# 170 . Niespodzianka . część 2 .

Część druga niespodzianki jest również częścią ostatnią. ;)

Piosenka: < klik >

________________________________________________________________

Skorzystałam z jednej z wielu ostatnimi czasy okazji, kiedy Nialla nie było w domu i szybko spakowałam swoje ubrania. W prostolinijny sposób, zostawiając kartkę na stole w jadalni, wyjaśniłam pokrótce, co się ze mną stało i wyszłam z mieszkania, zamykając za sobą drzwi na klucz.

Wrzuciłam bagaż do samochodu, zasiadłam za kierownicą i obserwowałam czarną taksówkę parkującą za mną. Chwilę potem bagażnik wypełniły dwie pozostałe walizki, a miejsce obok i na tylnym siedzeniu zajęły moje przyjaciółki. Milczałyśmy, każda pogrążona we własnych przemyśleniach, jednak można było wyczuć podniecenie na wieść o zbliżającej się podróży, przygodzie. Lecimy do Las Vegas!

~*~

- Chyba. Sobie. Żartujecie. - Natalia wytrzeszczyła oczy. – Ja mam tutaj spędzić tydzień? Tu jest… OBŁĘDNIE!

Zaśmiałam się i odstawiłam walizkę na chodniku przed naszym hotelem. To samo uczyniły pozostałe dziewczyny w momencie, kiedy nasza taksówka odjechała.

Słońce już zaszło, niebo było czarne niczym ciemny aksamit, tylko neony kasyn, clubów i innych miejsc towarzyskich odbijały się od czerni czyniąc wiecznie bawiące się miasto wyjątkowo malowniczym i kolorowym miejscem. Przeczesywałam podnieconym wzrokiem bilbordy, jarzące się wszystkimi barwami tęczy nazwy miejsc, podczas gdy Julia stojąca obok mnie aż podskakiwała z podekscytowania.

- Uspokój się – zaśmiałam się, chwytając ją za ramiona.

- Kocham cię za to, że nas tu sprowadziłaś – wymamrotała Natalia stojąca i wpatrująca jak zahipnotyzowana w widok rozciągający się przed nami.

- To co, dziewczęta? Szalejemy? – spytałam, podniecając w nich zachłanność. – Niech chłopcy patrzą, co tracą i za czym będą tęsknić!

~*~

Stałam przed szafą, w którą powkładałam wszystkie swoje rzeczy i zakładając ręce na biodra, grymasiłam z powodu braku odpowiedniego ciuchu na dzisiejsze wyjście.

Czarny – zbyt ponury, biały – może się ubrudzić, niebieski – zbyt romantyczny…

- NATALA, POMÓŻ! – krzyknęłam przez ramię wyciągając beżowe wdzianko i przyglądając się w lustrze po przyłożeniu go do ciała.

- Zlitujcie się! Pożyczcie sukienkę, nie mam czego ubrać! – krzyknęłam rozhisteryzowana Julia, biegając z łazienki do swojego pokoju.

- Macie lokówkę?! Zapomniałam swojej! – przekrzykiwała nas wszystkie Natalia, wychodząc z kuchni odziana w pluszowy ręcznik z podobnym na włosach, trzymając w ręku szklankę soku pomarańczowego.

- Serio? – mruknęłam sama do siebie, po czym odwiesiłam sukienkę, a w jej miejsce włożyłam zwykłe czarne dżinsy, zwiewną bluzkę, a na nadgarstki wsunęłam bransoletki. Odrobina perfum, prostownica do włosów, eyer, tusz.

- Gotowa! – krzyknęłam przez ramię, wychodząc z sypialni i zmierzając do pokoju Julii.

- Jak ty to robisz, że wyglądasz rewelacyjnie nawet w dżinsach i sweterku? – mruknęłam do Julii, zażenowana z własnego braku uroku osobistego.

Moja przyjaciółka się zaśmiała.

- Pewność siebie, kotku.

- Więc, skoro panienki są już uszykowane, może raczą swoje kształtne tyłki do mojej sypialni, bo nie mam bladego pojęcia, co na siebie włożyć? – rzekła Natalia, wchodząc do pokoju w tym samym ręczniku co wcześniej.

- Idź tak jak teraz, na pewno zrobisz furorę – rzekła z powagą Julia, po czym wszystkie trzy się zaśmiałyśmy.

- Zabawę czas zacząć! – krzyknęłam rozentuzjazmowana, na co moje przyjaciółki przytaknęły głośnym okrzykiem.

