# 187. Harry.

Imagin jest prezentem urodzinowym od Pati dla Rudej. :)

Wszystkiego, co najlepsze - spełnienia marzeń, zdrowia, radości, zadowolenia z życia, samorealizacji, mnóstwo humoru i biletu na koncert 1D. :D

________________________________________

Jak wiadomo, żadne życie nie jest kolorowe. Nawet jeśli wszystko się układa, potem chociażby jedno małe lub większe zdarzenie, jedno słowo, jeden dotyk lub spojrzenie może sprawić, że zadominuje czerń. Światełko w tunelu zgaśnie, a nawet jeśli będzie świeciło to przysłoni je ktoś fałszywy. Ktoś, kto za wszelką cenę pragnie twojego nieszczęścia, płaczu i załamania. Ktoś, z kim kiedyś byłaś bardzo blisko, ale cię zostawił.

Wiadomo do czego może doprowadzić załamanie siedemnastolatki. Kiedy siedzi w wielkim, ciemnym tunelu zwanym czasami problemami. Nie wie, w którą stronę iść żeby się wydostać. Nawet nie jest całkowicie pewna, czy tego chce, skoro nawet nie ma gdzie wrócić. Powoli traci rozsądek. Wraz z jednym wypowiedzianym przez nią zdaniem-„Jestem w ciąży”-spada na jej barki cała odpowiedzialność za życie, nie tylko swoje ale i tej małej istotki, która pojawi się za niecałe 9 miesięcy. Boi się, najzwyczajniej boi się tego co będzie dalej. Kiedy wróci do internatu, za kilka miesięcy wszyscy się dowiedzą i będzie musiała wrócić do domu. Jak wtedy spojrzy rodzicom w oczy? Czy wyprą jej się tak samo jak on? Od początku nie popierali tego związku i mieli rację, ale ja jak zwykle byłam uparta i twierdziłam, że go kocham. Tak, to moje życie opisuję.

Tamtego dnia byłam w kompletnej rozsypce, dowiedziałam się o -jak wtedy myślałam- najgorszych zdarzeniach w moim życiu. Jak pewnie się domyślasz, chodziło o ciążę i odejście chłopaka. Siedziałam po północy w deszczu przed wejściem do internatu, zastanawiając się czy powrót ma w ogóle sens. Drzwi wejściowe dla bezpieczeństwa zamykano o wpół do jedenastej i tego dnia nikt nawet nie zauważył, że mnie nie ma. Byłam tam kompletnie obojętna. Tym bardziej po tym co się stało, nie będą chcieli mieć kłopotów i prędzej czy później mnie wyrzucą - myślałam. Rozważałam nawet, że ucieknę. Najważniejsze rzeczy - portfel, telefon i dokumenty - miałam przy sobie. Jednak nie byłam w stanie tego zrobić, wciąż siedziałam rozpłakana, w przesiąkniętych deszczem i łzami ubraniach, na ziemi przy ścianie bursy. Kiedy podnosiłam głowę widziałam uciekających przed deszczem ludzi i rozchlapujące kałuże samochody. Była sobota, albo już raczej niedziela - mogłam się upewnić spoglądając na zegarek, choć nie miałam na to ochoty - i pomału robiło się pusto. Kilku ludzi przechodziło tuż obok mnie, ale czułam się jakbym była niewidzialna. ‘’Najciemniej pod latarnią’’, gdzie akurat siedziałam. Może to nawet dobrze, bo nie potrzebowałam litości i współczucia ze strony zupełnie obcych ludzi. Jednak bolało mnie kiedy ktoś patrzył na mnie i szedł dalej. Pewnie - to tylko nastolatka, niech sobie radzi sama - niemal czytałam im w myślach. Za grosz człowieczeństwa!

Dochodziła druga w nocy, a ja nadal tam siedziałam. Ciągle padał deszcz. Na ulicy było już kompletnie pusto. Nawet już nie płakałam, bo wiedziałam, że to mi nie pomoże. Byłam zmęczona, zmarznięta, przemoknięta i głodna, ale moje zmysły działały bez szwanku. Usłyszałam jakiś męski głos.

