# 156 . Niall . część 1.

Piosenka : < klik >

Pierwsza część, z której nie jestem do końca zadowolona. Ostatnio coś u mnie krucho z weną - mam nadzieję, że zrozumiecie. ; )

Dla: J.u.l.e.c.z.k.i , Nulki i Asi Horan. ; )

__________________________________________

 

To początek końca.

Przysiadłam na brzegu łóżka przyciskając wilgotną chusteczkę do zapłakanych oczu. Nie mogłam powstrzymać szlochu, który targał moim ciałem i moją duszą. Właściwie… Dlaczego chciałam to zrobić? Byłam sama. Cały dom tonął w nieustającej nieprzerwanie ciszy, która otulała każdy zakamarek zbyt dużego jak dla mnie mieszkania powodując jeszcze większe uczucie osamotnienia. Zewsząd otaczały mnie zdjęcia, wspomnienia, chwile, od których teraz w tchórzliwy sposób próbowałam uciec.

Zatrzasnęłam wieko laptopa, odłączyłam Wi-Fi, zwinęłam kabel i cały sprzęt wrzuciłam na dno szafy, starannie zakrywając go stertą ubrań.

„Nie pasujesz do niego!”

„On jest mój! MÓJ!!!”           

„Suka! Nie jesteś go warta!”

„Psujesz go! Przez ciebie nie zwraca uwagi na fanów!”

„Nienawidzę cię! Zgiń!”

„Jak on może cię bronić?! Nie zasługujesz na niego!!!”

„Dziwię mu się. Tyle dziewczyn dookoła, a wybrał właśnie TO?!”

Zakryłam twarz poduszką i krzyknęłam jakbym była pod wpływem jakiejś silnie odurzającej substancji. Od pewnego czasu zachowywałam się… Dziwnie. Jak ćpun? Alkoholiczka? Jednak to nie miało nic wspólnego z uzależnieniem tylko z prześladowaniem, psychicznym znęcaniem się na mnie. Nie mogłam tak dłużej. Nie wytrzymam tego.

Zapięłam walizkę i sturlałam ją po schodach aż do holu. Przy drzwiach podparłam się pod boki, głośno zaczerpnęłam powietrza i omiotłam cały przedpokój przelotnym spojrzeniem, które musiało wystarczyć, bym dzięki niemu zapamiętała każdy szczegół ów domu a długi czas.

Wolnym krokiem przeszłam do kuchni. Z każdym przedmiotem, kątem, rzeczą, nawet kurzem zalegającym na półkach miałam wspomnienia i te przyjemne, i te mniej…

Wszystko zaczęło się rok temu. Przypadkowe spotkanie na ulicy, omyłkowe przypisanie tożsamości, kolejne nieplanowane spotkanie, późniejszych kilka już umówionych, coraz częstsze spędzanie ze sobą czasu, poznawane swoich najskrytszych tajemnic… Miłość. Do tej pory pamiętam każde uczucie, które mną targało. Przy pierwszym pocałunku była to mieszanina rozkoszy, troski, uniesienia, miłości, przynależności, niebiańskiego szczęścia, a ów odczucia powtarzały się przy każdej pieszczocie aż do dni teraźniejszych. Pierwsza pieszczota, lęk, obawy, które ustąpiły miejsca rozkoszy, nieziemskiemu wręcz uniesieniu… Każdy dotyk sprawiał, że po moim ciele przebiegały miliony dreszczy, w brzuchu tańczyło stado motyli, a umysł stawał się wolny, pozbawiony wszelkich trosk, jakby jego dłonie mogły leczyć a usta połączone z moimi wpajać mi tylko i wyłącznie pozytywy istnienia.

Do pewnego momentu. Wiedziałam, że dobre strony rzekomego uczucia musiały szybko się zakończyć, ale miały wyczerpać się zbyt szybko i w zbyt boleśnie odczuwalny dla mnie sposób. Czy wiedziałam, w co się pakuję, zakochując się w chłopaku, z którym chciała związać się niezliczona ilość dziewcząt? Znałam tylko streszczenie biegu wydarzeń.

Okręciłam się wolno wokół własnej osi, a mój wzrok padł na gazetę leżącą na zabytkowym stole, który podarowała nam mama mojego narzeczonego. Podeszłam wolno do mebla, odsunęłam delikatnie krzesło, przysiadłam na nim i wpatrując się w tępo w magazyn i wystukując rytmiczne dźwięki paznokciami na kasztanowym drewnie.

Sama nie wiedząc, dlaczego to robię, z cichym, płytkim westchnieniem sięgnęłam po brukowiec, przekartkowałam go, by w końcu natrafić na krótki artykuł u dołu strony dziewiętnastej.

