Imaginy. One Direction.: # 230. Zayn. część 2.

On naprawdę nie wiedział z kim zadarł. Był jeszcze taki niedoświadczony.

- [T.I.] czy mogłabyś oprowadzić Zayn’a po szkole? - na przerwie zaczepiła mnie pani Brooks.

- Ale ja? – zrobiłam wielkie oczy. Nie wyobrażałam sobie tego. Ja i on obok siebie dłużej niż przez 45 minut? Wykluczone!

- Tak, ty. Jako jedyna znasz najlepiej tą szkołę – tu mnie miała. To była prawda. Znałam każdy zakątek tej dziury, wiedziałam o skrytkach, nieznanych pomieszczeniach. Nikt nie wiedział tyle co ja.

- Ale ja…ja… - zaczęłam się jąkać. Byłam na straconej pozycji. Kolejny raz.

- [T.I.] proszę. Dobrze wiem, że mogę na tobie polegać. Koniec rozmowy. Liczę na ciebie – uśmiechnęła się do mnie i odeszła w stronę pokoju nauczycielskiego. Tupnęłam nogą w podłogę i rzuciłam plecakiem o panele. No nie wierzę! Ja mam go oprowadzać?! Wolne żarty! Wyszłam ze szkoły, trzaskając frontowymi drzwiami. W głowie układałam sobie plan na najbliższe dni. Najbliższe dni spędzone w towarzystwie tego pozera. Co on sobie wyobraża? Myśli, że da mi popalić. Nawet nie wie jak bardzo się myli. Wróciłam do domu i od razu usiadłam przy komputerze. Weszłam na moją ulubioną stronę. Przesunęłam strzałkę w dół i wybrałam kilka produktów. Poduszka purchawka, sztuczna guma, gumowy papieros. Na razie wystarczy. Jutro powinny być.

Przebrałam się w obcisłe legginsy, czarny top i adidasy, wzięłam IPoda, słuchawki, butelkę wody i wyszłam z domu. Pobiegłam do parku. Lubiłam to miejsce, pomimo przykrych przeżyć związanych z niedaleko położonym stawem. Położyłam się na pobliskiej ławce i patrzyłam w chmury. Niektóre z nich wyglądały jak zwierzęta, inne jak legendarne postacie, a najbardziej oddalone, niczym osoby.

Po kilkunastu minutach wstałam i zaczęłam biegać wokół drzew rozsianych po parku. Zmęczona wróciłam do domu. Położyłam się na kanapie i włączyłam telewizor. Same nudy, jakieś horrory, komedie, seriale kryminalne. Nic ciekawego. Miałam dosyć dzisiejszego dnia. Powoli zasnęłam.

Rano obudził mnie cichy łoskot. Podniosłam się na łokciach i spojrzałam wokoło. Wszędzie porozwalane były moje rzeczy, buty i inne rzeczy, będące w kompletnym nieładzie. Powoli wyszłam z łóżka, postawiłam jedną stopę na zimnej podłodze i od razu ją schowałam.

- Zimnooo – wymruczałam i jeszcze bardziej nakryłam się kołdrą. Nie dane było mi jednak nacieszyć się błogim stanem tymczasowego otępienia, ponieważ po chwili usłyszałam dźwięk telefonu.

