# 138 . Harry .

Piosenka: <klik>

----------------------

Spotkanie na ulicy. Szła z pełną torbą zakupów, gdy dziesięć metrów przed domem pękła jej siatka. Klnąc pod nosem, zaczęła zbierać warzywa, owoce, nabiał, wodę. Siatka była rozerwana od dołu, nie dało się jej już użyć. Zbierając zakupy i przytrzymując je w rękach, kucając przechodziła z miejsca na miejsce. Nagle usłyszała koło siebie głos. Głos, który proponował jej pomoc. Podniosła głowę i ujrzała wysokiego chłopaka z brązowymi loczkami o zielonych oczach. W jednej ręce trzymał plecak, który wyciągał w jej stronę. Chciała odmówić, ale chcąc, nie chcąc, przyjęła pomocną dłoń. Zapakowali oboje zakupy do plecaka i poszli pod jej dom. Weszli do środka, wypakowując z plecaka nieznajomego wszystkie produkty, które ona kładła na stół. Harry Styles. Tak jej się później przedstawił. Zaproponowała mu herbatę, ale odmówił, mówiąc, że się spieszy. Zdziwiła się, że mimo tego jej pomógł. Pożegnał się i wyszedł.

Niespodziewana wizyta. Czytała książkę na kanapie, ubrana w zwykłe dresy, kiedy usłyszała dzwonek do drzwi. Pewnie rodzice, przeszło jej przez myśl. Mieszkała sama. Dwudziestodwulatka w wielkim mieście. Zdziwiona ujrzała u progu drzwi nikogo innego, jak Harry’ego. Minęły dwa tygodnie, zdążyła już zapomnieć o tamtym wydarzeniu. Przyniósł jej kwiaty i poprosił o herbatę, której nie mógł wypić te czternaście dni wcześniej. Usiedli i zaczęli rozmawiać. Został do późna, tak dobrze im się rozmawiało.

Spotykali się regularnie. Po trzech miesiącach zostali parą. Po roku zamieszkali razem. Na jej dwudzieste czwarte urodziny kupił im dom. Dom na przedmieściach, w którym zamieszkali razem. Od razu się wprowadzili. Minął rok. Ona skończyła studia, on nadal koncertował, przez co często nie było go w domu. Siedziała sama w ogromnym mieszkaniu oglądając telewizję, przykrywając się ciepłym kocem. Wtedy w całym domu panowała przerażająca cisza i ogromna pustka, której nikt nie potrafił wypełnić. Wyjeżdżał na kilka miesięcy. Czasem dwa, trzy, a czasem i sześć. W końcu kupiła sobie psa, który towarzyszył jej, dzięki czemu nie czuła się taka samotna. Coraz częściej myślała o dziecku. Wiedziała, że to z nim chce założyć rodzinę. Wrócił ostatnio z najnowszej trasy, dzięki czemu miał pół roku przerwy. Zawsze tak było. Połowa roku w zespole, połowa z nią. Poruszyła z nim ten temat, ale on nie chciał słyszeć o nowym potomku. Nie dlatego, że jej nie kochał. Dlatego, że nie chciał zostawiać jej z tym wszystkim samej, a dziecko przewróciłoby ich cały świat. Nie zrezygnowałby z muzyki, a nie chciał obciążać jej wszystkimi obowiązkami młodej matki. Powiedział, że jeszcze przyjdzie na to pora, kiedy trochę to wszystko się uspokoi. Ona kiwnęła głową, zgadzając się. Była gotowa czekać. Ale ile?

Zaczynała pracę, on był teraz w domu, oboje codziennie wychodzili na spacery z ich psem, który został nazwany Harry. Ona go tak nazwała, by już nigdy o nim nie zapomnieć. Może to było głupie, infantylne, ale chciała mieć dowód, że dopóki ten zwierzak będzie u nich w domu, prawdziwy Harry też zostanie. Kiedy wrócił z trasy, oświadczył jej się. Chciał jej pokazać, że jest dla niego ważna, że chce założyć z nią rodzinę, ale jeszcze nie teraz. Ona cierpliwie czekała.