-Znowu dostanę opieprz! Ja, imprezy i te moje „Wrócę po północy”. Spóźnię się, zresztą jak zwykle!

Podniosłam głowę i zobaczyłam jakiegoś chłopaka w czarnym płaszczu. Był przemoknięty do suchej nitki, ale niezbyt się spieszył. Mimo tego, że spóźniał się do domu i nie miał nawet parasola, szedł wolno i grzebał coś w telefonie. Nagle przeniósł wzrok na mnie i stanął.

-O mój Boże!-powiedział cicho i ruszył w moją stronę biegiem. Ja zapięłam bluzę pod szyję i założyłam kaptur. Ukucnął koło mnie, a ja się odsunęłam i spuściłam głowę. 

-Nie bój się, nic ci nie zrobię. Coś się stało? Dlaczego taka dziewczyna jak ty siedzi w deszczu o drugiej w nocy przed internatem?

-Zostaw mnie. Siedzę tu bo mam ochotę, gdybym chciała to bym sobie poszła -odpowiedziałam chłodno nawet na niego nie patrząc. Oczywiście nie mówiłam prawdy.-A zresztą ja tu mieszkam - dodałam pokazując palcem na budynek, o który się opierałam.

-Siedzisz tu bo masz problemy - powiedział. Nie mogłam temu zaprzeczyć, ale też nie potwierdziłam. Chłopak podszedł do drzwi i szarpnął nimi kilka razy.

-Odpuść sobie, są zamknięte od ponad trzech godzin. Wszyscy śpią i otworzą dopiero o siódmej. - Naciągnęłam rękawy bluzy na zmarznięte dłonie. - Więc jestem zmuszona do siedzenia tutaj. - Westchnęłam.

-Nie możesz być tutaj do rana, a już na pewno nie sama. Nie mogę cię zostawić -powiedział wracając w moją stronę.

-Wszyscy mnie zostawili. Jedna osoba w tę czy we w tę… - spojrzałam na niego i przeszły mnie dreszcze. Stał nade mną i wyciągał rękę w moją stronę.

-Pozwól sobie pomóc.

-Nie znam ciebie, a ty nie wiesz nic o mnie. Jakim cudem chcesz mi pomóc?

-Zobaczę co da się zrobić. Proszę, nie bądź głupia.

Nie byłam pewna czy będę głupia jeśli to zrobię, czy jeśli nie. Jednak po chwili wahania stwierdziłam, że gorzej już chyba być nie może i podałam mu rękę. Poszliśmy razem do jego domu, a po drodze opowiedziałam mu swoją historię. Nie był taki jak wszyscy, on naprawdę chciał mi pomóc niezależnie od tego jak wiele kłopotów mógłby mieć przeze mnie. Kiedy weszliśmy do domu Harry'ego, bo tak właśnie miał na imię, w progu stała już jego mama, gotowa wyzwać go za dwugodzinne spóźnienie.

-Harry, co ty znowu…

-Mamo, to jest [T.I.]. Ma trochę kłopotów i nie miała gdzie się podziać - powiedział, a jego matka od razu wiedziała co zrobić. Dała mi ręcznik, czyste i suche ubrania, a potem zaprowadziła do łazienki. Kiedy wyszłam z niej dość ogarnięta, Harry podał mi gorącą herbatę. Kiedy jego włosy wyschły, zrobiła mu się na głowie burza loków.

-[T.I], będziesz spała u mnie w pokoju, a ja na kanapie w salonie - powiedział delikatnie się uśmiechając.

-Dziękuję wam, naprawdę nie trzeba - odpowiedziałam nieśmiało.

-Trzeba pomagać ludziom - uśmiechnęła się jego mama. - A co z twoimi rodzicami? Gdzie oni są?

-Nie mieszkają w Holmes Chapel, wysłali mnie tu do szkoły z internatem, a sami jeżdżą po całej Anglii. W wakacje miałam wrócić do domu, ale kiedy dowiedzą się o dziecku… czarno to widzę. Kiedyś mówili, że takie nastolatki powinno się wyrzucać z domu.

