# 176 . Louis .

Witam Was we wtorkowy wieczór wraz z moją pracą o Tomlinsonie. Dziś miało nie być imagina, ale że jestem milsza niż na to wyglądam (xd) uraczę was mym dziełem, jednakże jutro imaginu nie będzie, skoro dodaję go dziś. :) Wierzę, ze wybaczycie mi okrojoną i nieciekawą opowieść poniżej.

I hope you like it. ; *

Song - < link. >

____________________________________________

 

Ciemne chmury leniwie przesuwały się po niemalże granatowym niebie zapowiadając deszcz. Obłoki podążały za mną, kiedy kroczyłam uliczkami Londynu próbując jak najszybciej dostać się do mieszkania, by uniknąć zmoknięcia, a tym bardziej ponownego przeziębienia, gdyż niedawno wykurowałam się z poprzedniego. Niecierpliwie przestąpiłam z nogi na nogę, gdy czekałam, aż długi sznur pojazdów przejedzie przez ulicę i pozwoli mi skorzystać z pasów. Spojrzałam w niebo w tym samym momencie, kiedy na policzku rozprysnęła mi pojedyncza kropla wody. Zaraz potem kolejna. I następna.

- Nieee – jęknęłam i z roztargnieniem ruszyłam na drugą stronę ulicy, gdyż pozwoliła mi na to sygnalizacja świetlna.

Z każdym krokiem czułam, że opad się wzmacnia. Naciągnęłam na głowę kaptur, dłonie schowałam głęboko do kieszeni i przemierzałam Londyn dalej, coraz szybszym marszem, spuszczając głowę, by widzieć w miarę wyraźnie pokrywający się kroplami nierówny chodnik. Czułam strużki wody wlewające mi się do trampek, przemoczone nogawki dżinsów, krople spływające po mojej kurtce i z włosów…

Szłam jeszcze około pięciu minut, kiedy dostrzegłam przyjemne domostwo z dużym gankiem osłoniętym dachem. Wiedziałam, że właściciel mógłby mnie wygonić, możliwe, że postępowałam niesłusznie. Ale… Ja nie miałabym nic przeciwko, gdyby ktoś schronił się pod moim dachem, więc dlaczego ja nie mogę choć przez chwilę przeczekać zdradzieckiej natury?

Wbiegłam na schodki, z ulgą zaczerpując powietrza i ściągając przemoczony kaptur z głowy, kiedy już chronił mnie rozłożysty daszek. Przysiadłam na jednym ze stopni, podciągnęłam nogi pod brodę i wsłuchałam się w bębniące krople spływające metalową rynną tuż obok mnie i tworzące mały strumyczek w zielonej bujnej trawie.

- Wszystko w porządku? – usłyszałam donośny głos tuż nad moim uchem jakiś czas później.

Wzdrygnęłam się, zamrugałam kilkukrotnie i poderwałam się na równe nogi, kiedy dotarło do mnie, dlaczego znalazłam się na schodach domu u obcego mężczyzny. Zatoczyłam się na murek i byłabym upadła, gdyby mój towarzysz nie chwycił mojej dłoni w żelazny uścisk.

- Wszystko w porządku? – powtórzył zapytanie, lecz w tym samym momencie odwróciłam głowę i kichnęłam. Jeszcze raz. I kolejny.

- Szlag – przeklnęłam, szukając po kieszeniach chusteczki, lecz uprzedził mnie ów stojący przede mną chłopak.

- Wejdź do środka. Ogrzejesz się i osuszysz, później wrócisz do domu.

- Nie, nie mogę, muszę…

- Musisz się ogrzać! Nie puszczę cię w deszcz, tym bardziej, że jesteś przeziębiona! – Chłopak nie dawał za wygraną.

W tym samym momencie zza futryny wychyliła się twarz kobiety w średnim wieku, która uśmiechnęła się do mnie dobrodusznie.

