# 194 . Niall .

Dziś kolej Natalii, lecz wystąpiły u niej pewne problemy techniczne, dlatego ją zastępuję.

Przepraszam... Miałam napisać coś realistycznego, prawdopodobnego, a wyszło <znów> coś, czego należy się wstydzić. 

Imagin został napisany na podstawie pewnego pomysłu podsuniętego mi przez film pt.: "Listy do M.". 

Odrobine spóźniona tematyka. Przepraszam za 'naiwną miłość', choć ja wierzę w zauroczenia od pierwszego wejrzenia. ; )

< song >

Dzwonek wydał z siebie dobrze mi znany dźwięk, kiedy pchnąłem drzwi i wszedłem do ciepłego, przytulnie urządzonego wnętrza kawiarenki. Ludzie tłoczyli się przy ladzie, trudno było też znaleźć wolne miejsce przy stolikach poustawianych w rządkach wzdłuż boazerii. Puściłem klamkę i wolnym krokiem, rozpinając kurtkę, podszedłem do kontuaru i bez większego zainteresowania przyglądałem się wypiekom umieszczonym za szybką. Kolejka przede mną wolno przesuwała się wprzód, więc co chwila musiałem zmieniać obiekt zainteresowań.

Zadzwonił mój telefon. Wyciągnąłem aparat z kieszeni, a kiedy przeczytałem imię osoby, która zakłóciła mój czas wolny, z westchnieniem odebrałem.

- Słucham.

- Zayn zaprasza nas na nockę – rzekł bez większych ogródek Harry, a w słuchawce coś zaszeleściło. – Louis, do jasnej cholery, zostaw te gazety… To jak?

- Kiedy? – zapytałem, czyniąc krok naprzód.

- Z soboty na niedzielę. Będzie Liam, Dan, Perrie, ja i Lou też.

- Okej, wpadnę – potwierdziłem, po czym  pożegnawszy się i zamieniwszy ze Stylesem jeszcze kilka słów, rozłączyłem się.

Gwar i tłok, który panował w kafejce przyprawiał mnie o ból głowy, choć nie wiedziałem, czy to jedyny powód. Od siedmiu godzin nie miałem nic w ustach i przez to stawałem się drażliwy.

- Dzień dobry! W czym mogę służyć? – usłyszałem radosny dziewczęcy głos, więc podniosłem oczy.

Za ladą, w białym fartuszku, spod którego widać było niebieską bluzeczkę stała drobna dziewczyna o delikatnych rysach twarzy, z falowanymi brązowymi włosami okalającymi jej zarumienioną buzię. Zielone oczy błyszczały serdecznością, a malinowe usta, słodko rozchylone, ułożone były w piękny uśmiech, który aż się prosił o odwzajemnienie.

Poczułem ciepło zalewające mnie od środka. Cudowna, mała istotka uśmiechająca się do mnie spowodowała, że nagle w zatłoczonym pomieszczeniu zrobiło się gorąco, wręcz parno, ale i też jasno, jakby z nieba stąpił anioł.

- Cześć – wymamrotałem cicho, oblewając się rumieńcem. – Poproszę… Rurkę z kremem.

- Coś do picia? – spytała dziewczyna, mrugając do mnie jednym okiem i notując moje zamówienie w komputerze.

- Kawa.

- Na wynos? – i znów ten cudowny uśmiech.

- Nie, nie, na miejscu – zapewniłem ochoczo, po czym zapłaciłem, a kiedy jej delikatna dłoń otarła się o moją poczułem jakby prąd przeszywający moje ciało. Ktoś mi powie, co się ze mną dzieje?

- Rusz się człowieku – rozległ się burkliwy głos tuż za mną, a jego właściciel przepchał się przede mną i złożył zamówienie.

Balansowałem pomiędzy stołami szukając wolnego miejsca, kiedy pewna para wstała i zwolniła siedzenia w kącie sali. Zdjąłem kurtkę, przewiesiłem ją przez oparcie fotela i zapadłem się w nagrzane poduszki wpatrując się w cukierniczkę i czekając, aż ktoś przyniesie moje zamówienie. Niełatwo mi się do tego przyznać, ale miałem ogromną nadzieję, że to nieznajoma dziewczyna zza lady będzie dostawcą.

- Oto pańskie zamówienie.

Chłopak, może w moim wieku postawił tackę na stole i już zamierzał odejść, kiedy zagaiłem:

- Przepraszam, że pytam, ale możesz mi zdradzić imię dziewczyny przy ladzie?

Towarzysz spojrzał na mnie podejrzanie.

- To Tina – rzekł cicho, po czym oddalił się do kuchni, a ja popijając kawę i pałaszując rurkę wwiercałem się ciekawskim spojrzeniem we wspomnianą Tinę.