Już dwadzieścia minut później szłyśmy szerokim chodnikiem wzdłuż rozciągających się kilometrami niezliczonych klubów, zmierzając do tego jednego, interesującego nas miejsca.

- Zero alkoholu – rzekłam, zanim weszłyśmy do środka, lecz pod wpływem zabawnych spojrzeń towarzyszek zachichotałam i dodałam: - No, może troszeczkę…

Śmiejąc się, wkroczyłyśmy do ogromnej sali, a drzwi odtarli nam dwaj mężczyźni w ciemnych uniformach, zachęcając nas przyjemnymi uśmiechami.

Pierwsze, co mnie uderzyło to wszechobecne migotliwe światła i głośna, klubowa muzyka. Ludzie tańczyli, śmiali się, bawili, niejednokrotnie pijąc przy tym różnokolorowe drinki i śpiewając popularne na całym świecie hity puszczane w ogromnych głośnikach.

- Rozdzielamy się? – spytała Natalia zaabsorbowana widokiem maszyn do gry.

- Nie – rzekła twardo Julia, biorąc nas pod łokcie i ciągnąc do stoiska z rosyjską ruletką.

- Nie mam do tego szczęścia, pozwól, że pójdę po coś na ząb… - zaczęłam, jednak mi przerwała.

- Widzę, że za bardzo zaczął ci się udzielać Niall. Gramy we trzy. Wygramy to, czuję to.

Nie za bardzo wierząc w sprzyjający los, poszłam posłusznie za wpatrzoną w okręcającą się tarczę dziewczyną, po czym za jej plecami wymieniłam zabawne spojrzenia z Natalią.

Wymieniłyśmy pieniądze i trzymając żetony w dłoniach usiadłyśmy obok siebie na stołkach. Przybrałyśmy harde, ale i pokerowe miny, skinęłyśmy sobie nawzajem głowami i zaczęłyśmy obstawiać.

~*~

- Czujecie to? Czy wy to czujecie?!

Pokręciłam głową, wpatrując się z zawartość torebki Julii.

- Trzymam w dłoniach ponad sto tysięcy baksów. STO TYSIĘCY. Jeśli to sen, nie budźcie mnie – wyszeptała dziewczyna, dotykając delikatnie jednego z papierków, po czym puściła go jakby w obawie przed jego rozpadem.

- Wiesz, co to oznacza? – zapytałam.

- Za…

- …ku…

- Jedzenie! – krzyknęłam.

- Głupia jesteś – stwierdziła Natalia, po czym zachichotała. – Ale nie dziw, że to ty jesteś tą jedną jedyną Nialla. – Zmierzwiła mi włosy.

- Ciągnie swój do swego – odrzekłam, mając głównie na myśli podobieństwo Natalii z jej chłopakiem.

- Idziemy – rzuciła Julka zapinając torebkę i dostojnym krokiem ruszyła w kierunku centrum Vegas nawet nie odwracając się, żeby sprawdzić, czy posłuchałyśmy jej i dotrzymałyśmy kroku. Chwilę potem przystanęła i władczym gestem przywołała nas do siebie. Uniosłam brwi i uśmiechnęłam się do przyjaciółki.

- Pozwiedzamy – wyjaśniła, gestykulując.

- Jestem padnięta… - wyznałam, krzywiąc się delikatnie.

- Podniosę cię, jeśli będzie trzeba – próbowała mnie przekonać. W końcu uległam.

Nie wiem, czy to miasto, w którym się znajdowałyśmy czy po prostu trunku, którymi odurzyłyśmy się w kasynie, działało na nas w taki sposób… Bo tańczenia na chodniku, wygłupów, śmiania się nawet ze zwykłej ulicznej latarni nie można chyba nazwać objawami normalnymi, prawda?

- Podsumowując… - zaczęła Julia i uśmiechnęła się figlarnie na widok przejeżdżającej obok nas czarnej, lśniącej i strasznie długiej limuzyny.

- Żartujesz… - zaczęłam, jednak mi przerwała.

- A dlaczego nie? Dlaczego nie? Mamy sto tysiaków do wydania, więc ruszamy tyłki!

Przekrzywiłam głowę. Natalia w tym czasie, śmiejąc się do rozpuku, wyskoczyła na jezdnię i zaczęła machać jak opętana tuż przed maską interesującego nas pojazdu.

- Wskakuj! – ponagliła mnie przyjaciółka.

