# 154 . Liam .

Na wstępie chcę Was przeprosić, gdyż ostatnio kompletnie nie mam weny i dlatego imaginy wychodzą takie, jak na przykład ten. Mam nadzieję, że niedługo to się zmieni.

Mój następny imagin - 11.10. - Zayn
Dla Paynowej ;)

-------------

- Cześć.

- Cześć. Fajnie, że przyszłaś. – wpuścił mnie do środka, po czym zamknął za mną drzwi. Zdjęłam płaszcz, który powiesił na wieszaku i ściągnęłam buty. Poprowadził mnie do pomieszczenia na parterze, które jak się okazało było salonem połączonym z kuchnią.

Ładny, przestronny pokój w odcieniach beżu i bieli. Na środku okrągły mały stolik, naprzeciw niego beżowa sofa, duży plazmowy telewizor powieszony na przeciwległej od kanapy ścianie, po bokach stolika dwa fotele w tym samym kolorze co sofa.

- Usiądź – wskazał kanapę. Gdy tylko to uczyniłam, rzekł:

- Poczekaj chwilkę, zaraz wrócę.

Zobaczyłam, że krząta się po kuchni, wyciągając dwie szklanki i zaparzając w czajniku herbatę. Po chwili wrócił z dwoma kubkami ciepłego napoju w rękach i talerzem ciasteczek. Podziękowałam i wyciągnęłam z torby papiery, które przyniosłam ze sobą.

- Więc tak sobie pomyślałam, że może moglibyśmy wprowadzić kilka zmian. No, wiesz… Żeby więcej uczniów czytało gazetkę szkolną.

- Co proponujesz? – spytał, upijając łyk herbaty. Przysunęłam się bliżej, by pokazać mu o co mi chodzi.

- Po pierwsze – wygląd gazetki. Nie żeby z tym było coś nie tak – natychmiast zaoponowałam, nie chcąc go urazić. – Po prostu uważam, że świeży, wiosenny i bardziej nowoczesny wygląd przysporzył by nam więcej czytelników, a przecież chyba o to nam chodzi.

Popatrzyłam na niego uważnie, sprawdzając jak na to zareaguje. Jednak on spokojnie wpatrywał się w kartkę na której miałam wszystko zapisane, nie okazując żadnych oznak zniecierpliwienia czy też złości. Kiwał tylko głową, jakby uznając to za dobry pomysł.

- Po drugie – zaczęłam wyliczać. – Myślałam nad nowymi rubrykami. Zamiast ogólnych informacji o szkole, możemy także zacząć pisać o jakichś imprezach w naszym mieście. Oprócz tego, myślałam nad rubryką z poradami. No, wiesz… Uczniowie piszą do nas pytania z problemami, podpisując się jakimś wymyślonym przez siebie loginem, a my w miarę staramy się pomóc. Mogę się tym zająć.

Przez następną godzinę omawialiśmy wszystkie informacje dotyczące gazetki, w której oboje „pracowaliśmy”. Liam Payne był głównym redaktorem gazetki, kierował wszystkim. Ja byłam jedną z redaktorek.

Pracowaliśmy, jeśli można to nazwać pracą, już od roku. Kolegowaliśmy się, ale nie była to jakaś silna przyjaźń. Trzy razy w tygodniu spotykaliśmy się z innymi osobami na spotkaniach, nie chodziliśmy razem do klasy, nie spotykaliśmy się po szkole. Ot, zwykła znajomość.

- Nikogo u ciebie nie ma? – spytałam, dopiero teraz zdając sobie z tego sprawę. Pokręcił głową.

- Rodzice z siostrami wyjechali do rodziny i wracają dopiero jutro, więc jestem sam.

Potaknęłam głową. Omówiliśmy jeszcze kilka szczegółów i wstałam, idąc do przedpokoju. Zaczęłam ubierać buty.

- Może cię odwiozę – zaproponował brunet. Spojrzałam przez szybkę w drzwiach frontowych, przez którą było widać jedynie granat nieba przeradzający się powoli w czerń.

- Nie, dziękuję. – odmówiłam, mimo iż naprawdę zaczął mnie ogarniać strach. Bałam się ciemności, na dodatek przyszłam pieszo, a do domu miałam dobre dwadzieścia minut drogi. Jak na złość, zaczęło też kropić. Mimo to, nie chciałam sprawiać mu kłopotu.

- Jak chcesz, dla mnie to nie problem. – wzruszył ramionami. Przełknęłam ślinę i otworzyłam drzwi.

- To do zobaczenia jutro. – spróbowałam się uśmiechnąć, ale obawiam się, że bardziej wyszedł z tego grymas, aniżeli radosny uśmiech. Deszcz w ciągu tych kilkunastu sekund, rozpadał się na dobre. Przeszłam kilka kroków, a już czułam, że trzęsę się z zimna, a krople spływają mi po całych włosach. Nawet nie doszłam do końca podjazdu, gdy błysnęło, a piorun grzmotnął. Pisnęłam, podskakując ze strachu. Natychmiast poczułam, jak czyjeś ramiona otaczają mnie od tyłu i prowadzą z powrotem do środka.

