznie zauważył zmianę mojego nastroju.

Byliśmy razem już dwa lata, więc znaliśmy się bardzo dobrze. Mieszkaliśmy razem już od roku, nasi rodzice zaakceptowali nasz związek bardzo szybko. Byliśmy szczęśliwi, a w przyszłości zamierzaliśmy się pobrać. Wszystko jak na razie było dobrze.

*

- Powiesz mi w końcu co to za niespodzianka? – spytałam już lekko zniecierpliwiona. – Nogi mnie bolą.

- Wytrzymasz – mój chłopak nadal uparcie nie ściągał z moich oczu czarnej opaski, trzymając mnie za rękę i prowadząc do jakiegoś miejsca w mieszkaniu, które tak nagle chciał mi pokazać.

- Nie wiesz jak to jest chodzić z ogromną piłką na brzuchu z którą chodzisz dwadzieścia cztery godziny na dobę.

- No nie wiem – przyznał. – No już jesteśmy.

Przystanęliśmy, co przyjęłam z wielką ulgą. To był już czwarty miesiąc, a mnie coraz bardziej bolał krzyż, a chodzenie sprawiało mi niewielkie trudności, które i tak z tygodnia na tydzień będą jeszcze bardziej się pogłębiały. Poczułam, jak zsuwa mi delikatnie opaskę z oczu. Byliśmy w pokoju małej, lecz nic w nim nie było takie, jak kilka godzin temu, gdy wyszłam na sesje na uniwersytet.

Pokoik był pomalowany na blady róż, zostało dokupione łóżeczko, mebelki w jasnym kolorze drewna. W rogu już stał wózek, a gdzie nie popatrzeć na półkach, które zostały powieszone na ścianie, stały książki, pluszaki. Oniemiała podchodziłam bliżej i dotykałam wszystkiego, nie mogąc się nadziwić.

- Chłopcy mi pomogli – odezwał się, wyraźnie domyślając się, że zaraz o to spytam. – Dziś, kiedy wyszłaś na uniwersytet.

Zauważyłam także nad kołyską przyczepione cztery litery na ścianie układające się w imię naszej córki. Emma. Doczepione ozdoby nad łóżeczkiem, które brzęczały cichutko przy najmniejszym szeleście, dotyku. Popatrzyłam na Zayn’a oczami pełnymi łez.

- To piękne – podeszłam bliżej, wtulając się w jego ramię. Pocałował mnie w czubek głowy. Patrzyliśmy na pokoik, nie mogąc się doczekać rodzicielstwa.

- Kocham cię. – usłyszałam jego przytłumiony głos.

- Ja ciebie też – odparłam, cicho wzdychając.

*

Na drżących nogach weszłam do mieszkania. Już z przedpokoju usłyszałam dźwięki dochodzące z salonu. To Zayn przyśpiewywał sobie pod nosem:

"And all the roads we have to walk are winding
And all the lights that lead us there are blinding
There are many things that I would
Like to say to you
But I don't know how."  

Zostawiłam kurtkę i klucze. Zanim weszłam do pokoju, gdzie był mulat, przystanęłam w progu i zaczęłam go obserwować. Jak zareaguje? Tego nie mogłam przewidzieć.

- [T.I]. – Z zamyślenia wyrwał mnie jego głos. Musiał mnie zauważyć wcześniej. – Jak było na badaniach? – poderwał się, robiąc mi miejsce na kanapie. Uśmiechał się, wyczekując mojej odpowiedzi. Otworzyłam usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Poczęłam płakać. Widząc to, jego kąciki ust opadły do dołu. Objął mnie ramieniem i cicho powtarzał:

- Cii. Już dobrze.

Kiedy się opanowałam, popatrzyłam na niego i zdołałam wykrztusić tylko jedno słowo:

- Poroniłam.

Jego źrenice momentalnie się rozszerzyły. I teraz zamiast pocieszać mnie, ja pocieszałam jego.

*

Cisza. Pustka. Mijały dni, tygodnie, miesiące, a ten obraz nadal się nie zmienił. Gdy wracałam z uczelni zastawałam go wciąż i wciąż w tej samej pozycji co dnia. Siedział w pokoju małej w kompletnej ciszy, tępo wpatrując się w ścianę. Rozmowy nie działały. Ani moje, ani chłopaków, ani rodziny. Nic mu nie mogło pomóc, a my z każdym dniem oddalaliśmy się od siebie coraz bardziej. Można by pomyśleć, że to ja, jako ta matka, która trzymała ją pod sercem, zatracę się w sobie i będę cierpieć, ale o dziwo tak nie było. Wiedziałam, że dla Zayna’a będzie to tylko pogorszeniem sytuacji. Jeśli płakałam, to tylko wieczorami, w łazience, jak już udawało mu się zasnąć, ale tak, by tego nie widział. Nic się nie zmieniało. Dopiero pewnego dnia, kiedy wróciłam z uczelni, nie siedział tak jak zwykle w pokoiku. Zastałam go, gdy pakował się.

