# 220. Liam.

Inna narracja i odrobinę inna fabuła oraz styl całego imagina. : ) Nieco ‘przesadziłam’ z charakterem świata przedstawionego, lecz opowiadanie ma coś uświadomić, więc zdecydowałam się na drastyczne środki. Mam nadzieję, ze przypadnie Wam do gustu…

< podkład >

Brunet podniósł wzrok. Czekoladowe tęczówki napotkały oczy o pokrewnej barwie, niemalże czarnej, głębokiej niczym otchłań oceanu w najdalszych zakamarkach. Chwila niepewności, leki wdech u małej dziewczynki, gdy ta uprzytomniła sobie, że może polegać na nastolatku i że ten jest skory wysłuchać jej, doświadczyć w mentalności wszystkich krzywd, które doznała podczas swojego siedmioletniego życia.

Nie mogła tego pamiętać, lecz historię przybliżyła jej ukochana babcia, która niespełna miesiąc temu odeszła na tamtą stronę.

Dziewiętnastoletnia dziewczyna o czarnych jak smoła włosach i ciemnej karnacji obejmowała dziecko, by uchronić je przed pyłem i upalnym słońcem. Niemowlę cicho łkało, głodne i spragnione, podczas gdy babcia brzdąca próbowała zdobyć wodę od niegodziwego handlarza dla swojej córki i małego berbecia. Człowiek jednak przegonił ją groźbą wezwania policji i niepocieszona kobieta musiała odejść. Podniosła córkę wraz z wnuczką i odeszły w cień, by choć trochę uciec przed katorgą upalnego ciepła. Obie kobiety obawiały się o los maleństwa, nie zwracając uwagi na to, że zostało poczęte z gwałtu. Było dzieckiem, niczemu winną istotką, która jak każdy domagała się jedzenia i wody, jednak nie mogła jej dostać.

Trójka mężczyzn przeszła obok kobiet, a gdy starsza z nich zapytała z błagalną nutką w głosie, czy aby nie mają choć kropli wody, jeden z nich zaśmiał się przeraźliwie i odepchnął ją na piaszczyste podłoże.

Wreszcie zlitował się nad nimi nędznie wyglądający człowiek, który sam nie miał zbyt wiele. Odstąpił część posiłku i napoju dla kobiet, a gdy te nie odczuwały już tak dotkliwie potrzeb, podziękowały i zapewniły, że kiedyś się odwdzięczą. Starzec uśmiechnął się tylko i zapewnił, że tego nie oczekuje. Pogładził dziecię po głowie, po czym szepnął do jego matki: „Doświadczy lepszych czasów, możesz być spokojna.” Dziewiętnastolatka uśmiechnęła się i odpowiedziała tylko: „Oby.”

Tułaczka bohaterek trwała rok. Wreszcie odnalazły miejsce, gdzie nie musiały żebrać, by dokarmić rosnącą pociechę oraz gdzie same nie cierpiały głodu czy pragnienia. Niedługo po odnalezieniu, w ich mniemaniu, ziemi obiecanej, matka dostrzegła, że z córką dzieje się coś niedobrego. Traciła apetyt, mogła tylko pić. Co noc matkę budził głośny kaszel córki.  Z wieczora, gdy kilkunastomiesięczna Eve już zasnęła matka podeszła do zmęczonej córki i dotknęła jej czoła. W świetle twarz Donne była usłana kropelkami potu, a czekoladowe oczy błyszczały nienaturalnie. Dziewiętnastolatka zakasłała ponownie.

- Jesus Christe, Donne, jesteś cała rozpalona! – wykrztusiła matka, szybko namaczając leżący przy boku córki ręcznik, który służyć miał jej do ocierania czoła, w dzbanku z wodą, po czym lekko go otrząsnęła i rozłożyła na twarzy dziewczyny, która, pomimo dusznego i gorącego jak co wieczór powietrza, niezauważalnie trzęsła się z zimna.

- Zimno mi – stwierdziła chora, a matka nie widząc co czynić ponownie przyłożyła dłoń do policzka swej pierworodnej.

Długo nie trwało, kiedy kobiety dotarły do lecznicy. Lekarki nie miały lekarstw na zwykłą, w naszym świecie, chorobę, którą było zapalenie płuc. Po dwóch tygodniach męczarni, zbijania gorączki, oklepywań obolałej klatki piersiowej, niespełna dwudziestoletnia dziewczyna opuściła ten świat, zostawiając na nim kilkunastomiesięczną córeczkę wraz z babcią, która rozpaczała po stracie córki długie miesiące. Coś, co dziś wydaje się zwyczajnością, dla ludzi z odległych krajów może być zbawieniem, ucieczką od choroby, krzywdy, straty, płaczu, smutku, niepotrzebnych osieroceń…