Z głośnym trzaśnięciem, wiatr zamknął za nami drzwi. Przez chwilę głośno oddychaliśmy, a na dworze wprost szalała ogromna wichura. Krople deszczu bębniły w okna w całym domu. Poczułam, jak zabiera swoje ręce z moich ramion i mówi, wypuszczając głośno powietrze z płuc:

- Chyba będziesz musiała zostać tu na noc.  

*

Obudził mnie kolejny grzmot pioruna. Szczelniej owinęłam się kołdrą, ale i tak na darmo. Spojrzałam na cyfrowy blat zegarka, który wskazywał kilka minut po północy. Zamknęłam oczy, chcąc ponownie przywołać sen, ale nie udało się. Momentalnie się rozbudziłam. Wstałam więc i rozejrzałam się po pokoju. Kiedy Liam zaproponował, a raczej nakazał mi pozostanie tutaj, natychmiast zadzwoniłam do rodziców, wyjaśniając im pokrótce całą sytuację. Zdążyłam w ostatniej chwili, bo niecałą chwilę po tym, jak skończyłam rozmowę, odcięto prąd w całej okolicy. Liam przygotował mi posłanie u niego w pokoju, a on sam postanowił przespać się na dole w salonie, na kanapie. Gdy próbowałam zaprotestować, natychmiast mnie uciszał, mówiąc, iż to bez sensu się kłócić, bo on i tak nie zmieni zdania i nie pozwoli mi spać na kanapie. Dał mi piżamę, tj. koszulkę z długimi rękawami, do tego takiej samej długości spodnie, które były na mnie trochę z duże, ale i tak uznałam, że lepsze to niż spanie w mokrych ciuchach.

Ściany były oblepione kilkoma plakatami i głównie zdjęciami. Leona Lewis, Toy Story 1, Toy Story 2, Toy Story 3. W nikłym świetle pioruna, który rozbłyskał od czasu do czasu, mogłam dostrzec te szczegóły. Tablica korkowa pod biurkiem do której były przyczepione zdjęcia piątki chłopaków. Jego i jakiejś czwórki pozostałych nastolatków, zapewne w jego wieku. Wszyscy uśmiechnięci, objęci i wyglądający na cieszących się z życia. Na jednym zdjęciu po prostu stali, na drugim ganiali się, na trzecim grali w piłkę, na czwartym jedli w jakiejś restauracji i tak dalej, i tak dalej. Uśmiechnęłam się, widząc jak bliskie więzi muszą ich łączyć.

Nie chcąc jednak wyjść na taką osobę, która grzebie w cudzych rzeczach, zeszłam po cichu na dół, by napić się czegoś. Jakież było moje zdziwienie, gdy przy stole ujrzałam Liama, wpatrującego się w blat i popijającego jakiś napój.

- Hej,  zeszłam tylko napić się czegoś.

- Jasne, bierz co chcesz. – wyglądał na dziwnie zamyślonego, nawet na mnie nie spojrzał, tylko machnął ręką w kierunku lodówki. Wyciągnęłam z niej butelkę zimnej wody, gdyż nagle zaczęło mi być gorąco. Wzięłam szklankę, nalałam do niej ciecz i usiadłam naprzeciwko niego. Wypiłam łyk, gdy się roześmiał. Nadal na mnie nie patrząc, tylko wpatrując się w jemu tylko znany punkt, rzekł:

- To mój ulubiony kubek.

Spojrzałam na naczynie, które trzymałam w ręku. Buzz Astral z wyciągniętą przed siebie ręką, w tle gwiazdki, co świadczyło na to, iż szybuje w kosmosie, a pod spodem napis:

„Na koniec świata i jeszcze dalej”.

Zmieszałam się.

- Przepraszam, nie wiedziałam. Jeśli chcesz…

- Daj spokój – machnął ręką, przerywając mi. Nareszcie na mnie spojrzał i uśmiechnął się.

- Nie możesz spać? Ja też nie. – westchnął, spuszczając wzrok na kubek, który zaczął okręcać wokół własnej osi. Nagle wstał i przeniósł się na rozłożoną kanapę, zostawiając uprzednio naczynie na stole. Wlazł pod kołdrę i znów zaczął wpatrywać się gdzieś nieobecnym wzrokiem. Po chwili wahania, uczyniłam to samo. Dopiłam wodę, która nagle sprawiła, że zaczęłam lekko drżeć z zimna i udałam się za nim. Bez słowa zrobił mi miejsce, podnosząc do góry kołdrę. Usiadłam koło niego, a on opuścił rękę, przykrywając mnie kołdrą. Milczeliśmy chwilę, wsłuchując się w miarowy takt deszczu, rozbijającego się o szyby.