Pierwsze cztery miesiące pobytu Harry’ego minęły spokojnie, były jak rutyna, z której czerpali najwięcej, jak mogli. Dopiero następne dwa miesiące, które im zostały, zwiastowały ogromny przełom.

*

Wyszliśmy na zewnątrz domu do ogródka, niosąc dwa ogromne lampiony.

- Kupiłem je podczas naszej trasy w Ameryce – odpowiedział na moje pytanie, kiedy spytałam skąd je ma. Przytrzymałam także jego lampion, gdy on usilnie szukał w kieszeni zapalniczki.

- Może zostawiłeś w domu? – zasugerowałam, próbując ukryć śmiech.

- Nie. Mógłbym przysiąc, że ją tu wkładałem. Jest! – z trumfem wyciągnął z kieszeni swoich dżinsów czerwoną zapalniczkę. Pokręciłam głową, uśmiechając się. Jak małe dziecko, pomyślałam.

- To co, puszczamy? – spytałam, wyciągając rękę, by podać mu lampion.

- Poczekaj.

Wszedł do domu tylnymi drzwiami, a po chwili wrócił z ogromnym czerwonym kocem w kratę, który rozścielił na trawie. Wziął ode mnie jeden lampion i podpalił go ogniem. To samo uczynił z drugim, tak że na końcu każdy z nas trzymał swój lampion.

- Gotowy? – spytałam podekscytowana. Kiwnął głową. Wyciągnął swój lampion przed siebie, mówiąc uprzednio:

- Ten lampion jest moją miłością do ciebie. Będzie szybował w kosmosie, przelatywał koło gwiazd, ale zawsze będzie.

Moje oczy zapełniły się łzami. Równocześnie wypuściliśmy nasze lampiony i obserwowaliśmy, jak przecinają ciemne niebo swymi pomarańczowymi kolorami. Położyliśmy się na plecach na kocu, obserwując, jak lampiony szybują w górę, aż w końcu stały się tylko małymi jasnymi punkcikami. Noc była gwieździsta, księżyc w pełni. Wtuliłam się w mojego narzeczonego, kładąc głowę na jego ramieniu. Zaczął bawić się moimi włosami. Przymknęłam oczy. Chciałam, żeby to trwało wiecznie. Ale wiedziałam, że za dwa miesiące Harry będzie musiał ponownie wyjechać. Nigdy nie chciałam, by rezygnował z kariery dla mnie, ale czasem bywało mi ciężko. Tylko praca pozwalała mi oderwać się na kilka godzin. Przymknęłam powieki, ułożona na lewym boku.

Wsłuchiwałam się w dźwięki nocy. Cykanie świerszczy, jakieś cichutkie szumy z daleka. Puszczanie lampionów było jego pomysłem. Odkąd wrócił, starał się wymyśleć różne atrakcje, byśmy jak najlepiej spędzili ten czas. Najczęściej jednak zostawaliśmy w domu i po prostu cieszyliśmy się swoim towarzystwem.

- Jutro spotkam się z Ryan’em, zgoda? – spytałam.

- Jasne. Nie zaniedbuj swoich przyjaciół.

Przyjaciele. Czy był nim Ryan? Czy można było nazwać kogoś przyjacielem, nawet jeśli się wiedziało, jakie on żywi do nas uczucia?

Z Ryan’em poznaliśmy się na studiach, potem zaczęliśmy razem pracować. Był moim najlepszym przyjacielem, ale on pewnego dnia wyznał mi miłość. Nie potrafiłam jej zaakceptować, dla mnie był jak brat, poza tym miałam chłopaka. Poznali się z Harrym, polubili, ale jego uczucia do mnie się nie zmieniły. Po prostu o tym nie rozmawialiśmy. Harry wiedział o tym wszystkim, tak jak Ryan wiedział, że nie mogłabym zostawić Harry’ego. Uspokojona, po chwili zasnęłam.