- Daj mi pół roku – tylko tyle powiedział, kiedy weszłam do pokoju. – Obiecuję, że zadzwonię, ale potrzebuję tych cholernych sześciu miesięcy.

I zanim zdążyłam coś powiedzieć, cokolwiek, odszedł, trzaskając za sobą drzwiami.

*

Minęło sześć lat. Nie zadzwonił ani pół roku później, ani nawet dwa lata później. Po półtora roku bezsensownego czekania, kiedy zdałam sobie sprawę, że na nic to wszystko związałam się z Matthew – chłopakiem z mojego roku, który bardzo mi pomógł. Kiedy miałam dwadzieścia osiem lat, zaszłam w ciążę, ożeniliśmy się. Urodziła nam się córeczka, którą nazwaliśmy Emma. Po trzydziestce byłam już żoną i matką dwójki dzieci – dwuletniej Emmy i rocznego Toma.

Spacerowaliśmy ulicami. Matt trzymał naszego syna na rękach, drugą ręką mnie obejmując, a ja pchałam wózek przed sobą. Emma latała przed nami, wesoło podskakując. Beżowa sukieneczka, włosy związane w dwie kitki. Wyglądała uroczo. Nagle na chwilę straciliśmy ją z oczu.

- Emma! – krzyknęłam. – Kochanie!

Z ulgą ujrzałam beżową plamę kilkanaście metrów przede mną. Jednak nie była ona sama. Nad nią pochylał się jakiś ciemnowłosy chłopak ubrany cały na czerń. Skórzana kurtka motocyklisty, czarny T-shitr pod spodem, czarne rurki, buty. Nie widziałam dokładnie jego twarzy, ale z tego co udało mi się ustalić, o czymś z nią rozmawiał, uśmiechając się i wysłuchując paplaniny małej.

- A wiesz, że Ziemia jest okrągła i to ona się kręci wokół Słońca, a nie na odwrót? – chłopak zaśmiał się, widocznie zdziwiony wiedzą małej. No, tak. To Matt puszczał jej programy przyrodnicze i edukacyjne.

- Jesteś bardzo mądra jak na swój wiek. – odezwał się chłopak.

- To tatuś mi puszcza takie programy. Nie lubię się bawić lalkami, wolę się uczyć.

- Emma, kochanie, daj już panu spokój. – odezwałam się, kiedy byliśmy na tyle blisko. Chłopak wyprostował się, a moja ręka, która przytrzymywała Matta i wózek, na chwilę opadła. Na jego twarzy także odmalowało się zdumienie.

- [T.I].

- Zayn.

Przez chwilę patrzyliśmy sobie w oczy, jakby świat przestał istnieć. Dopiero głos mojej córki wyrwał mnie z zamyślenia.

- A to jest mój tatuś i mamusia – rzekła dumna, podchodząc do nas bliżej.

- Zayn. – on także wyrwał się z zamyślenia, podając mojemu mężowi rękę na przywitanie.

- Matt.

Zapadła cisza. Zdałam sobie sprawę, że torujemy innym ludziom drogę, bo co chwila musieliśmy się przesuwać w lewo lub w prawo, by inni mogli przejść.

- Emma, daj mi rączkę i będziemy już wracać do domu.

- Emma… - usłyszałam ledwo dosłyszalny szept Malika. Popatrzył na nią czule, gdy podeszła do niego bliżej. Ponownie kucnął.

- Do widzenia panu – odezwała się.

- Pa, mała. – uśmiechnął się. Emma odwzajemniła uśmiech. Przez chwilę patrzyliśmy sobie z Zayn’em w oczy, ale ten spuścił wzrok i ruszył w przeciwną stronę.

- Mamusiu, znasz go? – dobiegł mnie po chwili cieniutki głosik Emmy.

Tak. To mógł być mój mąż i ojciec moich dzieci, pomyślałam, ale nie wypowiedziałam ani słowa.

 ~by Julia

I jeszcze jeśli ktoś nie do końca zrozumiał: Zayn odszedł, ponieważ nie mógł się pogodzić ze stratą dziecka, dlatego chciał przerwy. Dlaczego nie zadzwonił po tych sześciu miesiącach? Nie wiem. Może nie był jeszcze gotowy, po prostu. Wydaje mi się też, że sześć lat to wystarczająco dużo czasu, aby móc ułożyć sobie życie z kimś innym.