- Louis ma rację. Chodź, napijesz się ciepłej herbaty, przeczekasz deszcz i już wtedy z czystym sumieniem będziemy mogli puścić cię do domu.

- Ale… alee… - ponownie kichnęłam.

- Nie ma żadnych ale! Dostaniesz grypy albo innego choróbska i będziesz mnie ciągać po sądach za umyślne spowodowanie choroby! Nigdzie mi się stąd nie ruszysz! – pogroził mi z uśmiechem chłopak zwany Louisem i pomógł wejść do domu, po czym zdjął z moich ramion płaszcz, a torbę powiesił na wieszaku. Okrycie zabrał, po czym zawiesiwszy na wieszaku, zahaczył go o jedno z ramion kaloryfera.

- Na co czekasz? Wyskakuj z ciuchów! – parsknął, po czym szybko sprostował, widząc moje uniesione brwi i skwaszoną minę: - Jesteś cała mokra, przyniosę ci coś na przebranie.

- A pozwolisz, że zrobię to… w miarę odizolowanych warunkach?

- Łazienka jest prosto i na lewo, drugie drzwi. Wybacz Louisowi, często bywa… bezpośredni – wytłumaczyła kobieta, wkraczając do salonu z filiżanką parującej herbaty z cytryną w rękach.

- I kto to mówi? – zirytował się chłopak, ruszając po schodach na górę i mrucząc do siebie: - To nie ja często bywam tak szczery, że ludziom robi się głupio… Ja przynajmniej obracam to wszystko w żart… Ach, KOBIETY…

Uśmiechnęłam się porozumiewawczo z towarzyszką.

- Jestem Johannnah, ale mów mi Jay. – Podała mi rękę, którą ujęłam zziębniętymi palcami.

- [T.I.] – odwdzięczyłam się tym samym gestem.

- Wymieniłyśmy grzeczności, a teraz szoruj do łazienki i zdejmij te przemoczone ubrania, zaraz dostarczę ci suche… Chyba, że wolisz, żeby to Lou ci je przyniósł? – zapytała grzecznie, jednak z lekką nutką sarkazmu.

- Wolałabym go nie fatygować – odrzekłam, marszcząc brwi i mrużąc delikatnie oczy w geście niepewności, ledwie powstrzymując się przed krzyknięciem ‘Nie!’.

- Rozumiem… Na co czekasz? Już! Sio! – zaśmiała się, gdy niezliczony raz tego dnia kichnęłam i pchnęła mnie lekko w kierunku pomieszczenia. Uśmiechnięta udałam się w jego kierunku, a kiedy kobieta przyniosła mi suche rzeczy zmieniłam je prędko, zostawiając zimne we wannie. Podwinęłam rękawy zbyt dużej koszuli, to samo musiałam uczynić z nogawkami dresów, a kiedy związałam włosy gumką znalezioną na toaletce wyszłam z toalety pocierając zziębnięte dłonie.

Gdy lekko stremowana weszłam do salonu, brunet siedzący na kanapie po turecku przekrzywił głowę i słodko się uśmiechnął.

- Co? – spytałam.

- Nic, nic… - uspokoił mnie szybko, popijając herbatę z czerwonego kubka z napisem Lou, puściwszy mi uprzednio oczko.

- Nadal nie mogę zrozumieć, dlaczego dałeś jej swoje ciuchy, a nie moje. W twoich niemalże tonie, więc mogłabym się założyć, że moje pasowałyby na nią jak ulał – powiedziała jego matka, kręcąc głową.

Przysiadłam na brzegu kanapy z lekką obawą zerkając na rodzinę.

- Nie gryzę – rzekł po chwili Louis i uśmiechnął się przyjacielsko.

- Wiem, że nie, ale już i tak dość zwaliłam wam się na głowę – odpowiedziałam.

- I to, że usiądziesz niemalże na ziemi ma nam ulżyć? Kobieto, daj spokój, siadaj, rozgość się, napij się herbaty… Coraz bardziej zaczynam rozumieć, co miał na myśli Zayn mówiąc, że kobiet nie da się zrozumieć.