*

- A wiesz, że tamta konstelacja to Wielki Wóz? A obok Mały – wskazał wolną ręką na gwiazdozbiór, nieświadomy, że ona już zasnęła. Drugim ramieniem ją obejmował.– O, a tam to chyba Syriusz: najjaśniejsza gwiazda. Dziś pełnia.

Westchnął, wpatrując się przez chwilę w ciszy na niebo. Miał zamiar jeszcze coś powiedzieć, kiedy usłyszał ciche pomrukiwanie. Spojrzał na [T.I], która już smacznie spała, wtulona w jego koszulę. Pogłaskał ją po włosach i ponownie odwrócił wzrok na niebo. Zaczął rozmawiać z nią.

- Wiesz, kiedy pierwszego dnia cię spotkałem, od razu cię polubiłem. Potem kiedy zaczęliśmy ze sobą chodzić, stałem się najszczęśliwszym facetem na ziemi. Wiesz to chyba, prawda? – spytał, mimo iż wiedział, że mu nie odpowie. Ale znał odpowiedź. – Kocham cię i zawsze będę. Tak jak lampion, będę podróżował po całym świecie, ale moja miłość do ciebie nigdy się nie ulotni. Będę szybował w kosmosie, trzymając cię za rękę. Będę obecny może nie ciałem, ale duchem na pewno. Pamiętaj to.

*

Obudziłam się następnego dnia z błogim uśmiechem na twarzy. Jeszcze nie otwierałam oczu, chcąc się rozkoszować promieniami słońca. Wyciągnęłam rękę, by „namacać” ciało Harry’ego, lecz nic takiego nie poczułam. Otwarłam powieki. Leżałam sama na kocu w tej samej pozycji w której zasnęłam, przykryta jeszcze innym kocem. Usiadłam zdezorientowana, przecierając oczy. Zrzuciłam z siebie koc. Coś mi tu nie grało.

- Harry! – żadnej odpowiedzi. Wstałam i weszłam do domu. Zaglądałam po kolei do wszystkich pomieszczeń, ale były puste. Ostatnim pokojem, który mi został, był pokój Harry’ego. Miał on swój własny azyl do którego nie wpuszczał nikogo, nawet mnie, a i chłopców prawie nigdy. Pracował tam, zbierał myśli, jeśli chciał być sam. Nacisnęłam klamkę, ale drzwi były zamknięte. Mogłam się tego domyślić. Chwyciłam telefon, ale włączyła się poczta głosowa. Wróciłam do ogrodu z telefonem w ręku, czekając, aż zadzwoni.

Złożyłam pierwszy koc w równą kostkę i już chciałam się zabrać za drugi, kiedy dostrzegłam błysk czegoś srebrnego na kocu. Pochyliłam się i podniosłam srebrny kluczyk. Obejrzałam go dokładnie, zostawiłam koce na ziemi i wróciłam do domu. Poszłam pod drzwi do pokoju Harry’ego i ostrożnie włożyłam kluczyk. Przekręciłam go, a drzwi ustąpiły. Mimo, że mieszkaliśmy ze sobą ponad rok, nigdy mnie tu nie wpuszczał. Szanowałam to. Zwyczajny pokój w odcieni bieli z czarną kanapą usytuowaną pod ścianą, z biurkiem pod oknem i czarnym fotelem do tego. Nic poza tym. Podeszłam pod okno i ujrzałam otwarty notes na biurku. Jego pamiętnik. Nie wiedziałam, że go prowadzi, ale poznałam to po datach i opisach dnia. Nie chciałam go czytać, ale może tu była odpowiedź, gdzie był Harry i dlaczego zostawił na kocu swój klucz. Może przez przypadek wypadł mu z kieszeni, a ja robiłam niepotrzebną aferę? Klucz położyłam na drewnianym meblu i wzięłam dziennik do rąk. Ostatni wpis miał wczorajszą datę.

