# 142 . Louis .

Witajcie :) Mam nadzieję, że spodoba Wam się poniższy imagin (osobiście nie jestem z niego zadowolona, ale wasze zdanie jest tutaj kluczowe), który jest utrzymany w klimacie świąt. :D I, na życzenie, głównym bohaterem jest Louis.

Życzę miłego czytania i zostawcie po sobie opinię. ; ) 

 < klik. >

Wyjrzałam przez okno i mimowolnie się uśmiechnęłam. Wirujące płatki śniegu stapiały się niemalże w jedność, skutecznie ograniczały widoczność, tak że musiałam bardzo wytężyć wzrok, żeby dostrzec parę w średnim wieku przechodzącą po oblodzonym chodniku z reklamówkami w świąteczne wzory w rękach. Dookoła można było wyczuć charyzmę i atmosferę świąt, a smakowite zapachy roznoszące się po całym domu wprawiały mnie w, bądź co bądź, szampański nastrój.

Przez niedomknięte drzwi mojego pokoju usłyszałam ciche akordy „Last Christmas”, które mój młodszy brat wygrywał na cymbałkach i śpiewał razem z interaktywnym Mikołajem, którego dostał od babci. Przechodził właśnie koło mojej sypialni, kiedy wejrzał do środka i dostrzegł mnie siedzącą na parapecie w czapce Mikołaja, owiniętą w czerwony szalik i szczerzącą się bezsensownie do tafli szyby z jednej strony oszronionej moim oddechem, z drugiej zaś oblepioną wirującymi lepkimi unikatowymi cudami.

- Jesteś pewna, że nie potrzebujesz lekarza…?

Chwyciłam najbliżej mnie leżącą poduszkę i rzuciłam nią w wystającą zza drzwi zarumienioną ze szczęścia twarz brata. Parsknął śmiechem i zbiegł po schodach nucąc pod nosem kolędy.

Zwiesiłam nogi, które uprzednio miałam podkurczone pod brodą i zeskoczyłam z parapetu, by odebrać telefon, który rozdzwonił się sekundę wcześniej. Powstrzymałam silną ochotę do zatańczenia do piosenki, która była moim dzwonkiem i, po sprawdzeniu nazwy, odebrałam.

- Hejooooł, Mikołajko! Świąteczne buszowanko po sklepach czas zacząć!

Zaśmiałam się i zbiegłam po schodach by ubrać kurtkę i kozaki. Po drodze zajrzałam do kuchni, gdzie mama w białym fartuszku zdejmowała właśnie polukrowane pierniczki z blachy i układała je na ozdobnym talerzyku. Zgarnęłam dwa w biegu i pomknęłam ku altanie, lecz mama nie zapomniała, by trzepnąć mnie po rękach i ze śmiechem pogrozić palcem.

Chybko wcisnęłam stopy w zamszowe botki, narzuciłam na ramiona płaszczyk i, wgryzając się w jeszcze ciepłego pierniczka w kształcie choinki, wyszłam z domu na mroźne, grudniowe powietrze zmierzając ku wschodniemu krańcowi Londynu, gdzie byłam umówiona ze swoją przyjaciółką.

- Boże drogi, posnęłaś po drodze czy co?

- Cześć – odpowiedziałam sarkastycznie, na co moja przyjaciółka wzniosła oczy ku niebu.

- No cześć, cześć. Widzisz go? – wskazała na stojącego około dwadzieścia metrów przed nami chłopaka w czapce w granatowo-białe paski. Kiwnęłam potakująco głową. – To kumpel mojego brata, Chris. Wczoraj powiedział mi, że dzieci takie jak ja nie powinny posiadać zdolności mowy. – Zmrużyła gniewnie oczy, z wyraźną rozkoszą planując zemstę. – Tak więc pomyślałam, że przed poszukiwaniem nowych ciuchów, pomożesz umilić mi ten czas i… lekko go unieszkodliwić. – Uśmiechnęła się jak psotny chochlik, jednak pewność i złośliwość w tym grymasie powodowała u mnie skrajne uczucia.