Odtąd Hayla, matka Donne, wraz z Eve tułały się po kraju, pragnąc tylko lepszego życia, pożywienia i wody. Lekarstwa w ów miejscu nadal były niemal czymś nienamacalnym, wyimaginowanym, czymś, co istnieje tylko w najpiękniejszych snach. Mijały na drogach biedaków, ciała żebraków, którzy poumierali z głodu i pragnienia, nie mogąc im pomóc. Same walczyły o przetrwanie, babcia odmawiała sobie pożywienia, byle by tylko nakarmić rosnącą wnuczkę, oddawała jej połowę swej wody, łóżko wynajęte w nędznej szopce…

Po czterech latach wzajemnych wyrzeczeń, nieprzespanych nocy poświęconych na rozmyślaniu nad losem biednej dziewczynki Hayla zmarła. Kobieta będąca dla Eve drugą matką, jedyną jaką pamiętała odeszła na zawsze. Nie został już jej nikt, nikt, kto mógłby pomóc, stworzyć choćby namiastkę bezpieczeństwa, miłości, domu… Dziewczynkę umieszczono w sierocińcu, gdzie poznała dzieci, które doznały podobnej krzywdy. Dziesiątki dzieci bez rodziców, matek i ojców, które nie znały nawet ich imion siedziało co dzień na brudnej, kamiennej posadzce i bawiło się zepsutymi zabawkami, które nie pamiętały już stanu świetności. Eve patrzyła na kilkuletnie brzdące, była w tym samym wieku, lecz rozumiała dużo więcej. Czy jest gdzieś lepszy świat? Miejsce bez gonitwy, głodu, ubóstwa, niedostatku, zakątek na Ziemi, gdzie na błahe choroby jest cudotwórcze lekarstwo? Czy dzieci tam mają swoich rodziców? Są szczęśliwe? Siedmiolatka nie wierzyła w cud. Codziennie wyglądała przez okno, wpatrywała się w rozgwieżdżone niebo i w myślach powtarzała modlitwę, która nie miała nawet swojego adresata: „Jeśli jest gdzieś dobro, jeśli jest gdzieś szczęście, niech przybędzie tu i się pokaże. Pragnę zobaczyć cud, by na własne oczy przekonać się, że dla tego świata jest jeszcze nadzieja.” Ów słowa, zasłyszane od babci, która co wieczór tworzyła takie litanie, zapadły głęboko w pamięć małej, choć ta sama jeszcze nie rozumiała dokładnie ich znaczenia.

Nastał pamiętny dzień, kiedy to do drzwi sierocińca, ku uciesze dzieciaków, zawitały nowe twarze. Nie, nie kolejne sieroty. Tym razem byli to wolontariusze z miejsca, o którym jeszcze nigdy siedmiolatka nie słyszała. Anglia? Kolejna nękające rodziny choroba? A może miejsce, które wybawi biednych ludzi? Zafascynowana głosami, dziewczynka wychyliła się za drzwi i przyjrzała się ósemce białych ludzi.

Całą grupę stanowili mężczyźni. Piątka wyglądała na nastolatków, pozostali stanowili dojrzalszą grupę społeczeństwa. Rozmawiali z jedną z pań, które opiekowały się sierotami, a ta z dość niepewną miną uświadamiała im, że dzieci mogą przerazić się ich odmiennością pod względem wyglądu, języka czy zachowania. Dwójka z trójki dorosłych oświadczyła jednak, że przed przyjazdem każdy z nich odbył pewne lekcje, i języka, i kultury, która tam panowała. Kobieta, pełna obaw, wprowadziła po chwili całą grupę do pokoju i przedstawiła dzieciom, które jak na zawołanie rozpierzchły się w popłochu w najczarniejsze kąty pokoju. Na środku pozostała jedynie Eve, która z ciekawością przyglądała się nowoprzybyłym. Chwyciła swoją szmacianą lalkę, która doznała już uszczerbku w postaci ręki i podeszła do pierwszego z brzegu chłopaka, który uśmiechnął się do niej delikatnie i pomału, by nie wystraszyć istotki, ukucnął. Eve podarowała mu swoją zabawkę ze słowami: „Czy u ciebie są zabawki? Myślę, że nie. Proszę, pobaw się.” Nastolatkowi momentalnie zaszkliły się oczy. Chwycił delikatnie laleczkę i usiadł na ziemi, zachęcając przy tym małą, by do niego dołączyła.

Ten dzień uświadomił Liamowi, jak wiele krzywdy jest na świecie. Niesprawiedliwość, na którą codziennie narzekamy, nie ma prawa równać się z doświadczeniami, które przeżywają ludzie zamieszkujące tamte tereny. To oni są dotknięci przez los, to oni otrzymali od Boga potężne brzemię. A nie uskarżają się. Są w stanie, tak jak mała Eve, podzielić się swoim dobytkiem w nadziei, że dzięki temu przyczynią się do ulepszania świata.

Pomyśl, drogi Czytelniku, co w życiu jest najważniejsze. Nie uskarżaj się na coś, co jest błahe, wręcz godne wyśmiania. Wczuj się w miejsce Eve czy innego dziecka, które straciło bliskich przez całkiem uleczalne choroby. Uświadom sobie, co jest w życiu ważne. Dąż do tego. Dawaj światu siebie. Dawaj mu dobro.

~by Klara.