„ Nie jestem okropny. Robię to dla Ciebie. Jeśli to czytasz, to mnie już nie ma. Zastanawiasz się, gdzie jestem? Jestem w bezpiecznej odległości, tak abyś już nigdy nie musiała mnie oglądać. Nie płacz, bo łzy są na darmo. Wiem, że chcesz mieć dziecko, rodzinę, ale ja nie mogę Ci tego zapewnić. Nie myśl, że dlatego, że Cię nie kocham, bo byłaby to wierutna bzdura. Kocham Cię i właśnie dlatego, że żywię do Ciebie to uczucie, odchodzę. Ale nie zostawiam Cię samej. Byłem u Ryana, kiedy zasnęłaś i obiecał się tobą zaopiekować. Nie wie, gdzie jestem, więc nawet go o to nie pytaj. Nie obwiniaj go, że nie próbował mnie zatrzymać, bo wiedział, że i tak nie odniesie to skutku. Z nim załóż rodzinę, zwiąż się, bo jest to człowiek, który kocha Cię najmocniej na świecie. Tak jak ja. Pokochasz go, wiem to. Nigdy nie chciałaś mu dać szansy przeze mnie, teraz masz już wolną drogę. Nie każę Ci o mnie zapominać, bo wiem, że to trudne, tak jak ja nigdy nie zapomnę o Tobie, ale chcę, byś ruszyła dalej. Takie jest życie. Lampion jak moja miłość do ciebie. Będę szybował w kosmosie, przelatywał koło gwiazd, ale zawsze będę.

P.S. Ten prezent kupiłem na nasz ślub. Zajrzyj do pierwszej szuflady”

Otworzyłam wskazane mi miejsce. Na pierwszy rzut oka była pusta, ale zobaczyłam w niej wisiorek. Podniosłam go. Był srebrny, a jedyną zawieszką było maleńkie, jasno różowe serce. Ścisnęłam go mocno w pięść, w drugiej ręce trzymając pamiętnik otworzony na wczorajszym wpisie i osunęłam się na ziemię, głośno szlochając.

*

*dwa lata później*

Zaszedł pod dom. Nic się nie zmieniło. W ogródku została tylko wstawiona huśtawka, a na skrzynce na listy zmieniono nazwisko.

„Państwo Phelpsowie”

Usłyszał głośne śmiechy z otwartego okna, skąd było widać kuchnię i ich. Ona już w ciąży zaawansowanej, on przed nią uśmiechał się, patrząc z czułością na brzuch swej żony. Pocałował ją mocno, a ona oddała pocałunek. Pokochała go. Wiedział, że dokonał dobrego wyboru. Dostrzegł jednak na jej szyi wisiorek. Ten sam, który zostawił jej, kiedy odchodził. Uśmiechnął się. Nie zapomniała, ale ruszyła dalej. Odszedł z ulicy, idąc przed siebie. Nie żałował. Nie mógłby.

Jest taki dom zbudowany z kamienia.
Drewniane podłogi, ściany i okienne parapety.
Stoły i krzesła całe pokryte kurzem.
To jest miejsce, gdzie nie czuję się samotny...
To jest miejsce, gdzie czuję się jak w domu...

Bo zbudowałem dom
dla Ciebie
dla mnie

Dopóki nie zniknął
ode mnie
od Ciebie

A teraz nadszedł czas by odejść i obrócić się w pył.

Na zewnątrz w ogrodzie, tam gdzie zasialiśmy nasiona
Jest drzewo tak stare, jak ja.
Gałęzie były uszyte z zieleni,
Z ziemi powstały i przeminęły.

Po spękanej korze wspiąłem się na szczyt,
Wspiąłem się na drzewo, aby ujrzeć świat.
Kiedy wokół mnie zerwał się podmuch wiatru, aby mnie zdmuchnąć w dół,
Chwyciłem się tak mocno, jak Ty mnie.
Chwyciłem się tak mocno, jak Ty mnie.

Bo zbudowałem dom
dla ciebie
dla mnie

Dopóki nie zniknął
ode mnie
od Ciebie

A teraz nadszedł czas by odejść i obrócić się w pył…

The Cinematic Orchestra – To Build A Home

 ~by Julia