# 221. Louis.

Lucy jest wymyśloną bohaterką, na potrzeby imagina. To nie jest żaden z promptsów.

_______________________________________

Przeciskałam się pomiędzy ludźmi, którzy co chwilę mnie potrącali. Weszłam do sklepu przez obrotowe drzwi i udałam się do działu z łakociami. Z półki wzięłam kilkanaście paczek żelek, lizaków i różnych ciastek. Tak, jestem wielkim głodomorem.  Ruszyłam do stoiska z sokami i stamtąd również wyniosłam połowę zawartości. I pewnie się zdziwicie, ale nie ważę 150 kilogramów.  Pomimo, że tak dużo jem i tak mam niedowagę. Nie wiem jak to możliwe, ale najwidoczniej zostałam obdarzona niezwykłym darem nie tycia. I bardzo dobrze! Ale wróćmy do tematu.  W kasie zapłaciłam za zakupy i skierowałam się do wyjścia. Ludzie nadal się przepychali, tak, że o mało co nie upadłam. Wtedy zobaczyłam malutką dziewczynkę skuloną w kącie. Z jej oczu leciały potoki łez. Podeszłam do małej istotki i uklęknęłam koło niej, tak, żeby się nie przestraszyła.  Podniosła spuszczoną główkę i  spojrzała na mnie wystraszonymi, niebieskimi oczkami.

- Spokojnie mała – zaczęłam do niej mówić – Jak masz na imię?

- Lucy.

 - A gdzie Twoi rodzice?

- Nie wiem – Lucy odpowiadał krótko i nie mogłam wyciągnąć więcej informacji od małej dziewczynki.

- A gdzie mieszkasz? – próbowałam jej pomóc.

-  U wujka.

- A wiesz gdzie on mieszka? – znowu zagadałam.

- Nie – po raz kolejny dała krótką odpowiedź, która w żadnym wypadku mnie nie satysfakcjonowała.

- Pomóc ci?

- Boję się.

- Lucy może zrobimy tak: pojedziesz ze mną do domu i postaramy się poszukać twojego wuja – zaproponowałam.

- Dobrze. A ty jak masz na imię? – tym razem to ta malutka, urocza istotka zadała pytanie.

- [T.I.] – odpowiedziałam – Idziemy? Tam mam samochód – powiedziałam i wskazałam w kierunku parkingu.

- Tak – podała mi drobną rączkę i po chwili siedziałyśmy już w samochodzie i kierowałyśmy się do mojego mieszkania.

- Ile masz lat? – zagaiłam, gdy wysiadłyśmy z pojazdu.

- 6 lat.

- Dlaczego siedziałaś sama pod sklepem? - znów zasypywałam ją pytaniami.

- Zgubiłam się. Byłam z wujkiem w sklepie, ale zaatakowały go jakieś dziewczyny i kazał mi iść do auta. Ale się zgubiłam.

- Dobrze. To znaczy nie, nie dobrze, że się zgubiłaś. Wejdź – poprowadziłam ją do pokoju.

- A jak nazywa się Twój wujek?- byłam gorsza niż CIA z tymi pytaniami.

- Louis Tomlinson.

- Yhm. Tutaj masz kilka zabawek – podałam jej pudełko z puzzlami i kilka lalek Barbie. Miałam 2 kuzynki, w podobnym wieku co Lucy, dlatego zawsze byłam przygotowana na ich odwiedziny i miałam w zapasie zabawki. Uwielbiałam dzieci. Dawały mi tyle samo radości co muzyka. Ale nie pora rozprawiać o moich zainteresowaniach.

Poszłam do kuchni,  by rozpakować zakupy i przygotować coś dla Lucy. Do salonu wróciłam z trzema tackami. Na jednej było kilka rodzajów soków i dwie szklanki, na drugiej kolorowe żelki w miseczkach i różnorakie dropsy, a na ostatniej ciastka.

- Częstuj się – podsunęłam pod jej nos tacki i zaczęłyśmy rozmowę. Okazało się, że jej wuja, Louis jest piosenkarzem, a dziewczyny, które go zaatakowały były fankami. Dobrze rozmawiało mi się z Lucy. Była wesoła, wygadana i przede wszystkim słodka jak cukierek. W końcu postanowiłam poszukać jej opiekuna. Kliknęłam w wyszukiwarce adres domu Louis’a Tomlinson’a , a moim oczom ukazał się rząd kilkunastu tysięcy haseł. Moja głowa opadła na klawiaturę z dużym hukiem, a włosy razem z nią, zasłaniając mi widoczność. Podniosłam ją i wybrałam na chybił trafił pierwszy lepszy link. Kucha. Okazało się, że Pan Tomlinson mieszka na Florydzie, co jest co najmniej niemożliwe albo nawet i chore. Mruknęłam z niezadowoleniem i jeszcze  bardziej skupiłam się na poszukiwaniach. Po jakiejś dobrej godzinie znalazłam prawdopodobny adres chłopaka  i radośnie oznajmiłam małej:

 - Chyba znalazłam. Jedziemy? – spytałam Lucy.

- Tak! – wykrzyknęła radośnie i zaczęła ubierać swoje trampki. Ja również nałożyłam swoje i udałyśmy się wspólnie do wyjścia.