W ostateczności jednak westchnęłam i zgodziłam się wykonać prośbę przyjaciółki.

- Poinstruuję cię, jak masz to dobrze zrobić. – Westchnęła głęboko i z udawaną cierpliwością matki mówiła wolno i wyraźnie: - Bierzesz odrobinę śniegu, mocno zgniatasz aż uformujesz kulkę. Potem patrzysz, gdzie znajduje się cel twojego rzutu i… rzucasz. Potem – dodała spanikowana, kiedy śnieżny pocisk trafił w plecy bruneta a ten, zdezorientowany, rozejrzał się wokół siebie – kryjesz się za wielką zaspą śniegu. Padnij mówię! Kapujesz?

- Jasne, jasne… A nie byłoby prościej, gdybyś…

- Nie – ucięła i zaczęła formować nowa kulkę, a ja wzięłam z niej przykład.

Już chwilę później rzucałyśmy na przemian pociskami, śmiejąc się do rozpuku. Trafiałyśmy niekiedy w zdezorientowanego chłopaka, który coraz bardziej zaczynał okazywać to, ze nie wie, kto w niego rzuca.

- A teraz…. Raz – rzuciłam jedną kulką – dwa – kolejna poszybowała w kierunku nastolatka – trzy! I główka! – trzecia z kolei piłeczka uderzyła prosto w granatową czapkę bruneta, który okręcił się w miejscu i napotkał mój wzrok.

- O-o – pisnęłam i chcąc szybko schować się za zaspą, straciłam równowagę i wpadłam w wysoką wydmą śnieżnobiałego puchu. Płatki wpadły mi za płaszczyk więc, po wstaniu,  zaczęłam skakać z zimna, chcąc wyzbyć się lodowatych pruszynek.

- Pomóc ci?

Wykonałam piruet w miejscu, jednak nie dostrzegłam przyjaciółki, lecz owego kolegę jej brata, natomiast owa wspomniana, która mnie w to wciągnęła, siedziała na śniegu i ogromnymi oczami wpatrywała się w nieznajomego dla mnie chłopaka.

Nie spodziewałam się, że nastolatek może być tak blisko i kiedy musnął moją rękę, ponownie poślizgnęłam się na oblodzonym chodniku i po raz drugi wylądowałam w zaspie, co brunet skwitował kpiącym uśmieszkiem. Nie mogąc się powstrzymać, wybuchnęłam śmiechem. Chłopak wyciągnął ku mnie ręce odziane w beżowe rękawiczki i pomógł mi się podnieść a następnie otrzepać.

- Przepraszam i dziękuję – wymamrotała, nie mogąc przestać śmiać się ze swojej ofiarności. Chłopak nie sprawiał wrażenia obrażonego tym, że dosłownie przed paroma sekundami próbowałyśmy spowodować uszczerbek na jego zdrowiu. Śmiał się z mojej nikłej koordynacji ruchowej i sprawiał wrażenie w ogóle nie zauważać jakby spetryfikowanej przyjaciółki za moimi plecami. Patrzył się na mnie, prawił mi komplementy i co rusz przyłapywałam go na tym, że odpływał, kiedy mu o czymś opowiadałam.

Dałabym głowę, że skądś go kojarzyłam… Jednak jego poczucie humoru i teksty, które napomykał odwodziły mnie od próby ustalenie jego tożsamości. Przez całe dwadzieścia minut naszej wymiany zdań, Nina  nie odezwała się ani słowem i była jakby… przybita. Wpatrywała się w swoje stopy, jakby chciała stać się niewidzialna.

- No, to na nas już pora. – Chciałam ulżyć przyjaciółce i spędzić z nią trochę czasu, więc pożegnałam się z chłopakiem. – Miło było cię poznać. Do zobaczenia, Chris.

Złapałam Ninę za łokieć i odeszłam z nią w kierunku centrum Londynu, gdyż już zmierzchało, a ja nie chciałam po nocy wracać do domu.

- Co ci jest?! – syknęłam, kiedy zostawiłyśmy już zdziwionego chłopaka pare metrów za sobą.