- O, nie, nie, nie. Nie odbiorę – nakryłam uszy poduszką, ale to nic nie dało, bo owy ktoś dobijał się do mnie z coraz większą natarczywością. W końcu musiałam wstać, jednak nie odebrałam telefonu. Ruszyłam do łazienki, umyłam zęby, rozczesałam włosy, pomalowałam rzęsy, nałożyłam trochę pudru i przejechałam błyszczykiem po ustach. Wyszłam z pomieszczenia, ubrałam jasną koszulę, którą włożyłam w czarne rurki, ozdobione ćwiekami. Do tego bransoletka z nitami, wygodny plecak i byłam gotowa. Na dole założyłam jeszcze trampki i jak oparzona wyskoczyłam z domu. Miałam oprowadzić pana Malik’a po szkole, więc musiałam się przygotować. Ze skrzynki na listy wyciągnęłam paczkę ze sprzętem do robienia kawałów i ruszyłam do szkoły. Doszłam do szkoły i od razu skręciłam w stronę szafek. Wrzuciłam do mojej plecak, z którego wyciągnęłam poduszkę purchawkę. Ruszyłam na chemię. Mojego kolegi z ławki jeszcze nie było. Idealnie. Położyłam na jego krześle poduszkę i udałam, że jestem grzeczna. Po kilkunastu minutach zjawił się nasz „ sexy boy”. Zaśmiałam się w duchu. Był tak wpatrzony w siebie, że nawet nie zauważył zasadzki. Z gracją i nonszalancją usiadł na krześle, a purchawka zadziałała. Po klasie przeszło długie pruknięcie. Nie mogłam opanować śmiech, zresztą jak większa część klasy. Kiedy Zayn wstał z krzesła, podniósł purchawkę i zamachnął się, by ją rzucić do Sali weszła nauczycielka chemii, a purchawka wylądowała na jej głowie. Wpadłam w szaleńczy śmiech, a mulat spalił buraka, poszedł po zabawkę i przeprosił jędze.

- Taki Bad Boy a przeprasza? No nie wierzę – znowu zaczęłam się śmiać jak szalona.

- Mam w sobie trochę kultury – podszedł do mnie i wbił we mnie wkurzony wzrok. Uśmiechnęłam się złośliwie i rzuciłam:

- Kulturę? No co ty nie powiesz. Oprowadzam cię dzisiaj po szkole, o 11, pamiętaj. Nie będę czekać wieki - powiedziałam i otworzyłam podręcznik.

- Zemszczę się. Pamiętaj. Ze mną nie wy… – szepnął mi na ucho, ale nie zdążył skończyć, ponieważ nauczycielka mu przerwała:

- Zayn! Może ty poprowadzisz lekcję ? A z [T.I.] umówisz się później.

- Pani sobie żartuje?! Nigdy nie umówiłabym się z tym palantem! Ja i on?! A zdrowa jesteś stara jędzo?! - wydarłam się na nią zdenerwowana.

- [T.I.] [T.N.]! Jak ty się do mnie zwracasz?! Natychmiast proszę wyjść z klasy i wrócić jak się uspokoisz! – wskazała ręką na drzwi i kazała mi się wynosić.

- Myślisz, że chcę tu siedzieć? – spojrzałam na nią z ironią – A ty pamiętaj dzisiaj o 11 na holu. Nie będę czekać, jak się zgubisz to twój problem – pokazałam palcem na Zayn’a i wyszłam trzaskając drzwiami. Byłam wkurzona. Na nią, na niego i na cały świat. Siedziałam na korytarzu z podkulonymi nogami i myślałam nad kolejnym numerem.

- Ale z ciebie koks! – usłyszałam głośny krzyk tego debila, dochodzący z końca korytarza.

- Przynajmniej nie jestem takim tchórzem jak ty! – odszczeknęłam się i wróciłam do rozmyślań. Mój kolejny plan czas wcielić w życie!

Wyciągnęłam paczkę sztucznych papierosów wyciągnęłam jednego i podetknęłam pod nos Malik’a.

- Chcesz? – zapytałam życzliwie i uśmiechnęłam się do niego.

- Jasne – wyciągnął rękę po papierosa i zawiadiacko się uśmiechnął.

- Trzymaj zapalniczkę – rzuciłam mu przedmiot i czekałam na jego reakcję. Przyłożył papierosa do ust i zaciągnął się. Za pierwszym razem nic się nie stało, ale kolejny ruch spowodował, że trefny szlug zaczął się palić niezmiernie szybko. Zayn wyrzucił go szybko na podłogę i zdeptał.

- Co to było?! – wykrzyknął w moją stronę oburzony.

- Wojna mój drogi, wojna. 2:0 dla mnie – zaśmiałam się i podniosłam z ziemi zadowolona.