W kawiarence przesiedziałem godzinę, zbywając kelnerów. W końcu, gdy wskazówki mojego zegarka spoczęły na godzinie 6 po południu, wyszedłem z przytulnego pomieszczenia i udałem się w kierunku hotelu, by po spakowaniu najpotrzebniejszych rzeczy, móc ruszyć  do mieszkania Zayna.

~*~

- Niall, co ci?

Odwróciłem gwałtownie głowę od okna, za którym wirowały płatki śniegu i wlepiłem niemrawe spojrzenie w Harry’ego. Podczas ruchu poczułem niemiłe ukłucie w okolicach kręgów szyjnych.

- Co?! A nic, nic, głowa mnie boli…

- No taaak… Wiem coś o tym…

Zagryzł wargi, żeby nie parsknąć śmiechem i posłał znaczące spojrzenie Zaynowi, na którego kolanach siedziała Perrie i próbowała ułożyć słowo ze swojej porcji literek, gdyż graliśmy w Scrabble, a ten wiedząc, co ma na myśli przyjaciel uśmiechnął się delikatnie i pomógł swojej dziewczynie.

- Boże, coście się tak na mnie uwzięli?! – jęknąłem i wstałem z dywanu, po czym poszedłem do kuchni, lecz zdążyłem jeszcze usłyszeć uwagę Stylesa.

- No, no… Nasz blondynek się zakochał!

- Odwal się, Harry! – krzyknąłem i zatrzasnąłem za sobą drzwi.

Długo nie mogłem cieszyć się samotnością, gdyż kilka minut później drzwi od jadalni otwarły się z cichym skrzypnięciem, a na panelach usłyszałem kroki.

- Harry, dajże mi święty spokój, głowa mi pęka… - zacząłem, ale cichy głos przyjaciela mi przerwał.

- To nie Harry, to ja.

Brunet usiadł naprzeciwko mnie i, oparłszy brodę na splecionych dłoniach, wlepił we mnie spojrzenie. Nie było ono natarczywe, ciekawskie, tylko przyjacielskie, pełne zaufania i skore do pomocy.

- Nie patrz tak na mnie – mruknąłem.

- Nie chcę cię do niczego namawiać. Możliwe, że kiedy się wygadasz…

- Harry miał rację. Zakochałem się.

Liam wpatrywał się we mnie przez chwilę z delikatnym uśmiechem. Wstał, obszedł stół i położył swoją rękę na moim ramieniu po czym powiedział ściszonym głosem:

- Jesteś Niall James Horan. Pokaż, na co cię stać. Sądząc po twojej minie, nie odwzajemnia twojego uczucia. Zawalcz o nią!

~*~

Usiadłem w tym samym miejscu, co dwa dni wcześniej. Znów tu była. Ty razem balansowała pomiędzy stolikami z okrągłą tacą na rękach, uśmiechając się przelotnie do klientów i roznosząc zamówienia.

Przeszła obok mnie, obdarzyła uroczym uśmiechem i ponownie wróciła do mojego stolika.

- Coś podać? – zapytała, chwytając tacę drugą ręką.

- Nie, nie, dziękuję, czekam na kogoś, ale ten ktoś się spóźnia – wymyśliłem byle pretekst.

- Na pewno nic pan nie chce? – upewniła się.

Skrzywiłem się na te słowa.

- Nie jestem ‘panem’, jestem Niall – przedstawiłem się, po czym ująłem jej dłoń, którą mi podała i wstając, złożyłem na jej wierzchu przelotny buziak. „Liam, bądź ze mnie dumny!” pomyślałem.

- Miło cię poznać – uśmiechnęła się jakby z nieśmiałością i spojrzała wymownie w stronę stolika, przy którym siedział mężczyzna w średnim wieku z denerwującą się córką. – Wybacz, obowiązki wzywają.

- Jasne, nie przeszkadzam – posłałem w jej stronę delikatny uśmiech, sięgnąłem po kurtkę i obwiązując się szalikiem wyszedłem na dwór.

Przez kolejne kilkanaście dni odwiedzałem kawiarenkę na tyle często, jak tylko pozwalały mi próby i nagrania. Zbliżały się święta, śnieg zaczynał coraz częściej zasypywać ulice, a bożonarodzeniowe ozdoby pojawiały się na latarniach, słupach, w wystawach sklepów… Święta były niemalże namacalne.

Jutro miałem udać się do Mullingaru, by pomóc mamie w przygotowaniach. Zależy, co kto rozumie pod ów „przygotowaniami” – jeśli wyjadanie potraw i tłuczenie bombek wiszących na choince, mógłbym uściskać dłoń temu człowiekowi.