- To… To nie… - Przełknęła ślinę i spojrzała na mnie ze strachem. – To nie był Chris.

Roześmiałam się.

- Śmieszne. A tak na serio?

Nina nie sprawiała wrażenia ubawionej. Zaczęłam zastanawiać się, jakiego niewinnego i nieznajomego człowieka znokautowałam rzutem śnieżki prosto w głowę.

- Obawiam się, że wiem, kto to był.

Zatrąbił autobus, więc niepocieszona musiałam przerwać rozmowę i wsiąść do niego, zostawiając przyjaciółkę wpatrzoną w drzwi pojazdu, za którymi zniknęłam. Kim okazał się nieznajomy? Odpowiedź miała dopiero nadejść, bardziej przerażająca, zadziwiająca i zwracająca moje życie o sto osiemdziesiąt stopni, aniżeli ekscytująca czy zabawna…

~*~

- Yyyy… Nina, dlaczego wszyscy się  na nas dziwnie patrzą? – spytałam, marszcząc brwi. – Gadaj, co przeskrobałaś?

Moja przyjaciółka prychnęła.

- Dlaczego od razu myślisz, że to JA coś przeskrobałam i że to na MNIE się patrzą?

Nie pojęłam aluzji. Przystanęłam i spojrzałam przez ramię w samą porę, by przyłapać około czternastoletnią dziewczynkę odwracającą ode mnie wzrok i zarumieniającą się. To już siódma osoba, którą złapałam na wpatrywaniu się we mnie, a przecież w przeddzień świąt centrum handlowe nie było aż tak zatłoczone!

- Co masz na myśli?

Dziewczyna zmarkotniała i przeniosła wzrok na swoje zamszowe czółenka.

- To był… Ten chłopak… To nie był Chris.

- Tego dowiedziałam się już przy poprzednim spotkaniu – wyrzuciłam jej i ponownie zgromiłam wzrokiem narzucającego się mi podglądacza. – Kim on był? I czy to on ma coś wspólnego z tym, że niemalże na każdym kroku jestem pod ostrzałem spojrzeń?

- Tak sądzę – wyszeptała i, najwyraźniej nie mogąc ująć w słowa swych myśli, wyciągnęła z torebki zwinięty egzemplarz gazety plotkarskiej i podała mi ją, po czym osunęła się na krzesło przy jednym ze stanowisk McDonalda.

Rozprostowałam brukowiec i ledwo powstrzymałam się od krzyknięcia. Na stronie tytułowej tuż nad nagłówkiem znajdowało się zdjęcie przedstawiające mnie i owego tajemniczego chłopka, który otrzepuje mój płaszczyk z płatków śniegu. Obok znajdował się kolarz: rozmowa, trzepnięcie w ramie, wybuch śmiechu…

Żarliwie śledziłam linijki tekstu bojąc się wyczytać informacje tam zawarte. Boże, kim on jest…

„Jak wyczytać można z wyżej zamieszczonych zdjęć, najwyraźniej Louis Tomlinson (jutro kończy 22 lata) znalazł już miłość! Jednakże tożsamość owej piękności pozostaje, jak na razie, nieznana…”

Przełknęłam ślinę.

- Jak długo wiesz? – wykrztusiłam, po czym odrzuciłam gazetę od siebie, która prześlizgnęła się po stole i spadła na podołek Niny.

- Od wczoraj – przyznała.

- I oczywiście nie przyszło ci do głowy, żeby mnie powiadomić, prawda? Bo po co? Twoja przyjaciółka jest na okładce gazety plotkarskiej, w której wypisują same bzdury, ale po co jej zawracać głowę?! – z każdym słowem podnosiłam głos.

Nina rozejrzała się niespokojnie i popchnęła z powrotem na oparcie krzesła.

- Siadaj, idiotko. Chciałam ci powiedzieć, ale nie miałam jak.

- Mieszkamy na innej planecie? Dzielą nas tysiące lat świetlnych? – rzuciłam z ironią. – Nie? Więc gdzie ty tu, u licha, widzisz problem z dojazdem? Są też telefony, czaty…

Wzruszyła ramionami, co wywołało u mnie kolejną dawkę sceptyzmu.

