# 224. Harry.

Imagine jest bardzo, bardzo inny. Zresztą zobaczycie same.

__________________________________________________

< klik 1 >

Jak się poznaliście?

Usiadłem na moście z butelką wina, opierając głowę o barierkę. Znów zobaczyłem ten widok. Moje myśli ciągle krążyły nad jednym. Boże co ja bym dał, żeby żyć w tej błogiej niepewności, w tej słodkiej nieświadomości. Moje oczy zamykały się z każdym łykiem napoju, a krew aż buzowała wewnątrz mnie. Nic nie mogłem poradzić, byłem bezsilny, albo po prostu nie chciałem zrobić nic, co pomogłoby mi walczyć. Walczyć z czym? Walczyć z tą świadomością, że ona mnie zdradziła, że muszę się podnieść, odbić od dna życia i zacząć od początku. Bez niej.

- Wszystko dobrze? – z otępienia wyrwał mnie kobiecy głos.

- Tak, tylko świat mi się wali – odpowiedziałem ironicznie i zaczerpnąłem kolejny łyk procentów.

- Kłopoty sercowe? – na siłę próbowała utrzymać ze mną temat.

- Tak – odpowiedziałem zdawkowo i znów zatopiłem się we własnych myślach. Ciągle nie wiedziałem z kim mam do czynienia.

- Jestem [T.I.] a ty? – wyciągnęła do mnie rękę, którą po chwili zastanowienia uścisnąłem.

- Naprawdę nie wiesz kim jestem? – zdziwiłem się.

- Jasne, że wiem, ale czy nie uważasz że lepiej byłoby gdybyśmy przedstawili się sobie normalnie? Przecież to, że jesteś sławny nie upoważnia cię do tego, że każdy musi cię znać. Nadal jesteś człowiekiem.

- Yhm. Jestem Harry. Harry Styles.

Podniosłem głowę, która jak dotąd była oparta o moje kolana i dojrzałem piękną brunetkę. W świetle księżyca jej niebieskie oczy lśniły. Miała długie, rozpuszczone, brązowe włosy, które kaskadami spadały jej na ramiona i tułów aż do odcinka lędźwiowego.  Była ubrana jasno i kolorowo. Granatowe jeansy, jasny sweterek i bluzka w kwiatki.  Całości dopełniał beżowy kapelusz. Była bardzo wysoka, chuda wręcz widać jej było kości. Uśmiechnąłem się, choć przychodziło mi to z trudem.

- Directioner? – zagadnąłem.

- Tak, zauważyłeś bransoletkę? – spytała wymachując wcześniej wymienioną rzeczą.

- Jak podawałaś mi rękę.

Usiadła obok mnie i odwróciła głowę  w stronę gwiazd.

- Co tutaj robisz tak późno? Nie boisz się, że ktoś cię napadnie?

- O to samo mogłabym spytać ciebie – rzekła wymijająco.

- Jestem pełnoletni – odburknąłem.

- Ja też – uśmiechnęła się kpiąco i wstała. Wyciągnęła kartkę z torebki przewieszonej przez ramię i zamaszystym ruchem wykreśliła coś na niej. Po chwili dała mi ją i rzuciła krótkie:

- Jakbyś chciał pogadać to zadzwoń! – w oddali widziałem kontury jej  sylwetki.

Spotkaliście się drugi raz?

Każdego dnia przychodziłem na tamten most,  wspominałem dobre czasy, ale w końcu uświadomiłem sobie, że moja była dziewczyna to wielka pomyłka. Gdyby mnie kochała to nigdy by mnie nie zdradziła. A jeżeli ona nawet nie przejęła się naszym zerwaniem, to czemu ja tutaj nadal siedziałem? Musiałem się wziąć w garść. Zacząłem nowe życie. Każdego dnia chodziłem na siłownię, biegałem, razem z chłopakami graliśmy koncerty, udzielaliśmy wywiadów, rozdawaliśmy autografy. Jednym słowem miałem tak napięty grafik, że nie miałem czasu na imprezowanie czy użalanie się nad swoim życiem na moście i z butelką wódki w ręce. I mało by brakowało a zapomniałbym o [T.I.]. Kiedy wrzucałem spodnie do prania, przeszukiwałem kieszenie czy aby na pewno nic w nich nie zostało. Z tylnej wyciągnąłem skrawek papieru z numerem telefonu. Bez wahania sięgnąłem po telefon i umówiłem się na spotkanie.

Jak wypadło?