Przez kilka dobrych minut jeździłam po zatłoczonym Londynie, nie mogąc znaleźć odpowiedniej drogi, gdy natrafiłam na odpowiedni drogowskaz. W końcu dojechałam pod duży dom, który dosłownie był oblężony prze krzyczące dziewczyny. Pomogłam wysiąść Lucy z auta i zaczęłyśmy się przepychać przez tłum.

- Przepraszam, przepraszam… - co chwilę musiałam powtarzać jedno słowo.

- Co się pchasz? Gdzie leziesz? Patrz jak chodzisz idiotko! – wysłuchiwałam niezbyt pochlebne słowa ze strony fanek. Nie wiedziałam, za co mnie tak nie lubiły. Nawet mnie nie znały. Gdy dopchałam się do furtki zadzwoniłam dzwonkiem, a w domofonie usłyszałam zdenerwowany głos:

- Słucham?

- Yyy Pan Louis Tomlinson? – moje struny głosowe zadrżały, a ja trzęsłam się jak osika.

- Tak. W czym mogę pomóc?

- Jest ze mną Lucy…

- Proszę zaczekać już wychodzę! – krzyknął i usłyszałam szmer, a po chwili zza drzwi wyłoniła się głowa w kapturze. Szybko podbiegł do furtki, zamaszystym ruchem ją otworzył, wpuścił nas na posesję i szybko zamknął.

- Zapraszam do środka.

- Dziękuje – odpowiedziałam uśmiechem i puściłam przodem Lucy.

- A więc…- rozpoczęłam niepewnie, kiedy już siedziałam w wielkim salonie, a naprzeciw mnie, na kolanach bruneta Lucy.

- Nie, ja wszystko wytłumaczę. Bardzo dziękuje, że pani odnalazła Lucy…

- Jestem [T.I.]  - przerwałam mu i wyciągnęłam rękę w jego stronę.  Z natury jestem śmiała i wolę mówić do ludzi po imieniu. A że chłopak na oko był w tym samym wieku co ja, nie widziałam przeszkód, byśmy mówili sobie na ty.

- Dobrze. Louis- odpowiedział i uścisnął moją małą dłoń.

- A więc dziękuje [T.I.], że odnalazłaś Lucy. Tak się o nią martwiłem.  Jest moją siostrzenicą, a teraz jej rodzice są w  ważnej delegacji i dali mi ją pod opiekę.

- Rozumiem. Ale mam nadzieję, że nic się nie stało, ponieważ spędziła u mnie trochę czasu.

- Mam nadzieję, że nie sprawiła żadnych kłopotów.

- Nie, skądże.

- Napijesz się czegoś? – spytał chłopak.

- Nie dziękuje.

- A ty Lucy? – spojrzał na małą.

- Dzięki, ale nie. U [T.I.] wypiłam chyba z 4  kartoniki soku – zaśmiała się, a ja jej zawtórowałam.

- Nie zdziwię się, jak wystawisz mi rachunek za tą młodą, bo pewnie wyjadła ci połowę lodówki – zwrócił się do mnie z miną typu ile razy ja już to przerabiałem.

- Nie ma takiej potrzeby – uśmiechnęłam się, żeby jeszcze bardziej upewnić chłopaka w przekonaniu, że Lucy jest aniołkiem.

- Co ja mam z tą dziewczyną – przewrócił oczami.

- Ale i tak mnie kochasz, prawda? – spytała uroczo mała i wskoczyła na jego plecy.

- Tak, a teraz złaź – zabrał ją i postawił na dół.

-[T.I.]  chodź pokażę ci moje zabawki – pociągnęła mnie za rękaw i zaprowadziła w kąt, gdzie zauważyłam stertę zabawek.

- To wszystko twoje? – zapytałam z niedowierzaniem.

- Nie, to nie wszystko. Reszta jest jeszcze w kuchni i pokoju Louis’a.

- Norma –westchnął chłopak, który właśnie stanął obok nas. Potem znów usiedliśmy przy stole i ponownie rozmawialiśmy. O wszystkim i o niczym.

**

- Na mnie  już chyba czas – pożegnałam się i wyszłam na chłodne powietrze. Wróciłam do domu i rozmyślałam nad dzisiejszym dniem.

**

Gdyby ktoś mi powiedział, kilka lat temu, że przez przypadek poznam miłość mojego życia, wyśmiałabym go. A jednak. Niezwykła znajomość z Louis’em z przyjaźni przerodziła się w coś więcej, a największy w tym udział miała Lucy, dzięki której się poznaliśmy. Nadal wspominam te momenty z sentymentem w sercu i uśmiechem na ustach. Dzięki temu, że pomogłam nieznanej mi osobie, zyskałam tak dużo.

Pomoc innym, to nie tylko udowadnianie sobie, że umiemy zatrzymać się w czasie i spojrzeć na życie z innej perspektywy, ale również dobra przestroga. Pomagając bliźnim pomagasz sobie, stajesz się pełnowartościowym człowiekiem. Dostajesz w zamian szczęście, którego nigdzie indziej nie znajdziesz. Pomoc jest kluczem do szczęścia. Otwarte serce do miłości.

 ~By Agata.