- Czekaj… - Wytrzeszczyłam i dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, jakie nazwisko wyczytałam w artykule. – Daj mi ta gazetę. Daj mi ją!

Przesuwałam oczami po zadrukowanej stronie aż w końcu znalazłam fragment z nazwiskiem. Louis Tomlinson… Tomlinson… Tomlinson…

- Z One Direction – podpowiedziała mi usłużnie przyjaciółka.

Wytrzeszczyłam na nią oczy.

- Chyba żartujesz!

Kobieta za ladą spojrzała na mnie z naganą, więc zniżyłam głos.

- Chyba żartujesz! Louis Tomlinson?! Przecież to niemożliwe!

Przyjaciółka nie odpowiedziała. Jej oczy z każdą sekundą otwierały się coraz bardziej, a utkwione były w czymś za moimi plecami. Zmarszczyłam brwi po raz wtóry tego popołudnia.

- Hej, co jest?

Przełknęła ślinę i uniosła rękę, by palcem wskazującym wskazać za moje plecy. Odwróciłam się… i zaraz tego pożałowałam.

Lodowata śnieżna kulka trafiła mnie prosto w dekolt, a roztapiające się jej odłamki spływały mi za bluzkę powodując u mnie dreszcze.

- Co do…?! – wyrwało mi się zbyt głośno, zanim spojrzałam w twarz sprawcowi nieszczęścia.

- Musiałem się przecież zrewanżować! – odpowiedział kpiarsko brunet w czapce w granatowo-białe paski, przyglądając mi się z ironicznym uśmieszkiem.

- Zrewanżować? No to patrz!

Zgarnęłam pozostałości śniegu i wtarłam je chłopakowi w twarz. Ten złapał mnie w pół i zakręcił dookoła po czym postawił na ziemi, a nim zdążyłam ponownie złapać równowagę, natarł mnie kolejną śnieżną. „Skąd on je bierze w środku galerii?!” przemknęło mi przez myśl, jednak bardziej byłam zajęta oddawaniem ciosów aniżeli rozmyślaniem nad artylerią.

- Dobra, okej, poddaję się! – krzyknęłam, kiedy zimna kulka wpadła mi za bluzkę, a z włosów kapała mi już woda. – Wygrałeś. Przepraszam za tamto przed parkiem, okej?

- Zastanowię się – odparł, lecz po chwili, jakby pod wpływem mojego uroku i zalotnego uśmiechu jaki mu wysłałam, dodał pobłażliwym tonem: - Przebaczam.

- A to? Co to ma być? – chwyciłam mokrymi i zziębniętymi dłońmi gazetę plotkarską i podsunęłam mu ją pod nos. – Co to jest? Prowokacja?

Roześmiał się.

- Och, kochana, musisz się jeszcze dużo nauczyć o marketingu! Świat plotek przypisał nam już pewną historię i teraz zrobi wszystko, byleby okazała się ona prawdą.

- Co to znaczy? Sugerujesz, że mamy stać się… parą?! – ostatnie słowo zaakcentowałam dużą ilością sceptyzmu i niedowierzania.

- Być może… Ale najpierw… - rzekomy Louis wykonał zamaszysty gest ręką, sugerując mi i mojej przyjaciółce przechadzkę po sklepach, jednak przed dokończeniem uprzedziła go niska kobieta w czerwonym fartuszku z logo McDonalda, wpychając mu do rąk mopa.

- … posprzątacie – rzekła tonem nieznoszącym sprzeciwu, jednak w jej oczach dostrzegłam wesołe błyski, a na jej usta powoli wpełzał uśmiech rozbawienia.

Skomentowaliśmy to gromkim wybuchem śmiechu, bo rzeczywiście, u naszych stóp utworzyła się już spora kałuża topniejącego śniegu, a moja przyjaciółka, nadal siedząca przy stoliku, wymamrotała za moimi plecami:

- Ja się do waszego romansu nie wtrącam. Posprzątacie też, gołąbki, sami.

~by Klara