-Nie zrobią tego, każdy tak mówi, ale kiedy zdarza się to naprawdę, myśli się inaczej. Gdyby Gemma była w ciąży, nigdy nie wyrzuciłabym jej z domu. Jutro zadzwonimy do twoich rodziców i wszystko wyjaśnimy, ale na razie widzę, że jesteś śpiąca. Harry, pokaż jej pokój.

Chłopak zaprowadził mnie do swojej sypialni. Rozmawialiśmy jeszcze chwilę, ale w końcu Harry uznał, że powinnam się wyspać.

-Zaczekaj - powiedziałam, kiedy już naciskał klamkę. - Dziękuję, że mi pomogłeś. Nie wiem co by było gdyby nie ty. - odwrócił się do mnie i uśmiechnął. - Wiem, że to może będzie głupie pytanie, ale mogę się przytulić?

Nic nie odpowiedział tylko rozłożył ramiona i mocno mnie objął. Przytuliłam się do niego, a on szepnął mi do ucha:

-Będzie dobrze. Dobranoc [T.I.]. I dobranoc mała istotko.

-Jeszcze cię nie słyszy, ale dzięki. - uśmiechnęłam się powoli odlepiając się od chłopaka. - Dobranoc Harry.

  Następnego dnia zadzwoniłam do rodziców, którzy nie byli zachwyceni, lecz nie gniewali się na mnie tak bardzo, jak sobie to wyobrażałam. Całą winę zrzucili na byłego i powiedzieli, że mam spakować rzeczy z internatu, bo teraz będę mieszkała z nimi - z czego się ucieszyłam - w Holmes Chapel, blisko Harry'ego.

Staliśmy się dla siebie bardzo ważni, pomagał mi zawsze, kiedy miałam humorki i nigdy nie był na mnie zły za to, że często wściekałam się na cały świat bez powodu. Zapomniałam dzięki niemu o wszystkich problemach. Potem urodziłaś się ty.

Skończyłaś opowiadać i spojrzałaś na swoją jedenastoletnią córkę wyraźnie zaczarowaną tą opowieścią.

-Czyli tata nie jest moim tatą? - spytała niepewnie Darcy. W końcu musiała się o tym dowiedzieć.

-Praktycznie nie, ale to on zawsze kochał cię tak samo jak ja, on pomógł mi wybrać dla ciebie imię. Chciałam, żeby to on był twoim tatą, dlatego nosisz jego nazwisko, tak jak teraz my wszyscy. Chciałam żebyś w końcu poznała prawdę, jesteś już wystarczająco duża.

-Nie chcę mieć innego taty. Kocham tylko tego - uśmiechnęła się i przytuliła do Harry'ego, który właśnie zszedł z góry z waszym synkiem na rękach.

-Obudził się. Coś mnie ominęło? - spytał, a ty wzięłaś małego na ręce.

-Mamo, a tata jest tatą Jay’a? - na to pytanie ty i Harry się zaśmialiście. Pogłaskałaś synka po jego małej główce i uśmiechnęłaś się.

-Tak, Darcy, z pewnością.

-Darcy, ty i twój brat będziecie zawsze moimi dziećmi. Bez względu na wszystko kocham cię od samego początku, tak samo jak twoją mamę - powiedział Harry  i pocałował ją w czoło.

-Też cię kocham tato. - Było naprawdę miło patrzeć na ich uśmiechy. - Mogę się pobawić z małym? - spytała, gdy ty właśnie położyłaś go do łóżeczka. Harry stanął przy tobie, objął cię od tyłu i spytał:

-Może w końcu jej powiemy? - ty skinęłaś głową, niepewna, jednak w końcu uśmiechnęłaś się.

-Darcy, teraz będziemy potrzebowali twojej pomocy, bo będziesz miała jeszcze siostrę. - Twarz dziewczynki wyrażała niesamowitą radość. Tak bardzo chciała mieć siostrę i jej marzenie się spełniło. Widząc jej uśmiech, ty i Harry uśmiechnęliście się do siebie także i pocałowaliście się. Kiedyś ciąża wydawała się koszmarem, ale teraz, dzięki Harry'emu, który „naprawił” twoje światełko w tunelu, macierzyństwo dawało tyle szczęścia, bo miałaś się tym z kim dzielić.

 

~ by Pati.