# 145 . Harry . część 1 .

Dla Martyny, @HarrysLullaby i @sobdoroz. :)

< klik >

„Najnormalniejsza szkoła na świecie, najnormalniejszy dzień na świecie i… niepozorny on. Przechadzał się korytarzami, obnosił swoje miano „gwiazdy popu” jako koronę, pragnął niewolniczego uwielbienia, oddania, czczenia jak bóstwo, którym wbrew pozorom nie był… Zadufany w sobie dupek. Jakby nie wystarczało mu to, że podkochuje się w nim pare milionów dziewczyn, o nie!, on musiał przecież rozkochać w sobie całe liceum! Próżny, niewidzący nikogo spoza własnego nosa, robiący z siebie pajaca dla sławy chłopak, wręcz hipokryta, który…”

- Z rozwiązaniem zadania trzynastego przyjdzie to tablicy panna [T.N.].

Wzdrygnęłam się. Dziewczyna, z którą siedziałam na matematyce  szturchnęła mnie lekko łokciem, więc podniosłam się z siedzenia i ruszyłam z książką w ręku ku podwyższeniu, by na tafli płyty wypisać rozwiązanie, które niemalże znałam już na pamięć.

Kiedy przechodziłam koło ławki tego Napuszonego Palanta, zarechotał pod nosem i razem z sąsiadem z ławki zaczął przedrzeźniać mój sposób chodzenia i to, z jaką wyniosłością go zignorowałam. Nie zapomniałam bynajmniej o pokazaniu mu języka, kiedy wracałam na swoje miejsce, co nieco ochłodziło jego entuzjazm i zaprzestało wygłupom. W takich chwilach czułam się naprawdę z siebie dumna.

Wnioskując po minie gwiazdora, nie mógł domyślić się, dlaczego za nim nie przepadam. Upewniła mnie w owym przekonaniu również karteczka, którą dyskretnie rzucił mi na biurko. Zniechęcona już samym pomysłem rozwinięcia i odczytania wiadomości, spełniłam jednak jego prośbę.

Wiesz, nie mogę zrozumieć, dlaczego mnie tak nienawidzisz. Zrobiłem ci coś?

Ignorując nauczycielkę, która przeszła do omawiania notacji wykładniczej, sięgnęłam po ołówek i nabazgrałam linijkę odpowiedzi:

Przemyśl to, jak się zachowujesz, wtedy może inaczej porozmawiamy.

Odrzuciłam kartkę w tym samym momencie, kiedy zabrzmiał dzwonek. Pomimo chaosu i zgiełku, który zapanował, gdy uczniowie zaczęli zbierać swoje rzeczy ze zdezelowanych ławek, dosłyszałam słowa pani profesor:

- Nie zapomnijcie dokończyć zadania i… [T.I.], Harry, następnym razem bądźcie łaskawi umówić się na randkę po zajęciach.

Spłonęłam rumieńcem, jednak nie miało to nic wspólnego ze wstydem. Byłam wściekła. „Nie dość, że zaczną mnie teraz gnębić, to jeszcze się będzie, palant, obnosił!” – pomyślałam z ogromną dawką jadu.

Odniosłam książki do szafki i zatrzasnęłam ją z taką siłą, że uczniowie mający półki obok mnie spojrzeli na mnie ze strachem. Wymamrotałam nieskładne przeprosiny i ruszyłam jak na ścięcie do pokoiku koło biblioteki na spotkanie redaktorów gazetki szkolnej.

Tradycyjnie, mnie i mojej koleżance, Macy, przypadło rozdawanie ulotek o nowym naborze do grupy. Krążyłyśmy po korytarzu wpychając w ręce uczniów kolorowe formularze zgłoszeniowe z przyklejonymi do twarzy uprzejmymi uśmiechami, choć i tak większość uczniów nawet nie spojrzy na kartki, które właśnie chowali w najciemniejsze zakamarki swoich toreb.

- Idę na stołówkę. Ty zajmij się salą gimnastyczną – rzuciła przez ramię wysoka brunetka i z naręczem ulotek ruszyła ku wspomnianemu miejscu.

Po drodze na boisko potrącił mnie wysoki, dość muskularny trzecioroczniak, a wszystkie papiery, które ściskałam w dłoniach, rozsypały się po całym holu.

- Nie, dzięki, nie potrzebuję pomocy, ale miło, że spytałeś – parsknęłam za odchodzącym chłopakiem i zabrałam się za sprzątanie.

Ponad pięć minut męczyłam się z formularzami, zanim uformowały zgrabny stosik. W tym czasie zdążyła już wrócić Macy i razem pomaszerowałyśmy w kierunku sali sportowej.

Nagle zapragnęłam pozbierać rozrzucone formularze ponownie. Wszystko byłoby lepsze od namawiania gwiazdora liceum do oddania swojego szanownego głosu na coś tak nieistotnego jak brukowiec licealny.

- Oddaj głos na nowego przewodniczącego gazetki szkolnej! Proszę… - powiedziałam cicho i wepchnęłam Harry’emu papier w dłoń, po czym od razu się odwróciłam z zamiarem rozdania kolejnych ulotek, jednak kątem oka dostrzegłam, że chłopak wzniósł z politowaniem brwi, zgniótł kartkę i rzucił ją w kąt, nawet na nią nie spojrzawszy.

Spostrzegłam, że Macy aż purpurowieje z wściekłości.

- Ty…! – wykrztusiła, kierując oskarżycielsko palcem w postać bruneta.