„Wiele wzburzenia wśród światowej młodzieży wzbudziła informacja o zaręczynach jednego z członków najpopularniejszego zespołu ostatniej dekady o jednoznacznej nazwie – One Direction. Dziewczęta w różnym wieku, na początku popierając ów związek, postanowiły zabrać głos i wyrazić swoje ubolewania i niezgodność z wyborem gwiazdora. „To związek tylko na pokaz by wypromować nową płytę” grzmi jedna z internautek, która chciała pozostać anonimowa. Niall Horan odpiera jednak oskarżenia. „Jestem szczęśliwie zakochany i myślałem, że to właśnie fani będą w stanie to zrozumieć”. Kłamie? Spekulacje na ten temat nie cichną, a narzeczona Irlandczyka milczy. Niemniej jednak jest to niepokojące, że postanowili ujawnić swe uczucie tuż przed premierą nowej płyty 1D. Łgają czy mówią prawdę?”

Zamknęłam czasopismo, odłożyłam je jak najdalej od siebie i oparłszy głowę na dłoniach załkałam.

~*~

Pochyliłam się nad walizką i rzuciwszy ostatnie, przelotne spojrzenie po holu wyłożonym beżową tapetą, westchnęłam i chwyciłam jej rączkę, by móc wytaszczyć ją na ganek i móc zamknąć za sobą drzwi, a klucz schować pod wysłużoną wycieraczką. Próbując powstrzymać napływające do oczu łzy podeszłam do taksówkarza, który przy uchylonej klapie samochodu wyczekiwał mojego nadejścia, by mógł ukryć w bagażniku bagaż. Wsiadłam do auta w momencie, kiedy ten zatrzaskiwał czarne wieko.

- Dokąd? – spytał, zasiadając za kierownicą.

Odparłam silną pokusę odpowiedzenia „Do nikąd. Proszę zawieźć mnie choćby na Alaskę.”.

- Jak najdalej stąd.

~*~

Postanowiłam zniknąć. Ot, banalnie prosty plan, który można było łatwo spełnić. A wynajęte mieszkanko na obrzeżach miasta w pełnej spokoju okolicy, blisko lasu, z nic niewiedzącymi sąsiadami po bokach to wprost idealne miejsce do odpoczynku i regeneracji sił po ciągłym byciu w centrum  dziejących się wydarzeń. Co ja mówię, byciu obiektem. Kiedy tylko wychodziłam na ulicę, ba!, choćby wyściubiłam nos spoza drzwi, by chwycić leżącą na ganku gazetę już otaczały mnie dziesiątki rozhisteryzowanych dziewczynek. A nie byłam nawet sławna! Nie byłam gwiazdą, autorytetem czy też kimś, kto zasługiwałby na rozgłos. Byłam zwykłą dziewczyną, której w życiu niezmiernie się poszczęściło.

Przewróciłam się na drugi bok, a pościel przyjemnie zaszeleściła. Jednak było mi zimno. Ciepło, przy którym obudziłam się jeszcze wczorajszego ranka wyparowało, pozostało tylko wspomnieniem. Ciepły uśmiech, rozpalone dłonie błądzące po moim ciele, rozbudzający mnie pocałunek, czułe słówka szeptane mi do ucha tylko po to, bym już nie boczyła się za wczesną pobudkę, przyrzeczenia o przyrządzeniu w nagrodę śniadania, choć i tak w rzeczywistości to na mnie spadał obowiązek przyrządzenia posiłku… Cały on. To dopiero pierwszy dzień, a mnie już tak bardzo było go brak…

Sięgnęłam po pilota i przeskakiwałam po kanałach dobrych kilka minut nie mogąc poświęcić niczemu zbyt dużej uwagi. W mojej głowie wciąż przewijały się wspomnienia z chwil, kiedy jeszcze byliśmy razem. Pamiętam, że gdy minął tydzień od naszych zaręczyn chciał zrobić mi niespodziankę i kupił ogromy bukiet kwiatów, lecz omyłkowo zapomniał podać adresu i kwiaty dotarły dopiero po trzynastu dniach, lecz kiedy zrobił smutną minkę przytuliłam go do siebie i wyszeptała mu na ucho:

- Kochanie, nie potrzebuję róż, prezentów czy innych upominków. Najważniejsze jest dla mnie to, że jesteś przy mnie, jesteś tu.

Chłopak rozchmurzył się i delikatnie mnie pocałował.

Następne zdarzenie, które miało komiczne następstwa? Pierwsza wspólnie spędzona wigilia Bożego Narodzenia. Niall chciał być romantyczny i do jednej z potraw włożył pierścionek, który miał znaleźć się na moim talerzu. Zapomniał jednak, do którego talerza wrzucił sreberko, więc ów święto upłynęło nam na leżeniu przy choince, wsłuchiwaniu się w kolędy i karmieniu się nawzajem truskawkową galaretką.

Pomimo łez – uśmiechnęłam się. Dzięki temu zwariowanemu farbowanemu blondynowi miałam tyle wspomnień, tyle powodów do uśmiechu… A mimo to odeszłam. Opuściłam go.

Pewnie każdy zapyta – dlaczego? Co mnie podkusiło do tego, bym zostawiła miłość swojego życia, człowieka, który nawet jednym słowem powodował, że rozchmurzałam się, a mój nastrój diametralnie się zmieniał? Postradałam zmysły?