Uniosłam brwi.

- A jednak wytrzymałeś ze mną dwadzieścia jeden lat. – Kobieta siedząca naprzeciwko niego wyjęła zza pleców poduszkę i rzuciła nią w chłopaka, a ten tylko roześmiał się na jej słowa i złapał jaśka w powietrzu.

Posłuchałam chłopaka i upiłam łyk herbaty. Jay i Louis byli naprawdę przyjaznymi osobami, łatwo było z nimi rozmawiać. Śmiałam się z ich żartów i w jakimś stopniu odnalazłam w nich pokrewne dusze. Jak się okazało, chłopak był piosenkarzem. Mimo popularności, o której opowiadał z lekką nieśmiałością można było wywnioskować, że ‘sodówka’ nie uderzyła mu do głowy.

Chłopak jednak każde moje pytanie zbywał i czym prędzej zasypywał mnie swoimi.

- Truskawki czy maliny?

- Hmm… Kocham i te, i te.

- Czekolada czy kakao?

- Czekolada.

- Czego się boisz?

- Reakcji mamy, kiedy nie odbiorę od niej połączenia.

- BMW czy Volvo?

- Czołg.

- Mogłabym zadzwonić? – Przerwałam mu, kiedy zaczął się śmiać. -Zatelefonowałabym z mojej komórki, ale zamokła – rzekłam niezadowolona, próbując ją włączyć, lecz gdy rezultat okazał się marny, rzuciłam sprzętem o kanapę.

- W kuchni jest telefon. Korzystaj do woli – powiedziała mama Louisa też ledwie powstrzymując się przed parsknięciem śmiechem, a ja udałam się do pomieszczenia, wycierając nos i powstrzymując się od kolejnych kichnięć.

- Mamo? – rzuciłam do słuchawki, kiedy po dwóch sygnałach w odbiorniku rozległ się głos mojej matki.

- [T.I.]? Gdzie jesteś?!

- Spokojnie, nic mi nie jest. Zastał mnie deszcz, więc schroniłam się w domu pewnej kobiety, która…

- Gdzie jesteś?!

Westchnęłam i podałam mamie dokładny adres.

- Kiedy tylko ojciec wróci z pracy przyjedziemy po ciebie, dobrze? Mogłabyś dać mi do telefonu tą kobietę?

- Mamo…

- Kiedy będziesz mieć swoje dzieci, zrozumiesz. A teraz nie marudź, tylko ją wołaj.

Zakryłam głośnik telefonu i powiedziałam doniośle:

- Yyy… Pani Jay? Mogłaby pani podejść tu na moment?

- Nie – odkrzyknęła.

- Ale to ważne – próbowałam. – Proszę.

- A ja ciebie prosiłam, żebyś nie zwracała się do mnie per ‘pani’, więc dopóki nie weźmiesz sobie tego do serca, dopóty nie przyjdę.

- No dobrze… Jay, możesz na momencik?

- Idę – krzyknęła, a po tonie jej głosu rozpoznałam, że jest z siebie zadowolona i niemniej dobrze się bawi.

- To było nie fair – zganiłam ją, podając jej telefon. – Nie lubię mówić tak do osób, których jeszcze nie znam.

- Daj spokój, [T.I.] – rzuciła, po czym powiedziała do słuchawki: - Halo? Tutaj Johannnah Tomlinson.

Na palcach udałam się do salonu, by dopić herbatę, jednak kubek, w którym niedawno stała był już opróżniony.

- Ja… Będziesz chory – powiedziałam do chłopaka, który skakał po kanałach telewizyjnych.

- Nie będę, wierz mi. Siadaj, zaraz przyniosę ci następną.

Nastawił odbiornik na stację muzyczną i, zabrawszy kubek, udał się do kuchni.