- To chyba jakaś… - zaczął szofer, lecz Julia, mistrzyni owijania sobie ludzi wokół palca, poczęła mądry wykład, na koniec którego dodała:

- Więc, suma summarum, najlepiej pan uczyni, jeśli przewiezie nas pan po całym Las Vegas. Zrozumieliśmy się chyba, prawda?

Mężczyzna przyjrzał się nam przez moment, po czym delikatnie skinął głową.

Jeździliśmy po całym Vegas, wychylając się przez zacienione szyby, pijąc szampana, śmiejąc się i odwiedzając niezliczoną ilość sklepów.

- Ta czy ta? – zapytałam, przymierzając dwie sukienki pod czujnym wzrokiem Natalii.

- Obie! – krzyknęła Julia z sąsiedniej kabiny mocując się z zamkiem na plecach przy mlecznobiałej kreacji.

- Nawet mnie nie widzisz! – parsknęłam.

- We wszystkim ci do twarzy!

- Ma racje – Natalia pokiwała głową.

- A idźcie… - mruknęłam, całkowicie nie zgadzając się z opinią przyjaciółek.

- O Mój Boże.

- Natalia? Natt?! – rzuciłam w przestrzeń, gdyż w miejscu, w którym jeszcze moment wcześniej tkwiła wspomniana już jej nie było.

- Co jest?! – wysapałam zdyszana, zapinając spodnie i stając koło przyjaciółki.

- O mój Boże.

Wybałuszyłam oczy. Tuż przed nami na wieszaku wisiała śnieżnobiała kreacja spływająca delikatnymi falbanami do dołu. Gorset był prosty, bez ramiączek, połączony z trenem połyskującą tasiemką obszytą dwoma paskami z cekinami. Welon przewieszony przez wieszak miał około metra, wykonany był z delikatnej tkaniny przypominającej swą przejrzystością lekką mgiełkę.

- O mój Boże.

- Już to mówiłam – rzekła Natalia, nie odwracając wzroku od cuda.

- Kupuj.

- Co? – spytała otumaniona i wreszcie przeniosła na mnie błogi wzrok.

- Kupuj. W sam raz na ślub z Harry’m – odpowiedziałam z przekonaniem.

- Przestań. Nie wyjdę za niego, chyba że zmądrzeje. A jeśli nie… Wydam niepotrzebnie pieniądze.

- Nie wiem, czy wiesz, ale mamy jeszcze nieco ponad sto tysięcy baksów – przypomniałam jej.

- Kupuję to cudeńko – usłyszałyśmy za nami głos Julii, która wpatrywała się jak urzeczona w wiszącą przed nami kreację.

- Zła odpowiedź. Jest już Natalii, choć ona jeszcze o tym nie wie – poinformowałam przyjaciółkę i zdjęłam z wieszaka kreację, po czym zaniosłam ją do kasy.

- Teraz my wybieramy coś dla siebie – rzuciłam do Julii i zaczęłyśmy buszować po sklepie w poszukiwaniu podobnych dzieł sztuki.

Suknie ślubne są. Sukienki druhny są. Problemem był tylko brak owych ceremonii. Jak to trafnie określiłyśmy: „Na wszystko przyjdzie pora. Ale zawsze jesteśmy już przygotowane”. Tysiące par butów, spodni i bluzek również znalazły się w naszych pokojach. A dni biegły szybko, niemal zlewały się w jedność.

Tak mijały nam dwie kolejne doby, trzecia zmienił się w czwartą… Aż w końcu postanowiłyśmy znów udać się do tego samego kasyna.

~*~

- Jest super ! - Krzyknęłam, rozpościerając szeroko ramiona i obracając się wkoło, z głową zwróconą ku sufitowi. Natalia i Klara tylko popatrzyły po sobie ze znaczącymi uśmieszkami na twarzach. Niespodziewanie wpadłam na kogoś. Odwróciłam się i zamarłam.

- Niall?

- Chłopaki, tu są ! - Krzyknął blondynek, wykonując przywołujący ruch ręką. Po chwili dotarli do niego Zayn i Harry.

- Julia! - Zayn chwycił mnie w ramiona, z wyraźną ulgą na twarzy. Spojrzałam kątem oka na przyjaciółki. Były tak samo zdumione jak my. Niall i Harry podeszli do swoich dziewczyn.

- Co tu robicie? – Odezwała się Natalia, kiedy jako pierwsza odzyskała głos po niewątpliwym szoku, jakim był ich widok.