Otóż nie. Wbrew pozorom ja – twarda, zrównoważona osoba niebojąca się krytyki – załamałam się po kilkunastu złych opiniach, kilku złych słowach. Obce osoby zniszczyły to, co tak skrupulatnie budowałam przez ostatnich kilka miesięcy. Zniszczyły moją wiarę.

~*~

- [T.I.] już jestem! Przepraszam, że tyle to trwało, ale…

Nikt mi nie odpowiedział. Rzuciłem klucze na szafkę i przystąpiłem do ściągania z siebie kurtki. Panująca we wnętrzu atmosfera wydała mi się nienaturalna – żadna woń wydobywająca się z kuchni nie pobudzała moich kubków smakowych, nie słyszałem żadnych szumów, szurań, dźwięków radia… Nic co wskazywałoby na obecność [T.I] w domu.

- [T.I.]? Jesteś?

Ponownie zapanowała cisza. Uznałem, iż brunetka wyszła do miasta i pohamowałem silną potrzebę zadzwonienia do niej, usłyszenia jej głosu. Nie było mnie w domu dobę, a tak strasznie się za nią stęskniłem… Chłopaki twierdzili, że stawałem się nieznośny. Nie potrafiłem nie mówić o swojej narzeczonej, o tym, jaka jest, choć dobrze ją znali, o tym, co lubi, co robi, jak się porusza, jak mówi… Moja narzeczona… Jak to pięknie brzmi…

Przeszedłem do kuchni i wyciągnęłam z lodówki jogurt, by po sięgnięciu łyżeczki móc zacząć go konsumować. Dojrzałem na stole białą, złożoną w połowie kartkę naznaczoną moim imieniem. Wolno podszedłem do ławy i rozłożyłem papier, a pod wpływem słów, które czytałem, bezwiednie usiadłem na krześle.

„Kochany Niallu. Niełatwo jest mi pisać tą wiadomość, ale muszę Ci to wyznać, nie mogę przecież odejść beż pożegnania i słów wyjaśnienia. Teoretycznie, mogłabym, jednakże lepiej czułabym się, gdybym Cię poinformowała o swoich przemyśleniach. Już teraz gryzie mnie sumienie. Ach… Przepraszam za niechlujne pismo, ale przy pisaniu strasznie drży mi ręka, a litery zamazują mi się przed oczami – wybacz. Przepraszam też za mokre plamy, które, kiedy wrócisz, za pewne już wyschną. – to łzy. Powracając: nie ma w tym Twojej winy. Nie było, nie ma i nie będzie, uwierz mi, kochanie. To wyłącznie moja decyzja. Muszę przemyśleć kilka spraw, spojrzeć na nie z dystansu, bo to, co dzieje się wokół mnie jest jak tornado – wir powoduje, że nie mogę się skupić, natłok myśli, wrażeń i przeżyć czasem staje się nie do zniesienia. To mnie przytłacza, dziwię się, że Ty ciągle jesteś taki radosny, pogodny… Z jaką łatwością podchodzisz do życia. Nie zważasz na negatywne opinie… otóż ja tak nie potrafię. Rozumiem, że pracujesz i kochasz to, co robisz. Kocham widzieć Twój uśmiech, podekscytowanie w oczach i dreszcze emocji, kiedy opowiadasz o przeżyciach i o wydarzeniach, które Cię spotkały. Ale tego jest za dużo. Za dużo się dzieje, Niall. Nie mam już sił na walkę z prasą, niepochlebnymi opiniami na mój temat, plotkami…  Tym wszystkim. Wybacz. Wiem, że stoisz za mną murem – już niejednokrotnie to udowodniłeś. Nie chcę jednak być kulą u nogi, nie chcę, by przeze mnie Wasz zespół utracił fanów, a dobrze wiesz, że tak się dzieje. Pozwól mi Proszę, zrozum. Wiem, że zbyt dużo od Ciebie wymagam, za dużo Cię kosztuję. To się zmieni. Ale jeszcze nie teraz. Daj mi się pozbierać, dostrzec ład, ułożyć to, co się dzieje, złożyć w całość. Kocham Cię. Wybacz. ~ [T.I.].”

Palcem wskazującym i kciukiem dotykałem napisanych liter, słów składających się na tekst, który tak bardzo mnie ranił… Niedawno te wyrazy kreśliła [T.I.], jej ciepła ręka dotykała tego zwitka, ściskała leżący niedaleko długopis,  może i spływały na niego jej łzy… Miejsa, gdzie skreśliła wyrazy były tak mocno wduszone, że omal nie przedziurawione. Przesunąłem list po stole, gdyż czułem, jak coś we mnie pęka. Coś ukryte pod zapisanym papierem wydało przeraźliwy dźwięk. Uniosłem kartkę i czując, że krew odpływa mi ze wszystkich kończyn, chwyciłem srebrny przedmiot w prawą rękę, po czym okręciłem go w palcach. Pierścionek.

 (miaow kocie, miaow! mrr! ♥)

~by Klara.