Nadzwyczaj dobrze. Umówiliśmy się na małej wysepce przy stawie. Założyłem białą koszulkę, czarne rurki i marynarkę w tym samym kolorze. Około południa ruszyłem w wyznaczone miejsce. Ona już tam stała. Miała na sobie przewiewną sukienkę wykonaną z materiału w kwiatki, wysokie, za kostkę, brązowe botki, koszulę z jeansu, zakrywającą ramiona, z ¾ rękawami, słomiankowy kapelusz i niezliczoną ilość bransoletek na lewym nadgarstku. Przyglądałem jej się z ciekawością malutkiego dziecka. Każdy szczegół  wyglądu dziewczyny  budził we mnie odmienne emocje. Z pewnego rodzaju otępienia wyrwał mnie jej głos:

- Cześć.

- Hej – podszedłem i przytuliłem ją na powitanie. Razem usiedliśmy na kępce trawy i rozmawialiśmy.

- To jak to właściwie jest z tą sławą? – zadała nagle pytanie, które zbiło mnie z tropu.

- Różnie. Raz fajnie, miło, innym razem niezbyt kolorowo.

- To znaczy? – drążyła temat, opierając się ręką o jasno szarawy kamień.

- Są takie dni kiedy nie ma się ochoty żyć, ale trzeba wstać  iść do fanów, rozdawać autografy, robić sobie zdjęcia, udzielać wywiadów. Jednak robimy to, co kochamy. Naszą pracą jest muzyka, czyli nasza pasja, więc tak naprawdę to przyjemność.

- Ale za jaką cenę – dodała po chwili i  nasunęła ciemne okulary na nos.

- Właśnie.

Czym cię urzekła?

Prostotą. Prostotą ducha. Tym, że nigdy nie powiedziała mi, że mam przestać tworzyć muzykę. Wiele razy zastanawiałem się nad odejściem z tego wyimaginowanego życia, ale zawsze na myśl nachodziły mi jej słowa: Rób to co kochasz. Nie widziała we mnie rozpuszczone gwiazdki, tylko człowieka potrzebującego. Przy niej czułem się swobodnie, mogłem powiedzieć wszystko, nie widziałem barier.

Kiedy zostaliście parą?

Najpierw zostaliśmy przyjaciółmi. Okazało się, że mieszka blisko nas, niecałe 3 przecznice dalej. Kiedy pierwszy raz przyprowadziłem ją do domu przywitało ją dosyć śmieszne zdanie Louis’a:

- O! Harry znalazł sobie dziewczynę, która nie wygląda jak jedna kupa zmarszczek!

[T.I.] wybuchnęła śmiechem, ale zaraz później odpowiedziała:

- Nie jesteśmy parą.

Na to wpadła reszta zespołu i rzuciła się na nią. Jednym słowem przywitanie nowej przyjaciółki odbyło się  w miłej atmosferze. Chłopcy bardzo ją polubili, stała się dla nas bardzo ważna. Danielle, Perrie i Eleanor zyskały nową koleżankę do zakupów. [T.I.] była taka ludzka. Potrafiła wygłupiać się, śmiać, robić żarty, a także pocieszać, hasać po sklepach,  robić zakupy dla Niall’a. ( I nigdy jej się to nie znudziło) Zawsze była pomocna, nie umiała przejść obojętnie obok krzywdy bliźniego. Była ostoją radości, optymizmu, darem od Boga.

A parą zostaliśmy kilka miesięcy po naszym pierwszym spotkaniu. Już na początku naszej wspólnej drogi ze strony naszych fanek leciały hejty. O dziwo nie przejmowała się nimi, żyła tak jakby ich nie było. Wiadomo miała załamania, ale zawsze z tego jakoś wychodziła. Zawsze potrafiła wyjść z bagna, jakie gotowały jej nasze fanki.

Czemu była inna?

Nie, ona nie była inna. Ona po prostu była człowiekiem. Takim jak każdy z nas, ale zdawała sobie sprawę z tego kim jest. Nie udawała,  nie oczekiwała czegoś, czego wiedziała, że nie zdoła udźwignąć. Pokazała mi, że nadal jestem człowiekiem, że sława aż tak bardzo mnie nie zmieniła, że nadal jestem ten sam. To ona pilnowała bym nie wariował, to jej nie podobały się moje tatuaże, które jawnie krytykowała i gdy tylko widziała, ż zbliżam się do studia tatuaży od razu zabierała mnie na lody. Czemu na lody? Nie wiem, może dlatego, że bardzo je lubiła. Albo też na spacer. Z nią nigdy się nie nudziłem, ale także potrafiliśmy usiąść przy kominku i cieszyć się ciszą, sobą, własnym towarzystwem, ciepłem, miłością.  Nauczyła mnie żyć, korzystać z tego co się ma.