- Nie, Macy, nie warto. Święte prawo wybory – być idiotą – powiedziałam rozważnie i odciągnęłam ją od chłopaka.

Ten jednak, usłyszawszy z moich ust ów obelgę, nie dowierzał własnym uszom.

- Że co proszę?!

Teraz to ja uniosłam brwi i ledwie powstrzymałam się od pokazania mu języka.

- To, co słyszałeś. Wiesz, ja choćby czytam broszury przed ich wyrzuceniem i trafiają one do pojemnika na nie przeznaczone, nie w kąt sali, bo przecież ‘pani sprzątaczka posprząta’ – Naśladowałam jego pełen wyniosłości ton głosu i gestykulowałam chcąc podkreślić znaczenie moich słów.

Spojrzał na mnie z niedowierzaniem.

- Powiedziałem to kiedykolwiek?

Otworzyłam usta, ale zaraz je zamknęłam. Powtórzyłam mimikę kilkukrotnie, więc sądząc po wyrazie twarzy bruneta, musiałam wyglądać równie komicznie jak ryba pragnąca zaczerpnąć wody.

- A, zamknij się – mruknęłam i odwróciłam się z zamiarem odejścia, jednak brunet złapał mnie mocno za łokieć i okręcił ponownie przodem do siebie.

- Co znowu…?! – zaczęłam ze znużeniem, pragnąc  jak najszybciej uporać się z rozdaniem ulotek i wrócić do ciepłego domu, gdzie nie będę musiała znosić ciekawskich i natarczywych spojrzeń uczniów ze swojego roku, którzy znali już bynajmniej historię nienawiści pomiędzy mną a sławnym panem Stylesem.

Chłopak się zdziwił.

- Jeszcze pytasz? Kultura i zasady dobrego wychowania wskazują na to, że powinnaś mnie przeprosić…

- Przeprosić? Przeprosić? Za co? – powtórzyłam zbulwersowana.

- Obraziłaś mnie – żachnął się.

- Bo nazwałam cię idiotą? Kotku, powiedziałam tylko prawdę. – Posłałam mu uśmiech pełen słodyczy.

- Ale to mnie dotknęło i żądam przeprosin.

- Och, oczywiście, by ty żądasz przeprosin! No tak, to wszystko zmienia! A co, jeśli nie przeproszę? Tak mnie obsmarujesz, że się nie pozbieram? Pozwiesz mnie do sądu? Masz dowody? W sumie… - zastanowiłam się, po czym dodałam głośniej i dobitniej, patrząc chłopakowi prosto w oczy. – Mało mnie to interesuje. Mam gdzieś twoje zdanie, twoją opinię i to, co o mnie rozgłaszasz. Dzięki tobie stałam się popularna, czyż to nie cudowne?

- A niby dlaczego…

- „Spójrzcie na nią, jak można nosić takie coś?!”, „Taaak, to było popularne… w zeszłej epoce”, „Myśli, że błyszczy. Mnie tam do tego brokat niepotrzebny”. Wymieniać dalej? – spytałam cierpko.

- Dobra, przyznaję…

- …że wybrałem sobie wyjątkowo marny sposób na zaimponowanie dziewczynom? Oczywiście, poniżaj mnie. Czymś przecież trzeba zaszpanować i zabłysnąć przed kumplami.

- Dasz mi w końcu dojść do…

- Nie, nie dam! Myślisz, że jesteś lubiany, wielki mi Styles! Znany tylko i wyłącznie ze wzbudzania skandali, ‘cudownie ochrypłego, seksownego’ głosu, którym powalasz na kolana miliony nastolatek, niecodziennej urody i znajomym gwiazdom! Wielkie mi co! – prychnęłam. – Jesteś też normalnym człowiekiem, nie zapominaj o tym! Tak samo jak ty obgadujesz mnie, i mnie przysługuje prawo do znęcania się słownego nad tobą, Harry Stylesie! I mam głęboko w poważaniu, co o mnie myśli szkoła! Mam gdzieś, co o mnie myśli świat! Mam ochotę zniknąć, wyjechać wszędzie indziej, byleby tylko być jak najdalej ciebie, gwiazdeczko popu! A kto jest winny mojej ochocie opuszczenia Londynu? Nie kto inny, tylko palant stojący…

Harry wykonał szybki krok naprzód i ujął moją zaczerwienioną z wściekłości twarz w dłonie, po czym zachłanny ruchem złączył nasze wargi w krótkim pocałunku, jednak kilkusekundowy całus wystarczył, by wytrącić mnie z równowagi.

- A ja ciebie lubię. Nawet bardzo. – Puścił mi oczko. – Czasem jestem nie do zniesienia, wiem – wymamrotałam pod nosem „Nawet nie wiesz, jak bardzo”, ale puścił to mimo uszu – ale… Jakoś trzeba zwrócić na siebie twoją uwagę, skoro moje ‘osiągnięcia’ są przeciętne.

Posłałam mu pełne niedowierzania spojrzenie i wyminęłam go, by podnieść zgniecioną kartkę i wrzucić ją do kosza stojącego nieopodal. Przechodząc koło niego mruknęłam:

- I tak cię nienawidzę.

Kiedy niepostrzeżenie odwróciłam głowę spostrzegłam, że uśmiechnął się do siebie i popatrzył na pojemnik, w którym kilka chwil temu zniknęła zadrukowana karteczka. Wymamrotał do siebie:

- Może to da się zmienić…

Co sądzicie? :) I o imaginie, i o piosence. xd

~by Klara