- Przyjechaliśmy do was.- odparł Harry, wyraźnie zawstydzony, zerkając co chwila na swoją ukochaną. Cofnęłam się, tak że razem z dziewczynami utworzyłyśmy równy szereg. Cała nasza trójka niemal w tym samym momencie skrzyżowała ręce na piersi, unosząc jedną z brew do góry. Milczałyśmy, czekając na wyjaśnienia, a zawstydzeni chłopcy spoglądali co chwila po sobie.

- Co wam w ogóle strzeliło do głowy, żeby tu przyjeżdżać? - Zdenerwował się Zayn, jednak nie podniósł głosu.

- A jak nas w ogóle znaleźliście? - Spytałam.

- Powiedzmy, że zostawiłaś ślady - odpowiedział mój chłopak, wyciągając jakiś skrawek papieru z kieszeni kurtki. Odwrócił go w naszą stronę, tak że mogłyśmy odczytać, co jest na niej napisane.

Las Vegas, zarezerwować hotel. Pamiętać !

Zamarłam. To była moja notatka, gdzie zapisałam sobie, że mam zarezerwować hotel, aby później nie zapomnieć.

- A skąd wiedzieliście który to hotel? - Spytała rozsądnie Klara.

- A od czego jest historia w komputerze? – Wzruszył ramionami mulat. Skończyły nam się argumenty, aż odezwała się Natalia.

- Należało wam się - stwierdziła z zaciętym wyrazem twarzy.

- Jesteś niesprawiedliwa. Od początku wiedziałaś, że chcę wolnego związku. – odezwał się Styles.

- Co nie znaczy, że się na niego godziłam. I stawiam ci warunek, Harry. Albo żyjemy ze sobą jak w normalnym związku albo to koniec.

Zapadła cisza. Nikt z nas nie spodziewał się takiego obrotu akcji. Nawet chłopcy patrzyli po Harrym wyczekująco. Chłopak patrzył chwilę przed siebie, po czym spojrzał na Natalię.

- Spróbujemy. Już w normalnym związku.

Twarz dziewczyny rozpromienił szeroki uśmiech.

- A teraz wybaczcie, ale ją porywam. - Wziął ją za rękę i, głośno się śmiejąc, wybiegli z hotelu. Niall wyciągnął coś z kieszeni i podał bez słowa Klarze. Zobaczyłam, że to gazeta.

"Niall Horan ujawnia: Romans z Demi to zwykły chwyt marketingowy" głosił ogromny nagłówek. Klara czytała go chwilę, a gdy skończyła, rzuciła się na szyję Niallowi ze łzami w oczach. Po kilku chwilach i oni wybyli z hotelu, już pogodzeni.

- Nie myśl, że ze mną pójdzie ci tak ła... - Zaczęłam oskarżająco, ale zamknął mi usta pocałunkiem.

- Przepraszam - mruknął, tuląc mnie do siebie. - Mówiłaś coś? - Zaśmiał się, obejmując mnie i prowadząc do wyjścia.

Następnego dnia wszyscy wróciliśmy do domów i tak oto skończyła się nasza przygoda z Las Vegas.

~by Klara

~by Julia

Nie wiem, czy wiecie... Wciekły urywki piosenek z płyty "Take Me Home" (jedni mówią, ze to niekontrolowany wyciek, inni że celowe opublikowanie jako niespodzianka...) w każdym razie, tutaj: < songs >  są skróty. :) Ja jestem nimi oczarowana. *.*

Nie zapomnijcie o dzisiejszej premierze teledysku do "Little Things"! :D

Sprawa kolejna, niemniej istotna.

Postanowiłyśmy, że na okres dwóch tygodni (do 18.11.2012r.) zaprzestaniemy pisania. U mnie zbliżają się próbne testy, konkursy, natłok zadań i sprawdzianów, gdyż niedługo koniec I semestru. Nie wiem, jak jest u pozostałych redaktorek, ale dochodzi jeszcze bierzmowanie, do którego przystępujemy i po prostu potrzeba nam chwili odpoczynku. 

Ale wrócimy, zawsze wracamy. ;) Z nowymi pomysłami, nową autorką, którą nadal możecie wybierać! :)
UWAGA! JEDNA Z CZYTELNICZEK PROSIŁA O IMAGIN W DZIEŃ JEJ URODZIN, TJ.: 16.11, LECZ NIE SPISAŁYŚMY JEJ IMIENIA! CZY MOGŁABYŚ NAPISAĆ W JEDNYM KOMENTARZU, ŻE CHODZI O CIEBIE? ;)

To... Do napisania! ♥