< klik 2 > 

Jak zachowywała się w stosunku do Twojej rodziny?

Z Gemmą złapała świetny kontakt. Tak naprawdę Gemma była dla niej starszą siostrą. Pomagała [T.I.] a ona jej. Dopełniały się idealnie. Z Anne było tak samo. Trzeba było zobaczyć je razem w kuchni. A jakie zapachy, o smaku nie wspomnę. Za każdym razem gdy przyjeżdżaliśmy w odwiedziny, najpierw jako para, później jako małżeństwo pierwsze co robiła to biegła się przywitać. Wylatywała z samochodu jak torpeda. Była naprawdę przyjazną osobą. W Holmes Chapel znali ją wszyscy. To pomogła pani zabrać zakupy do domu i wnieść na 10. piętro bloku, to zabrała psa na spacer, albo pomogła pielić grządki. Dzięki niej częściej odwiedzałem rodzinne strony. Dzięki niej poczułem, że powinienem cieszyć się ze wszystkiego co mam, ze wszystkiego pomogę kiedyś stracić.

A pierwsze dziecko?

To jakiś sprawdzian z tego czy wszystko pamiętam? Ach, tak wspaniale się wspomina te wspólne chwile. Nasza mała córeczka Darcy urodziła się w maju po przyjeździe z Holmes Chapel. To było piękne uczucie, kiedy [T.I.] podała mi ją do rąk, taką małą kruszynkę, drobną, nieświadomą świata, taki okaz dziecięcego szczęścia. To był jeden z momentów życia kiedy z moich oczu pociekły łzy. Zrozumiałem wtedy jakie mam skarby.

Czemu nie ma jej teraz z Tobą?

Trudne, bolesne wspominać o tym kolejny raz. Odeszła.

Zostawiła cię?

Nawet nie masz pojęcia jakbym chciał mieć tą cholerną świadomość, że odeszła, że jest szczęśliwa z kimś innym, że żyje, oddycha, że w każdej chwili mógłbym z nią porozmawiać. Ale tak nie jest. Jej tutaj nie ma. Czeka na mnie. Tam na górze. Nie odeszła z własnej woli. Odeszła bo musiała. Zabrali ją siłą. Pamiętasz kiedy wspominałem, że przy naszym pierwszym spotkaniu widać było jej kości? Tak, nie miałem pojęcia, że ma anoreksję. Nigdy tego nie zauważyłem. Przecież zawsze była pogodna, miała dużo siły, śmiała się jak każdy inny. To prawda, że powinna ważyć więcej, ale ja tego nie zauważyłem. Byłem zbyt zajęty sobą.

Obwiniasz się za to? Uważasz, że to Twoja  wina?

Oczywiście, że tak. Wiele razy myślę co by było gdyby…

Gdyby co?

Gdybym zareagował. Nie wiem w jaki sposób. Może po prostu wysłał ją do lekarza. Ale zawsze wydawało mi się, że jest zdrowa, szczęśliwa.

Szczęśliwa z pewnością była. Wiesz, że choroby nie da się pokonać?

Mam tą świadomość, ale nie potrafię przyjąć jej do wiadomości.  

Masz jej zdjęcie?

Miliony. Codziennie, gdy idę spać, wyciągam je spod biurka i przeglądam.

Nie jesteś już tym samym człowiekiem? Niech zgadnę umierasz?

Z tęsknoty? Codziennie. Z każdą minutą, sekundą, wiem, że jestem bliżej niej. Popatrz tutaj. ( wskazuje zdjęcie na którym widać młodą dziewczynę z wielkim uśmiechem na twarzy, a obok niej tego samego chłopaka z burzą loków na głowie) A teraz tutaj (wskazuje palcem na fotografię smutnej 50- latki a obok niej 53-letniego chłopaka). Widzisz zmiany?

Co powiedziała ci przed śmiercią?

„Harry nawet kiedy mnie już nie będzie, pamiętaj, że jestem blisko. Wiem, że nie wytrzymasz długo, wiem, czuję to, znam cię, boisz się, ale nie martw się. Ja tu jestem. Kocham cię.”

I codziennie przypominasz sobie te słowa?

Tak, ale od dzisiaj będziemy powtarzać je razem.

Bujany fotel zaskrzypiał, a staruszek  mocniej się w niego wbił. Zamknął bolące od płaczu powieki, a w oddali zobaczył rękę.  Zbliżał się do niej, złapał i wpadł w ramiona [T.I.]. Znów byli młodzi, szczęśliwi i razem.

Razem już na wieki.

~by Agata.