Śnieg rozpadał się na dobre. Ogromne płatki wpadały mi za kołnierz, moczyły włosy, spływały roztopione po gorących policzkach. Kichnąłem i wydmuchałem nos w jednorazową chusteczkę, by mijając najbliższy kosz wrzucić ją do niego i, chowając rękę głęboko do kieszeni i naciągając na twarz szalik, móc udać się do ciepłego, przytulnego miejsca na kawę, ciągnąc za sobą walizkę.

Ponownie otworzyłem drzwi kawiarenki i z rozmachem opadłem na moje stałe miejsce, które, dzięki Bogu, nie było zajęte. Pociągając nosem i walcząc ze zdrętwiałymi z zimna rękami, ściągnąłem kurtkę, po czym podszedłem do kasy, przy której znów stała roześmiana brunetka. Raz kozie śmierć.

- Dzisiaj jest najgorszy dzień mojego życia. Jutro wigilia, a ja jestem przeziębiony, mam gorączkę, spóźniłem się na samolot, zakochałem się w tobie i nie mam żadnych prezentów dla rodziny – wymamrotałem, opierając się o blat. – Podwójne expresso proszę.

Dziewczyna spojrzała na mnie ze zdumieniem, po czym odłożyła notesik na biurko i odpowiedziała delikatnie:

- Przykro mi to słyszeć, może jeszcze złapiesz samolot i kupisz upominki dla najbliższych.

- Ale…? – dodałem, bo czułem, że w jej wypowiedzi tai się drugie dno.

- Ale… Stoisz przed moim narzeczonym.

Otworzyłem szeroko oczy i odwróciłem głowę. Rosły osiłek wlepiał we mnie rozjuszone spojrzenie. Nie trwało to długo – chwilę później leżałem na brudnej od roztapiającego się śniegu ziemi z piekącą od uderzenia szczęką, a zimna woda wsiąkała w moją koszulę i spodnie dając ukojenie dla rozgrzanego organizmu.

Usłyszałem śmiech. Perlisty odgłos niósł się delikatnym echem pomiędzy gwarem klientów, a moment później czyjaś dłoń, niespodziewanie łagodna, miękka i ciepła ujęła moją i pociągnęła w górę.

- Zanim usłyszałam twoją opowieść myślałam, ze to ja mam najgorszy dzień mojego życia – zachichotała dziewczyna wykręcając brzeg mojej koszuli i posyłając mi radosny uśmiech. – Zawsze mogło być gorzej.

Odwzajemniłem gest, mimo że żuchwa bolała mnie niesamowicie. Nieznajoma była miła, słodka i taka radosna. Nie sposób było nie nazwać jej chochlikiem.

- Nie żartuj. Co gorszego mogło mnie spotkać? – zakpiłem, dotykając delikatnie obolałego miejsca. – Właśnie dostałem w twarz od narzeczonego dziewczyny, którą kochałem, mam ponad 39 stopni gorączki, a pozostałe loty do mojego domu zostały odwołane przez złe warunki atmosferyczne.

Dziewczyna nie odpowiedziała. Wyjęła z kieszeni płaszczyka dwie chusteczki, namoczyła je w zimnej wodzie w umywalce znajdującej się trzy metry od nas i wróciwszy, przyłożyła je do mojej brody. Spojrzała mi prosto w oczy.

- Są święta. Magia jest wszechobecna, trzeba tylko uwierzyć. – Delikatny uśmiech rozjaśnił jej twarz.

Położyłem swoją dłoń na jej, którą przyciskała delikatnie do mojej twarzy. Nie odsunęła się. Może miała rację? Wpatrywałem się w ledwie widoczne pieprzyki na jej policzkach i piegi, którymi naznaczony był jej kształtny nosek. Pełne wargi, które rozchyliła w nieśmiałym uśmiechu, przygryzła, a duże, niebieskie oczy przykrywała po części grzywka.

Odwróciłem lekko twarz, po czym spojrzałem w okno. Śnieg ledwie prószył,  wystawy jaśniały blaskiem lampek choinkowych, a ludzie mijający się na ulicy pozdrawiali się, z uśmiechem życząc sobie wesołych świąt. Zaczynało się ściemniać, na niebie można było dostrzec ostry kontur księżyca przypominający rogalik i migoczące wokół niego setki gwiazd.

Przeniosłem spojrzenie ponownie na nieznajomą. Wolną dłonią ścisnęła lekko moją rękę.

- Może masz rację. Święta są magiczne.

~ by Klara.

Za tydzień <środa> imagin się nie pojawi, z powodu spraw osobistych.