- Wiesz, naprawdę sądzę, że twoje pomysły na zmiany w gazetce są świetne. To ty powinnaś być redaktorką. – odezwał się, a ja żartobliwie trzepnęłam go w ramię, oponując. Najbliższą godzinę spędziliśmy na wspólnych rozmowach, żartach, opowiadaniu o sobie wzajemnie. Zapomniałam nawet, że na zewnątrz szaleje żywioł. Liam ziewnął, zasłaniając dłonią usta. Przymknęłam oczy, gdyż zaczynał morzyć mnie sen. Po chwili bezwładnie oparłam głowę o ramię Liama. Poczułam jeszcze jak jego głowa opiera się o czubek mojej i odpłynęłam w objęcia Morfeusza.

*

- Czyż nie wyglądają słodko? – dobiegł mnie czyjś kobiecy głos. – Zrób im zdjęcie. – odgłos flesza. Otwarłam lekko powieki i ujrzałam nad sobą cztery twarze, w tym jedną męską. Podskoczyłam, natychmiast się rozbudzając. Liam także otwarł oczy, lekko nieprzytomny.

- Dzień dobry – kiwnęłam głową, przygładzając włosy, gdyż pewnie przez całą noc zrobił się z nich jeden wielki kołtun. Przede mną stali rodzice i siostry Liama.

- O, jesteście wcześniej – odezwał się Liam, a na jego policzki wkradł się rumieniec. Wstałam z łóżka, mówiąc:

- To ja już będę szła.

- W tym stroju? – zaśmiała się jego mama. No, tak. Jego piżama raczej nie była odpowiednia. – Zostań przynajmniej na obiad.

*

O co chodzi? Czy mam coś na twarzy?, to pytanie zadawałam sobie przez cały dzień, gdyż gdzie tylko się pojawiłam, towarzyszyły mi dziwne szepty i spojrzenia. Na jednej z dłuższych przerw dopadł mnie Liam.

- Na ciebie też tak dziwnie patrzą i szepczą coś za twoimi plecami?

- Czyli na ciebie też? – zdziwiłam się i jakby na potwierdzenie tych słów, przeszła koło nas grupka czterech dziewczyn, które zachichotały i wyszczerzyły zęby w uśmiechu na nasz widok. Rozejrzałam się po korytarzu i wtedy mój wzrok padł na jedną z ławek, na której leżała gazetka szkolna. Tą, którą wydaliśmy dziś rano. Podeszłam bliżej, biorąc ją do ręki. Osłupiałam.

- Co jest? – chłopak podszedł do mnie i sam osłupiał na widok pierwszej strony.

Nasze zdjęcie, kiedy śpię na jego ramieniu w jego domu na kanapie. Obok artykuł o zakochanej parze.

- Przecież to nie to – mruczałam sama do siebie, przelatując pobieżnie wzrokiem po artykule. Sama to pisałam, ale miałam na myśli pewną romantyczną historię, którą znalazłam w Internecie, a która dotyczyła dawnych uczniów tej szkoły. Jak na złość, osoby były anonimowe i wszystko wyglądało tak, jakby była to historia o nas.

- Przynajmniej wiemy skąd te śmiechy .

- Pamiętam, że twoi rodzice robili nam to zdjęcie, bo uważali, że słodko wyglądamy. Pewnie załadowali to potem na komputer, a ty przez omyłkę musiałeś wziąć to zdjęcie. Tylko jak my to teraz odkręcimy? – myślałam gorączkowo, czując jak moje policzki różowią się z emocji. Spojrzałam na Liama, który wcale nie wydawał się tym tak przejęty jak ja. Wyglądał nawet na zadowolonego.

- Ej, co jest? – spytałam, dając mu kuksańca w bok, gdyż był zamyślony. Przeniósł wzrok na mnie.

- A co, jeśli ja nie chcę tego odkręcać?

Wytrzeszczyłam na niego oczy, więc kontynuował.

- Wiesz, od dawna już mi się podobasz, ale jestem zbyt nieśmiały, by zrobić pierwszy krok. Dlatego bardzo się ucieszyłem, kiedy zaczęliśmy razem pracować przy szkolnej gazetce. Przynajmniej się zaprzyjaźniliśmy, tylko że… - spuścił wzrok speszony, oblewając się rumieńcem. – Tylko, że ja pragnę czegoś więcej.

Ujął delikatnie mój podbródek i zanim zdążyłam coś powiedzieć, delikatnie mnie pocałował. Usłyszałam głośne gwizdy i klaskanie na korytarzu. Zaśmialiśmy się.

- Już i tak chyba za późno, żeby to odkręcać. – uśmiechnęłam się i wspięłam na palce, by ponownie móc go pocałować.

 ~by Julia