Położyłam się na kanapie i zamknęłam oczy walcząc z kolejnym napadem kichania. Parę minut wystarczyło, by znużył mnie sen.

- …przebrała się, daliśmy jej herbatę, a potem zasnęła. Najwyraźniej jest przeziębiona.

- Dziękuję za opiekę nad nią. Dopiero wróciłam z delegacji, mąż też pracuje do późna… Przepraszamy za kłopot.

- Toż to żaden kłopot! [T.I.] jest bardzo miłą dziewczyną.

- Bądźcie cicho, obudzicie ją – zganił ludzi Louis, którego głos słyszałam tuż koło ucha. Przekręciłam się na drugi bok w przekonaniu, że to wszystko mi się śni.

- Może chodźmy do kuchni? Porozmawiamy przy filiżance kawy…

- Chętnie.

Otwarłam oczy w momencie, kiedy moi rodzice wraz z Jay wchodzili do pomieszczenia tuż za ścianą.

- Co jest? – mruknęłam, podnosząc się do pozycji siedzącej.

Okazało się, że spałam z głową na kolanach Louisa. Chłopak nie wydawał się jednak tak zakłopotany tym faktem jak ja i tylko uśmiechnął się beztrosko do mnie.

- Jak się spało? – zagaił.

- Dobrze, dziękuję, ale jak to się stało, że…

- Usnęłaś i prawie sturlałaś się na podłogę, wiec stwierdziłem, że będę cię amortyzował w razie upadku… Co jak co, ale nie chcę, żeby posądzono mnie o skręcenie ci karku w moim własnym domu – odpowiedział kpiarsko.

- Ha ha, chyba skonam ze śmiechu.

- Daj spokój, to było zabawne…

- O, [T.I.], już wstałaś! Twoi rodzice po ciebie przyjechali – ubiegła mnie Jay, gdy chciałam odpowiedzieć Louisowi.

- Słyszałam… Już idę – odmruknęłam i poprawiłam koszulę, gdy zauważyłam, że odpięły się dwa dolne guziki.

- Masz szlaban – powiedziała moja mama, gdy wkroczyłam do kuchni.

- Ciebie też miło widzieć, mamo – odrzekłam, siadając przy niej i ledwie powstrzymując się przed kichnięciem.

- Idź się przebierz i uciekamy do domu – poinformował mnie tata, wstając.

- Dopiero usiadłam – zauważyłam, lecz po spojrzeniu, które mi posłał posłusznie wstałam i udałam się do łazienki.

Kilka minut potem narzuciłam na siebie już suchą kurtkę i w pośpiechu składałam w schludną kostkę rzeczy, które miałam na sobie, po czym oddałam je Jay.

- Dziękuję za gościnę – powiedziałam, ściskając ją krótko w obawie, że ją zarażę.

- Ależ to nic, kochanie. Wpadaj do nas – odpowiedziała, oddając uścisk.

- Kiedy mama odwoła mój szlaban chętnie – zaśmiałam się.

Kobieta odłożyła ubrania na garderobiankę i udała się w kierunku samochodu moich rodziców, którzy właśnie do niego wsiadali.

- To co, choruszku? – usłyszałam za plecami głos Louisa.

- Co co? – odpowiedziałam pytaniem, odwracając się do niego.

- Wpadniesz do nas, tak?

- Postaram się – uśmiechnęłam się.

- Dlaczego jesteś dla mnie miła? – spytał niespodziewanie po chwili.

Zdziwiłam się.

- A jaka mam być?

- Powinnaś być na mnie zła. Wściekła! Przeze mnie jesteś chora! A więc czekam.

- Na co? – wytrzeszczyłam oczy.

- Pozew do sądu za spowodowanie choroby. – Mrugnął, chytrze się uśmiechnął i uciekł na górę.

Pokręciłam głową.

- Jesteś głupi! – krzyknęłam za nim i w momencie, kiedy przekraczałam próg domu usłyszałam, jak parska śmiechem.

~by Klara.